Chapter 35

Chapter 35: My Second Visit

Hapon na ng martes ngayon at kasalukuyan na akong nag-aayos ng gamit para makauwi na agad. Hays, nakakapagod, nagsisimula nang tumambak lahat ng gawain sa school at dahil diyan, nagsisimula na rin akong maging busy. Gosh.

"Ihahatid mo ba ako?" Tanong ko kay Oliver. Kahit alam kong ihahatid naman niya talaga ako ay nagtanong pa rin ako.

"Ayaw mo?"

"Of course," Kinuha ko na 'yong bag ko at isinuot na ito. Kami na lang dalawa ni Oliver naiwan ngayon sa loob ng room.

"Tsk." Ngisi niya. "Hindi kita ihahatid dahil ako ang ihahatid mo."

"Huh?" Agad akong napatingin sa kanya.

"Like what I've promised yesterday, I will let you to come with me at my place today," Sagot niya.

Lumiwanag bigla ang mukha ko dahil napuno na ulit ito ng excitement. Dahil sa tambak ng gawain ko ngayon araw ay nakalimutan ko na 'yong sinabi niya sa akin kahapon. Gosh.

"Gosh, I forgot it. Ano pang hinihintay mo? Tara na!"

Gulat siyang napatingin sa akin nang hilain ko ang kamay niya palabas ng room namin, hinayaan niya na lang ako at tuluyan nang nagpatangay. Second time ko na yata ito ginawa sa kanya tuwing na-e-excite ako, hinihila ko 'yong kamay niya.

Mabuti't wala nang masyadong estudyante ngayon kung kaya't wala nang nakakapansin sa amin. Makakahinga na ako nang maluwag dahil alam kong hindi ito magkakaroon ng issue.

Nang pagkarating namin sa parking area ay agad kong hinanap 'yong kotse niya, halos inikot na namin ito ngunit napasimangot na lamang ako nang hindi ko pa rin iyon makita kahit iyong driver niya.

"Are you looking for my car?" He asked.

"Yes, where it is?"

"Wala na."

"What?"

"Ibinenta ko na," Mas lalo akong nagulat kaya tumingin ako sa kanya nang deresto.

"Bakit? Sayang naman."

"Dahil bumili ako ng bagong bike at ipinaayos ko rin 'yong sa iyo, 'di ba?" My forehead got pucker after he said that. Hindi ako makapaniwalang ibinenta niya 'yong kotse niya para lang sa bagong bike at para lang sa ikaaayos ng bike ko. Gosh. He really did it? Sa katunayan nga, mas helpful ang kotse kaysa sa bike. It's too hasle than to car.

"Doon mo kinuha 'yong pera mo para ipambayad? Nahihibang ka ba? Sobrang sayang talaga, Oliver."

"Yep." Sagot niya. "And at the same time, for this one," Hinakawan niya 'yong suot niyang kuwintas. Tanda ko, 6 digits daw ang inabot na halaga nito at tanda ko rin na ibinigay niya sa taong bumubuhay ulit ng kasiyahan niya 'yong kapareha nitong kuwintas. Asaan na kaya iyon? Hindi ko pa rin kasi kilala kung sino iyon, eh.

"Ahh. 'Di ba sabi mo, dalawa iyan? Kumusta na iyon isa? Lagi bang isinusuot no'ng taong bumubuhay ng kasiyahan mo?"

"Nice, Tanda mo pa rin kung ano 'yong sinabi ko noon," Matawa-tawa niyang sabi. "But I don't know."

"Hindi mo nakikitang suot?"

"Hindi, hindi niya pa nga yata alam na ibininigay ko na sa kanya, eh.

"Nyek, ano raw iyon? Ang gulo mo."

"Basta, malalaman mo rin someday. Tara na."

Nabigla ako nang agad niyang hinila 'yong kamay ko. Nakalimutan kong hawak-hawak ko pa rin pala iyon at sa ngayon ay siya naman ang may hawak na sa kamay ko.

"Mag-cocomute tayo?" I asked.

"Nope. Bike natin gagamitin natin," Kumunot agad ang noo ko at bahagyang tinanggal 'yong kamay ko na hawak niya.

"Are you insane?!"

"Why?"

