CHAPTER 1

* Sky Forest Leywin POV*

Damn it! What the hell was that blue fog? And why the fuck am I lying on the floor? I looked

around only to see that every one else was lying on the floor.

I went to father who was the

closest to me and woke him up. Like me, he looked confused but he soon regained his

composture. As expected of father, he really has the air of a ruler. Lumapit siya kay mom habang

ako naman ay ginising ang mga body guards namin.

"Axel wake up! " sabi ko sa pinakamalapit

sa akin. At pati na rin yung iba. When everyone was awake dun ko lang mapansin na hindi pa rin

nagigising si mom.

Lalapit na sana ako when suddenly mom bit nanny.?! The next things came

in a blur. I can't believe this, mom, my mother, a very kind and righteous woman is now biting

everyone it came across to. Dad tried stopping her and it was effective.

Sigh. At last, now all we

need to do-?!! The others, the one mom bit was standing?! They looked more like walking dead

than humans. Mukhang napansin rin iyon ni dad dahil nabitawan niya si mom.

Dahil nakawala na

sa pagkakahawak si mom ay tumakbo siya palapit sa isang bodyguard at kinagat rin iyon. This

gave time for dad na makalapit sa akin tapos ay hinila niya ako papuntang staircase.

Nagulat

kami when we saw walking deads downstairs so tumakbo kami sa taas. Nakakahabol na si

mom at ang crew na kasama namin kaya mas binilisan pa namin ang pag akyat. Hanggang

sa nasa pinakataas na kami.

8th floor tingin ko sa sign bago binuksan ang pintuan ng fire

exit. Naghanda kami kung sakaling may mga walking dead pa dito sa floor, pero luckily wala.

Mukhang nag evacuate na ang mga tao dito. When we heard footsteps, I looked back at the fire

exit, papasok na sila! Malapit na akong mag panick when dad held the door and tried closing it,

pero huli na nasa pintuan na sila mom kaya hinarangan ni dad yung pintuan using his body

" run!

Call for help, Sky!" He shouted struggiling to keeping the door from opening because the other

from the stairs were attracted by the sounds of banging from the door.

I ran to the nearest door

banging and trying to open it, the only thing in my mind is to call for help and be able to save

my father or just find an empty room to take cover, pero oddly nothing, no one answered. Just

like before.

" damn it!" I shouted to vent out my anger. Tinignan ko ang lagay ni dad and tears

started strimming down at what I'm seeing. Mom was chewing dad's shoulders and others was

able to pass through the door and also started biting dad

"Dad!!" Tawag ko sa kanya pero isang

malungkot na ngiti lang ang binigay niya sa akin and he mouthed 'Run, live and I love yo-' before

finishing his words nagbago ang mata niya and he started running towards me kasama ng mga

nasa likod niya. My eyes blurry, tears running down my face I ran and ran hanggang sa na trap na

ako sa pinaka dulo.

"Help me! Damn it! Hindi pa ako nakakagat! I'm not bitten! Please!" I shouted

to no one and continued crying. I'll die yun ang pumasok sa isip ko when I saw my parent's

monstrous appearance running towards me. I closed my eyes waiting for them to bite me off

like what happened to others

" I'm sorry, mom and dad" i told myself with a bitter smile on my

face.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

* Ulysses Shane Verrere POV*

" ano nang gagawin natin?" Tanong ni Grace lost and defeated. Naaawa ako sa mga kaibigan ko.

Even though it's the same for me, pero dahil sa lagi kong napapaniginipan ang mga pangyayaring

toh' ay parang panaginip lang rin ito, at mamaya ay gigising rin ako na puno ng pawis habang

habol ang hininga.

But I also know some where in the back of my mind that this is not a dream.

My tears are real, I'm really scared and terrified and this is not something I've ever felt in one of

those dreams.

I slapped myself waking me up from my internal conflict at humarap ako sa mga

kaibigan ko, determination flooding my head making it clearer and more in control of myself.

"There's nothing we can do but live" sabi ko breaking our silent grieving, tumingala ang mga

kaibigan ko sa akin at halatang naguguluhan.

"We're not sure kung anong nangyayari ngayon sa

labas pero we can say na para tayong nasa apocalypes. We need to know kung saan galing ang

infection at anong magtitrigger para mahawa tayo, kaya we'll stay here and try to investigate

them from the window" Paliwanag ko at tumango lang sila.

"Oo nga pala, How long were we asleep?", tanong ni Aireen.

"12:34 pm" sagot ni Kate na gulat na gulat.

" One whole day tayong

tulog?" Tanong ni Suichie na gulat rin. No hindi kami natulog, more like naghibernate kami. As if

may alloted time kung anong oras kami magigising dahil eksaktong 24 hour kaming tulog.

I just

noted it in my head dahil baka clue rin ito para ma figure out ang solution sa mga nangyayari, nag

concentrate ako sa survival namin at tinignan sila isa isa.

