ตอนที่ 34  สิ่งที่อยากจะลืม  

ในแก่นกลางของดาวเฟลม่า ผมยืนมองแผนที่ทรงกระบอกที่แสดงจุดกะพริบอยู่ในพระราชวังนิทธารา ดวงดาวรู้มาตลอดว่าท่านไนท์ยังไม่ตาย มันคอยบอกตำแหน่งของท่านไนท์อยู่เสมอ เพียงแค่ไม่มีใครรู้

เมเรสต่างหากที่ตายไปแล้ว...โอเมก้าคนนั้นซึ่งเป็นเหตุผลที่คอยผลักดันให้ท่านไนท์อยากออกตามหาอะไรบางอย่าง เพื่อช่วยเหล่าโอเมก้าทั้งจักรวาล แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่พบมัน

"ท่านไนท์ตื่นเถอะ"

ผมค่อยๆส่งพลังจากดวงดาวเข้าไปเยียวยาเขา ก้อนสสารสีดำที่ผมวางลงบนโต๊ะดูเปราะบางเหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

แต่ไม่นานมันก็เริ่มขยับมากขึ้น ดูดกลืนพลังของผมเข้าไปแล้วขยายตัวแผ่ฟุ้งก่อเป็นรูปร่างที่บิดเบี้ยว

"ท่านไนท์ นี่ผมนิก โอเมก้าของท่านไง"

ผมร้องบอกซ้ำๆอยู่อย่างนั้น หวังว่าเขาจะได้ยินและตอบรับผม แค่ผมคิดว่าจะได้ท่านไนท์กลับคืนมา จิตใจที่ไร้เรี่ยวแรงก็พร้อมฮึดสู้เต็มที่ แม้ว่าการฝืนใช้พลังขั้นสูงอย่างต่อเนื่องจะทำให้ดวงตาเห็นสิ่งรอบๆตัวมืดลงไปทุกทีก็ตาม

แต่พอมวลสารสีดำสูบพลังเข้าไปจนขยายตัวได้ขนาดหนึ่ง มันก็ทำตัวเหมือนลูกโป่งที่มีรอยรั่วปล่อยมวลพลังงานข้างในไหลออกไปหมด และหดกลับเป็นเหมือนเดิม

ผมร้อนรนตกใจพยายามร้องถามดวงดาวว่าเกิดอะไรขึ้น เส้นด้ายสีแดงในมือเปล่งแสง และส่งคำตอบตรงมาในสมองของผม

พลังเพียงส่วนหนึ่งไม่เพียงพอที่จะเยียวยาท่านไนท์ได้ แต่ต้องเป็นทั้งหมด...พลังทั้งหมดของอัลฟ่า จะต้องกลับคืนสู่บุตรของผู้สร้าง

"…" ผมชะงักมือ รู้สึกถึงความลังเลของตัวเองและความหนาวเหน็บที่แทรกเข้ามาในส่วนลึกของจิตใจ

ถ้าทำแบบนั้นก็แปลว่า...ผมจะต้องตาย หรือไม่ก็กลับเป็นโอเมก้าเหมือนเดิม หรือที่แย่กว่านั้นผมอาจจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่มีนิยามมาก่อนเหมือนกับที่ท่านไนท์เป็น

ผมมองเห็นแค่สามทางเลือกนี้ และทางที่ดูเป็นไปได้มากที่สุดก็คือทางสุดท้าย ผมจะเป็นเหมือนเมเรสหรือเปล่าที่ออกล่าด้วยความเคียดแค้น หรือจะเป็นแบบท่านไนท์ที่ไล่ล่าเพื่อปลดปล่อยโอเมก้า

ผม...ไม่รู้เลย

แต่เมื่อคิดถึงทุกความอบอุ่นที่ได้รับมา ผมก็รู้ว่าผมไม่อาจหันหลังกลับแล้วปล่อยท่านไนท์ไว้แบบนี้ได้หรอก เพราะผมติดค้างท่านมากเหลือเกิน และเหนืออื่นใดก็คือ...

พวกเขาที่รอคอยท่านอยู่ เหล่าผู้คนที่รักท่าน ความรู้สึกมากมายของพวกเขาได้ถูกส่งต่อมาให้ผม ผู้ที่หยิบยืมเงาของท่านไปใช้อย่างไม่คู่ควรเลย

"ทุกคนรักท่าน ท่านไนท์ เพราะงั้นท่านต้องกลับมา"

ผมเร่งพลังของดวงดาวมารวมกันไว้ที่สองมือ กดฝ่ามือลงไปในก้อนสีดำที่ดูอ่อนแรงและใกล้ดับสลาย

เปรี้ยะ เปรี้ยะ

ดวงดาวเหมือนรับรู้ได้ว่าคุณสมบัติการเชื่อมโยงต่อแกนกลางกำลังจะถูกถ่ายโอนกลับสู่เจ้าของที่คู่ควร...เส้นด้ายนับพันนับหมื่นคลี่ตัวออกมาจากฟากฟ้าเชื่อมต่อทุกส่วนของผมเอาไว้ และพุ่งเข้าไปโอบรัดสสารสีดำไว้อย่างแน่นหนา

ท่านไนท์ ท่านต้องกลับมาหาพวกเขา มาขอโทษที่ท่านทำอะไรเอาแต่ใจจนพวกเขาเป็นห่วง...

