บทที่ ๘ : มุ่งสู่วังหลวง

"เอาล่ะ ข้าพอจะเข้าใจในเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เจ้าคืออัสดงที่มาจากต่างภพและพ่วงตำแหน่งนักโทษของท่านเพลิงภพสินะ" อัสดงพยักหน้าให้กับความจริง ถึงอยากจะเถียงว่าไม่ได้เป็นนักโทษสักหน่อยก็เถอะ

ในตอนนี้ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่ห้องรับรองห้องใหญ่โดยมีม่านเมฆาเจ้าของเรือนนั่งอยู่ตรงตั่งนั่งที่ดูหรูหราที่สุด เจ้าของเรือนสางผมยาวสีเขียวอ่อนไปมาเพื่อคลายความร้อนอันเกิดจากความโทสะเมื่อครู่ โดยลอบมองอัสดงกับเพลิงภพที่ยังคงจ้องกันปานจะกัดกินด้วยสายตาท้าทายมิคลายเสียที

เพลิงภพยังคงเอาแต่จ้องอัสดงเขม่น ส่วนอัสดงก็จ้องกลับด้วยว่ากลัวที่ไหน ในเมื่อตอนนี้ด้านซ้ายของเขาเป็นกานดาและด้านขวาเป็นกมลอินทร์ ถ้าแน่ก็เข้ามาได้เลย คนแบบอัสดงพร้อมรับจบทุกงานอยู่แล้ว

"กระผมอยากขอตัวนักโทษของกระผมคืน"

"ไม่ได้ ขืนให้อัสดงกลับไปท่านก็เอาแต่เฆี่ยนตีเขาอย่างไร้เหตุผลอีกน่ะสิ" กมลอินทร์เถียง

"เขาเป็นนักโทษของข้า ข้าจะจัดการกับนักโทษของข้าอย่างไรมันก็เรื่องของข้า"

"ผมไม่ได้เป็นนักโทษของคุณ คุณต่างหากที่จับผมไปแล้วยัดเยียดข้อหานักโทษใส่"

"ก็เจ้าลักลอบพาเพลิงเศวตหนี หากมิใช่นักโทษแล้วจะเป็นอะไร"