"May highway tayong dadaanan, 'di ba? Delikado. Ayaw kong mag-bike sa ganoon," Hindi katulad dito sa school namin, sobrang lapit lang sa bahay namin kaya kaunting sasakyan lang ang maaaring kong makasalubong.

"Sabagay, pero mag-iingat naman tayo, kaya tara na," Tagalang gusto niya pang ipilit iyon? Gosh.

"If you insist, then uuwi na lang talaga ako." I smiled at him widely. Mas gugustuhin ko pang umuwi na lang kaysa sa dumaan sa highway gamit ang bike ko. Halos buhay ko na magiging taya doon. OA na kung OA but I just want to ensure my safety first. Lalo na't hindi ko alam kung anong mangyayari doon, malay ko ba na baka mamaya ay mabangga kami.

"Oo na. Commute na nga lang tayo," Inis niyang ismid.

"Oh, ba't parang galit ka?"

"Hindi, ah."

"Galit ka, eh," Pang-aasar ko pa sa kanya.

"Tara na."

-

Napasimangot na lamang ako nang mapansing walang taxing nadaan sa tapat ng school namin. Gosh, 45 minutes na kaming naghihintay wala pa rin nadaan sa amin kahit isa. Sayang naman 'yong minuto.

"Like what I have suggested, mag-bike na nga lang kasi tayo. Look, maghihintay pa ba tayo ng dobleng time pa rito?"

"Heh, meron pa iyan, ha. Hintay ka lang."

"Psh," Inis niyang ngisi.

Lumipas pa ang ilang minuto at hanggang ngayon ay wala pa rin talagang dumaraan. Tumingin ako sa relo ko at umaasang maaga pa lang, kaso 5 PM na pala. 3:45 PM pa man din kaming umawas ngayon.

"Tara na nga."

"I told you, kung kanina pa tayo nag-bike, siguro ngayon ay nandoon na tayo,"

"Sorry na. Hehe."

Naglakad ulit kami pabalik ng parking area at doon kinuha iyong mga bike namin. May helmet naman ako, siguro okay na iyon para sa safety ko at kaunting dasal.

"Let's go?" Tanong niya sa akin. I just nodded at him, so that he started to operate his bike. Kinakabahan akong sumunod sa kanya at paulit-ulit humihinga nang malalim. Sana ay hindi ako maaksidente.

Lord, please, guide me for this time, don't let me to die so early. Marami pa po akong pangarap.

"Just follow me!"

Nakalabas na kami ng school kaya dumoble na ang kaba sa dibdib ko. Ingat, Jamilla. Parang 'yong kabilang paa mo ay nakalibing na sa hukay. Gosh, this is my first time to ride on that kind of roads. Sobrang delikado talaga dahil sa highway ang daming malalaking sasakyan na baka mabangga ako. Ayaw kong maaksidente, 'no. Gosh.

Stop over react, Jamilla. Huwag kang magpaapekto. Baka mangyari nga iyan kapag inisip mo pa lalo. Doble ingat na lang.

-

"We're here!" Malaya akong nakahinga nang maluwag nang pagkarating namin sa building ng condo niya. Nandito na kami sa parking area at ipinaparada na lang iyong mga bike namin.

"Are you okay?"

"Oo kasi safe naman ako, eh," Ngiti kong sagot.

"Mabuti naman, kung hindi ay lagot ako sa mama't kuya mo kapag may nangyaring masama sa iyo."

"Alam mo naman pala, eh. Nag-bike pa tayo."

"Kasi alam kong kaya mo."

"Ang dami mong alam, tara na nga. Ang init dito, eh."

Nagsimula na kaming pumasok sa loob ng elavator at sinimulan nang pindutin iyong numero sa tabihan kung anong floor ang kwarto ni Oliver.

-

Nang pagkapasok namin sa condo niya, I quickly run toward at his balcony, I opened the sliding door and entered. Inilibot ko ang paningin ko at pinagmasdan ang mga bulding na nakatayo, at ng mga sasakyan na malayang umaardar. Ang ganda talaga ng view. Ipinikit ko ang mga mata ko at nilanghap ang simoy ng hangin, mabuti't mataas itong condo ni Oliver kung kaya't hindi usok ang naaamoy ko.