มานั่งดูดาว แล้วชี้มองชื่อเนบิวล่าต่างๆที่ท่านตั้งขึ้นเองให้ชาร์ลฟัง

มาเขียนกลอนยกยอตัวเองลงในเอกสารที่เวสต์เอามารายงานท่าน

มาทำให้รอยยิ้มของเทพบุตรที่เสแสร้งกลับเป็นรอยยิ้มที่เริงร่าของเด็กหนุ่มคนเดิม

มาหัวเราะและแกล้งหยอกจักรพรรดิอาเบลให้อายม้วนจนอาระวาดยิงพลังข้ามจักรวาล

ทั้งหมดมีแต่ท่านที่ทำได้

ไม่ใช่ผม...

เปรี้ยง

ด้ายแดงล้อมรอบทิศไว้ แล้วผมก็ไปปรากฎในสถานที่ที่สว่างจ้าอย่างไม่มีสิ้นสุด ผมงงงันยกมือขวาขึ้นบังดวงตาที่แทบลืมไม่ขึ้น แล้วเพิ่งรู้สึกตัวว่าแสงสว่างนี้ไม่ได้ทำร้ายดวงตาเลยแม้แต่น้อย ผมเปิดตาได้กว้างเต็มที่ และสังเกตเห็นเส้นด้ายสีแดงร้อยรัดมือขวาของผมเอาไว้

ผมหวนนึกไปถึงตำนานที่เล่าขานมาแต่ยุคกำเนิดเอกภพ ที่กล่าวว่าพระเจ้าได้มอบเส้นด้ายให้กับบุตรผู้เป็นที่รัก เพื่อนำไปถักทอดวงดาว ชีวิต และร้อยเรียงเรื่องราวของพวกเขาแก่ลูกหลานสืบไป

ผมมองตามด้ายสีแดงไปหาอีกปลายหนึ่ง และก็พบว่ามันพันอยู่กับข้อมือของคนอีกคน

ร่างสูงหันหลังให้ผม เขายืนอย่างสงบนิ่งทอดมองออกไปอย่างไร้จุดหมายในที่ที่ไม่มีเส้นขอบฟ้า

"ท่านไนท์!"

แม้จะเห็นแค่ข้างหลังผมก็จำได้ เสียงตะโกนของผมหลุดออกจากลำคอ และตามด้วยฝีเท้าที่ออกวิ่งอีกครั้ง

มีเรื่องงี่เง่ามากมายที่ผมอยากเล่าให้ท่านไนท์ฟัง มีดวงดาวบนท้องฟ้าอีกนับร้อยที่ผมอยากชี้ให้ท่านดู ณ วินาทีนี้ผมไม่อาจประมาณได้เลยว่าดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นท่าน

"นิก"

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทและดวงตาสีดำประกายมรกตหันมายิ้มกว้าง ท่านไม่เปลี่ยนไปจากที่ผมจำได้เลยสักนิดโดยเฉพาะรอยยิ้มที่ย้อมโลกทั้งใบให้สว่างไสวอันนั้น

ผมก้าวเข้าไปแตะใบหน้าที่คุ้นเคยและพบว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่ภาพลวงตา

"ท่านไนท์กลับมาเป็นอัลฟ่าของดาวเฟลม่าเถอะครับ ทุกคนรอท่านอยู่ ทั้งอีสต์ทั้งเวสต์ รวมทั้งอัลฟ่าจากต่างดาวทุกคนล้วนคิดถึงท่าน" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาพเหมือนจะพร่าเลือนไปเล็กน้อยจากหยดน้ำในดวงตาของผม

"แล้วนิกไม่อยากเป็นงั้นเรอะ?"

