Chapter 20: The Plan

SA loob ng kanyang tinutuluyan na hotel ay hindi maka-isip ng maayos ang binata. It was seven in the evening and he kept on walking back and forth as he ran his fingers through his hair. Tumingin ito sa labas ng bintana at tinanaw ang kalangitan na tila ba anumang oras ay papatak ang malakas na ulan.

Pakiramdam n'ya ay sinasabayan ng panahon ang nararamdaman nito. He sat down and closed his eyes, hoping that an idea would pop into his mind. Maya-maya ay nakatanggap ito ng tawag mula sa isang hindi kilalang numero.

"Hello?" he answered the phone in curiosity. Agad naman s'yang sinagot ng kausap at kahit hindi nagpakilala ay alam n'ya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na 'yun..

"Let's meet. I am at the lobby," sagot sakanya ng isang binata. Batid n'yang lobby ng hotel ang sinasabi nito kaya naman agad s'yang lumabas ng kwarto at pinuntahan ang lalaki.

There he saw his brother sitting on the couch while patiently waiting for him. Agad na umupo si Jace sa bakanteng upuan na nakapwesto sa harap ng kapatid. "What brings you here?"

Justin lifted his head up and looked at him. "Don't look at me like you won't need me," may pagdiriin nitong sabi.

Jace gasped and didn't bother to look away. "What do you mean?"

"She's mad at you. At kung aayain man natin s'yang lumabas, I am 100% sure na hindi siya sayo sasama," diretsahan n'yang sabi. Naintindihan naman ng nakatatandang lalaki ang gustong iparating nito.

"You mean, you would help me win her back?" hindi s'ya makapaniwala sa narinig. Akala n'ya ay may gusto ang nakababatang kapatid sa kanyang nobya kaya naman ganoon nalang ang reaksyon nito kanina nang makitang magkasama ang dalawa.

"To win her back depends on you," maikling sagot ni Justin. He stood up and before walking away, he looked at him once more and said, "I am not doing this because you are my brother, but I am doing this because I like her." As soon as he said these words, he stepped out of the hotel without looking back.

Jace took a deep breath and stared at the man who had just left. 'I am not doing this because you are my brother, but I am doing this because I like her,' paulit-ulit ito sakanyang isipan. Alam n'yang malaki ang pagkukulang nito bilang kapatid at hindi n'ya lalo naisip na magkakagusto silang dalawa sa iisang babae. With an annoyed face, he went back to his room, stared at the ceiling with a hundred thoughts in his mind, and closed his eyes.

"Appa, do you have any news about Justin's whereabouts? "he asked his dad. Lingid sa kaalaman ni Justin ay matagal na s'yang hinahanap ng kapatid simula ng umalis ito.

"None as of the moment," maikling sagot ni Mr. Park sa anak. Maski s'ya ay hindi n'ya mahagilap ang anak. Ang alam ng karamihan ay wala s'yang pakialam pero mali sila ng iniisip dahil kung sino-sino na ang linapitan nito para lang mahanap ang kanyang bunso. Pagbukas ng kanyang mga mata ay isang malalim na hininga ang pinakawalan nito.

Between his family and his love, which would he choose?

IT was nearly six in the evening when Regina smelled a burning food. Tsaka lang nito naalala ang kanin na niluto sa kaldero. Dali-dali ay bumangon ito sa pagkakahiga at agad na tumakbo sa kusina.

"Ay! Ano ba yan!" she shouted. Naasar nitong tinanggal ang takip ng kaldero tsaka sinilip ang kanin na wala ng katubig-tubig ngunit malakas parin ang apoy. "Bakit naman kasi nasira pa yung nag-iisang rice cooker!" Inis na hininaan nito ang apoy.

Plano kasi dapat n'yang lumabas at mag-grocery noong hapon, ngunit dahil sa hindi inaasahang pagkikita nila ni Jace ay mas pinili niyang humilata nalang sa kama. Isa pa ay nakakaramdam ito ng pagkahilo, kaya't minabuti niyang magpahinga nalang at ipagpabukas ang mga gagawin. Tutal ay wala pa naman itong pasok. She walked back to her bed, stared at the ceiling for a moment and it surprisedto see a familiar figure. Ipinikit nito ang mga mata at iwinaglit sa isipan ang larawan ng binata na kanyang nakikita.

"I think I'm going crazy." Gumulong ito sa kanang bahagi ng kanyang higaan at pumwesto na parang palaka. Kahit kasi anong gawin n'ya ay hindi nito maalis sa isipan ang lalaki. Nang makita niya ang binata kanina ay gustong-gusto niyang yakapin ito ng mahigpit. "Pero bakit ganun? Bakit parang urong-sulong yung lalaking 'yun?" she asked herself.

Kinabukasan ay maagang naghanda ang dalaga para lumabas at bumili ng ilang kagamitan at mga pagkain. She wore a haltered peach fitted dress with matching nude sandals na three inches ang taas. She let down her hair in shouldered level and curled it into beach waves. Regina just put on a tinted sunscreen which has enough coverage to protect her skin from sunrays. Ngumiti ito sa salamin ng makita ang sarili. Mejo matagal tagal din s'yang hindi nakarampa kaya kahit grocery lang ang sadya nito ay nagbihis parin siya. She looked at the mirror and stared at herself for a moment.

"How can I look happy and sad at the same time?" komento nito sa sarili. A slow smile worked across her beautiful face, but this time, it was different. Her lips smiled, but her eyes didn't. After a few minutes of preparing, she went outside and locked the gate. Ngunit laking gulat nito nang makita ang isang binatang nakasandal sa labas ng gate ng kanyang inuupahang apartment. Mukhang kanina pa nag-aantay sa paglabas n'ya.

