ตอนที่ 37
"โก้"
ปลายเสียงทอดยาวตวัด วิธีเรียกแบบนี้มีแต่คนที่เขาคิดถึงเสมอใช้
"โก้"
เสียงเรียกซ้ำทำให้เขาเพ่งมองเงาสลัวเงือนลาง แค่คิดว่า เป็นคนที่เฝ้ารอมาตลอด โก้ก็ไม่กลัวแม้แต่น้อยว่า สิ่งที่เห็นจะเป็นอะไร ขอแค่ให้ได้เจอได้พบอีกครั้ง เขาผุดลุกเดินเข้าไปหาเงานั้น หากพอลุกขึ้น เงานั้นก็หายวับไป โก้กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้อง
ด้านในของบ้านที่มืดแทบมองไม่เห็นมีเงายืนอยู่ เขาตรงเข้าไปหาร่างนั้น ร่างนั้นอยู่ในหมอกมัวฟุ้งกระจายจนมองแทบไม่เห็น เขาพยายามมองใบหน้านั้นให้ชัด หากเมื่อเพ่งมองก็เห็นดวงตาวาวเรืองส่องสว่างก่อนสติดับวูบลง วีระที่รออยู่รับร่างเพื่อนที่ไร้สติไว้
"เรียบร้อยนะครับ ปู่"
ชายชราที่ยืนอยู่ถอนใจ ร่างที่ค้อมคู้ลงอ่อนแรง
"โชคดีที่เขาคิดถึงพัฒน์จนจิตอ่อนสับสน ไม่งั้นปู่คงสะกดไว้ไม่ได้ พาไปได้แล้ว"
"ครับ"
วีระมองเพื่อนที่หลับอยู่ แม้ในแววตาจะมีความรู้สึกผิดอยู่ หากเมื่อคิดถึงสมบัติมหาศาลที่จะได้รับ ความรู้สึกผิดนั้นก็เลือนหายไป
"ครับ อาวี"
กานต์ตอบรับเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา
"กานต์ อยู่บ้านหรือเปล่า หรืออยู่กรุงเทพฯ"
"อยู่บ้านครับ แต่กำลังจะกลับแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ"
鎖定章節
在webnovel.com支援您喜歡的作者與譯者