191 พลัดหลง

บทที่ 191 พลัดหลง

วันรุ่งขึ้นหมิงเวยยังเดินไปไม่ถึงห้องโถงใหญ่ก็ได้ยินเสียงก่นด่าของจี้ฮูหยิน “จี้เสียวอู่! เมื่อคืนเจ้าไปทำอะไรมากันแน่”

จี้เสียวอู่ไร้เรี่ยวแรง “ข้าไม่ได้ทำอะไร!”

“ไม่ได้ทำอะไรแล้วเหตุใดใต้ตาจึงดำขนาดนี้ อย่างกับคนเป็นโรค!”

หมิงเวยแปลกใจเมื่อคืนตอนที่พวกเขากลับมาถึงก็ถือว่าไม่ดึกเสียหน่อย

เมื่อเข้ามาในห้องโถงใหญ่ก็เห็นว่าท่าทางของจี้เสียวอู่นั้นดูอิดโรยบอกว่าเหมือนคนเป็นโรคนั้นคงเกินไป แต่ท่าทางไม่สดชื่นนั้นเป็นเรื่องจริง

“ท่านป้า พี่ห้า”

จี้เสียวอู่ขยี้ตามองนางด้วยสายตาที่ดูน่าสงสารยิ่ง “เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ...”

“แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับล่ะไม่ใช่ว่าเจ้าไปก่อเรื่องอะไรอีกนะ”

จี้เสียวอู่ตกอยู่ในภวังค์ “เพราะเรื่องเมื่อคืนน่าตกใจมาก...”

ลูกสะใภ้ใหญ่เดินเข้ามาจากด้านนอกก่อนถาม “เจ้ากลัวอสูรน้ำใช่หรือไม่ ได้ยินว่ามันเกือบจะกินคนด้วย”

จี้ฮูหยินได้สติ ก่อนคิดว่าบุตรชายของตนเห็นอสูรน้ำกินคนด้วยตาตนเองหากจะตกใจกลัวก็เป็นเรื่องปกติคิดได้เช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์ “เป็นเช่นนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเรามาต้มชาที่ทำให้หายตกใจกันดีกว่า”