บทที่ 1 วันวานของความสุข

"หากเรารู้ว่า ถ้าทำสิ่งนี้ แล้วเราจะสุข. เราคงรออย่างมีความหวัง."

"แต่หากเรารู้ว่า ถ้าเราทำสิ่งนี้ แล้วจะทุกข์. เราคงไม่อยากแม้แต่จะเริ่มเลย"

คำพูดเหล่านี้ที่ยังคงว่ายวนเวียนอยู่ในหัวของผม ไม่จบไม่สิ้นสักที ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า มันเริ่มขึ้นตอนไหน แต่มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่ผมฝันเห็นประตูบานนั้น ทุกครั้งที่ผมฝันถึงมัน ผมจะอยู่อย่างลำพัง ในห้องสี่เหลี่ยม และมีประตูอยู่ข้างหน้าผม ผมไม่รู้มันคืออะไรหรือแม้แต่อย่างไง ไม่ว่าพยายามหนีมากแค่ไหน ประตูก็จะไม่เปิดจนกว่าถ้อยคำเหล่านี้จะพูดจบ และเมื่อมันจบ ในขณะที่ประตูกำลังเปิดอย่างช้าๆ และมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดก้องไปทั่วห้องนั่น ผมก็จะเห็นสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างเหมือนกับมนุษย์ แต่ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยของเหลวสีดำ ที่กำลังเดินมาทางผมอย่างอืดอาด และร่ำไห้ตลอดเวลา และเมื่อมันกำลังจะสัมผัสผมด้วยมือทั้งสองของมัน ทันใดนั้น

"กริ๊ง~กริ๊ง~กริ๊ง~"

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของผม ปลุกผมจากฝันร้ายที่ไม่รู้จักจบนี้ และเหมือนทุกที เมื่อผมตื่นขึ้นจากเรื่องปวดหัวทั้งหมดนี้ ผมก็เดินลงไปที่ห้องครัวของบ้าน เพื่อหาน้ำดื่มสักแก้วสองแก้ว ก่อนจะเริ่มกิจวัตรประจำวันของผม นั้นคือ เตรียมตัวไปมหาลัย

"เอี๊ยด~~"

ทันทีที่ผมมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย ก็มีรถขายน้ำมาจอดข้างหน้าผมพอดี

"มาสายเหมือนเดิมเลยนะ!"

ผมบอกกับเจนลูกจ้างของผมเหมือนทุกครั้ง และจากนั้นรถก็ดับลง และกระจกก็เลื่อนลงมา

"สวัสดีคะ. ขอโทษจริงๆที่มาสาย พอดียังไม่ชินกับรถเกียร์เลยอ่ะคะ"

ผมตกใจนิดหน่อยที่เห็นน้องผู้หญิงที่ขับรถขายของมา อยู่ต่อหน้าผม เพราะทุกครั้งมันควรจะเป็นลูกจ้างประจำของผม

"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ"

ผมถามด้วยความสงสัย

"อ๋อ หนูชื่อ ขวัญ คะ อายุ 19 ปี อยู่คณะ IT พอดีต้องรอรถแถวนี้บ่อยๆเลยจะมาขอทำงานทีนี้คะ"

"และพี่เจนละครับ?"

เธอแนะนำตัว และขอสมัครงานกันตรงๆในเวลาเดียวกัน

"พอดีพี่เขาไม่สบายหนูเลยมาแทนคะ. เห็นพี่เขาบอกว่าจะแจ้งพี่ไปไม่ใช่หรอคะ?"

เธอตอบกลับมาอย่างนั้น ผมก็ลนลานเปิดไลท์แทบไม่ทัน

"จริงด้วย! พี่ผิดเองแหละ ชอบลืมอ่านไลท์อยู่เรื่อยเลย"

ผมหัวเราะแห้งๆกลบความเขินอายอย่างที่สุด

"สงสัยว่า พี่คงต้องสอนงานน้องแล้วสินะ"

"คะ! รบกวนด้วยคะ!"

