บทที่ 19

"...170,000 วอน?"

เสียงของฉันเพิ่มขึ้นในราคาที่ไม่คาดคิด

พนักงานพอร์ทัลตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ใช่. จากโซลถึงคังวอนโดวอนจู 170,000 วอน"

ต่างจากคิวบ์ไปโซล การไปโซลถึงคังวอนโดมีราคา ฉันซื้อบัตรกับตัว ฉัน แต่เงิน 170,000 วอนไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยที่จะต้องจ่าย โดย เฉพาะตอนนี้เมื่อฉันพยายามประหยัดเงิน

"อืม..."

"คุณลูกค้าครับ มีคนรอคิวครับ"

พนักงานพอร์ทัลหญิงเตือนอย่างเย็นชา มองไปรอบ ๆ ฉันเห็นคน จำนวนมากรอเข้าแถว เมื่อเห็นว่าพวกเขาแต่ละคนมีอาวุธติดตัว ดู เหมือนว่าเรามีวัตถุประสงค์เดียวกัน

"อืม... ช่วยจัดการเรื่องนี้หน่อยได้ไหม"

ก่อนที่ฉันจะจ่ายราคาอย่างไม่เต็มใจ ฉันแสดงบัตรนักเรียนนายร้อย คิวบ์ให้เธอดู ฉันจำได้ว่าคิมซูฮยอกพูดบางอย่างเกี่ยวกับนักเรียนนาย ร้อยของ Cube ที่มีผลประโยชน์ แต่เนื่องจากนี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ ฉันสร้างขึ้น ฉันไม่มีความรู้เกี่ยวกับข้อมูลเฉพาะ

"หือ..."

พนักงานประตูถอนหายใจราวกับว่าเธอรำคาญ แต่ก็ยังรับบัตร แต่ใน ช่วงเวลาต่อมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเสียงที่สดใสกว่าเดิมก็ กลับมา

"อ่า คุณเป็นนักเรียนนายร้อยคิวบ์ นักเรียนนายร้อยได้รับอนุญาตให้ ผ่านฟรี 6 ครั้งต่อเดือน"

"โอ้จริงเหรอ? เยี่ยมมาก"

"คุณอยากใช้มันไหม"

"ใช่."

เจ้าหน้าที่ประตูมิติจับข้อมือฉันและประทับตรา

ฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างแท้จริงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงของ เธอ ดูเหมือนว่าการเป็นฮีโร่เป็นหนึ่งในงานที่ดีที่สุดในโลกนี้จริงๆ

"ขอบคุณ."

"ใช่ เดินทางปลอดภัยนะ คิมฮาจิน นักเรียนนายร้อย"

พนักงานพอร์ทัลหญิงจำชื่อฉันได้ด้วยซ้ำ

ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น ฉันเดินเข้าไปในพอร์ทัล

**

ทิวทัศน์ของ Gangwondo Wonju สามารถสรุปได้ด้วยประโยคเดียว

"ชาวต่างชาติเยอะมาก"

เช่นเดียวกับในสภาพแวดล้อมของฉัน วอนจูเป็นเมืองระดับโลก แม้ว่า อาคารจะมีความสูงจำกัดเนื่องจากการคุกคามของสัตว์ประหลาด แต่ เมืองก็เต็มไปด้วยโครงสร้างที่ทันสมัยและแข็งแรง ชาวต่างชาติทุกสี ผิวเดินถืออาวุธไปทั่ว ขณะที่พนักงานบริษัทที่สนับสนุนพวกเขากำลัง ง่วนอยู่กับการเคาะแท็บเล็ต พวกเขาน่าจะคำนวณราคาของการลาก ของวัน

แม้จะแตกต่างจากโซลและปูซาน แต่ก็เป็นฉากที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

"วันนี้เราทำลายล้างได้พอสมควร ฉันจะได้เท่าไหร่"

เมื่อได้ยินคนเกาหลีเงอะงะ ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ภาษาอังกฤษและภาษาเกาหลีเป็นภาษาที่ใช้ร่วมกันในโลกนี้ สิ่งนี้ แสดงให้เห็นถึงความสำคัญและอำนาจของเกาหลีในประชาคม ระหว่างประเทศ แม้ว่าสิ่งนี้จะฟังดูดีสำหรับเกาหลี แต่เกาหลีอยู่ห่าง จากนรกเพียงไม่กี่ก้าว

