ความยุติธรรมจงเบ่งบาน ความถูกต้องจงเจริญ
แปดปีหลังจากเกิดเหตุการณ์ฆาตรกรรมนายโปย่า ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ประชาชนภายในเมืองลุกฮือกับความไม่โปร่งใสต่ออำนาจตุลาการ อีกทั้งยังเกิดการระดมสมองของภาคประชาชนครั้งใหญ่ เพื่อให้เกิดระบบตุลาการแบบใหม่ที่เชื่อถือได้
"ติ๊ดๆ..ติ๊ดๆ..ติ๊ดๆ" เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้า
"ที่รัก... ที่รัก... ซาโตะ ตื่นได้แล้วค่า เจ็ดโมงเช้าแล้ว วันนี้เก้าโมงเช้าคุณมีนัดประชุมกับลูกความนะ" ภรรยาของซาโตะที่กำลังปลูกซาโตะให้ตื่น
"เอื้อ.... อื้ด..... ขออีกห้านาทีนะที่รัก" ซาโตะที่กำลังงัวเงียและกำลังต่อลองกับภรรยาเพื่อขอนอนต่อ
"ไม่ได้ค่า... ที่รัก วันนี้เราสองคนต้องไปส่งอัลฟี่ วันนี้ลูกของเราเปิดเทอมวันแรกนะ อัลฟี่เขาขอน่ะ อย่าลืมซิคะ" ภรรยาซาโตะพูดกับซาโตะ
"อ่า.... จริงซิ่นะ วันนี้เรามีนัดกับลูกนิ่" ซาโตะพูดด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย
ในห้องทานอาหาร ทั้งสามคนคือ ซาโตะ มาเรีย(ภรรยาซาโตะ) และอัลฟี่ ทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างเร่งรีบ
8.00 น. ทุกคนเดินทางออกจากบ้านพร้อมกัน โดยมุ่งหน้าตรงไปยังโรงเรียนประถมเมืองโฟลเอ็มเพื่อส่งอัลฟี่
อัลฟี่ : รักพ่อกับแม่นะฮะ เจอกันหลังเลิกเรียนฮะ
หลังจากไปส่งอัลฟี่เสร็จ ซาโตะแยกย้ายกับภรรยา โดยซาโตะนั่งแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้าไปยังบริษัทกฎหมายที่เขาทำงานอยู่ ส่วนมาเรียขับรถกลับบ้าน เพื่อทำหน้าที่เป็นแม่บ้าน
บริษัทกฎหมายรีดแอนด์ไรท์ เมืองโฟลเอ็ม
"อ้าว.... สวัสดีซาโตะ วันนี้มาเช้าจังเพื่อน" เพื่อนร่วมงานกล่าวทักทายซาโตะ
"วันนี้ต้องมาพบกับลูกความน่ะ เออ... ไซม่อน วันนี้ได้ดื่มกาแฟจากเมืองยูเวย์ที่ฉันส่งให้นายเมื่อวานหรือยัง ฉันตั้งใจเอามาฝากนายเลยนะ เห็นนายชอบดื่มกาแฟมาก" ซาโตะพูดกับไซม่อนเพื่อนร่วมงาน
ไซม่อน : "แน่นอนฉันดื่มมันอยู่แล้ว มันหอมมากเลยเพื่อน ว่าแต่มันคือกาแฟอะไรนะ ?"
