0319 มอนสเตอร์

ตอนที่ 319 มอนสเตอร์

 “เมื่อนรกเยือกแข็งแพร่กระจายออกไปทั่วทั้งโลก” กู่ฉิงซานส่ายหัวและถอนหายใจ “ตัวตนที่ชั่วร้ายจากตลอดทั้งสี่ห้วงอารยธรรมก็จะฟื้นคืนชีพขึ้นมา แม้ว่าพวกเราจะสามารถโค่นพวกมันลงได้ แต่สุดท้ายพวกมันก็จะค่อยๆ ฟื้นฟูร่างกายตนเองกลับมาอย่างช้าๆ แล้วโถมเข้าจู่โจมพวกเราอีกครั้งอยู่ดี”

 เย่เฟย์หยูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “พวกเราไม่สามารถเจรจากับมัน แล้วอยู่ร่วมกันอย่างสงบได้เลยเหรอ?”

 กู่ฉิงซาน “การได้กินเลือดเนื้อสดๆ ของคนเป็น จะช่วยให้พวกมันได้รับสัมผัสที่หกชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งนั่นจะช่วยให้พวกมันสามารถลิ้มรสความสวยงามของโลกใบนี้ได้เหมือนดั่งกับตอนที่พวกมันยังคงมีชีวิตอยู่อีกครั้ง”

 “ส่วนการกินจิตวิญญาณของคนเป็น จะช่วยให้คนตายได้รับพลังที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น”

 “ยิ่งคนเป็นเสียชีวิตลงมากเท่าไหร่ พวกมันก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น”

 “ทีนี้นายพอจะจินตนาการได้รึยังว่าทัศนคติที่พวกมันมีต่อโลกของเราเป็นอย่างไร”

 กู่ฉิงซานอธิบายจบ สีหน้าท่าทีของเขาก็แลดูสลดเล็กน้อย

 เย่เฟย์หยูยืนนิ่งงัน กลายเป็นคนโง่งมทั้งๆ อย่างนั้น

 “ที่แท้ มนุษย์ก็เป็นอาหารของพวกมัน” เย่เฟย์หยูบ่นพึมพำ

 “ใช่” กู่ฉิงซานถอนหายใจด้วยอารมณ์ “ที่พวกเราพอจะทำได้ในตอนนี้ คือจัดการกับทะเลสาบนี่ก่อน จะต้องไม่ปล่อยให้มันแพร่กระจายออกไป” 

ตอนนี้ จำเป็นต้องทุ่มเต็มกำลัง พยายามทำให้ดีที่สุด

 หลังจากจัดการกับที่นี่ ก็ต้องเร่งหาวิธีหยุดยั้งองค์จักรพรรดิฟูซีกับบรรพบุรุษของเขาให้จงได้

 ถ้าหากเราสามารถเอาชนะพวกเขาได้ กำลังเสริมจากปรภพก็จะมายังโลกใบนี้

 ‘แม้จะเป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ แต่มันก็ยังดีกว่าสิ้นหวังโดยสมบูรณ์’ กู่ฉิงซานคิดในใจ

 ทันใดนั้นเย่เฟย์หยูก็นึกถึงปัญหา ถอนหายใจออกมา “มอนสเตอร์พวกนี้ไม่สามารถฆ่าได้ อ๊ะ...ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่สามารถใช้พวกเขาเป็นตัวฟาร์มเพื่อวิวัฒนาการได้น่ะสิ”

 กู่ฉิงซาน “ยังจะคิดแบบนี้อยู่อีกนะ ในช่วงเวลาที่กำลังใกล้จะมาถึงต่อจากนี้ นายคงต้องคิดแต่เรื่องการเอาชีวิตรอดก่อนเป็นอย่างแรกแล้วล่ะ”

 “แล้วพวกเราไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยหรือ?” เย่เฟย์หยูถาม 

“แน่นอนว่าไม่ พวกเราจะต้องใช้สมองต่อสู้กับพวกมัน” 