คาบสมุทรเกาหลีสร้างหอคอยและคุกใต้ดินใหม่อย่างไม่รู้จบ หนังสือ เรียนมีคำอธิบายหลายประการ มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์และ ธรณีวิทยาอย่างหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจ และยังมีคำอธิบายทางศาสนาเพิ่ม เติมที่กล่าวว่าเกาหลีได้รับพรหรือสาปแช่งจากสวรรค์ ในความเป็น จริง ทั้งสองไม่ได้ใกล้เคียงกับเหตุผลที่แท้จริง

ไม่ว่าในกรณีใด หอคอยและดันเจี้ยนจำนวนมากในคาบสมุทรเกาหลี ได้ผลิตสัตว์ประหลาดมากมาย ถ้าไม่มีฮีโร่ที่สามารถทำให้พวกเขา กลายเป็นทรัพยากรที่ขายได้ เกาหลีคงถูกทำลายไปนานแล้ว

อย่างไรก็ตาม Nine Stars ซึ่งเป็นฮีโร่ที่แข็งแกร่งที่สุดเก้าคนมี สมาชิกห้าคนที่เป็นชาวเกาหลี หนึ่งในนั้นเคยดำรงตำแหน่ง ประธานาธิบดีคนที่ 20 ของเกาหลี ไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายเพิ่มเติม ใดๆ

"คุณฆ่าฮ็อบก็อบลินได้สามตัว ดังนั้นหลังหักภาษีและค่าดำเนินการ แล้ว มันควรจะอยู่ที่ประมาณ 600,000 วอน"

ภายใต้กฎหมายภาษี ชาวต่างชาติต้องจ่ายภาษีมากขึ้น ถึงกระนั้น ทหารรับจ้างและฮีโร่ต่างชาติก็แห่กันไปที่เกาหลี เพราะกระบวนการ ล่านั้นปลอดภัยพอที่จะชดเชยภาษีที่สูงได้

หากเกิดอันตรายขึ้นระหว่างการตามล่า ใคร ๆ ก็สามารถส่งเสียง เตือนได้ และฮีโร่หรือเจ้าหน้าที่จะมาถึงภายในเวลาไม่ถึงสามนาที เกาหลีเป็นประเทศเดียวในโลกที่มีระบบดังกล่าว

"เอานี่. คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากนั้น มันคือยาเม็ดเลือดโทรลล์"

"อ่า ขอบคุณ"

เมื่อเห็นโลกที่ฉันสร้างขึ้น ฉันเดินไปตามถนน

เมืองนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่น่าสนใจ เช่น โรงช่างตีเหล็ก ร้านขายน้ำยา บาร์แอลกอฮอล์ ฯลฯ ด้วยร้านค้าที่ดูเหมือนอยู่ในยุคกลางที่เปิด ดำเนินการในอาคารสมัยใหม่ ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกแห่งเกม

ประโยคที่ว่า 'วอนจูเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง' ซึ่งฉันเขียนโดยไม่ ได้คิดอะไรมาก ดูเหมือนจะทำให้เกิดการตั้งค่านี้

ฉันเดินต่อไปและก่อนที่จะสังเกตเห็น ฉันอยู่ที่ทางเข้าของ 'สนาม' มี ผู้คนจำนวนมากรออยู่ใกล้ ๆ แล้ว ฉันจะต้องไปที่จังหวัดฮัมกยองหาก ต้องการล่าสัตว์ในที่เงียบสงบ แต่จังหวัดฮัมกยองนั้นอันตรายเกินไป สำหรับฉันในปัจจุบัน

"ข-ขอโทษ?"

เมื่อฉันกำลังจะเข้าไปก็มีคนมาชวนคุย

มันเป็นผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาธรรมดาๆ ไหล่โก่งๆ ใส่แว่นทรงกลม

ฉันไม่รู้จักเขา เขาน่าจะเป็นตัวแทน

"ใช่?"

"คุณมาที่นี่เพื่อล่ามอนสเตอร์หรือเปล่า"

"...คุณเป็นตัวแทน?"

