17. ลักพาตัว
เหมืองเพชรนั้นมีลักษณะเหมือนเหมืองทั่วๆไปที่อัญชันเคยเห็นไม่ได้มีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจเสียเท่าไหร่นักเพียงแต่ภายในเหมืองขุดต่างหากที่น่าตกใจ ผนังถ้ำที่ชาวเหมืองขุดแทบจะทุกแห่ง ล้วนแฝงไปด้วยอัญมณีล้ำค่าที่หาค่าเปรียบไม่ได้ เพชรดิบที่ดูภายนอกเป็นเพียงก้อนหินเเข็งๆ แต่เมื่อถูกเจียระไนมาแล้วกลับ ดูงดงามเสียยิ่งกว่าอะไร ไลอาร์พาอัญชันเที่ยวชมกรรมวิธีการสกัดเพชร เจียระไนเพชรรวมไปถึงการขึ้นรูปต่างๆอย่างระเอียด
" ไม่นึกเลยนะคะว่ากว่าจะได้สร้อยสวยๆสักเส้นมันอยากขนาดนี้" อัญชันพูดในขณะที่กำลังพักทานอาหารกลางวันอยู่กับชายหนุ่ม ที่แถบนี้ส่วนมากจะมีชนพื้นเมืองที่เป็นคนงานเหมืองก็ราวกับเป็นหมู่บ้านๆหนึ่งก็ว่าได้
" นั่นแหล่ะครับที่ทำให้มันมีมูลค่าโดยเฉพาะสร้อยที่ผมให้คุณไว้...ถึงจะไม่ได้มีมูลค่าทางเงินมากแต่สำหรับมูลค่าทางใจผมว่ามันก็มากพอนะครับ " เขาชี้ไปนังจี้เพชรสีชมพูบนคอของหญิงสาว จี้รูปผีเสื้อที่ประดับด้วยเพชรน้ำงามส่องประกายวาวบนลำคอขาวผ่องของเธอ
" ขอบคุณมากนะคะ" อัญชันกล่าวขอบคุณชายหนุ่มพลางจับจี้ขนาดเท่าเหรีญบาทที่อยู่บนคอ
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่อัญชันอยู่ที่เหมืองเธอสนิทกับชาวบ้านมากขึ้นและได้เรียนรู้งานต่างๆมากขึ้น โดยมีริสาและไลอาร์คอบสอนงานต่างๆ
" ให้ฉันได้เรียนรู้มากขนาดนี้เหมือนจะให้ฉันมารับช่วงต่อเลยนะริสา...ปวดหัวจะแย่แล้ว" อัญชันโอดโอยพลางทิ้งกายลงบนกองหมอนนุ่มๆอย่างเหนื่อยอ่อน
" เอ๊ะ??? นายท่านไมาได้แจ้งหรือคะว่าอีกเดี๋ยวนายหญิงต้องมาช่วยดูแลกิจการต่างๆ...อุ๊ย!!" ริสาหน้าเสียเพราะหลุดปากพูดเรื่องที่ถูกห้ามเอาไว้ออกไปด้วยความเผลอไผล ทว่าอัญชันก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเพราะเธอก็ไม่ได้คิดว่าตนสมควรจะรู้เรื่องนี้ เพราะตำแหน่งเธอตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากนางบำเรอ และคงจะได้ปลดระวางในเร็วๆนี้เป็นเเน่ แต่เมื่อนึกไปก็รู้สึกเจ็บในอกจนแทบหายใจไม่ออก หญิงสาวเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าเธอรู้สึกหิวจึงร้องขอของหวานจากริสาไป เมื่อพ้นร่างบางระหงของริสา น้ำตาเจ้ากรรมก็รื้นขึ้นมา
" อย่างอแงไปหน่อยเลยอัญชัน...กฏเหล็กของเธอคือห้ามมีใจให้ลูกค้าไม่ใช่หรือ" อัญชันปาดน้ำตาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เธอรีบหาอะไรทำเพื่อหักห้ามความรู้สึกที่แน่นอกของเธอ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามทำนุ้นนี่แค่ไหน ก็ไม่อาจจะลบเลือนความรู้สึกของเธอเอาไว้ได้
แม้ว่าตอนกลางคืนจะอันตราย แต่อัญชันคิดว่าแค่เดินเล่นรอบๆบ้านพักก็คงไม่ได้อันตรายเท่าไหร่อีกทั้ง เรนดอลก็เดินเล่นกับเธอด้วย
" เรนดอล..นายหญิงของนายเป็นคนแบบไหนเหรอ..." อัญชันถามเมื่อเธอกำลังเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่
" ก็...เป็นคนร่าเริง ยิ้มสวย งดงาม แล้วก็..ใครอยู่ด้วยก็มีความสุขครับ" เขาตอบ
" เหรอ...เธอคงเป็นที่รักของทุกคนสินะ" เธอถามพลางกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อไหลออกมาอีกแล้วยิ่งถามเธอก็ยิ่งเจ็บปวดไปทั้งหัวใจของเธอ
" ครับ...เธอเป็นที่รักของนายท่านและทุกๆคนเลยแหล่ะครับ" เรนดอลตอบ เขามองแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างชื่นชมทว่าเขากลับรู้สึกเอะใจขึ้นมาตงิดๆ
" เอ๊ะ!!เดี๋ยวนะครับ....โอ๊ย!!"