ท่านไนท์เอียงคอถามกลับมาเรียบๆ รอยยิ้มของเขาบางลงกลับกลายเป็นความเศร้า ผมรีบสะบัดหน้าแรงๆ หวังจะรีบปัดเป่าความเศร้าของท่านให้หายไป

"นี่ไม่เกี่ยวว่าผมอยากหรือไม่ แต่สิ่งนี้ไม่ใช่ของผม ผมไม่สมควรได้รับมัน"

"ทำไมถึงไม่สมควรล่ะ" ท่านถามต่อ

คำถามง่ายๆที่ผมไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร นอกจากตอบตามความจริง

"เพราะผมคือโอเมก้า ผมไม่สมควรรับพลังอันนี้มา" พลังที่พระเจ้าตั้งใจมอบให้บุตรผู้เป็นที่รักเท่านั้น พลังที่มีไว้เพื่ออัลฟ่าเท่านั้น

"…"

ท่านไนท์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก็ยกมือที่พันด้วยด้ายแดงลูบหัวถุยๆของผมแผ่วเบา

"เพราะงั้นผมถึงอยากเปลี่ยนมันไง นิก ผมจากไปเพราะผมอยากเปลี่ยนความจริงอันนี้"

แววตาของเขาอ่อนลง ทว่าก็ยังทอประกายมุ่งมั่น

"ผมอยากพิสูจน์ว่าฐานะที่พระเจ้าขีดไว้ หาได้จำเป็นในการแบ่งแยกไม่ นายเองก็สามารถพิสูจน์คุณค่าในฐานะอัลฟ่าที่คู่ควรได้เช่นกัน หรือเวสต์เองก็สามารถเป็นได้มากกว่าเบต้าอันดับหนึ่ง เข้าใจหรือเปล่า"

สิ่งที่ท่านไนท์ตั้งใจนั้นยิ่งใหญ่นัก ผมไม่ใช่ไม่เข้าใจ เพียงแค่ผมไม่อยากสูญเสียท่านไนท์ไปจริงๆ ดาวเฟลม่าเสียท่านไปไม่ได้

"มันต้องมีวิธีอื่นที่ท่านไม่จำเป็นต้องจากไป"

"ผมก็อยากจะพบทางนั้นเหมือนกัน นิก เพียงแค่บางสิ่งที่เราร่ำร้องหา อาจจะไม่ได้มีอยู่ก็เป็นได้ และบางสิ่งที่เราคิดว่าดำรงอยู่ ก็อาจเป็นแค่ภาพลวงตา เป็นแค่ตำราที่หลอกเด็กคนหนึ่งให้เพ้อฝัน..."

ท่านไนท์...ผมเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ผมรู้แต่ว่าในตอนนี้ท่านไม่มีความสุขเลยที่ได้กลับมามีตัวตนเป็น 'อิกไนท์' อีกครั้ง นี่ผมควรทำอย่างไร

"พวกนั้นกำลังบุกเข้ามาแล้ว" จู่ๆไนท์ก็เอ่ยขึ้นพลางหลับตาลง "เวสต์ อีสต์และคนอื่นๆคงตกใจที่มีอัลฟ่ามากมายมาเยือนโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้า"

อัลฟ่าคนอื่นๆ! ผมตกใจหน้าซีดเผือด เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการช่วยท่านไนท์จนลืมนึกวิธีรับมือผลที่ตามมาไปเสียสนิท เชื่อเลยว่าจะต้องจักรพรรดิอารมณ์แปรปรวนคนนั้นต้องนำขบวนภาคีมาถล่มดาวเฟลม่าแน่ๆ นี่ถือว่าโชคดีหรือเปล่าที่แผนการของเวอร์ชูวทำให้อาเบลต้องประกาศว่าปืนใหญ่ใช้ไม่ได้ชั่วคราว ดาวเฟลม่าจึงรอดจากการแหลกสลายในพริบตามาได้หวุดหวิด

"ดูเหมือนเราต้องบอกลากันแล้วล่ะ นิก"

ท่านไนท์พูดอะไร? บอกลาอะไร? ผมเพิ่งได้ท่านกลับมานะ ท่านจะบอกลาได้อย่างไร!

ผมเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาประกายมรกต ท่านไนท์มองตรงมาอย่างแน่วแน่ เป็นสัญญาณของการตัดสินใจที่เสร็จสิ้นแล้ว พลันความหวาดกลัวก็กัดกินเข้าไปในขั้วหัวใจผม...ผมกำลังกลัวกับสิ่งที่ท่านไนท์เลือก เพราะเมื่อไรที่ท่านตัดสินใจแล้ว ท่านจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ

"พวกนั้นมาเพื่อกำจัดสัตว์ประหลาดที่ทำลายดวงดาว นั่นก็คือผมเอง ผมจะต้องรับผิดชอบ ส่วนนาย นิก..." ท่านไนท์วางมือบนบ่าผม กดน้ำหนักของความรับผิดชอบลงมา

"นายต้องเป็นอัลฟ่าต่อไป ผมขอฝากดาวและคนอื่นๆไว้กับนายได้มั้ย"

