บทที่ 14.1
"พี่เบ็น พี่เบ็น"
"อืม..."
"ตื่น! ได้! แล้ว!" ของนุ่มกระทบหัวผมดังป้าบ ๆ
"โอ๊ย! โอ๊ย โอ๊ย อะไรหืม?"
"ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วครับ"
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดสว่างจ้าที่สาดเข้ามาในห้อง ผมอ้าปากกว้างหาวเอาดาวเอาเดือนออกมา แต่พอลืมตาได้เต็มตื่น เดือนก็ออกมาอยู่ข้างหน้าผมจริง ๆ
"เฮ้ย! ตกใจหมด ใกล้เกินไปแล้ว"
"ไปอาบน้ำกินข้าวเร็วคุณพี่ขี้เซา"
"ครับ ๆ เข้าใจแล้วครับคุณน้องชายตัวยุ่ง"
ผมดันหลังผลักให้ไนน์ออกไปข้างนอกก่อน ส่วนผมก็ลุกไปเตรียมตัวอาบน้ำแล้วลงไปข้างล่าง
เมื่อคืนเราดูหนังกันจนจบโดยที่ไม่มีใครนอนหลับไปก่อน เมื่อถึงช่วงกลางเรื่องศรีษะของไนน์เลื่อนต่ำลงมาซบไหล่ผม ไป ๆ มา ๆ ก็เอาแขนมาเกาะผม แล้วสักพักผมก็เลื่อนหัวไปซบหัวของไนน์อีกที
เรานั่งอยู่ในท่านั้นตลอดจนจบเรื่องแล้วนอนหลับข้าง ๆ กันแม้เตียงจะกว้างแค่ไหนก็ตาม
ผมลงมาข้างล่างแต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย "พ่อกับน้าพลอยล่ะ"
"ออกไปทำงานกันตั้งแต่เช้าตรู่แล้วครับ"
"อ่าวเหรอ" ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวที่ตอนนี้ยังว่างเปล่าอยู่ แต่แล้วกลิ่นหอมของไข่ทอดก็ลอยเด่นออกมาจากครัว "หอมจัง ไนน์ทำกับข้าวเหรอ"
"ครับพี่เบ็น ข้าวไข่เจียว"
"ไนน์ทำอาหารเป็นด้วยเหรอเนี่ย"
"อย่าดูถูกผมนะ ผมทำเป็นตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบแล้ว" ตอนผมอายุสิบขวบยังแบมือขอตังค์พ่อแม่ซื้อของเล่นอยู่เลย
"คร้าบ เดี๋ยวจะรอชิมเลย ฝีมือของพ่อครัวตัวน้อย"
ยังไม่ทันขาดคำ อยู่ ๆ ก็มีมือนุ่ม ๆ มาปิดตาผมสนิท ไม่ใช่ไนน์แน่ เพราะไนน์ทำอาหารอยู่ในห้องครัวซึ่งอยู่ข้างหน้าผม แล้วใครล่ะที่อยู่ข้างหลัง
"ทายซิ ใครเอ่ย" บุคคลปริศนาที่อยู่ข้างหลังเข้าใกล้ผมมาเรื่อย ๆ หน้าอกนุ่ม ๆ ของผู้หญิงคนนั้นดันมาที่หลังคอของผม
เสียงนี้ เป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก...
"อ๋อ คุณยายข้างบ้านน่ะเอง"
"ให้-พูด-อีก-รอบ" ผู้หญิงข้างหลังกัดฟันพูดใส่ผม ส่วนมือที่ปิดตาผมอยู่ก็กดแน่นกว่าเดิม
"โอ๊ย ๆ ผมขอโทษครับ พี่โบว์ พี่สาวสุดสวยในสามโลกแปดโลก"
"เก่งมากจ้า เด็กดีของพี่" หญิงสาวที่ผมเรียกว่าพี่โบว์ปล่อยมือออกจากหัวผมได้ในที่สุด แต่ไม่ทันได้หันไปหา พี่แกก็ก้มตัวลงมากอดคอผมที่นั่งหันหลังอยู่ หน้าอกของพี่โบว์...ตอนนี้มันดันหลังคอผมเต็มแรงเลย "ไม่เจอกันนานเลย คิดถึ๊ง คิดถึง"
"พี่เบ็น คุยกับใครอะ" ไนน์เดินออกมาจากห้องครัวแล้วยืนค้างอยู่อย่างนั้นเพราะเห็นพี่โบว์ยืนกอดคอผมอยู่
"แฟนของเบ็นไงจ๊ะ"
"ใช่ที่ไหนล่ะ!!" ผมปฏิเสธพี่โบว์แทบไม่ทัน
ไนน์ได้ยินก็เลิกคิ้วสูงใส่พวกเราทันที ไม่รู้ว่าในหัวคิดเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว ในขณะที่ผู้หญิงซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเอาแต่หัวเราะจนตัวโยน
"ล้อเล่นจ้ะ ล้อเล่น"