"ผลั๊วะ!!!"
เสียงของแข็งกระทบกับศรีษะของชายหนุ่มดังลั่นความมืด อัญชันสะดุ้งสุดตัวแต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรขึ้นมาอีก มือหนาหยาบกร้านก็ก็พุ่งเข้ามาเกาะกุมหญิงสาว ร่างบางดีดดิ้นด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามขัดขืนสุดแรงเกิด แต่เหมือนว่ายิ่งเธอดิ้นรนเท่าไหร่สติก็ยิ่งค่อยๆดับหายไปก็เท่านั้น อัญชันนึกถึงไลอาร์สุดหัวใจ ร้องเรียกเขาในใจสุดกำลังแต่มือหนาที่ปิดปากเธอเอาไว้พร้อมกับยาสลบชนิดโปะมันทำให้เสียงนั้นร่ำร้องอยู่แค่ในใจ
ไลอาร์ที่กำลังง่วนอยู่กับงานจู่ๆก็สะดุ้งสุดตัวเขารู้สึกใจหายวาบราวกับบางสิ่งบางอย่างถูกแย่งชิงไป ชายหนุ่ม คิดเพียงว่าเขาคงทำงานหนักมากเกินไปเพราะอยากเร่งอะไรๆให้มันเสร็จสิ้นทันก่อนที่เขาจะกลับคฤหาสน์ตะวันดารา สององครักษ์ที่ช่วยงานเขาอย่างหนักไม่แพ้เจ้านาย เมื่อเห็นนายเหนือหัวของตนหน้าซีดเผือด
"พักสักหน่อยไหมครับนายท่าน...โหมงานมาหนักขนาดนี้เดี๋ยวจะทรุดไปนะครับ "เอเลนพยุงนายเหนือชีวิตให้มาพักผ่อนยังโซฟาตัวยาว ทว่าเจ้านายของเขากลับโบกมือห้ามเขาเอาไว้
" อัญชันอยู่ที่ไหนหรือตอนนี้" เขาถามองครักษ์หนุ่ม ในใจรู้สึกไหววูบคิดถึงแต่หญิงสาวทั้งๆที่เขาพึ่งจะจากเธอไปเมื่อทานมื้อเย็นไปเมื่อครู่เอง
" อยู่กับริสาที่ห้องนั่งเล่นครับ " เซลซิลตอบ เขารีบรินกาแฟอุ่นๆให้กับเจ้านาย ทว่าไม่ทันที่เขาจะรับกาแฟจากเซลซิล ริสาก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
" แย่แล้วค่ะนายท่าน!!!!นายหญิงหายตัวไปเจ้าค่ะ!!!...เรนดอล....เรนดอลเองก็ถูกทำร้ายอาการสาหัสเจ้าค่ะ "
" อะไรนะ!!! " ไลอาร์หัวใจแทบจะหยุดเต้น แข้งขาแทบจะอ่อนแรงล้มลงไป แต่เขาก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องราวอะไรขึ้นเลย เขาหวังเพียงแค่ขอให้หญิงสาวไปเดินเล่นแถวๆนี้ก็เท่านั้นเอง
เมืองหลวงฮาลัน ตึกสูงใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในแคว้นฮาลัน เพียงจันทร์กำลังดื่มด่ำกับอาหารอันแสนอร่อยตรงหน้ามีทั้งเนื้อ ไก่ และผลไม้ต่างๆ
" คุณคิดจะหยุดทานบ้างไหมมิสเพียงจันทร์ ดูสิ..เคี้ยวจนแก้มตุ้ยไปหมดแล้ว" เอฮาซานนิ่วหน้าพลางเอื้อมมือหนาข้ามโต๊ะมาเช็ดปากที่เปรอะเปื้อนของหญิงสาว
" เสียมารยาทนะคะคุณ...มาขัดขวางการกินคนอื่นแบบนี้" เพียงจันทร์ดุเสียงเขียว พลางยัดอาหารตรงหน้าเข้าไปได้อีก เอฮาซานรู้สึกทึ่งเล็กน้อยที่หญิงสาวตัวเล็กๆตรงหน้ากินเก่งเกินตัวไปมาก
