BEGINNING OF THE END

Iniwestra niya ang kamay niya "You successfully end this war, for century I only wish to stop this and....now that it ended....I don't know if I should thank you for this, you killed my mother!" Galit niyang saad sa akin "You shouldn't come back, Darah! She will kill you" pilit na saad ni Antiope sa akin.

Pilit siyang tumayo sa pagkakalugmok niya, mabilis siyang nilingon ni Calia at sinipa sa tiyan. "Yeah your right! Papatayin ko kayong lahat!" Galit na sigaw ni Calia at tinarak sa dibdib ni Antiope ang espada "ANTIOPE!" sigaw ko at tumakbo palapit sa kanya pero nang makalapit ako ay mabilis na hinigot ni Calia ang espada niya at inihaya sa akin.

"Isusunod kita!" Sigaw niya at sinugod ako ng sunod sunod. All I want to do is to go near Antiope, mabubuhay pa siya kung maaagapan ko. Pero hindi ako binibigyan ng pagkakataon ni Calia na makalapit sa kanya. "Arghhh" I groan in pain ng mahiwa niya ang braso ko, lumayo ako sa kanya. "Andromeda knew that this time will come! Wag kang umasta na parang hindi mo alam ito!" Sigaw ko sa kanya

She was stance for a split of second ngunit agad ding bumalik sa pagiging galit ang ekspresyon niya. Natanaw ko sila Manilyn at Hannah sa di kalayuan at nalilito sa amin. Nakaakbay si Hannah kay Manilyn dahil sugatan ang buong katawan ni Hannah at pilit lang na tumayo. "Why are you doing this Calia?" Usal ko sa kanya. My tone is very weary "I lost West, I know what you feel," malungkot kong saad

Ngumisi sa akin si Calia "Of course I know...I was the one who killed her." Nanlaki ang mata ko, nalipat ang tingin ko kay Antiope. I don't understand..... "Antiope told me the moment she arrived here, pero my mother already told me about that bago niya lisanin ang katawan ni West. I knew everything, I just want to get even." Seryoso ngunit may sarkastikong usal ni Calia "You killed my mother, I killed West.. pretty fair, right?" Dagdag pa niya

Naluha ako at napapikit "Why?" Halong bulong kong saad "THEN WHY DO YOU NEED TO KILL ANTIOPE?" ngayon ay galit kong saad. Tumawa siya ng pagak "She tried to stop me...can you believe that? Sabi niya it's neccesary to kill West pero she stop me," tumawa si Calia ng sarkastiko "Stupid! I told you already, I did that to get even to you" dagdag pa niya "It's nonsense, Calia! Hindi ko maintindihan ang mga aksyon mo!" Sigaw ko sa kanya

Umismid siya sa akin at sumugod "You will never understand it!" Mariing bulong niya enough for me to hear. She's right, kahit anong gawin kong pag intindi sa kanya hinding hindi ko siya maiintindihan. Sa sunod sunod kong pag iwas ay nahagip ng paningin ko sila, kumpleto na silang nakatayo sa di kalayuan sa amin at nakatingin sa amin.

Jane, Dimitrov, Manilyn, Hannah at Christine, they all looking at us like were some kind of puzzle that they trying to figure out. They all look restless pero dahil sa napapanuod nila ngayon ay pinipilit nilang maging malakas. They're probably wants to stop us and question me or Calia, kung anong nangyayari sa amin. It happened so fast, sa kakailag ko sa kanya ay napasandal ako sa puno at na-corner niya ako. Hinanda ni Calia ang kanyang espada at itinutok sa akin, she's just looking at me coldly and no mercy shown.

Napapikit ako ng itatarak na ni Calia ang espada sa akin "Arghhh" agad akong napamulat at gulat na tumingin sa babaeng nakaharang sa harap ko.

She's facing Calia kaya hindi ko alam kung sino ito. Nilipat ko ang tingin kay Calia, at katulad kanina ay makikita mo sa kanya na ang tangi nga lang gustong gawin ay mapatay ako. "S-sto-p..th-i-s..Ca-lia..." hinugot ni Calia ang espada at itinulak patagilid si Jane "How could you!" Mariin kong bulong habang nakatingin kay Jane na ngayon ay patay na. Hindi umimik si Calia, galit ko siyang nilingon "How could do that to her!? She's been with ever since with you!"

"I didn't do that, she did that to herself!" Walang puso niyang saad "I never said to her to shield you, she did that" Mabilis na lumapit sa amin sila Hannah at pinaghiwalay kami. Dimitrov and Christine firmly hold Calia, not allowing her to move. Manilyn is holding Jane and checking if she can still heal her while Hannah is supporting me.

