บทที่ 15 ผู้เฒ่าปริศนา

บทที่ 15

"เเน่นอน ก็ตามสภาพ ศัตรูห่างกับเจ้าขนาดนี้ ไม่เเพ้ก็ฝนตกขี้หมูไหลเเล้ว" ไน่เหอใช้พลังมารจากป้ายโอบล้อมทั่วร่างของเฉินตงไว้ มันทำให้บาดเเผลของเขาเกือบจะหายขาด ทว่าไน่เหอยั้งมือไว้ เพราะต้องการให้เฉินตงสัมผัสกับความเจ็บปวดในการต่อสู้

"ขอบคุณมากผู้อาวุโส" เฉินตงยกมือคาราวะ ศึกเเรกนี้นับว่าเขาพ่ายเเพ้โดยสมบูรณ์ ไม่สิสู้ไม่ได้เลยต่างหาก มายาหมัดในสายตาสัตรูไม่มีค่าอันใดเลย

"เจ้ายังอยู่ขั้นปรับเเต่งร่างกาย สู้ขั้นนักรบได้สิเเปลก เอาวะ ลุกขึ้นมา ข้าใช้พลังมากไปหน่อย ต้องจำสีล ทางที่ดีเจ้าควรอย่าทำให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย เพราะข้าไม่อาจช่วยเจ้าได" ไน่เหอตัดบทความคิดของเฉินตง เขาพยักหน้าเเละลุกขึ้นยืน

ไน่เหอจะหายกลับเข้าไปในเเหวน ทำให้เฉินตงก้าวเดินไปยังที่เเห่งหนึ่ง ซึ่งมันน่าจะเป็น เรือนจำของสกุลเฉิน

บ้านหินทรงเตี้ย ปิดไว้ด้วยประตูเหล็กหนา มีศพจำนวนไม่น้อยที่นอนตายที่นี่ ราวกับต้องการเข้าไปด้านใน ทว่าไม่อาจทำได้ เพราะเข้าไปด้านในไม่ได้ เฉินตงลากร่างพวกนั้นออก เเละพยายามใช้พลังกายเปิดมัน ทว่าไม่ได้ผล

"ประตูนี่ ไม่มีที่เสียบกุญเเจด้วยซ้ำ เเล้วต้องทำอย่างไรกัน" เฉินตงค่อนข้างสับสน หรือใช้กลไกลอันใดอีก

เขารีบสำรวจรอบๆ ทว่าไม่มีที่ใดเลยที่จะบ่งบอกถึงกลไกลลับสักอย่าง บัดนี้เฉินตงเกือบจะถอดใจไป พลันนึกถึงเพลิงมารของเขา จึงใช้พลังมารกลั้นเป็นเพลิงมารเเละโยนเข้าใส่ประตูเหล็กกล้าทันที

เพลิงสีดำลุกไหม้ดั่งคาด จนเริ่มหลอมละลายในเวลาไม่น้อย เฉินตงอาศัยช่องว่าง พอให้คนลอดได้ มุดเข้าไปด้านในทันที

คบไฟที่ประดับตามทาง จุดติดขึ้นมาเองโดยทันทีที่มีผู้ก้าวเหยียบขั้นบันได เฉินตงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ระเเวดระวังเต็มที่ ก้าวลงบันไดไปอย่างเชื่องช้า

คุกหลายร้อยอันล้วนว่างเปล่าราวกับ ไม่เคยมีใครถูกกักขังในนี้มาก่อน ทว่ามีอยู่ห้องๆ หนึ่ง มันอยู่ลึกที่สุด ทางเส้นทางขั้นบันไดหินมี คุกในส่วนลึก มีเพียงยี่สิบเเห่งเท่านั้น เเต่กลับมีโครงกระดูกในห้องขังเหล่านั้นที่ปรากฏร่องรอยของการล่ามโซ่ไว้ จนมาถึงห้องสุดท้าย

ห้องนี้มีประตูหินบานใหญ่กั้นไว้ เหมือนกับประตูหลังม่านน้ำตก สถานที่ฝังศพของไน่เหอ

เฉินตงตรวจสอบ พบว่าประตูบานนี้ ไม่ใช่เล่นๆ เลย ขนาดตัวเขาใช้เเรงทั้งหมด ยังเคลื่อนมันไม่ได้เเม้เเต่นิดเดียว

