บทที่ ๙ : เรือนอาจอาญา

"แล้วสรุปเมื่อกี้คุณทำอะไรอ่ะ ไอ้แดงๆ ตรงข้อมือนี่ที่มันหายไปนี่หมายความว่ายังไง"

"น่ารำคาญเสียจริง ทำไมเจ้าจึงพูดไม่หยุดเช่นนี้กันนะ" พูดด้วยเสียงรำคาญแล้วเอนหลังพิงเก๋งก่อนจะหลับตาลงเหมือนเป็นการบอกว่าจะนอนละอย่ามากวน อัสดงเลยยู่หน้าอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเปิดหนังสือที่ได้มาเพื่อแปลต่อ แต่แสงภายในนั้นก็มืดเสียจนเขาแทบจะมองไม่เห็นตัวอักษรบนหน้ากระดาษเลยสักตัว

แว้บบบ...

เปลวไฟสีแดงสว่างถูกจุดจนสว่างวาบแล้วค่อยๆ แปลเปลี่ยนเป็นสีเหลืองตามด้วยสีขาว อัสดงมองเปลวไฟบนยันต์ที่ถูกจุดโดยคนที่ยังคงหลับตาอยู่อย่างให้ความสนใจ 'ฟะ ไฟเปลี่ยนสีได้ เท่โคตร!''

เพลิงภพยื่นยันต์สีแดงแผ่นนั้นมาตรงหน้าอัสดงก็รีบคว้ามันมาด้วยความตื่นตาตื่นใจ เหมือนเด็กเวลาได้ของเล่นใหม่ "สีของเปลวไฟจะเปลี่ยนไปตามที่เจ้าคิด ต้องการสีใดก็จงใช้จินตนาการเสีย"

"แล้ว..ต้องจินตนาการยังไงล่ะครับ"

"หลับตา ตั้งสมาธิ แล้วนึกถึงสีของเปลวไฟที่ต้องการให้มันแปรเปลี่ยน"