ซาโตะ : "มันคือกาแฟอ้วกแมวป่าว่ะ" ไซม่อนพูดด้วยสีหน้าแอบขำเล็กน้อย แล้วเดินตรงไปยังห้องประชุม
ไซม่อน : "ฮะ.....อะไรนะ เดี๋ยวนี้แมวป่ามันกินมังสวิรัติด้วยเหรอฟะ" ไซม่อนพูดด้วยอาการกระอักกระอ่วน
ณ ห้องประชุมของบริษัท ไซโตะและหัวหน้าของเขา(แวน) กำลังรอลูกความที่กำลังเดินทางมาร่วมประชุม ไซโตะที่กำลังอ่านรายงานข้อมูลลูกความ เกิดความสงสัยในเนื้อหารายละเอียดจึงถามหัวหน้าว่า
ซาโตะ : "หัวหน้าครับ วันนี้ลูกความเข้ามาปรึกษากับเราเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ ผมไม่เห็นเนื้อหารายละเอียดเกี่ยวกับคดีอะไรเลย เห็นแต่เป็นโครงการอะไรที่สลับซับซ้อน จนผมงงและไม่เข้าใจมันเลย"
แวน : "รอลูกความเรามาก่อน เดี๋ยวนายก็จะรู้เอง"
ซาโตะที่ไม่เข้าใจในรายละเอียดและเหตุผลของการเข้าร่วมประชุมในครั้งนี้ ทันใดนั้นมีหญิงวัยกลางคนหนึ่ง เดินมาพร้อมกับชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับซาโตะทางด้านประตูทางเข้าของห้องประชุม
"สวัสดีครับคุณแอรีน่า สวัสดีครับด็อกเตอร์ดามัน" แวนยืนต้อนรับและกล่าวทักทายบุคคลทั้งสองที่เข้ามาในห้องประชุม
"สวัสดีครับคุณแอรีน่า สวัสดีครับด็อกเตอร์ดามัน" ซาโตะยืนต้อนรับและกล่าวทักทายบุคคลทั้งสองตามแวน
ทั้งสองฝ่ายร่วมนั่งประชุม โดยนั่งตรงข้ามซึ่งกันและกัน ด้วยท่าทีที่เป็นมิตร
"คุณแอรีน่า ด็อกเตอร์ดามันครับ นี่ซาโตะครับ เป็นทนายของบริษัทเราฝ่ายกฎหมายพิเศษครับ" แวนกล่าวแนะนำซาโตะ
หลังจากที่ได้มีการกล่าวทักทายกันเสร็จสรรพ ทั้งสองฝ่ายก็ได้มีการเริ่มประชุมกันอย่างเป็นทางการ
ซาโตะ : "คุณแอรีน่าครับ เมื่อเช้าผมได้อ่านรายละเอียดเกี่ยวกับการการประชุมในครั้งนี้ ผมมีข้อสงสัยในเนื้อหาหลายเรื่องมาก ไม่ทราบว่าคุณแอรีน่าพอจะอธิบายสรุปคร่าวๆได้ไหมครับว่า คุณแอรีน่าอยากจะปรึกษาหรืออยากให้ทางบริษัทเราช่วยในเรื่องของกฎหมายเกี่ยวกับอะไรครับ"
แอรีน่า : "งั้นดิ่ฉันเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ จริงๆแล้ววันนี้ที่ดิฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากได้รับการสนับสนุนและอยากให้คุณช่วยมาเป็นที่ปรึกษาให้กับโครงการของพวกเราที่กำลังวิจัยและพัฒนาอยู่"
ซาโตะ : "เอ่อ..... แน่นอนครับ ผมสามารถเป็นที่ปรึกษาให้กับโครงการที่พวกคุณกำลังทำอยู่ได้ แต่ในเรื่องของการสนับสนุนนี่.... คือมันยังไงเหรอครับ"
แอรีน่า : "จริงๆแล้วดิฉันเป็นผู้สนับสนุนด้านเงินทุนในโครงการนี้อยู่แล้วค่ะ แต่ดิฉันอยากให้พวกคุณสนับสนุนในเรื่องของหลักการของโครงการนี้ของพวกเราน่ะค่ะ"
ซาโตะที่กำลังไม่เข้าใจในสิ่งที่แอรีน่าพูด และหันกระซิบกระซิบกับแวน
ซาโตะ : "นี่มันชักจะยังไงๆอยู่นะครับหัวหน้า"
