กองทัพวิญญาณ

โดยไม่ทันตั้งตัว

เสียงดินทรุดพร้อมๆ กันหลายแห่ง มีมือนับร้อยนับพันโผล่พ้นพื้นจับขาของพิทักษ์กาลยึดอยู่กับที่

ก่อนจะมีมีดสั้นนับหมื่นนับพันเล่มจ่อใกล้ศีรษะ ดวงตา ขากรรไกร ดั้งจมูก คอหอย ไหปลาร้า ลิ้นปี่

ชายโครง เข่า ท้ายทอย หัวไหล่ หัวใจ และตลอดแนวกระดูกสันหลังของเขา

พิทักษ์กาลเรียกดาบอสนีบาต สายฟ้าผ่าราวกับรากต้นไม้หลายสายทั่วบริเวณ มีดสั้นนับหมื่นนับพันเล่มร่วงหล่นลงมาโดยพร้อมเพรียง

ดวงวิญญาณหลายลูกไฟโผล่ออกมาจากสถานที่ต่างๆ ที่มีการเสียชีวิต ไม่ใช่แค่ลูกไฟหายไป ก่อนจะกลายเป็นวิญญาณมนุษย์ แต่ยังมีสัตว์ต่างๆ ที่ขานรับเสียงเรียกของเจ้าบ้านเจ้าเรือนมาเป็นกองทัพ

"คนและสัตว์เหล่านี้ ต่างเป็นชีวิตที่เด็กคนนั้น เคยต่างพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน"

"ทุกชีวิตรู้ว่าถ้า ปีกเทวทูตลงทัณฑ์ ดวงวิญญาณจะแตกสลาย ดับสูญไม่มีเกิดใหม่ การให้หนึ่งคนอยู่สำคัญถึงขนาดชีวิตและอนาคตตัวเองก็ยินดีแลกเลยเหรอครับ"

กองทัพวิญญาณยังคงนิ่งอยู่กับที่

"ทุกชีวิตเลือกเองนะครับ"

ปีกทั้งสิบของเทวทูตกลายเป็นกรงจักรนับไม่ถ้วน มุ่งตรงไปหมายบั่นวิญญาณทุกดวงที่ขวางทาง จนควันสีขาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณนั้น

เมื่อควันสีขาวค่อยๆ สลายจางๆ จนมองเห็นเลือนราง ปรากฏใบมะกอกโปรยปราย สร้างความตื่นตะลึง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้บดินทร์ ซึ่งยังคงนอนหลับสนิทอยู่ หัวเราะคิกคักเพราะกำลังฝันดี

"ฉันยังคงสงสัย กระทรวงศึกษาธิการคัดเลือกคนแบบเขาโดยใช้เกณฑ์ตัดสินอะไร"

"ดิ...ดิน..." จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายกระซิบ บดินทร์กระพริบตาถี่ๆ ยกศีรษะขึ้น ก่อนศีรษะหล่นที่หมอนพร้อมๆ หลับตาอีกครั้ง

"ดิน!" เสียงตะโกนดังลั่นจนบดินทร์สะดุ้งตกใจตื่น เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วมองไปรอบๆ ตัว เมื่อไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาจึงล้มตัวนอนลงบนเสื่ออีกครั้งอย่างไม่แน่ใจว่าใช่สิ่งที่สมควรกระทำ

พลิกตะแคงไปมา ไม่ง่วงเลยไม่หลับก็ว่าแย่แล้ว แต่ง่วงนอนแทบตายแล้วนอนไม่หลับเนี่ย สุดจะทนจริงๆ !

จู่ๆ ไฟติดๆ ดับๆ ทันทีที่ไฟหยุดกะพริบและสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมๆ บดินทร์ค่อยๆ ลืมตา หัวใจเขา

แทบหยุดเต้น คราวนี้แหละตื่นเต็มตา บดินทร์ลุกพรวดขึ้นนั่ง

เป็นภาพชวนสยดสยอง บดินทร์ตาค้าง หัวใจเต้นเร็ว มีเหงื่อในมือมาก

ชายสองคนตรงหน้าไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เขาเคยเห็น ไม่ใช่สิ เรียกว่าไม่เหมือนมนุษย์คนไหนเลยมากกว่า

ทั้งสองคนเป็นชายร่างสูงผอม ร่างบิดเบี้ยวไป-มา เล็บยาวแหลมคม

บดินทร์กรี๊ดอย่างไร้เสียง สติกระเจิงกันเลยทีเดียว เขาวิ่งออกมาจากห้องนอนอย่างไม่คิดชีวิต