บทที่ ๗ : แผนพัง

"ต้องเอาคืน ไม่ว่ายังไงผมต้องหาทางเอาคืนให้ได้!" อัสดงพูดชัดถ้อยชัดคำบอกกับกมลอินทร์และกานดาที่พอเสร็จจากการกินข้าวเย็นอันแสนทรมานก็รีบปรี่กลับมาหาอัสดงที่เรือนสงัดทันที แต่พอเห็นอีกคนที่นั่งวางแผนหาวิธีเอาสร้อยคืนนั้นก็ได้แต่มองหน้ากันอย่างละเหี่ยใจ

"แล้วเจ้าจะเอาคืนเยี่ยงไร นั่นท่านขุนเพลิงภพเชียวหนาหาใช่ชายอื่น"

"แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเอาสร้อยเส้นนั้นคืน"

"มันสำคัญกับเจ้ามากขนาดที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับท่านเพลิงภพเลยรึ" กานดาถามและแน่นอนว่าอัสดงนั้นรีบพยักหน้ารับอย่างจริงจังกลับไปในทันที

แม้สำหรับผู้อื่นแล้วสร้อยสีเงินสะอาดที่ประดับด้วยจี้อัญมณีสุดล้ำค่าอย่างเพชรที่ถูกเจียระไนและเก็บไว้ในโครงทองคำอย่างงดงามจะเป็นสิ่งของอันดูเลอค่า แต่สำหรับอัสดงแล้วสิ่งที่มันสำคัญนั้นหาใช่มูลค่าท่าเงิน แต่ว่าเป็นมูลค่าทางใจต่างหาก

พอกานดาเห็นว่าอีกคนมีความตั้งใจจริงที่จะนำสร้อยกลับมา ในใจเธอก็เกิดความเห็นใจเลยหันไปพูดคุยกับกมลอินทร์เพื่อหาทางช่วยเหลือ

"ปกติเจ้ามักจะมีแผนการอยู่เสมอ ในครานี้ไม่มีเลยอย่างนั้นรึ"