บทที่ 27 ร่างมาร

บทที่ 27

มารเฉินตงที่ห่อหุ้มด้วยพลังมารสีดำ จนกลายเป็นร่างสีดำของมนุษย์ ปราดเข้าหาพยัคฆ์อสูรทันที เล็บมือที่ยาวราวสิบนิ้วฟันใส่ร่างอสูรตรงหน้า

พยัคฆ์อสูร ถอยร่น ขณะเดียวกันก็กู่ร้องคำรามลั่นกระโจนเข้าตะปบด้วยอุ้งเท้าที่ทรงพลังของอสูร

ปัง

เเต่มารเฉินตงกลับรับไว้ได้วย พลังของอุ้งเท้าที่ตบมา ทรงพลังถึง 5,000 จิน เฉินตงในสภาวะนี้กลับรับไว้ได้ เเละคว้าจับอุ้งเท้าไว้เเละเหวี่ยง ร่างใหญ่นั่น ปลิวไปยังอีกฝั่งของถ้ำ จนกระเเทกกับผนังเสียงดังโครม

ร่างของพยัคฆ์ใหญ่โตมากกว่าเสือทั่วไป กลับโดนเหวี่ยงง่ายๆ เฉินตงในตอนนี้ทรงพลังถึง หมื่นจิน

พยัคฆ์อสูร แผดเสียงออกมาอย่างเดือดดาล ดวงตาเปล่งเเสงวาบขึ้น เเละพุ่งทะยาน กรงเล็บตวัดไปเช่นกัน ฟันผ่าร่างตรงหน้ามันให้กลายเป็นสองส่วน

มารเฉินตง ใช้กรบเล็บของตน ปะทะกับกรงเล็บของพยัคฆ์อสุร จนเกิดเสียงดังขึ้น พยัคฆ์อสูร ทิ้งระยะออกมา เเละเข้าโจมตีอีกครั้ง หนึ่งรอบ สอง รอบ สิบรอบ การโจมคตีของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทั่วร่างของสองฝ่าย ปรากฏบาดเเผล

เป็นมารเฉินตง ที่ถูกซัดกระเด็น

เเม้เป็นร่างมาร ท่วาเดินมทีร่างมนุษย์ เลือดที่ไหลออกมาตามบาดเเผลสาหัสทั่วร่าง ร่างกายจึงอ่อนเเอลงเเบบลดลงฮวบฮาบเลยทีเดียว

กระน้ัน ความกระหายเลือดที่เเเผ่ออกมา ดวงตาสีเเดงก่ำที่จ้องอีกฝ่าย ราวกับกินเลือดกินเนื้อ กลับทำให้เขาลุกขึ้นยืน ราวกับสัตว์ร้ายที่จนตรอก

เฉินตงทะยานออกไปทันที ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้น ขณะเดียวกัน หมัดที่เปี่ยวด้วยพลังมารที่ชั่วร้ายสีดำก็ซัดออกไป

พยัคฆ์อสูรเห็นท่าไม่ที รีบกระโจนหลบไปด้านข้าง ทำให้หมัดของมารเฉินตง ที่ห่อหุ้มด้วยพลังมารมหาศาลอัดเข้าที่พื้นจนระเบิดเป็นหลุมกว้าง มารเฉินตงดีดตัวพุ่งตามติดมาราวกับเงา

พยัค์ฆ์อสูร เค้นเสียง เเละโถมร่างของมันพุ่งปะทะร่างของมารเฉินตงกลางอากาศจนปลิวออกไป จากนั้นมันก็ได้ควบสี่ขา ไปตะปบสุดเเรง ตบร่างของเฉินตงกระเเทกกับผนังถ้ำ ร่างนั้นราวกับว่าวเชือกขาด ไม่ทันหล่นลงพื้น คมเขี้ยวของนักล่าก็ขย้ำ เข้าที่ร่าง

เสียงโหยหวนของมารเฉินตงดังลั่น ร่างนั้นดิ้นทุรนทุรายอย่างมรมาน ทว่าไหนเลยหลุดพ้นคมเขี้ยวที่ฝังร่างไว้อย่างเเน่นหนา

ไน่เหอมองภาพตรงหน้าด้วยความเรียบเฉย

ทว่าในจังหวะนั้นเอง

"อ๊ากกกกกกก" เฉินตงเเผดเสียงร้องออกมา ก่อนที่เลือดของเขาสที่สาดไปทั่วทุกทิศ พลันลอยกลับเข้ามายังร่างของเจ้าของมันอย่างรวดเร็ว พลังมารที่กระจายทั่วร่างถูกดูดซับกลับไปในต้นอ่อน