"อา ใช่ นี่คือนามบัตรของฉัน"

ฉันเอานามบัตรมาให้ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่จำเป็นต้องมีตัวแทน เพื่อขายร่างของสัตว์ประหลาด

แต่เมื่อฉันดูชื่อและโลโก้บริษัทที่เขียนบนนามบัตร ฉันก็เกิดความ สงสัย

[ผู้จัดการตัวแทน SH พัค ซูฮยอก]

"... คุณพัคซูฮยอก?"

"อ่า ใช่ ยินดีที่ได้รู้จัก"

ชายคนนั้นยิ้มในขณะที่เขาจัดเสื้อผ้าเก่า ๆ ของเขาให้เป็นระเบียบ เรียบร้อย

ปาร์ค ซูฮยอก. ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร แท้จริงแล้ว เขาดูเหมือนกับที่ฉัน พรรณนาถึงเขาในนวนิยายของฉัน

พัคซูฮยอกควรเป็นตัวแทนที่ปรากฏมากที่สุดในนวนิยาย เนื่องจาก ตัวแทน SH จะกลายเป็นหน่วยงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเกาหลี

"ฮ่าฮ่า คุณอาจไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับฉัน ฉันเริ่มงานนี้ไม่นานมานี้"

แต่สำหรับตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ไม่ดีนัก

ฉันยิ้ม

ความสัมพันธ์เป็นสิ่งสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของชีวิต อนาคตของบุคคล มักเป็นผลมาจากความสัมพันธ์ที่ไม่ดีและความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

เนื่องจากโลกนี้ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น จึงมีคนจำนวนมากที่อ่อนแอแต่จะ เจริญรุ่งเรืองในอนาคต วิธีที่ดีที่สุดที่จะใกล้ชิดกับบุคคลที่มีชื่อเสียง คือการเป็นเพื่อนก่อนที่บุคคลนั้นจะมีชื่อเสียง

"ตัวแทน SH ฉันไม่คิดว่าฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน..."

สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันกังวลก็คือความสัมพันธ์นี้ควรจะเป็นของคิมซูโฮ

แต่เนื่องจากตัวแทนมักมีลูกค้าหลายราย จึงน่าจะใช้ได้

"รู้สึกเหมือนเป็นชื่อที่น่าเชื่อถือ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบคุณ"

"อ่า ยังไงก็ตาม...."

ฉันหยิบแล็ปท็อปออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและตรวจสอบการ เปลี่ยนแปลงการตั้งค่าของ Park Soohyuk โชคดีที่ไม่มี หมายความ ว่าความสามารถพิเศษของเขาไม่เปลี่ยนแปลง

"อาวุธหลักของฉันคือปืน ตกลงไหม?"

"ฉันไม่คิดว่าทำไมมันถึงเป็นปัญหา ปืนหรือดาบ ทหารรับจ้างหรือนัก ล่า ไม่สำคัญสำหรับฉัน! ยินดีต้อนรับลูกค้าใหม่เสมอ!"

Park Soohyuk ยื่นมือออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

**

ปืนของฉันบรรจุกระสุนแปดนัด กระสุนเวทมนตร์ระดับสุดยอดแต่ละ อันมีราคาประมาณ 150,000 วอน เนื่องจากมอนสเตอร์ระดับต่ำแต่ละ ตัวมีราคา 300~400,000 วอน ฉันจึงไม่สามารถใช้กระสุนมากกว่า หนึ่งนัดต่อมอนสเตอร์หนึ่งตัวได้เนื่องจากค่าธรรมเนียมที่ฉันต้องจ่าย

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงเดินเข้าไปในสนาม

Park Soohyuk ตามฉันมาจากด้านหลัง ดูเหมือนว่าเขากำลังอยู่ใน ช่วงเวลาที่สิ้นหวังเมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าตัวแทนที่ไม่มียาน พาหนะมักรออยู่นอกสนาม

"อ๊ะ มีอยู่อันหนึ่ง"

หลังจากเดินไปมาประมาณ 30 นาที ในที่สุดเราก็เจอสัตว์ประหลาด

ร่างกายที่ใหญ่โตและฟันที่ยื่นออกมา มันเป็นสัตว์ประหลาดระดับ 9 ต่ำที่เรียกว่าหมูเหล็ก คำว่า 'เหล็ก' ของชื่อไม่ใช่เพราะมันหุ้มด้วย เหล็ก แต่เป็นเพราะผิวหนังของมันแข็งแรงกว่าเหล็ก

"ฉันคิดว่าเราควรเพิกเฉยต่ออันนั้น"

เมื่อฉันเริ่มเข้าใกล้ Park Soohyuk ก็รั้งฉันไว้ ฉันถาม

"ทำไม?"

