Kabanata 2: Salamin

Kabanata 2

Salamin

"Who the fuck are you? Bakit ka nand'yan sa salamin? Anong ginagawa mo diyan? Ano ka ha? Multo ka ba?" Sunud-sunod kong tanong. Hinihingal ako dahil sa naghalong kaba at takot na aking nararamdaman.

"Sa gwapo kong 'to, pagkamalan mo lang akong multo? Ofcourse not! Tao ako, isang napakagwapong tao." Bahagya pa niyang ginulo ang buhok at nagpogi-pose.

What the hell?! Kinusot ko aking mga mata at pinilig ang aking ulo. Hindi, hindi naman totoo 'tong nakikita ko diba?

"Nababaliw na ako. Nababaliw na ako." Paulit-ulit kong sabi habang sinasabunutan ang sariling buhok.

"Stop that, para kang tanga."

Binitawan ko ang aking buhok at marahas na tumingin sa salamin kung nasaan ang gagong multo, kanina pa 'to e. Pinaningkitan ko siya ng mata.

"Nakakarami kana ha! Sino ka ba talaga?"

"I'm Kai Michael Fontiveros."

"Who are you!?"

"You can call me, Kael."

"Wala akong pakealam sa pangalan mo! Ang ibig kong sabihin ay kung ano kaba talaga! Kung bakit ka nandiyan sa salamin!"

"Ako lang naman ang lalaking nakakita sa hubad mong katawan." Nakangisi niyang sagot at kinindatan pa ako ng puta!

All the blood flowing all over my body went up to my head causing it to get hot, it was just lacking and it would ignite a fire because I was annoyed with this stupid ghost.

"Walang hiya kang gagong multo ka!" Kinuha ko ang unan sa gilid ko at ibinato iyon sa salamain, hindi pa ako nakuntento at inabot pa ang isa at agad na ibinato sa kaniya.

"Hey, stop that." Sabi niya habang sinasalag niya ang mga unan na ibinabato ko sa kaniya.

Nang maubos na ang unan, lumingon ako sa gilid ko at nakita ko ang lapshade doon, mabilis ko iyon kinuha at akmang ibabato ko na sana sa kaniya ng bigla nalang siyang sumigaw dahilan upang gumalaw ang Aparador na para itong niyuyugyog.

"Wag please!!" Pagmamakaawa niya, lumuhod pa ang gago. I looked him in the eye, I slowly lowered the lampshade I was holding when I saw the sadness there. I don't know why I suddenly felt sorry for him, tila may humaplos sa puso ko ng makita ang lungkot sa kaniyang mga mata. Pero hindi parin nawawala ang takot ko.

"B-bakit?" Halos pabulong kong tanong.

"Kapag binato mo iyan, mababasag ang salamin," Malungkot niyang sabi habang nakayuko. "At kapag nabasag ito, tuluyang na akong maglalaho."

I stopped breathing when I felt my heart ache because of the words he left out. I stared at him, he was so sad to see, para siyang basang sisiw na nangangailan ng silong at init upang maibsan ang lamig at lungkot na kaniyang nararamdaman. That if you look in to it, you will be infected with his grief.

Teka, totoo ba talaga itong nangyayari? Bakit ko ba kasi kinakausap ang lalaking ito? At bakit ako naaapektuhan sa mga pinagsasabi niya?

Magsasalita na sana ako ng unti unting siyang lumabo hanggang sa tuluyang na siyang naglaho at bumalik ang salamin sa normal nitong anyo.

I have been staring at the bed, I was sitting on while my eyes were fixed on the mirror. Nakapagpalit na rin ako ng damit.

Until now, I still can't believe what is happening. Marami na akong nabasang Fantasy Book, 'yung iba sa website ko pa nababasa.

Circumstances are very impossible if you read them, which is thought to be unlikely to happen in real life.

But what is happening to me now is really amazing. I myself can not believe it. Paano nangyari na may lalaki na nasa loob ng salamin? Sinubukan ko rin siyang tawagin kanina para sana magpakita siyang muli, ngunit ilang oras na ang lumipas hindi parin siya nagpakita.

Maraming tanong ang namuo sa aking utak na siya lang ang makakasagot sa mga iyon. Pinalibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng Aparador.

If only other people could see it, they would probably be terrified because of its very old design, na para bang pinamamahayan na ng marami at iba't ibang espirito. Kung hindi lang ito galing kay Lola, matagal ko na siguro itong itinapon o kaya sinunog.

"Teka... si Lola. Nasabi niya sa akin ng matagal niya na itong inalagaan. Ibig sabihin... may alam siya tungkol sa lalaki na nasa salamin!"

I obeyed and immediately left the room. I knocked on Lola's door but no one answered, I went downstairs and went to the kitchen but she was not there either. I left the house and went to the backyard, at doon nakita ko siyang may hawak na hose at nagdidilig ng mga pananim niyang gulay.

"Lola! Lola!" Nagmamadali akong tumakbo papunta sa kinaroroonan niya. Nabigla naman siya sa akin at agad na pinatay ang hose ng nakalapit na ako sa kaniya.

"Ano nanamang problema mo't para kang malalagutan ng hininga diyan? Huwag mong sabihing nakakakita ka nanaman ng multo sa kwarto mo." Nakapamaywang niyang bungad sa akin.

