บทที่ 9 ภารกิจจากระบบ (2)
บทที่ 9 ภารกิจจากระบบ (2)
-----------------------------------------------------------------------
ชื่อ เจียวจิ้น
อายุ 25 ปี
ความเสียใจในรอบหนึ่งเดือน
วันที่ 28 เดือน เมษายน ปี 20XX กดบัตรคอนเสิร์ตวงโอรากอนไม่ทัน
ไม่มีคะแนน
-----------------------------------------------------------------------
"คุณพยาบาลเป็นแฟนวงโอรากอนเหรอเนี่ยะ"
จากความทรงจำเจ้าของร่าง เหมือนวงนี้จะเป็นวงบอยแบนด์ที่ดังมากในประเทศZทีเดียว เหมือนก่อนหน้านี้เหลียงเยว่ซินได้เล่นเป็นหนึ่งในนางเอกMVให้สมาชิกของวงนี้ด้วย และมีฉากเรื่องงานMVนี้ปรากฏในนิยาย คนเขียนบรรยายคำพูดของชาวเน็ตชื่นชมความน่ารักสดใสอ่อนหวานไร้เดียงสาของนางเอกยาวประมาณสามหน้ากระดาษเอห้าได้เลย และแน่นอนว่าต้องมีเรื่องดราม่าให้ได้ด่าว่านางร้ายด้วยเช่นกัน ปรากฏว่าช่วงที่MVออนแอร์วงโอรากอนได้มาเปิดคอนเสิร์ตที่มหาวิทยาลัยของนางเอกและนางร้าย เหมือนนางร้ายหลี่ซีหลินไปทำอะไรสักอย่างทำให้แฟนคลับวงโอรากอนไม่พอใจ พากันตั้งแท็กด่าเธอจนติด HOT SEARCH (ฮอตเสิร์ช)
คำด่าที่นักเขียนเอามาแปะๆรวมกันน่าจะมีไม่น้อยกว่าห้าหน้ากระดาษเอห้า ซีหลินยังทึ่งในความสามารถและความคิดสร้างสรรค์ ที่สามารถประพันธ์คำด่าออกมาได้มากมายขนาดนั้นของนักเขียนอยู่เลย ซึ่งคำด่าส่วนใหญ่ก็จะประเภท อัปลักษณ์ น่าเกลียด ไร้มารยาท เป็นคุณหนูเอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี ไม่สวยแล้วยังกล้าอ่อยผู้ชายไม่รู้จักดูกำพืดตัวเอง อะไรเทือกๆนั้น
พูดถึงเรื่องความงาม เหมือนว่าในนิยายเรื่องนี้คนที่สวยที่สุดในนิยายช่วงแรกๆจะเป็นหลี่ซีหลินหรือเปล่า เพราะมีเนื้อหานิยายพูดว่าหลี่ซีหลินได้รับตำแหน่งดอกไม้ของมหาวิทยาลัยตั้งแต่ที่เธอขึ้นปีหนึ่ง
ซึ่งดอกไม้มหาวิทยาลัยนี้จะเหมือนตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยในโลกก่อนซึ่งส่วนใหญ่ก็ล้มเลิกการแต่งตั้งตำแหน่งพวกนี้ไปแล้วเนื่องจากเป็นการสนับสนุนบิวตี้สแตนดาร์ดซึ่งไม่ใช่เรื่องดี
แต่ในโลกนิยายนี้การจัดอันดับดอกไม้ ต้นหญ้าในมหาวิทยาลัยจะเป็นที่นิยมมาก ฮิตทำกันทุกหย่อมหญ้าตั้งแต่มัธยมต้น มัธยมปลาย มหาวิทยาลัย จนถึงสถานที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ ตำแหน่งส่วนใหญ่จะได้มาจากการโหวตของคนในสถานที่นั้น ตอนปีหนึ่งหลี่ซีหลินได้คะแนนโหวตสูงสุดเลยได้รับตำแหน่งไป