ว่าจบเขาก็ยื่นปลายด้ายอีกด้านออกมา เป็นการบอกว่าเขาจะมอบพลังอัลฟ่าไว้กับผมต่อไป ส่วนตัวเองก็จะกลับเป็นสัตว์ประหลาดอีกครั้ง เขากำลังทำให้ความพยายามที่แล้วมาของผมสูญเปล่า

"ไม่" ผมตอบอย่างไม่ลังเลเลย

"มันไม่มีทางอื่นแล้วนิก การกำจัดสัตว์ประหลาดเป็นสิ่งจำเป็นของภาคี และเราไม่มีข้ออ้างอื่นอีกแล้ว"

"มันยังมีทางอื่น เราต้องอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ ชาร์ลหรืออาเบล พวกเขาจะต้องเข้าใจแน่ พวกเขาสามารถช่วยสนับสนุนในสิ่งที่ท่านคิดจะทำได้ ท่านไนท์!"

"ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก ไม่มีใครสามารถเห็นใจเบต้าหรือโอเมก้าได้ นิก"

ท่านไนท์เอ่ยแผ่วเบา น้ำเสียงของเขาเศร้าสร้อยและเจ็บปวด ดวงตาหลับแน่น เป็นการบอกว่าเขาได้ตัดใจเรื่องการอธิบายหลักการและเหตุผลไปนานแล้ว ผมจับไหล่เขาไว้แล้ว เขย่าแรงๆ พลางร้องตะโกนสุดเสียง บอกทุกสิ่งที่ผมอยากให้เขาได้รับรู้ออกไป

"ท่านต้องให้โอกาสพวกเขาได้เข้าใจความคิดของท่านก่อนสิ ถ้าพวกเขาได้เห็นเรื่องราวของท่าน พวกเขาจะเข้าใจสิ่งที่ท่านทำ ให้อาเบลรู้ว่าทำร้ายท่านยังไง ให้ชาร์ลรู้ว่าท่านรู้สึกผิดมากแค่ไหน ให้เวอร์ชูวรู้ว่าท่านไม่ปรารถนาแก้แค้นเพราะอะไร ให้เวสต์รู้ว่าความสามารถของเขานั้นไร้ขีดจำกัด มีวิธีมากมายที่จะบอกพวกเขา ท่านไนท์!"

ผมตะโกนพลางน้ำตาไหลไปด้วย ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมคิดว่าผมกำลังตะโกนแทนพวกเขาทุกคน

"ท่านยังไม่ทันบอกอะไรกับใครเลย ท่านก็ยืนยันจะจากไปเพียงลำพังแล้ว ท่านเป็นฝ่ายโยนพวกเขาทิ้งไป ทั้งๆที่ทุกคนรอที่จะฟังเรื่องราวของท่าน พวกเขาอยากเข้าใจท่านมาตลอด เพราะท่านคือคนสำคัญของพวกเขา"

รอยยิ้ม ความห่วงใย แม้กระทั่งความรัก ความภักดี ทุกสิ่งที่ทุกคนมีให้กับผม 'อิกไนท์' ที่กำเนิดใหม่ ผมซึมซับมาทั้งหมด ผมอยากถ่ายทอดมันให้เขา เพราะมันมีไว้สำหรับเขาเท่านั้น

ไม่ใช่สำหรับผม ไม่ใช่กับโอเมก้าคนหนึ่ง เพราะงั้นท่านต้องกลับมารับผิดชอบมัน

"…"

ท่านไนท์นิ่งงันและถอนใจเฮือก เขาลำบากใจที่ผมไม่ยอมปล่อยมือ แต่ผมก็ดูออกว่าเขาไม่คิดเปลี่ยนใจเลยสักนิด อย่างไรท่านก็จะไป และผมไม่เข้าใจว่าทำไม

"บางทีความเข้าใจก็มาไม่เคยทันหรอกนะ และอีกอย่างถ้านายช่วยผมกลับไป นายก็จะไม่ใช่อัลฟ่าอีกแล้ว นิก"

"ผมไม่สนใจ"

"แต่ผมสนใจ และผมคงทนไม่ได้ ถ้านายจะต้องกลับไปเป็นโอเมก้าที่ถูกรังแกอีก ผมตั้งใจยกพลังให้นาย ไม่ใช่โอเมก้าที่ไหนก็ได้...แต่ต้องเป็นนายคนเดียวเท่านั้น เพราะผมเคยพูดไว้แล้วว่า"

ท่านไนท์เงยหน้ามองมาอย่างอ่อนโยนและโศกเศร้า ดวงตาประกายมรกตเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และคำขอโทษมากมายที่ไม่มีวันเอ่ยออกมาได้หมด แฝงด้วยความหมายที่ผมไม่เคยเข้าใจจนกระทั่งวันนี้

"มีแค่นายที่มีสิทธิที่จะเรียกร้องทุกสิ่งจากผม...เมเรส"