" แล้วพี่ฟ้าจะมาถึงฮาลันเมื่อไหร่เหรอคะคุณ...ฉันอยากไปหายัยอัญจะแย่แล้วนะ" เพียงจันทร์ถามขณะที่เคี้ยวเนื้อสตูว์ที่นุ่มละลายลิ้นอยู่เต็มปาก
" พรุ่งนี้น่าจะมาถึงตอนบ่ายๆครับ" เขาตอบอีกทั้งยังตักอาหารให้หญิงสาวอีกเรื่อยๆ แม้ปากจะแหย่ให้เธอโมโหอยู่บ้างแต่เขาก็รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวทานอะไรๆได้อย่างเอร็ดอร่อย
เอฮาซานได้รับคำสั่งจากเจ้านายให้เดินทางไปเกือบครึ่งโลกเพื่อไปเชิญศาสตราจาร์ยเลอดัวร์ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวชมารักษาอัญชัน โชคดีที่เพียงจันทร์อ้อนวอนจนคุณหมอนั้นยินยอมตามมาในที่สุด
" ผมรู้สึกทึ่งกับคุณได้ตลอดจริงๆมิสเพียงจัทร์ " ผู้ช่วยอาจาร์ยหมอหนุ่มที่เอฮาซานรู้สึกไม่ชอบหน้าเดินมาหาเพียงจันทร์โดยในมือถือจานอาหารมาด้วย
" ผมก็รู้สึกทึ่งเหมือนกันนะครับว่าผู้ดีถิ่นเมืองเก่าอย่างคุณจะทานอาหารพื้นเมืองของที่นี่ได้" เอฮาซานแขวะ
" ถึงรสชาติจะจัดจ้านไปบ้างแต่ก็พอทานได้ครับพอดีผมไม่ได้หัวสูง" เขาแขวะกลับ เสียงสายฟ้าฟาดเปรี๊ยะๆดังขึ้นเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน พวกเขาต่างก็แก่งแย่งที่จะเป็นคนรู้ใจของหญิงสาวให้ได้ ทว่าดูเหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าไก่อบเสียเท่าไหร่
" พวกคุณดูสิคะ...ไก่นี่เนื้อแน่นแล้วก็นุ่มมากเลย...'' เพียงจันทร์รู้ดีถึงสถานณการ์ณตรงหน้าหญิงสาวหั่นปีกไก่ให้แก่ชายหนุ่มทั้งสองแล้วลงมือทานอาหารต่อจนอิ่มท้อง เมื่ออิ่มจนพอใจเธอก็ทิ้งชายหนุ่มทั้งสองคนให้กัดกันเองอยู่ตรงนั้นแล้วกลับห้องพักไป
" เรนดอล!!!เรนดอล!!!" เอเลนร้องเรียกชายหนุ่มที่นอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆบ้านพัก บนหัวของเขามีแผลฉกรรจ์ที่อาจทำให้กะโหลกร้าว เลือดสีแดงฉานนองทั่วพื้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
"เซลซิล...ฮอล์จะมาเมื่อไหร่??" ไลอาร์ที่ตอนนี้กังวลไปจนแทบทำอะไรไม่ถูกถึงแม้ว่าปรกติแล้วเขานั้นสุขุมได้ในทุกสถานการ์ณ
" เซลซิล!!! "
" ใจเย็นๆครับนายท่าน!!! " เซลซิลร้องเตือนสติเจ้านายของตนที่เห็นว่าสติของเขาเริ่มหายไปทีละเล็กละน้อยแล้ว
" ตอนนี้ริสาเกณณ์คนให้ออกตามหานายหญิงแล้วครับส่วนฮอล์อีกสิบนาทีจะมาถึงครับ" เซลซิลรายงาน
" เอเลนฉันฝากนายดูแลเรนดอลด้วย...ริสา...เธออยู่ที่นี่เผื่ออัญชันกลับมา...เซลซิล...ไปกับฉัน...ค่ำมืดแบบนี้ไม่มีใครกล้าเอารถออกวิ่งหรอก...พวกมันคงเอาม้าหรืออูฐมาแน่...มันคงไปได้ไม่ไกล...รีบไปกันเถอะ!!!" ในที่สุดเขาก็ดึงสติกลับมาได้ เขาออกคำสั่งให้ลูกน้องทุกคน อย่างเยือกเย็น!!!