4: หากต้องปล่อยคุณไป

"ในตำราเวทย์เคยพูดถึงเลือดที่มีกลิ่นของผลไม้ไว้เหมือนกัน"จินน์ที่มาถึงตั้งแต่เช้าพูดขึ้นในวงสนทนาที่มีผม พ่อ ฌาณ แอลและอิ๊น นั่งฟังอยู่

"เลือดกลิ่นผลไม้เป็นเลือดที่ไม่ได้หากันง่ายๆต้องเป็นบุตรที่เกิดจากมนุษย์กับภูตแห่งป่าและถ้าเป็นกลิ่นที่หายากมากๆผู้ให้กำเนิดจะไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อหรือถ้าพูดอีกอย่างคือมารดาจะเสียตอนคลอดบุตร"ทุกคนหันมามองฌาณที่ตอนนี้คิ้วขมวดกันอยู่

"ผมถูกเลี้ยงด้วยพ่อบุญธรรมครับเขาไม่เคยเล่าเรื่องพ่อกับแม่แท้ๆให้ผมฟังเลย"

"งั้นคุณลองโทรไปหาเขามั้ยเผื่อได้ข้อมูลอะไรเพิ่ม"ผมหันไปถามฌาณเขาพยักหน้ารับคำพูดของงผม

หลังจากที่ประชุมกันเสร็จผมกับฌาณนั่งดูรายการอาหารกันเงียบๆ ผมจับรังสีความเครียดที่ออกมาจากตัวคนที่ผมรัก

"คุณอย่าพึ่งคิดอะไรมากถ้าคุณไม่อยากโทรหาพ่อของคุณก็ไม่ต้องโทร" ผมบอกคนที่นั้งข้างๆ

"ผมจะโทร..แต่คุณช่วยอยู่ข้างๆผมหน่อยได้มั้ย" หนุมผิวแทนส่งสายตาที่ยากจะคาดเดามาทางผมผมตอบตกลงและยินดีเคียงข้างเขาเสมอ

มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่เขาบันทึกชื่อว่าพ่อเสียงรอสายดังขึ้นอยู่สักพักก่อนที่จะมีคนกดรับโทรศัพท์

"ว่าไงไอ้ลูกชาย"เสียงแรกที่ดังออกมาจากโทรศัพที่เปิดลำโพงทำให้ผมกับฌาณได้ยินพร้อมกัน

"คือผม...อยากจะถามเรื่องพ่อแม่แท้ๆของผมครับ" ปลายสายเงียบไปสักพัก

"อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ หรือว่าฉันทำหน้าที่พ่อไม่ดีพอจนอยากเจอครอบครัวจริงๆของแก"เสียงของคนแก่ขี้น้อยใจเอ่ยออกมา

"ไม่ใช่ครับ ผมแค่อยากรู้ว่าพวกเขาเป็นใครและทำไมผมถึง..." ฌาณชำเลืองตามองมาที่ผมเชิงถามว่าจะบอกคุณพ่อดีรึเปล่าและผมก็พยักหน้า

"ทำไมผมถึงมีเลือดที่ไม่เหมือนคนอื่น" ฌาณตัดสินใจพูดและความเงียบก็เกิดขึ้นอีกครั้งปลายสายถอนหายใจ

"เธอรู้เรื่องเลือดไดอย่างไร...ไม่มีใครทำร้ายแกใช่มั้ย"เสียงอีกฝั่งพูดด้วยความเป็นห่วงและน้ำเสียงที่อ่อนลงจากตอนแรก

"ผมกำลังคบหากับคนที่เป็น..แวมไพร์ครับแล้วเขา" ไม่ทันที่ฌาณจะพูดจบปลายก็พูดขึ้นมา

"แกจะบ้ารึไงพวกแวมไพร์นั่นแหละที่เป็นอันตรายกับแกอย่าให้พวกนั้นได้รู้เชียวว่าเลือดของแกมันพิเศษแค่ไหนถอยออกมาเดี๊ยวนี้" ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมากจนผมตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง

"คุณพ่อครับคือผมสัญญาว่าจะดูแลฌาณเป็นอย่างดีและตอนนี้เราต้องการข้อมูลเกี่ยวกับเลือดของเขาครับเพื่อจะได้วางแผนการถูกว่าจะปกป้องเขาอย่างไรตอนนี้มีคนมากมายต้องการตัวลูกชายคุณ...คือผมเป็นต้นเหตุของอันตรายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฌาณและผมจะปกป้องเขาด้วยชีวิตของผม"ฌาณยื่นหน้ามาหอมแก้มและทิ้งศรีษะลงบนไหล่ผม

