Vol.2-127 บุญคุณ

บทที่ 127 บุญคุณ

เด็กๆ กลัวถึงเพียงนี้ ความสนใจของฮองเฮาจึงเบนไปที่พวกเขา มิได้อยู่ที่ท่าทีที่แปลกไปของอวี๋หวั่น แน่นอนว่าอวี๋หวั่นไม่ได้ปล่อยให้ตนแสดงท่าทีแปลกประหลาดเช่นนั้นนาน เธอเพียงแค่ปล่อยมือ แล้วนั่งด้วยสีหน้าปกติดังที่วั่นมามาเคยสอนไว้

ฮองเฮารีบสั่งหยุดการแสดง กล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “พวกเขายังเด็ก เป็นข้าเองที่ไม่คิดให้รอบคอบ”

เด็กอายุสองขวบตกใจกลัวเสียงของกลอง องค์หญิงตัวน้อยอายุหนึ่งขวบก็ไม่กลัวแล้ว ฮองเฮาได้แต่ลอบส่ายหน้า ด้านหนึ่งก็รู้สึกเห็นใจอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉา กว่าจะให้กำเนิดผู้สืบสกุลมาได้ แต่กลับขี้ขลาดและเป็นใบ้

แน่นอนว่าฮองเฮามิได้มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น สภาพแวดล้อมที่นางอยู่และการอมรมสั่งสอนที่นางได้รับทำให้นางมิอาจทำเช่นนั้นได้ แต่คนในวังทำให้หัวใจของนางต้องแปรเปลี่ยน สมแล้วที่เป็นเด็กจากชนบท ทำให้อับอายขายหน้าเหลือเกิน กลัวแม้แต่เสียงกลอง

อวี๋หวั่นเห็นสายตาเย้ยหยันของผู้คนโดยรอบ เธอทนได้ถ้ามีใครว่าเธอ แต่เธอไม่อาจทนได้ถ้ามีใครเข้าใจลูกๆ ของเธอผิด คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ความเจ็บปวดอย่างลูกๆ ของเธอ จะไปเข้าใจเงามืดในจิตใจได้อย่างไร?