บทที่ ๒๑ : ปลดผนึก

นนทนาตื่นลืมตาขึ้นมาภายในเรือนพยาบาลที่ในขณะนี้มีแพทย์ประจำเมืองดูแลอย่างใกล้ชิด หัวของเขาปวดหนึบคงเป็นเพราะการถูกต่อยเข้าอย่างเต็มแรงจากหมัดของสหัสเดชะนั่นล่ะ ถึงทำให้ปวดไม่หายถึงเพียงนี้

"ฟื้นแล้วหรือขอรับท่านนนทนา" นายทหารที่นั่งอยู่ข้างกายรีบปรี่มาไถ่ถามทันทีที่เห็นว่านนทนาลุกขึ้นนั่งได้แล้ว

"ข้าหมดสติไปนานเท่าไร"

"ไม่นานมากขอรับ การต่อสู้พึ่งจะเริ่มไปเพียงครู่เดียว"

"งั้นรึ" เหม่อมองออกไปทางหน้าต่างที่ทุกอย่างดูเงียบสงบดังเดิม คงเป็นเพราะว่าเพลิงภพนั้นได้สั่งให้เหล่านายทหารกางเขตอาคมไว้รอบป่าเพื่อไม่ให้คนในเมืองแตกตื่นสินะ

"ท่านนนทนาขอรับ ท่านขุนมะลิวรรณฝากข้อความถึงท่านไว้ที่กระผม บอกให้กระผมส่งมอบให้ท่านทันทีเมื่อท่านฟื้นขอรับ" นนทนารับม้วนกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกลงวิญญาเวทย์ของมะลิวรรณแล้วใช้วิญญาเวทย์ของตนทวนย้อนกลับเข้าไปเพื่อเปิดอ่าน

เนื้อความในจดหมายแผ่นเล็กนั้นทันทีที่ใส่พลังวิญญาเวทย์เข้าไปตัวอักษรก็ลอยขึ้นบนอากาศผ่านเข้าไปในโสตประสาทของนนทนาเพื่อบอกเล่าสิ่งต่างๆ อย่างครบครัน