This is what I really need for, stressed ako lately dahil sa problema ko, kahit tapos na iyon ay dadamahin ko pa rin itong sariwang hangin na minsan ko lang nalalanghap. Pangpakalma sa sarili.

"Do you want me to take you a picture over at this beautiful balcony? This time, I gotta do it well, promise," Iminulat ko ang mga mata ko nang marinig ko siyang magsalita.

"Sige," Sagot ko. Iniabot ko sa kanya iyong phone ko at nagsimula nang mag-ayos ng mga pwesto namin. Itinapat na niya sa akin 'yong camera kung kaya't nagsimula na akong mag-pose ng kung ano-ano.

Nakalimang shots din ako, kukunin ko na sana iyong phone ko mula sa kanya ngunit hindi niya iyon ibinigay sa akin, sa halip ay kaniya pang inilipat iyong camera sa front cam, tumabi siya sa akin at itinaas iyong phone ko.

"Selfie tayo," He said.

Nagsimula na akong ngumiti kahit medyo naiilang ako dahil sa lapit ng mukha niya sa akin and also on his smell. Napakabango niya na animo'y ipinaligo na iyong isang perfume. Ang bango niya pa rin kahit hapon na, nahiya naman tuloy ako.

"Ipasa mo iyan sa akin mamaya."

"Sure."

Ibinigay niya na sa akin 'yong phone ko kung kaya't akin na agad tiningnan iyong mga pictures namin. Naka-3 shots din kami ni Oliver. Napasimangot na lamang ako nang mapansing medyo oily 'yong mukha ko roon pero at least, maganda pa rin ako. Napadako naman ang tingin ko kay Oliver, ang gwapo niya. Gosh. Ang fresh pa rin niya kahit hapon na.

Tiningnan ko naman 'yong mga solo pictures ko. Ang ayos na ng pagkakakuha, unlike before ay sobrang blurd talaga. Good job, Oliver. May pang-instagram na ako. Ay, gagawa pa nga lang pala ako ng instagram. Gosh.

Pumasok na ako sa loob at umupo sa couch. Hinintay ko na lang siya doon hangga't makalabas siya mula sa kwarto niya. I know he's currently now changing his clothes.

Bumukas na ang pinto kaya tumingin na agad ako sa kanya. Naka-t-shirt lang siya at naka-short.

"Oliver, I'm already starving. What kind of food do you have right here? Hehe," Mahiya-hiya kong tanong agad sa kanya.

"Ano bang gusto mo?"

"Uhmm.. Pizza?"

"Wala akong gano'n dito. Haha."

"Aw. Sayang naman. Na-cra-crave pa man din ako doon."

"Oh, sige, magpapadeliver na lang ako," Sagot niya. "What else? Drinks?"

"Milk tea!" Masaya kong sagot.

"Okay. I'll be back for a few minutes after. Magpapadeliver na ako," Tumango na lang ako sa kanya bilang tugon.

-

Pagkabalik ni Oliver, meron siyang itinanong sa akin.

"May I ask you something?"

"Ano 'yon?"

"I've been stalked your facebook account. Walang pagbabago. Walang updates. Bakit hindi ka na active doon? Or you just forgot your password, that's why you can't be able to open it?" Umupo siya sa couch na inuupuan ko. Magkaharapan kami ngayon.

"Ayaw kong buksan," Nakangiti kong sagot.

"Why?"

"Too toxic. Dagdag pa sa problema."

"Parang hindi naman."

"You said so. Basta ako, hindi ko bubuksan iyon kasi alam kong ang dami kong bashers doon dahil sa iyo."

"Ayan talaga ang iniisip mo? Ang babaw, ha," Napatingin ako sa kanya at kinunotan ng noo.

"Psh. Doon lang ako sa sigurado. Ayokong i-take advantage 'yong pagiging sikat mo para sa ikaaangat ko sa social media. Even since then, hindi ko hangad sumikat," Ngumisi pa siya kaya mas lalo pang tumaas ang init ng ulo ko. Gosh. Pagtatalunan ba talaga namin ito?

"Hindi na p'wede 'yan kagustuhan mo dahil ngayon ay marami ng may kilala sa iyo."

