0237 น้องสยง

บทที่ 237 น้องสยง

จินเฟยเหยาเรียกพรมบินกลับมาอย่างไม่ยินยอม พากบสองตัวขึ้นไปนั่งและติดตามด้านหลังเหรินเยี่ยนอ้อมชายขอบคลื่นการโจมตีไปข้างหน้าด้วยสีหน้าอมทุกข์

จินเฟยเหยาก้มหน้าลงมองพรมบินใต้ร่าง พลันสังเกตเห็นว่าพรมบินมีลวดลายที่ไม่เคยเห็นมาก่อนได้อย่างไร นางมองดูอย่างละเอียดและใช้เล็บขูดจึงเข้าใจ นี่เป็นลวดลายที่ไหน นี่เป็นเศษเนื้อและน้ำเชื่อมจากอาหารที่นางกินบนพรมบินมานานปี ยังมีรอยของสุราและน้ำแกง บางแห่งถึงกับเปื้อนน้ำผลไม้เป็นแถบใหญ่

“ต้านิว คราบพวกนี้...ซักออกหรือไม่?” จินเฟยเหยารู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าของวิเศษบินได้จะสกปรกขนาดนี้ คิดถึงเสื้อผ้าของตนเองที่ปกติต้านิวเป็นคนซัก เสื้อผ้าก็หลอมสร้างขึ้น คาดว่าพรมบินผืนนี้ก็น่าจะซักได้

พอต้านิวได้ยินก็ก้มหน้าลงพินิจพรมบินอย่างละเอียด ทันใดนั้น ต้านิวก็มีสีหน้าแปรเปลี่ยน ปราณสัตว์ปิศาจทะลักออกมา

“ทำไมหรือ?” จินเฟยเหยามองมันอย่างงุนงง เหตุใดจึงมีโทสะขึ้นอย่างกะทันหัน หรือว่าพบศัตรู?

“อ๊บๆๆ!” ต้านิวกระทืบพรมบินแล้วร้องอ๊บๆ ท่าทางเดือดดาลอย่างยิ่ง