"Lola.. Yung Aparador ho.. Saan ho 'yon nanggaling?" Hinihingal kong tanong. Pinakatitigan ko si Lola upang pag-aralan ang kaniyang magiging reaksyon. Maybe she really knows something and she just doesn't want to let me know, or maybe something is really going to happen and I don't know that.

I don't really have an idea.

Ipinilig ko ang aking ulo, kung anu-ano nanaman ang naiisip ko.

Kumunot ang kaniyang noo at nagsalita. "Galing sa isang kaibigan."

Nakaramdamn ako ng pagdismaya ng wala man lang mababasang reaksiyon sa kaniyang mukha matapos nyang sagutina ang aking tanong.

Bumagsak ang balikat ko at yumuko. "Sige po Lola, babalik na ako sa loob." Sabi ko. Hindi niya na ako sinagot kaya tinalikuran ko na siya at bumalik sa aking kwarto.

When I returned to my room, I looked in the mirror and stroked it. When my palm landed in to it, electricity seemed to flow from my hand to my chest causing it to throb rapidly.

Pinakatitigan ko ang aking mga mata sa salamin, at habang tumatagal unti unti akong nakaramdam ng kakaibang presensiya, doon ko rin napasin na tila buhay ang salamin.

"Kael." Hindi ko alam kung bakit bigla ko nalang nabanggit ang kaniyang pangalan.

I was a little farther away when it suddenly moved and the shape of the mirror gradually deteriorated until the man I had previously wanted to see appeared

"What do you want?" Masungit niyang bungad sa akin.

"Hhmm.." Hindi ko magawang makabuo ng salita dahil nagugulat pa rin ako.

"Tss.." Asik niya. He looked at me from head to toe, after examining me a smirk peeked into his lips. "Mabuti at naisipan mong magdamit."

"O-oo." Nauutal kong sagot at iniwas sa kaniya ang aking paningin.

I felt the hit of my whole face as I re-registered in my mind the scene where he saw my whole naked body.

Malay ko ba kasi na may nilalang pala sa loob ng salamin diba?

"Don't worry hindi ko ipagkakalat ang mga malilit mong bundok at mabuhok mong kweba." At humagalpak siya ng tawa.

Nanlaki ang mga mata ko at malakas na hinampas ang salamin. "BASTOS" Sigaw ko.

"Aray, ang sakit nun ah.. ang bigat pala ng kamay mo." Kinunotan ko naman siya ng noo.

"Nasaktan ka?" Hindi makapaniwala kong tanong.

"Malamang! Magrereklamo ba ako kung hindi?" Tignan mo ang gagong multo na 'to!

"Bakit? Paano?"

"Ang Aparador na ito ay ang aking katawan, at ang salamin naman ang aking mga mata at puso. Pero makikita pa rin ang aking kabuuan sa salamin," Panimula niya. "Ibig sabihin, ako at ang Aprador na ito ay iisa. Kung hahampasin mo ako, masasaktan ako. Kahit anong parte na Aparador na ito ang masisira, ay mababawasan rin ang parte ng aking katawan." Pagpapaliwag niya.

"Kung susunugin kita mamawa ka rin?"

"Oo."

"At babalik ka at mapupunta sa ibang salamin?" Curious kong tanong, gano'n kasi ang mga nababasa ko.

"Hindi." Sagot niya.

"Hindi?" Paguulit ko. Inirapan niya naman ako.

"Hindi na ako babalik. Tulad ng tao kapag namatay, hindi na ito babalik. Maari silang bumalik ngunit kaluluwa nalang sila. Gano'n rin sa akin."

"Kung magiging kulalawa ka, magiging kaluluwang Aparador ka pa rin ba?" I asked. Bigla nalang akong napaupo, sapo-sapo ang aking noo dahil sa sakit galing sa bagay na malakas na humampas na tumama dito.

Tiningala ko si Kael para sana tanungin ngunit nakabukang Aparador ang bumungad sa akin. Ibig sabihin siya ang humampas sa akin.

I quickly stood up and touched the door leaf and closed it hard.

"What the hell is your problem!!"

"Anong what the hell, what the hell?! Ikaw ang uang humampas sa akin!" Sigaw ko.

"It's your fault. Kung anu-ano ang tinatanong mo!" Balik niyang sigaw sa akin.

"Ano bang mali sa tanong ko?" Nagagalit kong sigaw.

"Ewan ko sa 'yo!"Masungit niyang sigaw at bigla nanaman siyang naglaho.

"Hoy Gagong multo! Hindi pa tayo tapos magusap. May itatanong pa ako sa 'yo." Bahagya kong niyugyog ang Aparador, hindi ko masyadong nilakasan knowing na masasaktan siya.

Naghintay pa ako ng ilang minute ngunit ang walangya! Hindi na nagpakita. Di bale, sa susunod nalang.

I turned around and decided to go out and go for a walk, just as the sun was not too hot and it was still windy. Sakto lang 'yon dahil kailangan ko talagang magpahangin para maibsan ang stress dala ng Gagong multo na 'yon.

I also need to rest myself because until now, I still can not process what is happening.

Napaka-impossible...

______________________________

The Old Cupboard