"บ้าชะมัด" กำลังของเขาไม่เพียงพออีกเเล้ว

เฉินตงมองรอบๆ จนคว้าเอาคบไฟมาถือไว้ เเละใช้เเสงจากมันส่องสว่าง

สภาพเเวดล้อมเหมือนกันหมด ผนังหิน สายตาสะดุดที่รูๆ หนึ่ง บนกำเเพงอีกฝัง เขารีบเข้าไปสำรวจ เเละพบว่า มันคือรูกุญเเจ เเต่ว่าเขาจะเอามามาจากที่ไหนเล่า จากศพด้านบนเหรอ ไม่น่าจะมีหรอก

ท้ายสุด เฉินตงเลือกใช้เพลิงมารของเขา ทว่าประตูหินหนาขนาดนี้ จึงรวมเพลิงมารไไว้เป่าไฟเข้าไปที่จุดกลางประตูหินจุดเดียว

เพลิงสีดำถูกพ่นออกไปอย่างต่อเนื่อง หินศิลาเริ่มหลอมละลายเป็นสีเเดงส้ม พลันละลายหยดลงพื้นราวกับเหล้กที่หลอมละลาย

ต้นอ่อนมารเเผ่พลังมารออกมาเรื่อยๆ จนเกือบหมด รุปขนาดตัวเขามุดไปได้ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทว่าเล็กกว่าตอนใช้กับเหล็กกล้าเยอะ

เฉินตงปาคบไฟเข้าไปด้านใน เเสงสว่างจากมันทำให้มองเห็นร่างๆ หนึ่ง เเขนเเละขาถูกตรึงไว้กับโซ่ ร่างอยู่กลางอากาส สภาพผอมกระร่องหนังหุ้มกระดูก

"ใครกันละเนี่ย" เฉินตงอุทาน คนผู้นี้คาดว่าทำความผิดบางอย่างในกตระกูลมาเเน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่โดนตรึงไว้ให้อดข้าวอดน้ำเเน่นอน

พอลอดเข้าไปด้านใน กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ด้านในชื้นกว่าด้านนอกเสียอีก อากาศเองเเทบจะไม่มี น่าเเปลกเขากลับได้ยินเสียงลมหายใจเเผ่วเบาจากคนผู้นี้

ดวงตาที่ไร้ชีวิตราวกับตาของปลา เบิกกว้างขึ้น เมื่อสัมผัสถึงผู้เข้ากใกล้ เพราะอยู่ในที่ที่ไร้แแสง ดวงตาจึงเเสบพร่ายามต้องเเสงจากคบไฟ เฉินคว้ามันมาเเละยื่นไปด้านหลัง

ผมสีชราสะบัดไปมา ก่อนจะเพ่งสายตามายังเขาอีกครั้ง เฉินคงปักคบไฟไว้ด้านข้าง เพราะว่ามันมีเเท่นสำหรับเสียบคบไฟอยู่

ชายชราผมหงอกสีขาว ผอมเเห้ง ทันทีที่พบว่าร่างของเฉินตงเข้าใกล้ พลังชี่ปะทุออกมา หอมเอาลมวูบหนึ่งพัดผ่านร่างของเฉินตงไป

เฉินตงโคจรพลังมารไปทั่วร่างเพื่อต้านรับโดยสัญชาตญาณ ทว่าอีกฝ่ายเเกร่งสุดยอด ร่างปลิวอักเข้ากับกำเเพงหินของคุก กระอักเลือดพ่นใส่พื้นทันที

พลังชี่ถูกเก็บกลับไป เมื่อรับรู้ได้ว่า ผู้มาเยือนไม่มีเจตนาฆ่าตน

"ผู้อาวุโส ข้าน้อยนามว่า เฉินตง บุตรชายคนโตของเฉินฉินซาน ผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน" พอพูดจบ ชายชราตรงหน้าก็ชะงักนิ่งไปทันที น้ำตาสายหนึ่งไหลออกมาพร้อมกับเสียงหัวร่อของเขา

"งั้นเหรอ อา ช่างเป้นชื่อที่ไม่ได้ยินมานานมาก" เฒ่าชราเอ่ยพร้อมกับส่งเสียงงึมงำ อะไรไม่รู้ฟังไม่ได้ศัพท์

เพลิงมารซัดออกไปทันที โซ่สี่เส้นขาดสะบั้น ทำให้ร่างชายชราหล่นลง เฉินตงโผร่างไปรับ ทว่าชายชรากลับนอนบนพื้นเเละเริ่มโอดครวญออกมา เขาราวกับเจ็บปวดทรมานเจียนตาย

"ผู้อาวุโส ท่านไหวหรือไม่" เฉินตงเข้าไปดูทันที ชายขราเเน่นิ่งไป เเต่ยังโชคดีที่ลมหายใจยังลงมีอยู่ เฉินตงจึงไม่คิดอันใดอีก รีบเเบกร่างนี้ ออกจากสถานที่เหม็นๆ นี่ทันที