แวนที่มีท่าทียิ้มแย้มและตั้งใจฟังการสนทนาอยู่ตลอดเวลาหันกลับมากัดฟันกระซิบกับซาโตะ
แวน : "นายลองฟังไปเรื่อยๆเถอะน่า เดี๋ยวก็เข้าใจเอง อย่าทำให้คุณแอรีน่าโกรธเป็นพอ"
ซาโตะยิ้มและถามกลับแอรีน่า
ซาโตะ : "งั้นผมขอข้อมูลอธิบายแบบละเอียดเกี่ยวกับโครงการวิจัยที่พวกคุณกำลังทำอยู่หน่อยครับ"
แอรีน่า : "ดิฉันจะให้ด็อกเตอร์ดามันเป็นคนอธิบายค่ะ เขาเป็นผู้ดูแลโครงการนี้"
ด็อกเตอร์ดามัน : "โครงการที่เรากำลังทำอยู่เราเรียกว่า เดอะ ไซเรม (The Xylem) เป็นโครงการที่เราตั้งใจพัฒนาระบบปัญญาประดิษฐ์ที่ช่วยในการตัดสินกฎหมายแทนผู้พิพากษาที่เป็นมนุษย์"
ซาโตะ : "ดะๆๆ....เดี๋ยวนะครับ คุณกำลังจะบอกว่าเราจะใช้หุ่นยนต์ ตัดสินกฎหมายแทนมนุษย์เหรอครับ"
ด็อกเตอร์ดามัน : "ถูกต้องแล้วครับ"
ซาโตะ : "ผมไม่เห็นด้วยกับโครงการนี้เลยนะครับ คุณกำลังจะตัดสินชีวิตคนอีกหลายชีวิตด้วยหุ่นยนต์อ่ะนะ" ซาโตะพูดด้วยความโมโหและรู้สึกรับไม่ได้กับโครงการนี้
แวน : "ซาโตะ ใจเย็นก่อน"
ซาโตะ : "หัวหน้าครับ ครั้งนี้ผมขอนะครับ ผมรับไม่ได้จริงๆ ชะตาชีวิตของคนไม่สามารถถูกตัดสินด้วยเครื่องจักรได้ มันผิดหลักการที่พวกเรายึดถือกัน หัวหน้าก็เข้าใจดีนิ่ครับ"
ทันใดนั้นแอรีน่าพูดแทรกขึ้นมาว่า
แอรีน่า : "คุณน่าจะรู้จักสามีของฉันดี....คุณโปย่า สามีฉันมุ่งมั่นที่จะช่วยพัฒนาเมืองโฟลเอ็มแห่งนี้ ให้ประชาชนมีชีวิตที่ดีขึ้น อยู่ดีกินดี แต่คุณรู้ไหมอะไรพรากตัวตนของเขาไป ไม่ใช่ความตาย แต่มันคือความอยุติธรรมโดยผู้พิพากษาจอมโลภไง คุณแวนก็รู้ดีนิ่ เพราะคุณแวนก็เป็นทนายให้กับเราในครั้งนั้น"
แวน : "ซาโตะ บางอย่างการยืดมั่นในหลักการเดิมๆ ที่เรารู้ดีว่ามันห่วย มันไม่เที่ยงธรรม เราก็ควรละทิ้งมันไป และแสวงหาแนวทางอื่นๆนะ ไม่รู้นายจำได้ไหมตอนที่ฉันแถลงการณ์ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวหน้าศาลยุติธรรมหลังจากที่ฉันว่าความให้คุณแอรีน่า ตอนนั้นฉันหมดศรัทธาในระบบความยุติธรรมของเมืองเราจริงๆ และหวังว่าสักวันจะมี หนทางการแก้ปัญหาที่ช่วยทำให้ระบบความยุติธรรมที่แท้จริงเกิดขึ้นในสังคมเมืองโฟลเอ็มสักที"
ซาโตะเข้าใจเมื่อได้ฟังแอรีน่าและแวนพูด ความทรงจำก็ย้อนกับไปในอดีตเมื่อแปดปีที่แล้ว
ซาโตะ : "จริงๆแล้วในตอนนั้นผมก็เสียน้องชายของผมเหมือนกัน เขาทำงานเป็นบาเทนเดอร์อยู่ที่ผับของคุณโปย่า หลังจากที่แม่ของพวกเราเสียเขาก็ขอแยกไปอยู่บ้านเก่าของแม่คนเดียว อิจิเขาอายุยังไม่สามสิบเลย" ซาโตะน้ำตาคลอและสะอื้นเมื่อพูดถึงน้องชายที่ล่วงลับ
ด็อกเตอร์ดามัน : "พวกเราไม่สามารถบังคับคุณให้ทำหรือไม่ทำอะไรได้ แต่จงรู้ไว้ว่าคุณคือส่วนสำคัญที่จะช่วยให้สังคมนี้น่าอยู่ขึ้นได้นะ หากคุณต้องการมันจริงๆ"