ผมถอนหายใจยาวเหยียดแล้วลุกขึ้นมายืนตรงกลางระหว่างบุคคลทั้งสอง
เป็นครั้งแรกในรอบปีที่ได้เห็นพี่โบว์อีกครั้ง พี่โบว์ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ผมยาวสีน้ำตาลที่มาจากการย้อมสีถูกรวบไว้ข้างหลังด้วยโบว์อันใหญ่ยักษ์สีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ของพี่แก
พี่โบว์ใส่เสื้อเดรสสีขาวดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแต่ก็ยังชอบแกล้งผมเหมือนเด็ก ๆ อยู่ดี เสื้อตัวนี้เป็นแบบแขนสั้นเผยให้เห็นผิวขาวนวลของพี่โบว์ และเผยเอกลักษณ์อีกอย่างของพี่แกซึ่งก็คือรอยสักแสดงสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่แขนซ้าย
"พี่โบว์ นี่ไนน์ครับ" ผมหันไปหาพี่แล้วผายมือไปที่ไนน์แล้วหันไปหาไนน์อีกที "ไนน์ นี่พี่โบว์"
พี่โบว์ไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย "อุ้ยเบ็น แกหล่อขึ้นรึเปล่าเนี่ย" ว่าแล้วพี่แกก็เอาหน้ามาถูกับแก้มของผมทันที ถึงจะเล่นแบบนี้กันมาตั้งแต่เด็ก แต่พอโตขึ้นผมกลับเขินพี่แกอย่างบอกไม่ถูก
ไนน์ทำหน้าถอดสีอีกครั้งเมื่อเห็นพี่โบว์ทำตัวสนิทสนมกับผม เป็นอะไรของมันนะ
"สรุปแล้ว พี่โบว์กับพี่เบ็น...เป็นแฟนกันเหรอ...ครับ" เหอะ ใช่ก็บ้าแล้ว
"ใช่" ไม่จริงงงงง!
ผมรีบหันไปหาไนน์แล้วส่ายหน้ารัว ๆ จนหน้าสั่น ทำมือปัดไปมาบอกปฏิเสธไปชัดเจน "ตอนเด็ก ๆ เบ็นยังบอกพี่อยู่เลย 'ถ้าผมโตขึ้นจะแต่งงานกับพี่โบว์นะครับ' น่ะ"
"ก็นั่นมันตอนเด็กนี่ ตอนนี้พี่แก่จะเป็นคุณยายผมได้แล้ว"
"ไอ้เบ็น!" พี่โบว์เอามือมาแตะที่เป้ากางเกงผมจนสะดุ้งออกแทบไม่ทัน
"เฮ้ย ไม่!!"
"แหม ไม่เห็นต้องตะคอกใส่พี่เลย" พูดเสร็จพี่โบว์ก็กระโดดมาเกาะแขนผมอีกรอบ
"ไม่ใช่ไม่! ไหม้!!" กลิ่นไหม้โฉยออกมาจากครัวเตะเข้าจมูกผมอย่างจัง
พี่โบว์ดูจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อเท่าไหร่ ผิดกับไนน์ที่วิ่งกลับไปที่ครัวแล้ว
ถึงไนน์จะไม่ยินดีนัก แต่ก็ต้องกลับไปดูไข่เจียวที่ครัวต่อ ปล่อยให้ผมกับพี่โบว์อยู่กันสองคนที่โต๊ะกินข้าว
ระหว่างที่รอ ผมก็คุยกับพี่โบว์ไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องภารกิจลับของเรา รวมไปถึงเรื่องครอบครัว คงเพราะไม่ได้เจอกันมานานเกือบปีเลยทำให้เรามีเรื่องให้คุยเยอะแยะเต็มไปหมด
พี่โบว์เล่าว่าพ่อของผมบอกพี่แกเมื่อวานว่าผมจะกลับมาบ้าน พี่โบว์เลยรีบมาหาในวันนี้ทันที แต่พี่แกก็บ่นเสียดายที่มาไม่ทันเจอพ่อกับน้าพลอย
ผมกับพี่โบว์รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนพูดภาษาคนยังไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะบ้านเราอยู่ข้างกันจึงไปมาหาสู่กันบ่อย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน
สมัยก่อนพี่โบว์ชอบเข้ามาในบ้านของผมทุกวันจนพ่อขี้เกียจเปิดประตูให้ เขาจึงปั้มกุญแจบ้านให้ซะเลย อยากจะเข้ามาตอนไหนก็มาตามสบายไม่ต้องรอให้ใครมาเปิดประตูให้
