บทที่ 1 งานฉลองสละโสด
ฉลอง! หญิงสาวยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับเพื่อนอีกสามคนในกลุ่มพร้อมกัน ก่อนที่จะจิบด้วยท่าทางสบายใจ แน่นอนว่าคืนวันนี้มารวมตัวกันเพื่อฉลองสละโสดให้กับเพื่อนอีกคนในกลุ่ม ปิ่นกานต์ก็เคยมีงานเลี้ยงฉลองแบบนี้เหมือนกันเมื่อห้าปีก่อน และเป็นคนแรกที่เพื่อนๆ ตกใจว่าได้แต่งงานก่อนใคร แต่ก็กลายเป็นว่าว่าที่เจ้าบ่าวดันหนีหายตัวไปก่อนคืนวันแต่งงานซะได้
ถึงจะกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ได้แคร์หรือสนใจอะไร มันดีเสียอีกที่ยังไม่ต้องแต่งงานตอนนั้น ที่ยอมแต่งด้วยก็เพราะคำสั่งของครอบครัว และตอนนั้นก็อายุเพียงยี่สิบสามปีอะไรหลายๆ อย่างมันยังไม่เข้าที่รวมถึงหน้าที่การงาน แต่ตอนนี้น่ะเหรอ? โสดสนิทสุดๆ ไปเลย! และปีนี้ก็ยี่สิบแปดแล้ว ไม่สิ...อีกสองปีก็จะย่างก้าวเข้าเลขสามแล้วก็ยังไม่มีแฟนสักที!
"ยัยแก้วก็จะแต่งงานอีกสองเดือนข้างหน้าแล้ว ทีนี้ก็เหลือแกคนเดียวแล้วที่ยังไม่แต่งงาน" กานต์รวีพูดขึ้นพร้อมกับชี้หน้าเพื่อนรัก ถ้าไม่นับงานวันนั้นของปิ่นกานต์แล้ว กานต์รวีเป็นคนแรกที่แต่งงานในกลุ่ม
"ไร้สาระน่า!" หญิงสาวพูดขึ้น จริงๆ แล้วพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ อายุก็มาขึ้นทุกปี แต่ไม่มีท่าทีของความรักที่จะเดินเข้ามาหาสักนิด ทั้งที่ปิ่นกานต์ก็สวยไม่แพ้เพื่อนในกลุ่ม
อันที่จริงปิ่นกานต์จัดว่าเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวยเลยทีเดียว ใบหน้าสวย ดวงตากลมโตสีดำสนิท ผมสีน้ำตาลเข้มดัดลอน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่ม พวงแก้มสีชมพูดูน่ารักและสวยเป็นธรรมชาติ จึงเป็นที่สนใจของผู้ชายมากพอสมควร แต่เจ้าตัวกลับเลือกมากจนเกินไปเลยโสดมาจนถึงตอนนี้
"แกจะรอให้ขึ้นเลขสี่ก่อนหรือไง ถึงเรียกว่าพร้อมมีลูก ฉันว่ามดลูกได้พังกันพอดี" ธยาดาเพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น ส่ายหน้ากับความคิดของเพื่อนสาว
หญิงสาวเบ้ปากใส่เพื่อนทั้งสามแล้วหันไปมองทางอื่น มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ยกขึ้นจิบ ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนแล้ววางแก้วลง
"แล้วแก แต่งงานไปเป็นยังไงบ้างยัยดา" ปิ่นกานต์หันมาถามเพื่อนสาวที่เพิ่งเข้างานวิวาห์ไปเมื่อหลายเดือนก่อน ทีแรกคิดเลยว่าคนอย่างธยาดาไม่สามารถแต่งงานได้แน่ๆ เพราะสาวขี้โวยวายและเรื่องมากจุกจิก แต่ก็มีชายหนุ่มราวกับเจ้าชายตกหลุมรักเข้าให้ คงเป็นเพราะบุพเพสันนิวาส อาจจะยังคงมีอยู่ และเดือนหน้านี้ที่จะถึงก็เป็นงานแต่งสายฟ้าแลบของนิรณาเพื่อนสาวอีกคน ทีนี้เหลือเธอคนเดียวจริงๆ แล้วสินะ!
