ตอนที่ 44 ข้านามว่าลั่วลั่ว
เฉินฉางเซิงกำลังจ้องมองบนเวที
เทียนไห่หยาเอ๋อร์ที่อยู่บนเวที เขารับรู้ถึงสายตา จึงหันกลับไปมองเฉินฉางเซิง ริมฝีปากเรียวบางสีแดงโลหิตคู่นั้นยกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และขาวซีดปรากฏรอยยิ้มที่เยาะหยันดูถูก ความหมายในใบหน้าที่เปื้อนยิ้มไม่ต้องเอ่ยถามก็รู้ความหมาย
เซวียนหยวนผ้อที่ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัสถูกแบกลงเวที อาจารย์ฝึกสอนของสำนักเทียนเต้ารีบร้อนทำการรักษา หลังจากนั้นถูกบรรดานักเรียนของสำนักเด็ดดาราส่งออกไปจากสถานที่ประชุม เทียนไห่หยาเอ๋อร์ตวัดสายตากลับมาจ้องมองด้านล่างเวทีอย่างอารมณ์ดี หัวเราะเยือกเย็นพลางกล่าว “ข้ารู้ พวกเจ้าเหล่านี้ที่เป็นสิ่งของไร้ประโยชน์โง่เขลาล้วนแต่ไม่ชอบข้า แต่แล้วจะเป็นอย่างไร เดิมทีข้าก็ไม่ต้องการให้พวกเจ้าชื่นชอบข้า ข้าเพียงแค่ต้องการให้พวกเจ้าเกรงกลัวข้า ถึงแม้พวกเจ้าจะเกลียดข้าแล้วจะเป็นอย่างไรเล่า หรือว่าพวกเจ้ากล้าลงมือกับข้า”
在webnovel.com支援您喜歡的作者與譯者