ไน่เหอเลิกคิ้วขึ้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างตกตะลึง "เจ้าหนูนี่ ทำได้หรือ"

เมื่อพลังมารหายไป บัดนี้เฉินตงอยู่ในร่างมาร รูปลักษณ์ของเขา ผมสีขาวยาวสลัว ดวงตาสีเเดง ผิวสีขาวซีดราวกับไร้โลหิต หมอกโลหิตกระจายรอบๆ ร่างของเขา รังสีฆ่าฟันที่รุนเเรงก็ทะลักออกมาจากร่างของเขาเช่นกัน

นี่คือร่างมาร เเต่กระนั้น สติของเฉินตง ยังคงไม่ปรากฏ

ร่างมารตะวาดเสียงลั่น พลังมารในร่างราวกับระเบิดออกมาจนทำให้พยัคฆ์อสูร กระเด็นออกไป ส่วนคมเขี้ยวที่ฝังบนกายเนื้อก็กรพชากร่างของเฉินตงจนวาดวิ่นก่อนปลิวออกมา

เเละทันใดนั้น บาดเเผลสาหัสพลันฟื้นฟูตนเองอย่างรวดเร็ว

ร่างมารพุ่งประชิพยัคฆ์อสูรในพริบตา หมัดทะยานออกไป ส่งร่างใหญ่นั่น กระเเกกับผนังถ้ำเสียงดังโครม ตามด้วยลูกเตะที่เล็งเข้าหัวอย่างหนักหน่วง

พยัคฆ์ครางอย่างเจ็บปวด ทว่าร่างมารตรงหน้ากลับไม่ปราณีมันสักนิด ยังคงจู่โจมด้วยหมัดเรื่อยๆ จนหัวของมันเละเป็นชิ้นๆ สมอง กระโหล เลือด ชิ้นเน้อสาดกรเด็นไปทั่ว เเต่ยังคงไม่หยุด เฉินตงไม่อาจควบคุมร่างมารของเขาได้สักนิด

ไน่เหอเตรียมจะปลุกเฉินตงให้ตื่นขึ้น เพื่อกำราบร่างมาร ทว่าในตอนนั้นเอง ภาพหยินหยางของเต๋าปรากฏขึ้นมา ทำให้ไน่เหอตกใจอย่างมาก เพราะร่างหยินหยางกำลังเเสดงการต่อต้านร่างมาร เฉินตงตัวระเบิดเเน่นอน เพราะพลังสองสายนี้ล้วนไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ หรือใช้ออกมาพร้อมกันได้ ไฉนออกมาเวลาเช่นนี้

ตามที่ไน่เหอคิดไว้ ว่าร่างมารกับร่างหยินหยาง ต้องใช้งาน ทีละอัน ไม่สามารถใช้ออกมาพร้อมกันได้ เนื่องจาก มันขัดเเย้งกัน ทำให้ผู้ใช้ตายได้ง่ายๆ ซึ่งในความคิดของเขา ร่างมารยังอยู่ ร่างหยินหยางจะไม่โผล่ เเต่มันกลับปรากฏเฉยเลย นี่นับว่าซวยกว่าโดยร่างมารกัดกินจิตใจเสียอีก !

"เจ้าเด็กเฉินตง ข้าว่าหมอนี่ กำลังโดนสวรรค์กลั้นเเกล้งชัดๆ" ไน่เหอเอ่ย เดิมทีได้รับเมล็ดพันธุ์มารฝุงในร่าง กลายเป็นครึ่งมาร จากนั้นได้ร่างหยินหยางจากสตรีนางนั่น สองอย่างนี้เหมือนน้ำกับกองไฟ ไม่ถูกกันอย่างเเรง มาบัดนี้ ได้ร่างหยินหยาง กลับต้องมาพึ่งพาร่างมาร ร่างหยินหยางมาก่อปัญหาอีก

ใช่ เฉินตงนั่น เรียกว่า ซวยโคตรๆ

ในดินเเดนนับร้อย ที่ถูกสร้างโดยจักรพรรดิคงหมิง นับว่าไน่เหอพึ่งเคยพบคนประเภทนี้เป็นครั้งเเรก!