477

บทที่ 477 บุญคุณความแค้น

อยู่ๆ เฝิงจงเหลียงก็หัวเราะ เขาเข้าใจความกังวลของเสี่ยวหลิว แต่เขาไม่มีอะไรต้องกลัว

เขาอายุขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวว่าเจียงจื้อหยวนจะหาเรื่องเขา เขาคิดถึงตอนที่ตนเองพาตำรวจฮ่องกงเข้าไปช่วยคนในบ้าน เมื่อเผชิญหน้ากับเจียงจื้อหยวนในตอนนี้ มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องหลบอยู่ข้างหลังเสี่ยวหลิว ดังนั้นเขาจึงผลักเสี่ยวหลิวที่ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศึกอันใหญ่หลวงออก

เสี่ยวหลิวยังไม่ทันได้พูดอะไร เจียงจื้อหยวนก็หันกลับมองเขาครู่หนึ่ง ท่าทางไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เสี่ยวหลิวคิดเอาไว้ ถึงขั้นที่ในสายตาไร้ซึ่งความเกลียดชังเสียด้วยซ้ำ

เขาเพียงแค่เผยรอยยิ้มบางๆ ถอยไปข้างหลังก้าวหนึ่ง โดยไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามาทำร้ายเขา ราวกับว่า ความแค้นในอดีต ได้ค่อยๆ สลายหายไปพร้อมกับเวลายี่สิบปีหมดแล้ว

เขาก้มหน้าลง เดินออกไปจากฝูงคน แล้วหันหลังเหมือนจะไปขึ้นบันได

ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิด เนี่ยต้านมองเสี่ยวหลิวที่ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อ ราวกับกำลังจะทรุด แล้วถามอีกครั้งว่า

“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรผิดปกติหรือ”

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ล้วนอยู่ในสายตาของเนี่ยต้าน เขาหยิบมือถือขึ้นมา แล้วถามว่า