ตอนที่ 139 สิ่งที่เป็นความว่างเปล่าล้วนคือสีสัน สิ่งที่เป็นสีสันล้วนคือความว่างเปล่า
“อะไรเหรอ?” ลู่ถิงเซียวประสาทตึงเครียดขึ้นมา
“ผ้าปิดตาอันนั้น...ช่วยปิดตาให้ฉันอีกครั้งได้ไหมคะ?” หนิงซีขอร้องด้วยเสียงแผ่วเบา
ใบหน้าลู่ถิงเซียวดูตกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง “เพราะอะไร?”
หนิงซีตอบอย่างจนปัญญา “เพราะว่า มองไม่เห็นคือไม่ทุกข์!”
แม้คำพูดนี้ของหนิงซีออกจะฟังดูน่าพิศวง แต่เพียงครู่เดียวลู่ถิงเซียวก็เข้าใจ กระแอมทีหนึ่ง ก้มลงคว้าผ้าลูกไม้สีขาวบนพื้นขึ้นมา นำมาทาบทับลงบนดวงตาของเธอ แล้วผูกปิดไว้ให้อีกครั้ง
ในเวลาที่ลู่ถิงเซียวเดินเฉียดใกล้เข้ามานั้น เปลวไฟในร่างกายของหนิงซีก็เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงรีบท่องในใจว่า สิ่งที่เป็นความว่างเปล่าล้วนคือสีสัน สิ่งที่เป็นสีสันล้วนคือความว่างเปล่า จวบจนเขาถอยห่างออกไปในระยะที่ปลอดภัยแล้ว ภาพเบื้องหน้าก็ล้วนแต่เป็นความดำมืด ความสับสนวุ่นวายภายในร่างกายจึงค่อยๆ สงบลง
在webnovel.com支援您喜歡的作者與譯者