"Kate, Grace and Suichie ilabas niyo

lahat ng pagkain na makikita niyo and i sort out iyon base sa mga expiration date nila. Xavier

and Aireen humanap kayo ng mga possible weapons and try to find something long and I'll try

to look outside" I said getting ready.

Mukhang nagulat ang mga kaibigan ko dahil napasigaw

sila

"what?!" Natigilan ako dahil sa lakas ng boses nila at natatakot kung may na attract yung

pagsigaw nila. Pero luckily wala namang nangyari kaya pagalit na bumulong ako.

"Wag kayong

maingay! Baka attracted sila sa tunog!" Bulong ko. Tumango sila at tahimik na kumilos. Pumunta

sa kusina yung tatlo habang si Aireen at Xavier pumasok sa cr.

Paglabas nila ay may hawak si

Xavier na mga kahoy na walis at si Aireen naman may bakal na mop. I smiled at them with a

thumbs up.

Tahimik namang naglalabas ng pagkain sila Grace, Suichie at Kate ng mga pagkain

galing sa ref,

"we can say na aabot ang supplies natin for at least one week, in that situation ay

malakas pa tayo and we can fight, and at most three weeks pero malnutritioned tayo in that

case" they all nodded.

"So you mean to say pag three weeks rations ang piliin natin, hindi natin

kayang mag survive?" Tanong ni Aireen at tango lang ang binigay ko sa kanila.

Natahimik ang

buong kwarto dahil sa sagot ko pero I didn't try na bawiin yung sinabi ko. It was true, and sooner

or later kailangan rin nilang i accept yon, either the hard way or this way.

Binalik na nila Grace

ang mga pagkain pabalik sa ref at nanlaki ang mga mata namin ng merong malakas na kalabog

ng pinto sa labas.!! Dont tell me? No way, I'm sure na wala ng tao dito sa floor kanina bago kami

pumasok dito at tinry naming maging tahimik sa pagkilos noh'.

Baka may infected sa isang

kwarto sa may bandang hagdan dahil malayo yung tunog niya at narinig yung ingay kanina?

Ilang segundo pa kaming naghintay sa pintuan nang may kalabog na naman. Ngayon mas

malapit na ng konti.

"Damn it!" Nakarinig kami ng sigaw mula don sa pinanggagalingan katok.

Nagkatinginan kami at halatang natense rin ang mga kasama ko. May tao! Mukhang humahanap

siya ng tulong. Medyo malayo pa yung kalabog ng bigla itong tumigil

" Dad!!" Sigaw ng boses

at parang umiiyak na siya. May mga yabag na palapit sa amin na parang tumatakbo

"Help me!

Damn it! Hindi pa ako nakakagat! I'm not bitten! Please!" His last words rang in my ears. I'm

not bitten! Please! I'm not bitten! Please.

And as if something in me snapped, I started unduing

the locks we've placed, mukhang nagulat ang mga kasama ko dahil tinry nila akong pigilan,

but it wasn't enough, they weren't enough, naka takas ako sa pagkakahawak nilang tatlo at

naguguluhan man kung saan galing ang lakas ko ay binuksan ko ang pinto bago kunin ang mop

na nahanap ni Aireen at tumakbo papunta sa lalaking nakapikit habang palapit ang mga zombie.

I don't know where the hell did I get this speed dahil ilang segundo lang ay malapit na ako sa

kanila. I used my momentum to hit those in the front at dahil sa lakas ay insta kill ang nangyari,

maliban sa isang babaeng zombie na tumalsik lang sa impact at bumangga sa ibang hindi ko

natamaan.

Hinawakan ko yung lalaki na nagulat sa nangyayari at hinila siya para tumakbo pabalik

ng kwarto, kahit na hindi yon kasing bilis nung papunta ako it's still considerably fast dahil hindi

kami nahabol ng mga zombie na hindi ko nasaktan.

Buti na lang ay mukhang hindi naisara nila

Kate yung pinto kaya mabilis kaming nakapasok. Mukhang nasaktan yung lalaki sa pagkakatulak

ko sa kanya dahil hinawakan niya ang kanang balikat niya, pero hinayaan ko na lang iyon at

isinarado ang pinto locking it hastly.

We waited some tense moments bago ako sumilip sa

hole ng pinto at nakitang wala ng zombie. Tsaka ko lang pinakawalan ang hininga ko na ngayon

ko lang napansing pinipigil ko pala.

"All clear." I told them with a small smile at mukha namang

nakahinga rin ng maluwag ang kasama ko. Pumunta ako sa kama and laid there.

Parang nawalan

ako ng lakas dahil sa mga pangyayari kanina. I was stronger, faster, even my reaction speed was

nothing I had before. But I only lasted at most five minutes bago na drain ang stamina ko.

What

the hell happened to me? Pumasok sa isip ko yung mga nasa panaginip ko and nawala ng konti

yung pagtataka ko. There was a dream na kaya kong pumatay ng maraming zombie na gamit

lang ang kamay ko and I was also fast.

But that's not urgent, hinarap ko ang lalaking nakatayo sa

harap ko and sat up slowly.