ขวัญตอบกลับอย่างกระตือรือร้น นั้นทำให้ผมรู้สึกเขินนิดหน่อย

ลูกค้าเริ่มเข้ามาซื้อน้ำเรื่อยๆ แต่ที่แปลกกว่าปกติก็คือ รู้สึกว่าลูกค้าที่เป็นผู้ชายเริ่มเข้ามาซื้อน้ำบ่อยกว่าปกติทั่วไปนะ

"แม้~ลูกค้าเยอะกว่าปกติเลยนะวันนี้ สงสัยคงเป็นเพราะน้องมาช่วยพี่ขายแน่เลย"

ผมได้แซวเธอนิดหน่อย ก่อนที่ขวัญจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม และตอบปฎิเสธกลับมาแบบถอมตัว

"ไม่หรอกคะ หนูก็ไม่ได้ป๊อปขนาดนั้น มันคงเป็นเพราะน้ำร้านพี่ มันแตกต่างจากร้านทั่วไปมั้งคะ"

ผมยิ้มแห้งๆและตอบกลับเธอไปว่า

"แตกต่างเนี้ย มันหมายความว่าไงอ่ะ"

ขวัญตกใจและรีบตอบกลับมาว่า

"ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดีนะคะ!!"

ผมแอบขำนิดหน่อยกับท่าทางของเธอ และยิ้มตอบกลับขวัญไป

'บางที มันก็ดีนะ การที่มีเพื่อนร่วมงานเป็นผู้หญิงเนี้ย ถึงแม้เธอจะเป็นลูกจ้างเราก็เถอะ'

ผมคิดในใจก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อ และช่วยสอนขวัญมากขึ้นในการทำงาน ในขณะที่ช่วงเวลาที่ดีนี้กำลังดำเนินไปนั้น ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

อยู่ๆอากาศรอบข้างก็เริ่มเย็นขึ้นจนน่าขนลุก และตรงไหล่ทั้งสองข้างก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกด คล้ายมีคนมาบีบที่ไหล่

"ขวัญหรอ!"

ผมหันหลังไป จะถามขวัญว่ามีอะไรรึเปล่า แต่เมื่อหันกลับไป ผมกลับตัวแข็งเหมือนกับท่อนไม้ ขยับก็ไม่ได้ เหมือนโดนมัดไว้ด้วยเชือก และแล้วประตูบ้านั้นก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผม ประตูเปิดออกอย่างช้าๆเหมือนเคย เสียงที่น่ากลัวจนอยากจะปิดตาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ ตาผมมันแข็งเหมือนมีคนมาถ่างตาไว้ หลับก็ไม่ได้ ต้องดูสิ่งที่จะออกมาจากประตู โดยที่ทำอะไรไม่ได้

ประตูเปิดจนสุด ด้านหลังประตูนั้นมีแต่ความมืดมิด มองเข้าไปก็ไม่เห็นสิ่งใด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเป็น สิ่งมีชีวิตสีดำตัวนั้น และความรู้สึกตอนนี้ มันชัดเจนเลยว่า ด้านหลังฉันตอนนี้คงเป็นมัน

'บ้าชิบ!!!'

ผมอุทานในใจพร้อมตัวสั่นอย่างมาก มือของมันค่อยๆเคลื่อนเข้ามาที่อกของผมอย่างช้าๆ รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงเท้าดังก้องทั่วห้อง

"ตึก~ ตึก~ ตึก~ ตึก~"

"ขวัญ!!!"

