ระวังตัวเองทำร้ายคนอื่น ระวังคนอื่นทำร้ายตัวเธอ
เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อเด็กๆ ตาไวเห็นคนร้ายที่ไม่ได้หนีหาย เขาเอาไอ้โม่งคลุมหน้าแล้วเดินหลบฉาก ก่อนจะกลับมาหาหญิงสาวอีกรอบ เธอตกใจล้มในท่านอนที่พื้น พยายามคลาน เลือดไหลอาบพร้อมกับร้องไห้ขอความช่วยเหลือ คนร้ายตรงเข้าไปใช้มีดยาวเงื้อขึ้น
เสียงปืนดังสนั่น!
ต่างคนต่างแตกตื่น ปลายกระบอกปืนเล็งลงมาจากหน้าต่าง แรงปะทะมีดกระเด็นออกไป เวลาเดียวกับตำรวจจับกุมคนร้าย และรถพยาบาลรีบนำคนบาดเจ็บส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
"หวังเป็นอย่างยิ่งว่า นักเรียนที่รักของฉันจะต่างระวังให้กันและกัน" ศาสตราจารย์รุจีมองบดินทร์ที่ตื่นๆ "พวกเธอแต่ละคนระวังตัวเองทำร้ายคนอื่น อย่าลืมระวังคนอื่นทำร้ายตัวเธอ"
ไฟกัลป์หัวเราะ แต่มีเขากับอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่หัวเราะ
"เธอคงไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ หรอกนะ" บดินทร์ถามอะความารีน "ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้ ว่ามีคนที่ทำร้ายคน"
"บางเวลาท่าทางของเธออาจดูเหมือนเป็นคนไม่จริงจัง แต่เธอไม่เคยโกหก" อะความารีนตอบ นัยน์ตาฉายแววกังวลมองบดินทร์แวบหนึ่ง พลางพ่นลมหายใจออกจมูก
"เธอน่ะ" อะความารีนหยุดพูดกะทันหัน เธอมองเด็กชายที่เหมือนผ้าขาว บดินทร์แทบจะไม่รู้อะไรเลย
และตอนนี้เองที่ทีป์สุรธเนสทำหน้าที่ของตน "การทดสอบคัดเลือกคนเล่นกีฬาไกลกังวล ออฟ สปอร์ต หรือเรียกกีฬากระชับมิตรจะมีขึ้นในสัปดาห์ที่สองของเทอม ทุกคนที่สนใจจะเล่นให้บ้านของตัวเองกรุณาแจ้งหัวหน้าบ้านเพื่อลงบันทึกในใบรายชื่อ..."
"นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป การเรียนรู้จะเริ่มขึ้นอย่างสนุกสนานแต่จริงจังเป็นระยะเวลา 12 เดือน ขอให้นักเรียนทุกชีวิตโชคดี" ศาสตราจารย์รุจีประสานสายตากับผู้ฟังอย่างทั่วถึง "นี่ก็ถึงเวลาแยกย้ายแล้ว พบกันใหม่ครั้งต่อไปค่ะ"
อีกแล้ว ตัวตนเหนือธรรมชาติมักหลีกเลี่ยงคำว่า พรุ่งนี้ เพราะสำหรับบางชีวิต พรุ่งนี้ไม่มีวันมาถึง
มีความเห็นเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ใช่รึเปล่า คอมเมนต์มาได้เลยไรต์อยากฟัง