"ก็ดีนะ" ธยาดากล่าวพร้อมกับยิ้มเขินๆ
"ฉันอยากมีลูกเร็วๆ น่ะ เลยต้องขยันทำการบ้านทุกคืน ความจริงก็หาหมอวางแผนครอบครัวเอาไว้แล้ว"
"จะว่าไป ยัยแก้วแต่งแล้วต้องรีบทำการบ้านหน่อยนะ เดี๋ยวลูกจะโตไม่ทันใช้กันพอดี" ธยาดาพูดพร้อมหัวเราะออกมา
"จริงสิพลอย แกยังคุมกำเนิดตอนที่มีอะไรกับสามีอยู่อีกเหรอ?" ธยาดาหันไปถามเพื่อนอีกคน เพราะแต่งงานมาก็หลายปีแต่ไม่มีลูกสักที
"อืม...สามีฉันยังไม่พร้อมมีลูก แต่ใจฉันอยากจะมีจนแก่แล้วนะ!"
"งั้นก็ทำการบ้านทุกวันเข้าสิ พอมีแล้วค่อยบอกแบบมัดมือชกไปเลย แบบนี้เป็นไง"
ทำการบ้าน! ปั๊มลูกเนี่ยนะ! โอ้พระเจ้า ผู้หญิงอย่างปิ่นกานต์ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย
สีหน้าของหญิงสาวดูเปลี่ยนไปออกแนวรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้
"ไม่ๆ ฉันว่าเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า"
เพื่อนทุกคนได้ยินก็หัวเราะออกมา ใช่แล้วสาวมั่นแบบปิ่นกานต์ หากดูภายนอกเปรี้ยวและแสบซ่าถึงขนาดไหน แต่จริงๆ หารู้ไม่ว่าเจ้าตัวนี่หัวโบราณขั้นสุดยอดเลย!
"อะไรกัน แกไม่คิดจะฟังเลยหรือไง ศึกษาไว้เป็นทฤษฎีก่อนลงมือปฏิบัติจริง" กานต์รวีพูดขึ้นพลางหัวเราะขำไปเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวด้วยแล้ว "ดูสิ ยัยแก้วยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย แกนี้ทำเป็นขยะแขยงไปได้"
ชิ! หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น ใครจะไปสนเรื่องพรรค์นั้นกันล่ะ!
"ฉันไม่อยากคุยกับพวกแกแล้ว"
ว่าแล้วปิ่นกานต์ก็ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไปในขณะที่เพื่อนๆ มองหน้ากันพร้อมยักไหล่ หญิงสาวหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากโต๊ะ ทีแรกว่าจะกลับ แต่ขอมาปลดปล่อยเต้นตามจังหวะเสียงดนตรีสักหน่อยเพื่อระบายความเครียดออก
ก็แน่ละ จะสามสิบแล้ว แล้วทำไม! ทั้งที่มีพร้อมทุกอย่าง หน้าที่การงานความสวยและเงินทอง ผู้ชายที่ไหนก็ต่างเข้าหาทั้งนั้น...เพียงแต่ว่า ไม่มีใครจริงใจสักคน
"ยัยปิ่นหายไปไหนนะ นี่เกือบชั่วโมงแล้ว" ธยาดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"กลับไปแล้วมั้ง เมื่อกี้ลุกไปก็เอากระเป๋าไปด้วยนี่นา" กานต์รวีเอ่ยขึ้น แต่ในใจก็ยังอดห่วงเพื่อนหัวโบราณคนนี้ไม่ได้อยู่ดี
"เดี๋ยวฉันลองโทรหาดูก่อนแล้วกัน"
กานต์รวีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าก่อนที่จะกดเบอร์ โทร.ออกหาเพื่อนสาว แต่ปลายสายกลับไม่ยอมรับจึงหันมามองหน้าเพื่อนอีกสองคนแล้วส่ายหน้าไปมา
"ยัยปิ่นไม่รับสาย"
"อาจจะกลับไปแล้วก็ได้" นิรณากล่าว
"คงใช่แหละ งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ" กานต์รวีเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหยิบเงินจำนวนหนึ่งวางไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้นออกไปพร้อมๆ กับเพื่อนอีกสองคน แต่หารู้ไม่ว่าเพื่อนหัวโบราณคนนี้เพิ่งจะเต้นระบายคลายเครียดเสร็จเอง