แต่พอพี่แกย้ายไปช่วงประถมผมก็ไม่ได้เจอพี่โบว์อีก จนกระทั่งช่วงมัธยมปลายผมก็ได้เจอพี่แกอีกครั้งที่โรงเรียน
ที่สนิทกันขนาดนี้คงเป็นเพราะเราสองคนมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกัน บางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้ง่าย ๆ พวกเราเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น รู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ และมีในสิ่งที่คนอื่นไม่มี
แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว บางสิ่งบางอย่างที่ว่า ผมเก็บเอาไว้แล้วไม่ได้เอามันออกมาอีกเลย ผิดกับพี่โบว์ที่ยังใช้สิ่งนั้นช่วยเหลือคนอื่นอยู่บ้าง
"แล้วนี่เบ็น...จะไม่กลับไปจริง ๆ เหรอ เด็กคนนั้นน่ะ...น่ากลัวเอาเรื่องอยู่นะ ถึงฉันจะพอจัดการได้บ้างแต่ฉันก็อุ่นใจกว่านะถ้ามีแกคอยระวังหลังให้ อีกอย่างแกกับเด็กคนนั้นก็มีอะไรเหมือนกันมาก ด้วยมือสองข้างของแกคงจัดการได้ไม่ยากเท่าไหร่"
"ผมตัดสินใจแล้วครับพี่โบว์...ขอโทษนะครับ"
พี่โบว์คลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ผม "ไม่เป็นไรหรอก ฉันคิดถึงแกนะ ครูใหญ่เองก็คิดถึงแกเหมือนกัน ถึงเขาจะชอบทำเป็นเข้มใส่แกก็เถอะ ถ้ามีเวลาก็ไปเยี่ยมพวกฉันบ้างนะ"
"ครับพี่โบว์" ผมยิ้มแป้นใส่เพื่อกลบความรู้สึกผิดที่มีต่อพี่โบว์และครูใหญ่
ครั้งหนึ่งผมเคยช่วยเหลือพวกเขา แต่ตอนนี้ผมผละตัวเองออกมาแล้วใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป ปล่อยให้ทั้งคู่แก้ปัญหาที่ผมทิ้งค้างคาเอาไว้
พี่โบว์เห็นสีหน้าผมสลดลงไปก็สบสายตาจ้องผมอยู่นาน
'ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันเข้าใจแก'
"เสร็จแล้วพี่เบ็น ขอโทษที่ให้รอคร้าบ" ไนน์หยิบจานข้าวไข่เจียวสีเหลืองอร่ามกลิ่นหอมฉุยสองจานออกมาวางไว้บนโต๊ะ "ขอโทษนะครับพี่โบว์ ผมไม่รู้ว่าพี่จะมา เลยไม่ได้ทำอาหารเผื่อไว้" ถึงปากจะขอโทษไปแต่ก็ไม่ได้สบตาพี่โบว์เลย ไอ้ไนน์เอ้ย
"จ้า ก็ว่าจะกลับแล้วละ หายคิดถึงน้องเบ็นสุดที่รักแล้ว" พี่โบว์พูดแล้วหันมาหยิกแก้มทั้งสองข้างของผมเล่นอีกแล้ว
"อ๋อดีเลยครับ งั้นก็เชิญออกไปได้เลยครับ" ไนน์ดูจะเสียมารยาทเกินไปหน่อยแฮะ
"เธอชื่ออะไรนะ ไนน์ใช่ไหม มองตาพี่ซิ!" พี่โบว์เรียกให้ไนน์จ้องตาพี่แกอยู่สักพักจนไนน์สะดุ้งโหยงสุดตัว นี่คงใช้สายตาพิฆาตแกล้งไนน์เล่นละซิท่า
"งั้นฉันไปก่อนนะเบ็น ฝากสวัสดีคุณลุงคุณน้าด้วยนะจ๊ะ เอ่อเกือบลืมแหน่ะคุณลุงกับคุณน้าเขาฝากพี่มาบอกว่าคืนนี้จะไม่ได้กลับมานอนบ้าน เพราะงั้น..." พี่โบว์พูดกับผมแต่สายตาหันไปหาไนน์ "อยู่ดูแลบ้านกันดี ๆ นะจ๊ะ"
"ครับพี่โบว์"
พี่โบว์หันหลังกลับออกไป แต่แล้วก็หยุดอยู่กลางทางแล้วเอี้ยวตัวมาพูดกับไนน์
"โอกาสมาขนาดนี้แล้วจะทำอะไรก็รีบทำนะไนน์ อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง"
"ครับ?...พี่จะพูดซ้ำสองรอบทำไม" สองรอบ? ไนน์ถามพี่โบว์กลับไป แต่พี่โบว์ตอบกลับมาด้วยการชูสองนิ้วสู้ ๆ มาข้างหลังแทน
อะไรวะ?