บทที่ 13 : หวั่นไหว
"อืม...."
สองมือกุมศีรษะแน่น เพียงแค่สติฟื้นคืน ทั้งปวดร้าว มึนงง โคลงเคลงอย่างกับนั่งอยู่ในเรือกลางสายน้ำเชี่ยว เซี่ยหยางพลิกกายไปมาอยู่นาน กว่าจะตั้งหลักลุกขึ้นนั่งได้ เขาลืมตาขึ้นช้าๆ ก็เห็นชายอาภรณ์สีขาวสว่างทอประกาย คุ้นตา อยู่ใกล้กับเตียงของตัวเอง สมองจดจำได้ตรึงใจว่าเป็นของผู้ใด ปากขยับจะเอ่ยเรียก เสียงหวานใสดังกระดิ่งลมกลับเอ่ยตัดหน้าเสียก่อน
"ดื่มยาก่อนเถิด"
นางกล่าวพลางยื่นถ้วยบรรจุน้ำสีดำสนิท กลิ่นสมุนไพรฉุนติดจมูก คล้ายกลิ่นใบหญ้าแถวยอดเขาเซิน บ้านเกิดตัวเอง เขามองอยู่นาน ไม่ยอมรับถ้วยยาจากอีกฝ่าย
"เจ้ากลัวข้าวางยาพิษหรือ"
"ไม่ใช่ขอรับ ข้าแค่..."
ก็แค่ไม่ชอบกลิ่นของมัน ใจอยากจะบอกแบบนั้น แต่จำต้องรับถ้วยยามาถือไว้ ด้วยกลัวนางเข้าใจผิด เด็กชายทำใจอยู่ครู่ก็กลั้นหายใจดื่มรวดเดียวหมด แล้วก็แทบอาเจียน เมื่อรสของยาทั้งขมทั้งเฝื่อน กลิ่นแรง แต่อาการมึนงง ปวดศีรษะเหมือนโดนทุบกลับหายไปพลัน เด็กหนุ่มมองเจ้าของถ้วยยาในสายตาทึ่ง
"รสชาติแย่ แต่ดี! ข้าไม่ปวดหัวแล้ว ขอบคุณแม่นางไป๋ขอรับ"
鎖定章節
在webnovel.com支援您喜歡的作者與譯者