"ใช่?"

ดวงตาของ Park Soohyuk ดูเหมือนจะพูดว่า 'ฉันจำเป็นต้องอธิบาย เรื่องนี้ด้วยหรือไม่"

"คุณไม่สามารถฆ่าหมูเหล็กด้วยปืนได้ แม้แต่การเจาะผิวหนังชั้นนอก ก็เป็นเรื่องยาก"

"แต่มันแพงนะ"

"ใช่?"

ราคาของสัตว์ประหลาดเป็นไปตามกฎของเศรษฐกิจตลาดเสรีอย่าง ชื่อสัตย์ สัตว์ประหลาดอย่างพวกอันเดดไม่มีประโยชน์ใดๆ จึงไม่มีค่า ใดๆ ด้วยเหตุนี้ สัตว์ประหลาดเหล่านี้จึงได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐบาล

"แม้ว่ามันจะแพง การโจมตีมันก็ไม่ดี....

"คุณจะต้องรอดู"

ฉันหยิบ Desert Eagle ของฉันออกมาและเล็งไปข้างหน้า กระบอก ปืนส่องแสงภายใต้แสงแดดที่แผดจ้า

"W-W-รอเพียงหนึ่งนาที-"

พัคซูฮยอกเอะอะโวยวาย แต่ฉันไม่ลังเล ฉันเหนี่ยวไก กระสุนพุ่งตรง ไปที่กลางหัวของหมูเหล็ก และก่อนที่หมูจะทันได้สังเกต มันก็ฉีก ผิวหนังที่เหมือนเหล็กของมันออก มันทำอะไรไม่ได้เมื่อสมองของมัน ทะลุออกมา มันล้มลงอย่างช่วยไม่ได้

"สมบูรณ์แบบ."

ทั้งพลังของอาวุธและทักษะของฉันเป็นที่น่าพอใจ ฉันได้โจมตีจุด สำคัญของหมูเหล็กด้วยความแม่นยำที่แม่นยำ

"...ว้าว"

ถัดจากฉัน พัคซูฮยอกอุทานด้วยความกลัว

โอ้ และอย่างไรก็ตาม การตั้งค่าที่ฉันเพิ่มลงใน Desert Eagle นั้น เรียบง่ายและมีประสิทธิภาพ

===

(เมื่อมอนสเตอร์ถูก Desert Eagle สังหารด้วยการยิงนัดเดียว พลัง โจมตีของมันจะเพิ่มขึ้น]

-ใช้ระดับกลางต่ำเป็นมาตรฐาน เพิ่มพลังโจมตี 1% ต่อการฆ่า

-การฆ่ามอนสเตอร์อันดับเดียวกันซ้ำๆ จะทำให้พลังโจมตีเพิ่มขึ้นเล็ก น้อย

===

ด้วยการใส่ข้อจำกัดที่ทำให้ฉันต้องใช้ความพยายาม ฉันได้เพิ่มผลดี โดยเปรียบเทียบสำหรับ SP ที่ฉันใช้ไป

"ดังนั้น? สะอาดใช่ไหม"

เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกมั่นใจในการเลือกอาวุธของฉัน การซุ่มยิงจาก ระยะไกลโดยไม่เข้าใกล้ เป็นวิธีการล่าสัตว์ที่สมบูรณ์แบบโดยมีความ เสี่ยงต่ำและมีความตึงเครียดต่ำ

"เอ่อ...นั่นเป็นปืนที่ยอดเยี่ยมมาก! การยิงที่เฉียบคมของคุณก็น่าทึ่ง เช่นกัน"

"ฮ่าๆ ฉันปลื้มใจ"

ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่ซากศพของหมูเหล็ก

"แล้วนี่จะไปได้เท่าไหร่? ดูแพงมาก"

"ก็นะ หมูเหล็กมันแพงอยู่แล้ว และในเมื่อศพนี้อยู่ในสภาพที่ดี แม้ว่า จะมีค่าธรรมเนียมแล้ว มันควรจะมีราคาอย่างน้อย 600... ไม่สิ 800,000 วอน"

"ว้าว."