"Justin? Hi! Anong atin ngayon?" she asked. Napaka presko ng suot ng binata, dagdag pa angas nito dahil sa tattoo sleeves nito sa kanang kamay.

"I was about to ask you out. Kamusta ang pakiramdam mo?" Umalis ito sa pagkaka-sandal sa at humakbang papalapit sa dalaga.

"Ah, I'm — okay," she briefly answered briefly and gave him a warm smile.

The guy looked at her and knew deep inside her she wasn't okay. He met her eyes and said, "Your eyes speak all the words that your mouth couldn't."

Nabigla naman ang dalaga sa sinabi nito. She looked down and breathed to compose herself. Napagtanto nito na kahit gaano niya itago ang lungkot na kanyang nararamdaman ay nahahalata padin. "Ano ka ba, I'm fine," pilit na sabi kito tsaka inaya ang binata na maglakad.

Justin offered her a service at hindi na tumanggi ito. Sinamahan s'ya ng binata para bumili ng mga kagamitan at sa kalagitnaan ng paglalakad sa mall ay nakaramdam ito ng gutom. Buti nalang at hindi mahaba ang pila sa isang kainan kaya doon nila napiling kumain. Habang nag-aantay ng kanilang order ay pansin ni Regina ang pagkatitig sakanya ng binata.

"Is there a problem? Pansin ko kasing kanina ka pa nakatingin. Do you have a question?" Gusto niyang ipahayag na hindi siya maiirita o magagalit kung may gusto mang tanungin ang kaharap sa kanya.

"I was just wondering if he's the person who you're waiting for back at Daechon beach." Kahit alam n'ya ang sagot ay naisipan n'yang tanungin parin ito. Humahanap kasi ito ng magandang tyempo para maisingit sa usapan ang nakatatandang kapatid.

Hindi naman nakasagot agad ang babae dahil naalala nito bigla ang naganap noong araw na 'yun. Nahiya ito dahil niyakap nga pala n'ya si Justin dahil napagkamalan n'yang si Jace ito.

"Y-Yes. I waited for more than two hours but he didn't come," sagot niya sa lalaki. Pinilit niyang tumawa para ipakitang hindi na siya nasasaktan sa pangyayari. "But it's okay. Maybe he never planned to show up anyway," she added, and chuckled.

Sakto namang dumating ang kanilang order at agad na napainom ng lemon juice ang dalaga. She tries to hide the pain, but he knows that she's hurt. Hindi n'ya alam kung paano maisisingit ang kapatid sa usapan, kaya hinayaan niya munang matapos silang kumain bago ito nagtanong muli.

"Ayan, nakakain na din tayo sa wakas. Ay teka, thank you for coming with me to the grocery. Lagi mo nalang akong sinasamahan."

"It's fine. Wala din naman akong ginagawa. Um, I actually wanted to ask you something." Dito ay nakaramdam ng kaba ang dalaga, akala niya kasi ay tapos na ang pag-uusap nila tungkol kay Jace.

"Do you still love him?" He looked at her straight in the eyes. He wanted to see how she would react. In that way, he would know whether not or to proceed with his plans. Kita nitong nanlaki ang mga mata ng dalaga, ngunit bago pa ito makasagot ay mabilis na tumayo ang babae at tumakbo patungo sa banyo. Kunot noo n'yang sinundan ng tingin ito at napabalik tingin sa kanyang upuan. "Huh?" he wondered.

"Bakit ang sama nanaman ng pakiramdam ko?" tanong ni Regina sa sarili habang nakaharap sa salamin. After washing her face, she immediately called her friend to seek for advice.

"Ha? Pang ilang araw na ba yan?" Nag-aalalang tanong ni Jazy sa kabilang linya.

"Pangatlong araw palang naman. Masama talaga timpla ng t'yan ko." sagot niya sa dalaga. Ang kanang kamay nito ay hinahaplos ang kanyang t'yan.

"Girl... hindi kaya?" There was a moment of silence between them bago nagpakawala ng tili si Jazzy na ikinagulat ng kaibigan, "Hindi kaya ininom mo nanaman yung expired milk?!" dugtong nito.

Nakahinga ng maluwag si Regina sa narinig. Ininom niya kasi ang expired milk noong isang araw dahil naniniwala itong pwede pa namang inumin yun. "Loka, nag expire lang naman yung gatas nung araw na ininom ko," pagtatanggol nito sa sarili.

Nakarinig siya ng mahinang tawa galing sa kaibigan at naisipang magpaalam na. Secnds after, she immediately went out of the restroom and went back to see Justin.

"Apologies, nakaramdam ako ng hindi maganda kanina, so I went to use the bathroom." Pagpapaliwanag nito at ininom ang natirang lemon juice sa baso.

"What happened? Are you okay now?"

"Ah yeah, nainom ko lang yung expired milk kaya ganto," she answered.

He looked at her again. Kahit may pagtataka ay tinanggap nalang nito ang kanyang rason. Pagkatapos kumain ay agad silang umalis sa kainan at hinatid ang dalaga pabalik sa kanyang apartment. Alas-dos ng hapon ay nakatanggap ng mensahe si Jace galing sa kapatid. He was told that his brother was with her and that he noticed something. Hindi naman mapakali ang binata kaya agad n'yang tinawagan ang kapatid para alamin kung ano ito.

"What do you mean, you noticed something? Was she hurt or what? May nangyari ba?" nag-aalalang tanong niya.

"Let's talk. Let's meet at a cafe." Hindi na ito nag-aksaya ng panahon at agad na umalis ng kwarto.