ตอนที่ 46 แหวนพิศวง

ตอนที่ 46 แหวนพิศวง

ครั้นได้ฟังคำขอที่ไม่เกินตัวนัก เฟิ่งจิ่วถึงจะพยักหน้า เธอผุดยิ้มถามไป “ในเมื่อนับถือท่านเป็นอาจารย์ หรือว่าผู้อาวุโสก็แค่ช่วยข้าเปิดเส้นลมปราณพลังเร้นลับพลังวิญญาณ?”

หากไม่มีผลประโยชน์อื่นใดจริงๆ การฝากตัวครั้งนี้เธอก็เสียเปรียบเกินไป

“ฮ่าๆๆ มีมากกว่านั้นแน่นอน” ชายวัยกลางคนหัวเราะเสียงดัง สายตาที่มองเฟิ่งจิ่วยิ่งดูเริงร่าขึ้น

ได้ยินเช่นนั้น เธอก็ไม่พูดอะไรมากอีก คุกเข่าลงแล้วคารวะนับถือเขาเป็นอาจารย์ “ท่านอาจารย์ผู้สูงส่ง โปรดรับการคารวะจากศิษย์เฟิ่งจิ่วด้วย!” พูดพลางโค้งหัวคำนับเขาอย่างเคารพนอบน้อม

“ดีๆๆ ในที่สุดข้าฉู่ป้าเทียนมีผู้สืบทอดแล้ว! ฮ่าๆๆๆ...” เขาหัวเราะอย่างตื่นเต้น และพูดว่า “แม่หนู เจ้าหยิบก้อนอิฐชิ้นที่สามจากข้างมือซ้ายโครงกระดูกออกมาสิ ด้านในนั้นมีของที่อาจารย์จะมอบให้เจ้าอยู่”

“ได้เจ้าค่ะ” เฟิ่งจิ่วขานรับ มือเธอเคาะๆ ลงบนก้อนอิฐชิ้นที่สาม มันกลวงอยู่จริงๆ เธอใช้กริชแงะเปิดก้อนอิฐชิ้นนั้นออก เห็นว่าด้านในมีกล่องไม้เล็กๆ อยู่จึงหยิบมันออกมา

“ท่านอาจารย์ ทำไมถึงเปิดไม่ออกล่ะ?” ชัดเจนว่ากล่องไม้เล็กไม่ได้ล็อคไว้ แต่กลับเปิดไม่ออก

“นั่นเพราะอาจารย์ลงปิดผนึกไว้ คนธรรมดาเปิดไม่ออกหรอก” ฉู่ป้าเทียนพูดยิ้มๆ เขาสะบัดมือ มีลำแสงสายหนึ่งแวบผ่านตัวกล่องไป “ได้แล้ว เจ้าหยิบของด้านในออกมาสิ”

เฟิ่งจิ่วเปิดมันอีกครั้งอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง รอบนี้กลับเปิดออกได้อย่างง่ายดาย ทว่าด้านในก็มีแค่แหวนวงหนึ่งที่ดูไม่โดดเด่นเท่าไหร่ ซ้ำยังมีสนิมเกาะอยู่นิดหน่อย

เธอทำหน้าเอือมระอา “ท่านอาจารย์ นี่คือของล้ำค่าที่ท่านว่ารึเจ้าคะ?” เธอหยิบมาดูแล้วดูอีก มองไม่ออกเลยว่ามันมีอะไรพิเศษ

“เหอะๆ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กน้อยเช่นเจ้าโผล่มาจากที่ใด หรือว่าแม้แต่แหวนมิติก็ไม่เคยได้ยินเลยรึ?”

ฉู่ป้าเทียนส่ายหน้ายิ้มๆ “เจ้าอย่าได้ดูถูกแหวนวงนี้เชียว มันไม่ใช่แหวนมิติธรรมดาๆ นอกจากเก็บสิ่งของ ด้านในยังมีอีกโลกหนึ่งใบในตัว แม้แต่สิ่งมีชีวิตก็สามารถใส่เข้าไปได้ หนำซ้ำเวลาของอาหารที่ใส่ไปด้านในจะหยุดนิ่งและไม่เน่าเสีย”

“น่าอัศจรรย์ขนาดนี้เลย? ของมีค่าเช่นนี้ท่านอาจารย์ได้มาได้อย่างไรกัน? เทียบกับกระบี่คมพยับ สิ่งนี้คงจะประเมินค่าไม่ได้ยิ่งกว่าอีกนะ!” มีสิ่งของเช่นนี้ คนอื่นยังจะต้องตากระบี่คมพยับเล่มนั้นของเขาอีกรึ?

“แหวนมิติวงนี้อาจารย์ได้มาโดยบังเอิญ ปีนั้นอาจารย์ทำเหมือนมันเป็นแค่ของธรรมดาทั่วไป ยังไม่รู้ว่าเป็นแหวนมิติ ถึงอย่างไรแหวนมิติก็ไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้ในสถานที่นี้ ตอนหลังที่บาดเจ็บหนักมาถึงที่นี่ ภายใต้โชคชะตาเลือดของอาจารย์หยดลงไปในแหวน ถึงได้รู้ว่านี่คือแหวนมิติ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงเขาชะงักลง ก่อนพูดว่า “หลังจากอาจารย์สิ้นใจ พันธสัญญาวิญญาณของแหวนมิติวงนี้ก็สลายไป เจ้าแค่ใช้หยดเลือดแสดงตัวเป็นเจ้าของก็เข้าไปด้านในได้แล้ว ด้านในห้วงมิติมีสมบัติใช้ฝึกวิชาที่ข้าสั่งสมมาตลอดชีพ พวกนั้นล้วนเป็นของขวัญที่อาจารย์เหลือทิ้งไว้ให้เจ้า”

“แหวนมิติวงนี้ ตัวข้าเองก็เข้าไปได้รึเจ้าคะ?” สองตาเธอเป็นประกาย ประหลาดใจเล็กน้อย แอบคิดว่า ‘หากเป็นเช่นนี้จริง จากนี้เวลาที่ถูกคนตามฆ่าจนไม่มีที่ให้หนี ก็เข้าไปซ่อนตัวในมิติได้สิ?’

ฉู่ป้าเทียนไม่รู้ความคิดเธอ หากรู้เข้าคงกลัดกลุ้มตายแน่ ของล้ำค่าเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าเธอคิดแค่จะใช้หลบหนีตอนถูกตามฆ่า ช่างทะเยอทะยานเกินไปแล้ว

“เจ้าของห้วงมิติสามารถเข้าไปได้ เพียงแต่ด้านในแหวนวงนี้เหมือนจะยังมีเขตแดนปิดกั้นอยู่ ตอนแรกอาจารย์หมดกำลังใกล้ตายจึงไม่อาจตรวจสอบให้ชัดเจน รู้แค่ด้านในเก็บสิ่งมีชีวิตได้ ส่วนเรื่องอื่นวันหลังเจ้าก็ค่อยๆ สำรวจเอาเองเถิด”

ขณะที่พูดเขามองยังเธอ กล่าวว่า “หยดเลือดสุดท้ายของอาจารย์จะหมดสิ้นแล้ว เจ้าเดินเข้ามา อาจารย์จะเปิดเส้นเลือดเส้นเอ็นให้เจ้า”

…………………………………………………….