บทที่ ๔ : หนีเอาชีวีรอด

'เอ้ะ...'

ขวับ!

หันมองรอบตัวซ้ายขวาหน้าหลังแบบสามร้อยหกสิบองศาเพราะว่าอยู่ๆ ทุกอย่างที่เคยส่องสว่างก็พลันจมหายไปเหลือเพียงความมืดทั้งๆที่เพิ่งจะเป็นตอนกลางวัน แต่ถึงจะพยายามมองแค่ไหนสายตาของเขากลับไม่พบอะไรเพราะรอบข้างนั้นมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็นเลย

"คุณย่าครับ!....คุณย่า!!" ลองตะโกนฝ่าความมืดเพราะคิดว่าตนนั้นอาจจะแค่ฝันไป ตะโกนแล้วหากท่านคุณย่าหรือสาวใช้ได้ยินก็คงจะมาปลุกเขาให้ตื่นจากห้วงนิทรานี้ "คุณย่าครับ!!...พี่แนน!!" แต่ไม่ว่าจะตะโกนอีกสักเท่าไหร่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา

"คุณย่า...ทุกคน.." สองมือยกขึ้นกอดตัวเองเมื่อบรรยากาศอยู่ๆ ก็หนาวจนชวนสั่น แม้จะรวบรวมความกล้าเพื่อก้าวเดินไปตามทางอันมืดมิดที่ไร้แม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตหรือแสงไฟแต่ความกลัวที่กำลังเกาะกินหัวใจ ก็ทำให้ทุกอย่างดูยากเย็นมากขึ้นหลายเท่าตัว

ไม่รู้ว่าเขาจะต้องเดินไปทางไหน หรือจะมีตัวประหลาดโผล่ออกมาทำร้ายเขาไหม

เขากลัว...กลัว...กลัวเหลือเกิน...

"มีใครได้ยินผมไหม!" ลองตะโกนขึ้นอีกทีแต่เสียงนั้นกลับดังก้องและไร้ผู้ตอบกลับ