บทที่ 1 ยังจะหนีอีกเหรอ

บทที่ 1 ยังจะหนีอีกเหรอ

เยี่ยหวันหวั่นลืมตาขึ้น

ประสานสายตากับดวงตาคู่หนึ่งที่ทำให้เธอหวาดกลัวจนสั่นเทาไปถึงจิตวิญญาณ

“กรี๊ด~~”

นิ้วมือซีดขาวของหญิงสาวรีบกำผ้าห่มใต้ร่างไว้แน่น

นี่เธอกลับมาเผชิญกับความเจ็บปวดในชีวิตอีกครั้งแล้ว

หรือว่าที่นี่จะเป็นนรก?

เธอตายไปแล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังกลับมาที่นี่อีก กลับมาอยู่ข้างกายปีศาจตนนี้?

ความรู้สึกต่อต้านเกิดขึ้นมาจากสัญชาตญาณของเธอ “อย่ามาแตะต้องฉัน!”

ชายหนุ่มเหมือนถูกสะกิดต่อมโมโห ใบหน้ากระหายเลือดพลันมืดครึ้มเหมือนเมฆดำแผ่เต็มฟ้า ริมฝีปากบางเย็นเยียบพร้อมแรงทำลายล้างกัดลงมาอย่างดุร้าย ราวกับจะกลืนกินเลือดเนื้อเธอลงท้องไปด้วย

เยี่ยหวันหวั่นเจ็บปวดจนคิดเรื่องอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงพึมพำอย่างไร้สติ “ทำไม...ทำไมถึงเป็นฉัน...ซือเยี่ยหาน...ทำไมต้องเป็นฉัน...”

“เพราะว่า มีแค่เธอเท่านั้น”

เสียงแหบทุ้มของชายหนุ่มแว่วดังข้างหู ราวกับโซ่ตรวนที่ล่ามไว้แม้แต่จิตวิญญาณของเธอ

ได้ยินคำตอบของเขาเหมือนกับคำตอบในชีวิตก่อน เยี่ยหวันหวั่นหมดสติอย่างสมบูรณ์

……

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ด้านนอกหน้าต่างเปลี่ยนจากค่ำคืนเป็นท้องฟ้ายามกลางวัน

กลิ่นดอกไม้หอมอบอวลในอากาศ แสงอรุณอบอุ่นสาดส่องมาตามลายฉลุบนหน้าต่าง ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่รู้ตัว

และวินาทีต่อมา เยี่ยหวันหวั่นพลันรู้สึกตึงเครียด

ความรู้สึกกดดันรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วทั้งห้องหลังการตื่นขึ้นของชายหนุ่ม

แขนที่พาดระหว่างเอวกระชับเธอแน่น เขากอดเธอเข้ามาในอ้อมแขน เสมือนเธอเป็นหมอนใบหนึ่ง

“ยังจะหนีอีกเหรอ?”

น้ำเสียงที่ทำให้รู้สึกขนพองสยองเกล้ากระซิบข้างหู

ด้วยสัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอด จิตใต้สำนึกของเยี่ยหวันหวั่นสั่งให้ส่ายหน้า

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเชื่อเธอหรือไม่ สายตาที่จดจ้องบนใบหน้าเธอครู่หนึ่ง เป็นสัญญาณอันตรายที่แผ่ซ่านอยู่ตลอดเวลา

เยี่ยหวันหวั่นเป็นเหมือนกวางน้อยที่ถูกงับคอไว้ ไม่กล้าขยับเขยื้อน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดเขาก็คลายกอดเธอ

ชายหนุ่มลงจากเตียง เรือนกายย้อนแสงเห็นเป็นรูปร่างสูงโปร่งและเอวที่ผอมบาง

ภาพเช่นนี้ปรากฏอยู่เพียงแวบเดียว ชายหนุ่มหยิบเสื้อผ้าข้างเตียงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นิ้วมือเรียวยาวติดกระดุมคอเสื้อเชิ้ตเม็ดแรกอย่างพิถีพิถัน

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังดุร้ายราวสัตว์ป่า แต่เวลานี้ใบหน้าหล่อเหลากลับเย็นชาไร้อารมณ์ความรู้สึก

จนกระทั่งเสียงปิดประตูดังขึ้น เส้นประสาทตึงเครียดจนแทบจะขาดของเยี่ยหวันหวั่นถึงผ่อนคลายลงได้

ในที่สุดเธอก็สามารถจัดการกับสถานการณ์ในตอนนี้ของตัวเอง

เธอค่อยๆ กวาดตามองการตกแต่งโดยรอบ รวมถึงมองตัวเองในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่ดูคุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าไป…

สาวน้อยในกระจก การแต่งหน้าแบบสโมคกี้อายถูกคราบน้ำตาและหยาดเหงื่อทำเลอะเปื้อนไปหมด บนร่างกายมีรอยอันสักใหญ่น่าสยดสยอง

เพื่อหนีจากซือเยี่ยหาน เธอเคยตั้งใจทำให้ตัวเองมีสภาพน่าเกลียดและน่าขยะแขยงเช่นนี้

เธอได้เกิดใหม่...จริงๆ หรือ...

วินาทีนั้น ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังอย่างรุนแรงทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก

เธอกลับมายังคืนนั้นที่ถูกซือเยี่ยหานลงโทษภายใต้ความโกรธที่เธอหลบหนีไป!

ทำไม...

ทำไมถึงต้องให้เธอกลับมาเมื่อเจ็ดปีก่อนอีกครั้ง

ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแล้ว กลับมาอยู่ข้างกายผู้ชายคนนี้

เพราะเขา เธอถึงสูญเสียคนรัก ญาติสนิท เสียเกียรติ เสียอิสรภาพ สูญเสียทุกสิ่งอย่าง

การสูญเสียทั้งหมดนี้ หรือว่าเธอจะต้องประสบกับมันอีกครั้ง? ……….…………………………………………………………..