แต่ว่าตั้งแต่ที่นางเอกเยว่ซินกลับชาติมาเกิดใหม่เมื่อหนึ่งปีก่อน เธอก็เริ่มพูดทำลายความมั่นใจของหลี่ซีหลินทีละเล็กละน้อย จนทำให้หลี่ซีหลินรู้สึกว่าตัวเองไม่สวย ไม่ดี มีจุดบกพร่องเต็มตัว สูญเสียความมั่นใจในตัวเอง จนเริ่มแต่งหน้าหนาเตอะ เสื้อผ้าก็ใส่ตามที่เพื่อนยุให้ซื้อ เป็นชุดที่แพงแต่ไม่เข้ากับตัวเธอ ทำให้ความสวยของเธอถูกกลบจนมิดไปหมด
"แต่ว่าเจ้าของร่างกับฉันหน้าตาเหมือนกันเลยนะ นี่หมายความว่าฉันถ้าไม่แต่งหน้าหนาเตอะหรือใส่เสื้อผ้าไม่เหมาะกับตัว ก็จะเป็นคนสวยระดับดอกไม้ของมหาวิทยาลัยเลยเหรอ?" ซีหลินเอามือลูบใบหน้าของตัวเองอย่างปลาบปลื้มและแอบทึ่งนิดหน่อย ในชาติก่อนเธอก็พอรู้อยู่นะว่าตัวเองเป็นคนสวย แต่ก็ไม่คิดว่าจะสวยจนถึงขนาดสวยกว่านางเอกตัวจริงของนิยายได้
"โฮ๊ะ โฮ๊ะ" ซีหลินหัวเราะคิกคักชมตัวเองอีกสักพัก ถึงเธอไม่สนับสนุนบิ้วตี้สแตนดาร์ด แต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจบิวตี้หรอกนะ เป็นคนสวยก็ทำให้เธอมีความสุขมีความมั่นใจ และเธอไม่ได้เอาความสวยของตัวเองไปทำร้ายหรือรังแกใคร ไม่ได้ไปชี้นิ้วบอกคนนั้นสวยคนนี้ขี้เหร่ เอาเขามาเปรียบเทียบกับเธอ บังคับให้เขาสวยเหมือนเธอให้ใช้เธอเป็นมาตรฐาน แล้วทำร้ายจิตใจเขานี่นา
มีดีกับตัวและไม่ทำร้ายใคร ทำไมเธอจะพึงพอใจในความสวยของตัวเองไม่ได้ล่ะ
ดีใจกับตัวเองเล็กน้อยแล้วก็กดใช้สิทธิเปิดไฟล์ครั้งสุดท้าย เป็นไฟล์หนึ่งคะแนนของเจ้าหน้าที่รถฉุกเฉินที่พาเธอมาโรงพยาบาล
เมื่อเห็นข้อมูลนั้นเธอก็นิ่งอึ้ง
-----------------------------------------------------------------------
ชื่อ หวางต้าเฟิง
อายุ 26 ปี
ความเสียใจในรอบหนึ่งเดือน
วันที่ 11 เดือน เมษายน ปี 20XX ราวๆ 15 นาฬิกา มีรถขับกีดขวางทางรถฉุกเฉินทำให้ ไปถึงที่เกิดเหตุล่าช้า ช่วยชีวิตเด็กหญิงที่ตกน้ำในสวนสาธารณะบึงต้นหลิวไม่ทัน
10,000 คะแนน
-----------------------------------------------------------------------
ติ๊ง! ภารกิจพิเศษ
ช่วยชีวิตเด็กหญิง
รางวัล ยาสมานกระดูกระดับกลาง1ขวด
"โฮสต์ต้องการรับภารกิจหรือไม่"
"รับสิ รับแน่นอน"
ถึงไม่มีภารกิจพิเศษ หรือไม่มีคะแนนให้ ถ้าทำได้ เธอก็ต้องช่วยอยู่แล้ว นี่ชีวิตคนคนหนึ่งเลยนะ!!
