0832 กุญแจสู่ผนึก

ตอนที่ 832 กุญแจสู่ผนึก

สัตว์ประหลาดทะเลพลันแยกย้าย

พวกมันอาจจะกล้าสู้กับเทพต่อ แต่ทันทีที่ถ้ำที่เกิดจากอสนีสีเทาปรากฏขึ้น พวกมันสูญเสียกำลังใจต่อสู้ไปจนหมดสิ้น

การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็วเพราะแบบนั้น

กู่ฉิงซานผ่อนคลายเล็กน้อยเช่นกัน

“ขอบใจ”

กู่ฉิงซานยิ้มให้จี้น้ำเต้าหยกเหวยจุน

จี้น้ำเต้าหยกเหวยจุนกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “ฟิ่ว...ฟิ่ว...”

ข้า...ข้ากำลังจะตาย...

“ว่าไงนะ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า” กู่ฉิงซานถามทันที

“ฟิ่วๆ ฟิ่วๆ ฟิ่วๆ ฟิ่วๆ”

วิชาอัญเชิญนั่นแข็งแกร่งเกินไป ก่อนหน้านี้ข้าใช้พลังไปมาก เพราะงั้นก็เลยกำลังจะตาย

ตายหรือ

หัวใจของกู่ฉิงซานเต้นระรัวขณะกล่าวเสียงดังว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าถึงตายล่ะ ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร”

“ฟิ่ว...ฟิ่วๆ ...”

ใช้ความสามารถสามครั้งติดต่อกันจะทำให้ข้าตาย

กู่ฉิงซานตกตะลึง

จี้น้ำเต้าหยกเหวยจุนไปขโมยแท่งโลหะมา หลังจากนั้นกลับมาสู้เคียงข้างเขา แถมยังสวนกับสัตว์ประหลาดทะเลไปหลายต่อหลายครั้งด้วย

จริงสิ มันใช้ความสามารถไปเท่าไหร่กันนะ

กู่ฉิงซานกล่าวอย่างวิตกว่า “ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่บอก ถ้าข้ารู้ก็คงไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าร่วมการต่อสู้หรอก”

“ฟิ่ว...ฟิ่วๆ...ฟิ่วๆ!”

ไม่เป็นไร... ข้าอยากสู้... ต่อให้ต้องตายก็ตาม!

กู่ฉิงซานไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ตอนแรกก็ดาบพิภพ ตอนนี้ก็น้ำเต้าอีก หรือว่าเขาจะไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยจริงๆ

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เหวยจุน ต้องมีทางช่วยเจ้าสิ บอกข้ามา”

“ฟิ่ๆ ฟิ่วๆ ฟิ่วๆ ฟิ่วๆ ฟิ่ว...ฟิ่วๆ”

“ความตายคือหนทางเดียวเท่านั้น หลังจากข้าตาย ท่านเก็บเมล็ดน้ำเต้าแล้วถ่ายพลังวิญญาณเข้าไป...บางที...”

“ลาก่อน ไว้เจอกันใหม่ กู่ฉิงซาน”

หลังจากจี้น้ำเต้าหยกพูดจบ ชีวิตของมันก็ดับสูญ

แสงวิญญาณเรืองรองที่ปกคลุมรอบมันหายไปสิ้น

สิ้นเสียง “เปรี้ยะ” จี้หยกแตกร้าวจนกลายเป็นผุยผงก่อนหายไปตามสายลม

กู่ฉิงซานตกตะลึง

ก่อนหน้านี้ต้องใช้เวลารออยู่นานพวกเขาถึงจะรู้จักกัน แต่อีกฝ่ายกลับสลายหายไปแล้วงั้นหรือ

คิดว่าจะเป็นสมบัติที่ทรงพลังมากเสียอีก

ใครจะรู้ล่ะว่าความจริงมันถึงขีดจำกัดของการต่อสู้แล้ว เพียงแค่มันไม่พูดอะไร เอาแต่ต่อสู้อย่างหนัก

หัวใจของกู่ฉิงซานจมดิ่งช้าๆ เขาพูดอะไรไม่ออกสักพักใหญ่

ทันใดนั้นเอง!

กู่ฉิงซานพบเมล็ดน้ำเต้ากองอยู่บนมืออย่างเงียบงัน!

“ท่านเก็บเมล็ดน้ำเต้าแล้วถ่ายพลังวิญญาณเข้าไป...บางที...”