"เดี๋ยว. ขอฉันเก็บศพก่อน"

Park Soohyuk หยิบกระเป๋าออกมาจากกระเป๋าของเขา มันควรจะ เป็นกระเป๋าเวทมนตร์ที่มีเวทมนตร์ขยายพื้นที่

เมื่อเห็นเขาลำบากในการเอาหมูใส่กระเป๋า ฉันจึงจับขาหน้าหมู

"ฉันจะช่วยเอง"

"อ่า ขอบคุณ"

"...นี่มันหนักจริงๆ"

แต่เมื่อคิดเกี่ยวกับตอนนี้ สถานะความแข็งแกร่งของฉันก็ไม่สูงเช่น กัน

"อีก อีก พระเจ้า"

"โห หนักมากจริงๆ"

"คุณไม่ใช่ตัวแทนเหรอ? คุณควรจะรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือไม่"

"...คุณถูก."

"ฉันจะจับขาหลังของมัน คุณถือด้านหน้า เดี๋ยวก่อน เราไม่ต้องแบก กระเป๋าไปทีหลังเหรอ?"

"อา ไม่ต้องห่วง ของที่อยู่ในกระเป๋าจะมีน้ำหนักลดลงครึ่งหนึ่ง"

"...แค่ครึ่งเดียวเหรอ?"

ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ คิมซูโฮเพิ่งพบกับพัคซูฮยอกในปีที่สาม ของเขาเท่านั้น ปาร์ค ซูฮยอกยังอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ดังนั้นตอนนี้..... อืม ฉันทำได้แค่ขอบคุณที่เขายังไม่อดตาย

"ฮี."

"อู๋ว"

"เอาล่ะ เพิ่มพลังเข้าไปอีก"

"ขอโทษนะ ฉันไม่ได้กินข้าวเที่ยง..."

หลังจากคร่ำครวญและคร่ำครวญอยู่ร่วมชั่วโมง ในที่สุดเราก็ยัดหมู ใส่กระเป๋าจนได้

"ด้าย..."

ฉันทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความแข็งแกร่งและสถานะความ แข็งแกร่งของฉันต้องเพิ่มขึ้นด้วยสิ่งนั้น

"...มัน 7 แล้ว"

ก่อนที่ฉันจะสังเกตเห็น พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้วและความมืด มิดก็คืบคลานเข้ามาในสนาม ความหนาวเย็นที่น่ากลัวปกคลุมร่างกาย ของฉัน

ดูจากลักษณะแล้ว การล่าในวันนี้คงจบลงด้วยการฆ่าเพียงครั้งเดียว

แม้ว่าฉันจะรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เสียเวลาไปมาก แต่ฉันก็ไม่เศร้าเกิน ไปเพราะฉันได้สร้างความสัมพันธ์อันมีค่า

"แล้วเราจะนำสิ่งนี้กลับมาได้อย่างไร"

"โฮ้ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ถ้าดูเหมือนว่าเราจะทำไม่ได้จริงๆ ก็แค่โทร หา 119[1] เราจำเป็นต้องคืนเงินให้พวกเขาสำหรับการเดินทาง เท่านั้น"

"ช่างเป็นความคิดที่แยบยล..."

เราหัวเราะด้วยกัน ขณะนั้น.....

"...เดี่ยว."

เสียงกรอบแกรบ เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากต้นไม้

"จุ๊ๆ"

ฉันหยิบปืนออกมาอีกครั้งโดยเอานิ้วชี้จ่อปาก จากนั้นฉันก็ยิงไปยัง ทิศทางของเสียง

ตุ้บ.

ไม่มีเสียงกรีดร้อง มีเพียงเสียงของร่างอ้วนกระแทกลงมาเท่านั้นที่ดัง ขึ้น

"ฮะ? เกิดอะไรขึ้น?"

"มันเป็นนกกระทุงสีดำ"

"ใช่?"

พัคซูฮยอกอาจมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ฉันมองเห็นได้ชัดเจน ตาของ ฉันมองเห็นได้ไกลเป็นพันไมล์

"...นกกระทุงดำ?"

"ใช่. เยี่ยมมาก เราควรเอาอันนี้กลับไปด้วย"

1. 119 คือเบอร์ติดต่อฉุกเฉินของเกาหลี