"Kaya nga ayokong buksan iyong social media accounts ko para wala ng masabi ang mga tao. Hindi na kasi bago ngayon sa tao na sasabihan kang 'feeling sikat' 'manggagamit para umangat' 'ginagamat si Oliver' Tsk. That's so nonsence. Mas binibigyan nilang pansin 'yong pangbabash over on their own life!"

"Chill. Hindi ako makakapayag na ma-encounter mo 'yon. I am here to protect you kahit kung sino man sila." Deretso lang ang tingin niya sa akin na animo'y tinutunaw na ako sa lalim ng titig niya. "In fact, binasa ko halos lahat ng comments in every posts that you had. At 'yong iniisip mo is the opposites. So you don't have to worry about."

"How you so sure? Haha."

"Dahil mababait ang mga wattpadian/wattpader. Lalo na mga supporters ko."

"Tama ka nga. Masyado akong mababaw. Gosh, chage topic," Another thing that I've realized, hindi pa nga ako sigurado kung may nag-comment na ba no'ng pangba-bash tungkol sa akin ay ganito na agad ako mag-react. Masyado kang OA, Jamilla. Gosh.

"No, I want to stick on this. Kapag ba nag-request ako na i-open mo 'yong facebook account mo, susundin mo?"

"I don't know."

"Susundin mo? Yes or no."

"In between."

"Susundin mo? Yes or no."

"Oo na. Bubuksan ko na."

"Yown!"

Kinuha ko 'yong phone ko para doon na lang mag-on kaso agad kong napansin na low battery na pala ito.

"Lowbat na ako."

"Ah, okay. Hintayin mo ako, let me get my laptop," Agad na siyang tumayo at tumakbo agad sa loob ng kuwarto niya. Hanggang ngayon, curious pa rin ako sa itsura ng loob nito. Wala pa rin akong idea. Gosh. "Here." Inabot na niya sa akin yong laptop niya. "Ay, wait."

Hindi ko pa nabubuksan ito ngunit agad na niya itong kinuha mula sa akin. Anong problema?

-

It took a minutes after he gave back it to me. I don't know what he did and I don't care. Basta, mag-oonline na ako dahil medyo naeexcite ako kung anong nangyari sa facebook account ko.

Huminga ako nang malalim pagkatapos kong i-type 'yong email at password ko. Then, pinindot ko na 'yong log in. Ba't ganito pakiramdam ko? Ba't parang kinakabahan ako nang todo?  

"Gosh," Napanganga ako nang makitang thounsads 'yong notification ko, pati 'yong friend request ko. "This is real?" Gulat kong sabi.

"Masanay ka na d'yan. Araw-araw magiging sabog iyan notification mo."

Inilipat ko naman sa profile ko at mas lalo akong napuno ng gulat nang makitang ang daming reacts and comments 'yong bawat post ko. Unlike before, 100+ na ang pinakamataas. Hindi talaga ako makapaniwalang dahil lang kay Oliver, naging sikat ako. Gosh.

Nagdalawang-isip pa ako if I'm going to open the comment box from my profile picture. Natatakot akong may makitang negative comments dito, kaso may tiwala naman ako kay Oliver na sinabing wala raw. Sana lang ay totoo.

"Ito ba 'yong jowa ng sikat na Author?"

"Ang ganda niya!"

"Kaya naman pala nagustuhan ni kuya Oliver."

"D*mn. How to be you po, ate?"

"Mukhang mabait din."

"Napakasimple niya. Gad!"

"Perfect talaga sila ni Oliver!"

"Pinaka maswerteng babae sa boyfriend niya!"

Tumingin ako kay Oliver at ningitian siya.

"Tama ka nga. I can't even find any negative comments from my profile picture. But the problem is, ikaw 'yong laging metioned name rito. Kumbaga, 10% tungkol sa akin. 90% tungkol sa atin," Matawa-tawa kong sabi.

"See? Sabi ko sa iyo, eh." I just smiled at him and turn back again to scroll at my timeline, mangha-mangha ang mga mata ko sa nakikita kong dami ng reacts mula sa mga post ko kahit matagal na.

Masaya rin pala maging sikat kahit walang kasiguraduhan hanggang kailan. Huwag lang lalaki ang ulo.