ซีหลินกลัวระบบจะโหลดไฟล์ข้อมูลใหม่มาทับไฟล์นี้แล้วข้อมูลจะหายไป จึงรีบเปิดแอพจดบันทึกในโทรศัพท์มือถือ แล้วจดรายละเอียด วันเวลาสถานที่ของเหตุการณ์เอาไว้
"เป็นเด็กผู้หญิง จะตกน้ำวันพรุ่งนี้ ก่อนเวลา 15 นาฬิกา ที่บึงต้นหลิว"
ในความทรงจำเจ้าของร่าง บึงต้นหลิวเป็นสวนสาธารณะย่านชานเมือง มีบึงกว้างให้คนมาพายเรือเล่น มีต้นหลิวขึ้นริมบึงเป็นแนวยาว เหมาะกับการปิกนิก หรือปั่นจักรยาน และทำกิจการกรรมในสวนต่างๆ เธอเคยไปเที่ยวเล่นที่นั่นครั้งสองครั้ง
ซีหลินเปิดเข้าแอพแผนที่ดูทิศทางและตำแหน่งสวนสาธารณะ พบว่าอยู่ห่างจากโรงพยาบาลแค่หกกิโลเมตรเท่านั้น ถ้ามีคนเรียกรถฉุกเฉิน ถ้าไม่มีการถูกกีดขวาง เจ้าหน้าที่ก็น่าจะไปถึงสถานที่เกิดเหตุในเวลาไม่กี่นาที
"แสดงว่าเด็กตกน้ำก่อนเวลา15นาฬิกา และยังมีโอกาสรอดชีวิตอยู่ก่อนหน้านั้นสักพัก ถ้ารถฉุกเฉินไม่ถูกขวางทางไว้ก็อาจจะไปทันเวลาช่วยชีวิตเด็กได้"
ซีหลินไม่แน่ใจว่าจะเกิดเหตุการณ์ขึ้นเวลาแน่ๆคือเมื่อไหร่ จึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะรีบไปเฝ้าบึงก่อนเวลาที่บอกไว้ในระบบสักสองสามชั่วโมงเผื่อเอาไว้ก่อน
"หนึ่งหมื่นคะแนนเลยสินะ ถ้าฉันช่วยชีวิตเด็กเอาไว้ได้ ก็จะได้หนึ่งหมื่นคะแนน" ถ้าช่วยเด็กได้สำเร็จ นอกจากเรื่องดีที่ได้ช่วยชีวิตคนแล้ว เธอยังได้รางวัลตอบแทนถึงหนึ่งหมื่นคะแนน ทำดีแล้วได้ผลดีทันตาเห็นก็คือแบบนี้ยังไงล่ะ
เห็นคะแนนที่ระบบมอบให้ก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา หากเธอเจอไฟล์ที่มีหมื่นคะแนนสักสิบครั้งก็เท่ากับแสนคะแนนแล้วหรือเปล่า สมมุติกลับโลกเดิมใช้หนึ่งล้านคะแนน ก็เท่ากับเจอไฟล์หมื่นคะแนนหนึ่งร้อยครั้ง ถ้าเจอหมื่นคะแนนทุกวัน ไม่ใช่ว่าจะใช้เวลาแค่สามสี่เดือน เธอก็จะได้กลับบ้านแล้วเหรอ!?
ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความหวัง ซีหลินเอ่ยถามระบบอีกหลายคำว่าถ้าจะกลับโลกเดิม ต้องใช้คะแนนเท่าไหร่ แต่ระบบก็เอ่ยตอบด้วยคำเดิมซ้ำๆว่าเลเวลเธอต่ำเกินไป เธอจึงหยุดคำถามนี้ไว้ก่อนแล้วเอ่ยถามเรื่องอื่นขึ้นมา
"ว่าแต่ว่ายาสมานกระดูกนี้คือยาที่ช่วยรักษากระดูกใช่ไหมเพกาซัส ถ้าได้มาแล้วฉันเอาให้พี่ชายกินได้หรือเปล่า แล้วอาการของพี่ชายจะหายดีเลยใช่ไหม มันเป็นยาที่ปลอดภัยแน่นอนหรือเปล่า ถ้ามีอาการข้างเคียงจะทำยังไง"
"สามารถแจ้งรายละเอียดของรางวัลได้ เมื่อโฮสต์ทำภารกิจสำเร็จแล้วเท่านั้น"
"ฉันถามเรื่องเล็กๆน้อยๆเองนะ ตอบหน่อยไม่ได้เหรอ" ซีหลินบ่นกระปอดกระแปด ตรวจดูหน้าไฟล์ข้อมูลของตัวเองอีกครั้ง เห็นว่าไม่มีอะไรที่เธอทำได้แล้ว ก็กดปิดหน้าจอไป
เธอนอนเงียบครุ่นคิดอะไรอีกสักพักก็กระซิบออกมาเบาๆ
"ขอบคุณนะเพกาซัส"
"โฮสต์ขอบคุณระบบเรื่องอะไร"
"ขอบคุณที่พาฉันมาโลกนี้ ทำให้ฉันได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง"
ถ้าไม่ได้มาโลกนี้และได้โอกาสทำภารกิจแก้ไขความเสียใจจากระบบ เธอก็คงไม่มีความหวังว่าจะได้กลับโลกเดิมไปช่วยเหลือครอบครัว
เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะใช้โอกาสที่มีชีวิตใหม่นี้ช่วยเหลือครอบครัวเจ้าของร่าง และสะสมคะแนนให้ตัวเองจนกลับไปช่วยชีวิตครอบครัวที่โลกเดิมได้หรือเปล่า แต่มีโอกาสได้พยายามก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย เธอเองก็จะทะนุถนอมโอกาสนี้เอาไว้และพยายามทำให้ดีที่สุด