บทที่ 23 จดหมายรักของซือเยี่ยหาน

บทที่ 23 จดหมายรักของซือเยี่ยหาน

เฉินเมิ่งฉีพลันยิ้มเย็นชาในใจ

ยังหลงคิดจริงๆ ว่าครั้งนี้เยี่ยหวันหวั่นจะหยิ่งในศักดิ์ศรีหน่อย!

ที่แท้ก็ยังเป็นกระดูกราคาถูกอยู่ดี!

แสร้งทำเป็นจริงจังอะไรกัน?

เฉินเมิ่งฉีแววตาเป็นประกาย เธอเดินไปข้างหลังเยี่ยหวันหวั่น แอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปอีกฝ่ายไปรูปหนึ่ง จากนั้นถอยออกไปเงียบๆ

เมื่อกลับมาถึงหอพักแล้ว แน่นอนว่าเฉินเมิ่งฉีไม่ได้ทบทวนบทเรียน แต่รีบส่งข่าวให้ซือเยี่ยหานทันที

ซือเยี่ยหานเป็นใคร เขาคือทายาทตระกูลซืออันดับหนึ่งของประเทศ Z เป็นอะไรที่ไกลเกินเอื้อมสำหรับคนธรรมดา อย่างพวกเขา

แต่กับเธอ ไม่เพียงมีเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของซือเยี่ยหาน แต่ยังเข้าออกสวนจิ่นหยวนที่รู้จักกันในนามวังแห่งเมืองหลวงได้ทุกเมื่ออีก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จินตนาการว่าสักวันหนึ่งจะได้เป็นนายหญิงของสวนจิ่นหยวน จินตนาการว่าทุกคนต่างรับรู้ความสัมพันธ์ของตนเองกับซือเยี่ยหาน เธอก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น

แม้แต่คนซื่อบื้ออย่างเยี่ยหวันหวั่นยังครองใจซือเยี่ยหานได้ แล้วทำไมเธอจะทำไม่ได้

ถึงอย่างไรผู้ชายคนนั้นก็ปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนคนอื่น ไม่เพียงให้เข้านอกออกในสวนจิ่นหยวนได้ตลอดเวลา ยังให้เบอร์ส่วนตัวกับเธออีก อีกทั้งเวลาที่เธอเจอปัญหาก็ให้ความช่วยเหลือ

เฉินเมิ่งฉีแก้มแดงระเรื่อ ใบหน้าเปี่ยมด้วยความหวานและความมั่นใจ ขอเพียงเธอพยายามมากกว่านี้อีกสักหน่อย ไม่ช้าไม่เร็วผู้ชายคนนั้นก็ต้องเป็นของเธอ

[คุณซือคะ ได้ยินว่าคุณทะเลาะกับหวันหวั่น คุณโอเคใช่ไหม? คุณไม่ต้องเป็นห่วงหวันหวั่นนะ เมื่อครู่ฉันไปเยี่ยมเธอมาแล้ว หวันหวั่นเธอสบายดี]

ข้อความนี้ประกอบรูปถ่ายอีกหนึ่งรูป ซึ่งก็คือรูปที่เธอแอบถ่ายมาเมื่อครู่ ในรูปเห็นจดหมายรักอย่างชัดเจน

ดูจากความช่างสังเกตของซือเยี่ยหานแล้ว จะต้องเห็นแน่ว่าเป็นจดหมายรักของกู้เยว่เจ๋อ!

ต้องรู้ว่า เยี่ยหวันหวั่นกำลังตามติดต่อกู้เยว่เจ๋อไม่เลิก

ตอนนี้เธอต้องทำให้ซือเยี่ยหานเกลียดชังเยี่ยหวันหวั่นให้ถึงที่สุด จนไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจใหม่ได้

เวลานี้ ในหอพักของเยี่ยหวันหวั่น

หลังจากเฉินเมิ่งฉีจากไปแล้ว เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นกำลังจะอ่านหนังสือต่อ ทว่าเธอรู้สึกเหมือนตัวเองตกหล่นอะไรไป

สัญชาตญาณของเธอสั่งให้หันมองที่มุมโต๊ะหนังสือตัวเอง

เป็นอย่างที่คิด เห็นเพียงจดหมายรักฉบับหนึ่งอยู่ที่มุมโต๊ะ เป็นจดหมายรักที่ก่อนหน้านี้เธอเขียนให้กู้เยว่เจ๋อ แต่ว่ายังเขียนไม่ทันเสร็จ จึงยังไม่ทันได้ส่งไป

ฮู่! เกือบลืมของสิ่งนี้ไปเลย

เธอจำได้ว่าชาติก่อนเฉินเมิ่งฉีเอาจดหมายรักฉบับนี้ไปเป็นผลงาน ตอนนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับซือเยี่ยหานกำลังเป็นช่วงที่แย่ที่สุด จดหมายรักนี่เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย

ชาติก่อนเธอดื้อดึงยอมตายกว่าจะได้กลับมาโรงเรียน ผลคือเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ซือเยี่ยหานก็ใช้อำนาจน่าเกรงขามสั่งคนมาจับตัวเธอกลับไป ตอนนั้นเกิดความโกลาหลใหญ่โตในโรงเรียน ผู้คนพูดว่าเธอถูกพวกปล่อยเงินกู้จับตัวไป บ้างก็ลือกันว่าเธอถูกจับตัวไปขายบริการ...

ในชาตินี้แม้ว่าสถานการณ์ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร แต่ผลลัพธ์คงไม่ได้ดีไปกว่าชาติที่แล้วแน่นอน อย่างไรเธอก็เพิ่งสาบานกับซือเยี่ยหานว่าจะซื่อสัตย์กับเขา

หากเขาคิดว่าตนเองหลอกลวงแล้วละก็ ผลที่ตามมาเธอไม่กล้าจะคิดเลย

เมื่อคิดเช่นนี้ เยี่ยหวันหวั่นจึงหยิบจดหมายรักฉบับนั้นมา ขยับปากกาขีดเขียน มุมปากค่อยๆ หยักยิ้ม

โชคดีที่จดหมายฉบับนี้เป็นเพียงร่างจดหมาย ยังไม่ได้ระบุว่าเขียนให้ใคร

ดังนั้น ทำไมมันจะเป็นจดหมายรักที่เขียนให้ซือเยี่ยหานไม่ได้ล่ะ?

เยี่ยหวันหวั่นหยิบโทรศัพท์ออกมา ถ่ายจดหมายรักฉบับนั้น แล้วกดส่งให้ซือเยี่ยหานพร้อมกับอีโมจิรูปหัวใจ

................................................................