ขณะคิดถึงสิ่งที่น้ำเต้าเหวยจุนพูด หัวใจของกู่ฉิงซานก่อเกิดเศษเสี้ยวความหวังขึ้นมา

เขากุมเมล็ดน้ำเต้าเอาไว้อย่างระวังขณะชำเลืองมองหน้าต่างต้นเพลิง

ตอนนี้ พลังวิญญาณของเขามีมากกว่าเจ็ดล้านแต้ม โดยไม่ลังเล กู่ฉิงซานถ่ายพลังวิญญาณเข้าไปในเมล็ดน้ำเต้าอย่างบ้าคลั่ง

เพียงหนึ่งอึดใจ

พลังวิญญาณหนึ่งแสนแต้มถูกถ่ายเข้าไป!

เสียงเด่นชัดดังขึ้นอีกครั้ง

เมล็ดน้ำเต้าหายไป

กลับกัน มีจี้น้ำเต้าหยกมาแทน

จี้น้ำเต้าหยกนี้เหมือนกับจี้หยกเหวยจุน มันสั่นไหวอย่างต่อเนื่องราวกับกำลังหักห้ามอารมณ์เอาไว้อยู่

ในที่สุด มันก็หักห้ามเอาไว้ไม่ไหว

“ฟิ่ว~ฟิ่ว! ฟิ่วๆๆ ~”

“ฮ่าๆๆ ท่านควรดูสีหน้าของตัวเองเมื่อครู่นะ มันช่างน่าสนใจจริงๆ!”

จี้น้ำเต้าหยกส่งเสียงอย่างมีความสุข

กู่ฉิงซานอึ้งกิมกี่

“เจ้าไม่ได้ตายหรอกหรือ”

กู่ฉิงซานชำเลืองมองขณะถาม

จี้น้ำเต้าหยกอธิบายว่า “ทุกครั้งที่ข้าปลดปล่อยความสามารถสามครั้งติด ข้าจะถูกจับโดยกฎเกณฑ์ดั้งเดิมของกระแสโลกจนถูกกวาดล้างในทันที”

“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” กู่ฉิงซานถาม

“หลายร้อยล้านปีก่อนก็มีคนคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากแลกเปลี่ยนความเห็นกัน พวกเขารู้สึกว่ากฎเกณฑ์ดั้งเดิมของโลกนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง” จี้น้ำเต้าหยกกล่าว

“แต่ทำไมเจ้าถึงมีชีวิตอีกครั้งได้ล่ะ” กู่ฉิงซานถามด้วยความสงสัย

“ด้วยการหลอกกฎเกณฑ์โลกด้วยวิธีนี้ ข้าจึงสามารถยังคงมีชีวิตรอดต่อไปได้ ท่านก็ถูกหลอกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

จี้น้ำเต้าหยกแกว่งไกวไปมากลางอากาศ

กู่ฉิงซานถอนหายใจยาว รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

ใช่แล้ว เขาสามารถหลอกคนอื่นเป็นครั้งคราวได้ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องปฏิเสธ

แต่ใครจะนึกล่ะว่าจะมาเจอกับอาวุธวิเศษที่ถึงกับหลอกกฎเกณฑ์ของโลกได้

เทียบกันแล้ว เขาห่างชั้นจากมันอยู่เท่าไหร่

ดูท่าเขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ

ในเมื่อน้ำเต้าปลอดภัยแล้ว กู่ฉิงซานจึงไม่คุยกับน้ำเต้าอีก

เขาออกตัวเหาะกลับเรือ มุ่งตรงสู่โบสถ์หลอมละลาย เคลื่อนไปตามทางส่วนลึกที่สุดของโบสถ์

โซ่เหล็กหลายร้อยเส้นกระจายไปทั่วพื้นที่

นิ้วยักษ์สีดำที่เดิมถูกพันธนาการหายไปนานแล้ว

ไม่ผิดแน่ จ้าวแห่งการบิดเบือนทุกสรรพสิ่งเอานิ้วลึกลับนี้ไป

เขาอยากจะทำอะไรกันแน่

กู่ฉิงซานออกจากเรือยักษ์ด้วยความสงสัย

เขาสะบัดคทาเยือกแข็งไปที่ด้านล่าง

เรือทะเลยักษ์ถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ ก่อเกิดเป็นภูเขาน้ำแข็งที่ลอยอยู่บนทะเล

มารทุกตนถูกแช่แข็ง ไม่สามารถขยับได้

ดาบคลื่นเสียงส่งเสียงหึ่งเล็กน้อย

คลื่นทะเลค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากทะเล

คลื่นทะเลเกื้อหนุนภูเขาน้ำแข็งยักษ์ก่อนกลับไปทิศทางที่มันมาช้าๆ

เล็บมังกรมารยังแขวนอยู่บนเรือยักษ์ที่ติดอยู่ในน้ำแข็ง ไม่มีสัตว์ประหลาดทะเลอายุหนึ่งพันล้านปีตามทาง เขาเชื่อว่าการเดินทางเชื่องช้านี้น่าจะสามารถถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย

แต่ถ้าขากลับเจอสัตว์ประหลาดที่ไม่หวาดกลัวโลหิตมังกรขึ้นมา มันก็ต้องทะลวงภูเขาน้ำแข็งที่ปกป้องเรือลำนี้เอาไว้ก่อน

ทันทีที่ภูเขาน้ำแข็งละลาย พวกมารจะได้สติ

ถึงตอนนั้น ใครจะอยู่ใครจะไปก็ขึ้นอยู่กับพละกำลังของทั้งสองฝ่าย

หลังจากกู่ฉิงซานทำแบบนี้ เขาหันไปหยิบแท่งโลหะ

คราวที่แล้วเขาตกตะลึงกับการปรากฏขึ้นฉับพลันของแท่งโลหะ ทำให้โยนมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้กู่ฉิงซานตั้งใจดูสิ่งนี้แล้ว

นี่คือสิ่งที่จี้น้ำเต้าหยกเหวยจุนขโมยมาจากการแลกเปลี่ยนระหว่างจ้าวแห่งการบิดเบือนทุกสรรพสิ่งและสัตว์ประหลาดทะเล

เมื่อนึกถึงนิ้วสีดำที่จ้าวแห่งการบิดเบือนทุกสรรพสิ่งได้ไป ประกอบกับข้อตกลงที่ทำกับสัตว์ประหลาดทะเล กู่ฉิงซานรู้สึกว่าตัวเองรู้แผนของอีกฝ่ายคร่าวๆ แล้ว

การแลกเปลี่ยนครั้งนี้อาจจะข้องเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดตัวนั้น

กู่ฉิงซานวางแท่งโลหะในมือก่อนสำรวจอย่างละเอียด

นี่คือแท่งโลหะที่เก่าแก่มาก ผ่านกาลเวลามาหลายปีจนปรากฏรอยด่างบนผิว

ทั่วแท่งโลหะเป็นรูปทรงสามเหลี่ยมเรียว ลวดลายและตัวอักษรที่สลักไว้ไม่เด่นชัดอีกต่อไป มีเพียงรูและร่องบางส่วนที่ยังเด่นชัด

เมื่อกู่ฉิงซานหยิบแท่งโลหะออกมา แถวตัวอักษรสีโลหิตขนาดเล็กปรากฏขึ้นบนหน้าต่างต้นเพลิง

“กุญแจสู่ผนึก”

“หมายเหตุ: กุญแจนี้สามารถเปิดเส้นทางลับได้”

“คำอธิบาย: เส้นทางลับทั้งหมดที่นำไปสู่หุบเหวนิรันดร์ถูกผนึกเอาไว้ แต่กุญแจที่นำไปสู่เส้นทางหนึ่งได้มาอยู่ในมือแล้ว”

เมื่อกู่ฉิงซานอ่านจบ ตัวอักษรสีโลหิตขนาดเล็กบนหน้าต่างหายไปจนสิ้น

เสียงต้นเพลิงพลันดังก้องขึ้นมา “นายท่าน ข้าไม่แนะนำให้ท่านไปที่นั่น”

“ทำไมล่ะ” กู่ฉิงซานถาม

ต้นเพลิงตอบว่า “หุบเหวนิรันดร์นั้นไร้ที่สิ้นสุด แม้กระทั่งวิญญาณกรีดร้องก็เป็นเพียงสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งในหุบเหว ทันทีที่ท่านเข้าไป ไม่มีใครรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“นี่เจ้าห่วงว่าข้าจะถูกสัตว์ประหลาดจับกินหรือ” กู่ฉิงซานถาม

“เปล่า ข้าไม่ได้ห่วงเรื่องนี้ ยังไงเสีย ท่านก็อ่อนแอเกินไป สัตว์ประหลาดที่อาศัยในหุบเหวนิรันดร์จะใช้พลังจำนวนมากเพื่ออ้าปากกินท่าน นี่เท่ากับได้ไม่คุ้มเสีย พวกมันไม่คิดจะกินท่านหรอก” ต้นเพลิงกล่าว

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพัก จากนั้นจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

เอาเถอะ เรื่องนี้มันช่างหดหู่จริงๆ

กู่ฉิงซานถามอย่างสงบว่า “ถ้างั้นทำไมเจ้าถึงไม่แนะนำให้ข้าไปล่ะ”

ต้นเพลิงตอบว่า “อย่างที่ดาบของท่านว่า ผู้ที่สู้กับมังกรจะกลายเป็นมังกรในท้ายที่สุด ผู้ที่เดินทางไปหุบเหวก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของหุบเหว ท่านคือเมล็ดพันธุ์ของราชามาร บัญญัติหวังว่าท่านจะสามารถกลายเป็นผู้ส่งสารแห่งบาปแทนที่จะเป็นตัวตนที่ไม่อาจอธิบายได้”

…………………………………..