ผมตกใจเพราะเห็นขวัญอยู่ในฝันร้ายของผม เธอเดินผ่านผมจากข้างหลัง และเดินไปที่ห้องสีดำที่เปิดอยู่ เสียงค่อยๆเงียบลงและแสงก็สว่างขึ้นจากในห้องนั้น และประตูก็หายไป ผมสามารถกลับมาควบคุมร่างกายได้เหมือนเดิมแล้ว แต่เมื่อผมหลับตาลง เพราะหวังว่าจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกที่คุ้นเคย แต่เมื่อลืมตาขึ้นกลับพบว่า ผมยังอยู่ที่ห้องสี่เหลี่ยมเหมือนเดิม ไอ้ตัวสีดำนั้นยังอยู่เหมือนเดิม แต่ต่างจากเดิมตรงที่ ตอนนี้มันมาอยู่ข้างหน้าผมซ่ะงั้น เจ้าตัวนั้นยื่นมือทั้งสองข้างออกมา และสัมผัสไปที่ใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล ดูเหมือนว่าไอ้ตัวนั้นกำลังจะพูดบางอย่างกับผมอยู่

"~อย่าร้อง~" "~อย่าร้องเลยนะ~" "~วันข้างหน้าจะแย่ และจะยิ่งแย่~"

เสียงพูดปนน้ำตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเศร้า และมันชั่งอบอุ่มเหลือเกิน ผิดกับภาพลักษณ์ตรงหน้า เสียงของมันเหลมเหมือนกับผู้หญิง และมันคุ้นอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา รู้ตัวอีกทีผมก็กลับมาอยู่บนรถขายของเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ร้านปิดแล้ว รถก็เคลื่อนที่อยู่ด้วย ผมได้ยินเสียงเพลงจากห้องคนขับ และขวัญก็อยู่ในนั้นกำลังฟังเพลงป๊อปอยู่ แม้เธอจะเต้นไปตามจังหวะเพลงนั้นด้วยซ้ำ

"ขวัญเปิดข้างหลังให้หน่อยสิ"

"อ๊าาา!!!"

ขวัญกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ ผมก็ตกใจเหมือนกับเธอ และเธอก็ลงมาเปิดประตูหลังด้วยความลนลาน

"พี่ไปอยู่ในนั้นได้ยังไง หนูก็เช็คแล้วด้วย รอพี่มา2ชั่วโมงแล้วด้วยนะ!!"

"2ชั่วโมงเลยหรอ!!"

ผมขอโทษเธอและจ่ายค่าจ้างรายวัน และกลับบ้านพร้อมน่าที่แดงเหมือนมะเขือเทศ เพราะเขินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะผมไม่รู้ว่าจะอธิบายมันยังไง และก็หวังว่าคืนนี้จะมีฝันดีๆบางนะ

"โชคดีนะตัวฉันในวันพรุ่งนี้"

ผมพูดปลอบใจตัวเองทุกครั้งก่อนจะนอน เพราะรู้ว่าผมต้องเจอกับฝันเดิมๆอีกครั้ง และต้องเจอกับอะไรหลายๆอย่างในวันพรุ่งนี้แน่นอน แต่สิ่งที่แย่ที่สุดของวันนี้ก็คือ ความฝันบ้าๆนั้นและขวัญที่อยู่ในนั้น มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และผมไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย แต่คำพูดของไอ้ตัวนั้นมันอะไรกัน อยู่ๆฉันก็ร้องไห้ ไม่รู้เพราะอะไรหรืออาจจะเป็นความกลัวกันแน่นะ ที่ทำให้ฉันต้องเจอกับอะไรแบบนั้น แต่ก็หวังว่าผมจะเข้าใจมันสักวัน จากนั้นหลับตา และเผญิชหน้ากับความกลัวอีกครั้ง

ในความมืดมิด หรือในความสว่างไสว ณ ห้องนั้น เจ้าตัวนั้น ปรากฏขึ้นในห้องนั้นทุกครั้ง ที่คนคนนั้นหลับไหล ไม่ว่าเมื่อไหร่ หรือเพราะอะไร เจ้าตัวนั้นยังคงยืนรอใครบ้างคนอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับกัน เจ้านั้นมันพบแล้ว และสีดำตรงนิ้วเท้านั้นก็ค่อยๆย้อนกลับมาเป็น ผิวของมนุษย์อีกครั้ง