"เห้อ...แม่ของฌาณน่ะเป็นภูตไม้ส่วนพ่อเป็นทหารที่จะรบล้างพื้นที่ในป่าที่นางอยู่ภูตไม้พยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาผืนป่าไว้ยอมแม้กระทั่งเอาศักดิ์ศรีเข้าแลกจนตั้งท้องเจ้าฌาณขึ้นตอนนั้นฉันไปสำรวจต้นไม้ภายในป่าอยู่พบกับนางที่กำลังท้องแก่จึงพานางออกมารักษาตัวที่หมู่บ้านนางบอกว่าลูกของนางเป็นคนที่พิเศษมากให้ฉันปกป้องฌาณให้ดีที่สุดและนางก็จากไปหลังจากคลอดลูกได้สองวัน" คนข้างผมที่ได้ฟังเรื่องราวก็เกิดร้องไห้ขึ้นมา

"แล้วคุณพอจะทราบมั้ยครับว่าเลือดของฌาณนั้นพิเศษอย่างไร" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดให้ได้ใจความแอลก็รีบวิ่งมาหาด้วยสีหน้าตกใจ

"วางโทรศัพท์ลงซะตอนนี้มีเรื่องใหญ่แล้ว ..รีบตามฉันมา!" ฌาณบอกลาคนในสายและรีบตามแอลกับผมไป ทันทีที่ผมเห็นสนามหญ้าหน้าบ้านผมก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทันทีเราทุกคนล้อมตัวของฌาณไว้

"เมื่อวานเราถูกยกเลิกนัดที่พวกคุณจะเอาเลือดมนุษย์มาตรวจน่ะเราเลยมาดูว่าทำไมถึงต้องยกเลิกกระทันหัน" สีหน้านิ่งๆของคนที่ใส่สูตรสีดำทั้งตัวพูดขึ้น

"เรารู้แล้วว่าเลือดของเขาไม่ได้มีอะไรพิเศษจึงไม่อยากรบกวนเวลาพวกคุณ"พ่อผมพูดขึ้น

"งั้นเหรอ งั้นเราขอเลือดในถุงเมื่อวานหน่อย" เหมือนผู้คุมกฏคนนี้จะไม่ยอมถอยง่ายๆ

"ไม่มีครับเราทิ้งไปหมดแล้ว" อิ๊นพูดทำให้คนที่ฟังเลิกคิ้วขึ้น

"ผมจะทำเป็นเชื่อพวกคุณรึกันแต่อยากจะบอกพวกคุณว่าเลือดที่คุณทำหยดที่สภาเมื่อวานหน่ะ หอมจนพวกเราทุกคนอยากจะชิมสักครั้ง" เสียงเรียบทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนกวนประสาท เมื่อพูดจบผู้ชายสูทดำก็หายด้วยความเร็ว

"นี่เราจะต้องทำอย่างไรกันต่อตอนนี้ก็ได้แต่ไม่ให้ฌาณออกนอกบ้าน" แอลพูดขึ้น

"แล้วถ้าเรารู้ว่าเลือดของฌาณมันมีคุณสมบัติอย่างไรและเราจะทำอะไรกันต่อ"คำถามของแอลอีกคำถามเอ่ยขึ้นมา

"ผมจะปล่อยให้เขาได้กลับไปใช่ชีวิตของเขาอีกครั้ง" ณาณรีบหันมาหาผม

"หมายความยังไงคุณจะทิ้งผมเหรอผมยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อตามคุณมาที่นี่แล้วคุณมาบอกว่าจะทิ้งผม มันเป็นเรื่องเฮ็งซวยอะไรกัน"ฌาณพูดอย่างหัวเสีย

"การยอมให้คุณไปเป็นการปกป้องคุณที่ดีที่สุดฌาณ" คนที่ผมพูดด้วยชูนิ้วกลางให้ผมและรีบเดินเข้าบ้านไป

"ค่อยๆง้อพี่ฌาณล่ะฉันเป็นกำลังใจให้"แอลตบไหล่ผมเบาๆ

"นายลองหาทางออกของเรื่องนี้ใหม่นะฉันว่าตอนจบอาจจะดีกว่าการที่นายทิ้งคนที่ตัวเองรักไป"ผมพยักหน้ารับคำพูดของจินน์

ผมเดินเข้าไปในบ้านหยิบขวดที่มีเลือดเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งรินใส่แก้วไวน์พร้อมดูรายการทำอาหารทั้งทั้งที่จับใจความไม่ถูกด้วยซ้ำว่าในทีวีพูดถึงอะไร

"ทางไหนถึงจะดีที่สุดนะ?"