Chapter 91 His Damness

((( Monina POV's )))

Sandal sa pinto. Baka kasi umatake na naman ang manyak. Bakit hinayaan ko ang sarili na makulong sa pamamahay niyang ito. Huling araw na ng fieldtrip, so ibig sabihin lang kailangan ko na umuwi. Nakakamiss din ang mga chanak saka si Papa. Alam kong nag-aalala na sila kapag nalaman nga nilang wala ako sa fieldtrip. napapatour sa bahay ng isang lalaki! Lagot.

Effective yung gamot na pinainom sa akin. Kunting pahinga lang, wala na ang lagnat. Parang ang expert ng mga tao dito pagdating sa medical. O siguro may adnormal lang na nakatira dito. Ahahaha.

kailangan ko na umuwi bukas. walang nangyayari sa sideline ko. Kailangan kong makilala kung sino nga ba yang Dr. Alucard. Marami nading energy ang naipon ko para sa darating na isang linggo. fighting Monina! Pataubin natin lahat ng cliente mo! Akin ang pera. Ahahaha.

Atleast pinaghihirapan ko ang perang lumalagapak sa mesa namin. Biyayang masasabi na wala kang utang na loob sa ibang tao. Thank you Papa God. I know mahal po ako. Di lang ako, ang lahta ng tao na nilalang mo. Mahal mo kaming lahat. Super thank you po!

Dive ulit sa kama ng sa tagal kong naghahantay sa pinto. Wala nang nangulit. Ninamnam nga ang oras na makatulog ulit. Napapalit ako ng damit dahil kinati ako lace na bra'ng binigay sa akin ni Rhoa.

Maaga akong nagising kinabukasan. Sobrang ganda ng tulog ko. Unat ng kamay. Nakita ang kahon na naroroon ang gamit ko. Napapuso ang mga mata dahil sa camera ko ngang still alive. Jusko po! Buhay ko na itong camera. kaya wag na wag niyong pag-iinitan.

Binubuhay nga camera lima. Ako, ang tatlong chanak at si Papa. Malaki nang tulong ito sa pang-araw araw namin.

Alam kong maganda ang umaga. Lumabas ako sa pinto. Wala sa aking bumulaga. Sino na lang talaga ang gustong mantrip sa akin. At gagawin ko talagang panda. Magaling din ang kamay ko sa pangba-black eye.

Napakulikat ng camera ko. Hangang sa sinalubong ako ng simoy ng hangin. Ang sarap ng umagang hangin. Kaya pasigaw akong tumakbo papunta sa dalampasigan.

Sa ginawa ko, nakalimutan ko na maaring magising ang Halimaw.

Ahem. Quiet Monina.

Kumuha ako ng mga larawan. Masaya na ako kapag na cacapture ko na kaganito kaganda ang mundo.

Sarap sumigaw! Sigaw na masaya!

Bakit di nagagawang ma-appreciate ng mga tao ang mga bagay na nasa kanila na. Ang tahimik dito Kuya Manyak. Para nga di ka maging malungkutin. Ang yaman mo. Pero kita ko ngang napakalungkot mo.

Why?