0104 เลอะเลือนเหมือนภูติผีเข้าสิงจิตใจ

บทที่ 104 เลอะเลือนเหมือนภูตผีดลใจ

สั่นเถ้าธุลีในมือให้ร่วงหล่น จินเฟยเหยาพลันปรบมือ เอ่ยอย่างสำนึกเสียใจ “ข้ากำลังทำอะไรอยู่ เหตุใดจึงลืมเรื่องนี้ไปได้ น่าจะเหลือรองเท้าไว้ ข้ายังเท้าเปล่านะ” ทว่าเผาทั้งตัวคนและสิ่งของไปหมดแล้ว นางเสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำลงไปเสียแล้ว

จินเฟยเหยาทอดถอนใจเบาๆ สยงเทียนคุนยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่อาจมองดูเขาถูกกักขังได้ ยุ่งยากจริงๆ ด้วยลักษณะของเขา ไม่แน่ว่าจะถูกผู้บำเพ็ญเซียนโลกเซียวไท่นำไปเป็นสัตว์เลี้ยง ผู้บำเพ็ญเซียนที่ชอบบุรุษด้วยกันมีจำนวนไม่น้อย เขามีอันตรายจริงๆ เดิมทีคิดจะพักผ่อนสักหลายวัน ตอนนี้ได้แต่ออกเดินทางทันที

นางบ่นพึมพำ หยิบพรมบินออกมาขึ้นไปนั่ง บินไปยังทิศทางที่ฮูหยินสยงบินเร็วจี๋มาอย่างช่วยไม่ได้ นางฟื้นฟูพละกำลังมาตลอดทาง เพื่อเตรียมตัวช่วยเหลือสยงเทียนคุน นึกว่าระหว่างทางจะพบผู้บำเพ็ญเซียนที่ตามจับฮูหยินสยง แต่กลับไม่พบใครสักคน ไม่รู้ว่าฮูหยินสยงหลบหนีจนกระเซอะกระเซิงขนาดนั้นทำไม