Hindi ako nakipaglaban gaya nila pero ako ang hinang hina sa kanila. "Let go of me, Dimitrov." Malamig na usal ni Calia "ANO BA CALIA!? HAVE YOU GONE CRAZY!?" si Christine. She scream so loud with so much pain. Nagpupumiglas si Calia sa hawak nila "Jane is dead....." deklara ni Manilyn. Rinig kong napasinghap si Hannah sa tabi ko, iniwas niya ang paningin sa amin.

Christine and Dimitrov loosen their grip, nakawala si Calia sa pagkahawak nila. Calia immediately slay them that it seem to me like a nightmare. Parang bumagal ang oras sa akin habang tinitingnan ko silang bumabagsak. I saw Dimitrov's sweetly smiled at me, and it breaks my heart literally. We are off guard and Calia takes it as an opening, mabilis siyang lumapit kay Manilyn na gulat parin sa nakita. Calia quickly run her sword to Manilyn's throat, na agad kinabaksak niya.

We are stone cold as Calia taking her step to us. Napaurang nalang kami ni Nagy habang unti unting lumalapit ang aming kamatayan. Calia raise her sword towards us and ready to strike. "Darah....." takot na saad ni Nagy. Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya na naka kapit sa braso ko. Napapikit kami ng hinanda nya ng espada sa era.

In a split second, naalala ko lahat bigla ang nangyari sa amin. Kung pa-paano kami humantong sa ganitong sitwasyon. "Arghhh...." agad akong napamulat sa daing ni Calia. Sa likod niya ay si Dimitrov na may hawak na espada na nakasaksak sa bandang dibdib niya. Dahan dahan iyong nilingon ni Calia, bumagsak si Dimitrov sa lupa. Mabilis na hinawakan ni Calia ang espada niya at isinugod niya sa akin pero mabilis na humarang si Nagy sa harap ko. "Nagy...." usal ko habang titig na titig sa kanya. Unti unting bumagsak si Nagy sa pagkakahawak sa akin.

Napalingon ako kay Calia ng tumawa siya "HAHAHAHAHAHAHAHAHA," sumuko siya ng dugo at napaluhod, ang espada ay nakatarak parin sa dibdib niya. Tiningnan niya ako ng masama "You'll live miserably!" huli niyang saad bago tuluyan ng bumagsak. Nanatili akong nakatayo at hindi makagalaw, everything happened is surreal. Nilibot ko ang paningin ko at halos wala ng tao ang anduon.

"You'll live miserably!" Rinig ko ulit ang salita ni Calia sa akin. Bakit nangyayari sa akin ito? "D-arah...." nilingon ko si Dimitrov. Agad akong lumapit sa kanya at lumuhod, ngayon ay unti unting pumapasok sa akin ang nangyari, sa pagtitig sa kanya ay mas nabuhay ang lungkot at sakit sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko, ngumiti siya sa akin ng matamis "Mahal kita...." saad niya at unti unting tumulo ang luha sa kanyang mata.

Naiyak ako at mahigpit na hinawakan ang kamay niya, naalala ko bigla ang una naming pagkikita. Sa unang hawak ko ng kamay niya ay may nakita akong imahe namin, hawak niya ang kamay ko, gaya ngayon. "Mahal kita..." halos bulong kong salita sa kanya kahit alam kong hindi na nya ito naririnig.

Lumakas ang iyak ko. Bakit!? Hindi ko maintindihan bakit kailangan humantong sa ganito!? Sa sumunod na oras ay nanatili lang ako duon at nakatulala. I helplessly hold Dimitrov's hand. Nang maramdaman ko ang patak ng ulan sa pisnge ko ay unti unti akong tumingala at tumayo. Naglakad ako ng wala sa sarili sa hindi ko alam na daan. Lakad lang ako ng lakad hanggang sa lumakas ang ulan.

Natigil ako ng makarating ako sa tabi ng lawa, malakas ang ulan at hindi ko alam kung saan ako pupunta. "Ha ha ha HAHAHAHAHAHHAHHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHA ha ha ha" tumawa ako ng malakas at sa huli ay hindi ko na makayanan na hindi maiyak. Wala sa sariling naglakad ako papunta sa lawa.....palalim ng palalim, wala akong makealam. I'm all alone and it's fine. Maalam ako maglangoy pero sa gusto kong mangyari ngayon ay hindi ko ginamit ang kaalamang iyon.

Unti unti akong lumulubog sa tubig at unti unti na din akong nawawalan ng hangin. Antiope teached me everything about the water pero ayaw kong umalis. It's dark and it's comforting. Unti unting nilalamon ng kadiliman ang paningin ko. I will never live miserably, mamamatay na din ako gaya nyo. I waited for my time hanggang sa dumating iyon, naramdaman ko na dahil wala ng hangin ang natitira sa akin at nti unti na akong nilamon ng dilim.