ซาโตะ : "ผมขอกลับไปคิดสักสามวันนะครับ แล้วผมจะมาบอกกับพวกคุณ"
แวน : "งั้นผมอนุญาตให้คุณลางานสามวัน และวันนี้คุณก็กลับไปผักผ่อนเถอะนะ ซาโตะ"
หลังจากแวนบอกซาโตะ ซาโตะก็กล่าวลาทุกคนในห้อง และเดินออกจากห้องประชุมไป
ซาโตะนั่งแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางซาโตะคิดทบทวนเรื่องราวในอดีตที่ตัวเองกับอิจิน้องชายของเขาที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุข และผ่านอะไรมาด้วยกันกับน้องชาย
เมื่อถึงบ้าน ซาโตะสวมกอดมาเรีย ในขณะที่มาเรียกำลังทำอาหารอยู่
ซาโตะ : "ผมกลับมาแล้ว"
มาเรีย : "วันนี้คุณเป็นอะไรหรือป่าว ท่าทางดูเครียดๆนะ"
ซาโตะ : "แค่เหนื่อยจากงานนิดหน่อยน่ะ ผมโอเค ผมไปอาบน้ำก่อนนะ" ซาโตะพูดจบ หอมแก้มมาเรียหนึ่งครั้งแล้วเดินออกไป
ซาโตะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในการประชุมในวันนี้ ซึ่งปนเปกับเรื่องราวน้องชายของเขา เขารู้สึกผิดมากและเสียใจมากที่ไม่ได้ดูแลอิจิให้ดีกว่านี้ จนอิจิได้จากเขาไปโดยที่ไม่ได้บอกลา
ขณะที่มาเรียกำลังจะนอนหลับ ซาโตะถามกับมาเรียว่า "คุณว่าอะไรสำคัญที่สุดในการปลูกต้นไม้หนึ่งต้นมากกว่ากันระหว่างแสงแดดกับน้ำ"
"มันก็สำคัญทั้งสองอย่างนะ " มาเรียตอบ
"หากคุณเลือกได้แค่อย่างเดียวคุณจะเลือกอะไร" ซาโตะถามกลับมาเรียอย่างจริงจัง
"นี่ที่รักค่า... หากไม่มีแสงแดด ไม่มีการสังเคราะห์แสง ต้นไม้จะโตได้อย่างไร และหากต้นไม้ไม่ได้รับการรดน้ำ ต้นไม้ก็ต้องเฉาตายเหมือนกัน บ้างครั้งเราเลือกไม่ได้ว่าจะต้องเลือกอะไร เพราะมันสำคัญทั้งหมด และมันสำคัญกับคุณด้วยที่คุณจะต้องนอนพักผ่อนได้แล้วนะคะ" มาเรียตอบ
การตอบคำถามของมาเรียทำให้ซาโตะคิดอะไรได้บางอย่าง
สามวันต่อมา ที่ทำการบริษัทกฎหมายรีดแอนด์ไรท์
ทั้งสี่คนเข้าร่วมประชุมกันอีกครั้ง ทุกคนกล่าวทักทายกัน และเริ่มประชุม
ซาโตะ : "ผมมีคำถามครับด็อกเตอร์ดามัน คุณมั่นใจใช่ไหมว่าไซเลมที่คุณวิจัยและพัฒนา จะเป็นแสงแห่งความหวังของความถูกต้องและยุติธรรมให้กับเมืองนี้"
ด็อกเตอร์ดามัน : "ผมมั่นใจ เพราะจริ....."
ซาโตะถามแทรกด็อกเตอร์ดามันที่กำลังจะอธิบายต่อว่า "คุณมั่นใจใช่ไหมว่าไซเลมจะเป็นดั่งน้ำที่ให้ความชุ่มชื่นกับความถูกต้องและยุติธรรม และที่สำคัญความถูกต้องและยุติธรรมนั้นจะไม่มีวันเหี่ยวเฉาอีกต่อไป"
ดอกเตอร์ดามัน : "ผมมั่นใจและสาบานว่าสิ่งที่ผมพูดนั่นมาจากใจที่สัตย์จริง"
ซาโตะหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นชูเหนือหัวแล้วกล่าวว่า : "ความยุติธรรมจงเบ่งบาน ความถูกต้องจงเจริญ"
ดอกเตอร์ดามัน แวน และแอรีน่ากล่าวตาม : "ความยุติธรรมจงเบ่งบาน ความถูกต้องจงเจริญ"