กู่ฉิงซานกล่าว ขณะเดียวกันก็เปิดสมองควอนตัม สองมือพรมลงบนมันอย่างรวดเร็ว 

“นั่นนายกำลังทำอะไรอยู่” เย่เฟย์หยูถามอย่างอยากรู้อยากเห็น 

“สื่อสารกับเทพธิดาและทำการจัดเรียบเรียงบางอย่างน่ะ” กู่ฉิงซานตอบ 

แต่แล้วจู่ๆ ใต้ฝ่าเท้าของทั้งสองก็บังเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นอย่างกะทันหัน 

มันเอนเอียงสลับซ้ายขวา สั่นสะเทือนไม่หยุด 

เย่เฟย์หยูมองออกไปไม่ไกลนัก ปากขยับงึมงำ “นั่นมันอะไรน่ะ...?” 

ส่วนทางด้านกู่ฉิงซาน สองมือและสองตาของเขายังคงจดจ่ออยู่กับสมองควอนตัมตรงหน้า ทว่าในจิตใจได้กวาดจิตสัมผัสเทวะออกสังเกตการณ์แทน 

ปรากฏหลุมบ่อลึกขึ้นบนผิวน้ำแข็ง 

ตามด้วยวัตถุรูปร่างมนุษย์สีเทาขนาดใหญ่ค่อยๆ คืบคลานออกมาจากมัน 

ทันทีที่มอนสเตอร์ตนนี้ปรากฏตัว ใบหน้าทั้งหมดที่ยังคงถูกแช่อยู่ในชั้นน้ำแข็งก็ต่างพากันหุบปากลงทันที 

สีหน้าของพวกมันกลายเป็นม่วงคล้ำ ประกายแห่งความดุร้ายที่ฉายอยู่บนใบหน้าตลอดมา บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอันยากจะพรรณนาออกมาได้ 

เย่เฟย์หยูมองไปยังมอนสเตอร์ที่พึ่งปรากฏอย่างรอบคอบ เขาอ้าปากค้างอย่างช่วยไม่ได้ 

นั่นเพราะเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย 

วัตถุรูปร่างมนุษย์...เพียงแค่มันกำลังปีนป่ายขึ้นมา อยู่ในลักษณะคล้ายกำลังนอนนาบกับพื้นราบ ขนาดตัวของมันก็ปาเข้าไปกว่าสิบเมตรแล้ว!

 ร่างคนตายที่กระจุกรวมตัวกันอยู่ทั่วบริเวณได้ถูกดึงดูดเข้าหามัน เพื่อสร้างแขนขา และส่วนต่างๆ ทั้งตัวของเจ้ามอนสเตอร์ตัวนั้น 

สองจุดหมอกหนาสีเทาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน แลดูคล้ายกับดวงตา

 เบื้องล่างหมอกสีเทา ร่างคนตายนับไม่ถ้วนจมลงสู่ภายใน และเริ่มก่อตัวขึ้นคล้ายกับถ้ำที่ลึกและมืดมิด 

ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นส่วนปากของมัน 

หากมอนสเตอร์อันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ปรากฏกายขึ้นในสถานที่ที่มีประชากรมนุษย์หนาแน่น เกรงว่าคนจำนวนมากคงตกตาย ถูกมันทุบทำลายบดขยี้ลงโดยตรง 

มอนสเตอร์ยื่นหัวของมันออกมามอง จับจ้องมายังกู่ฉิงซานและเย่เฟย์หยูด้วยลูกตาที่แลคล้ายกับหมอกควันทั้งสองข้าง 

ร่างคนตายจำนวนมากถูกบีบให้เคลื่อนไปยังหมอกควันทั้งสองข้าง เริ่มก่อรูปดวงตาและปากอันบิดเบี้ยวอย่างช้าๆ 

มันดูเหมือนจะตื่นเต้นมาก 

“คนเป็น...จิตวิญญาณ...” 

มอนสเตอร์พยายามฝืนเค้นเอ่ยคำออกมาอย่างดื้อรั้น ทั้งมือและเท้าของมันเริ่มคืบคลานเข้าหาชายทั้งสอง 

ทุกๆ ครั้งที่ร่างกายขนาดใหญ่ของมันเคลื่อนไหว ทะเลสาบน้ำแข็งจะสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง 

“นายเล่นกับมันไปก่อนแล้วกัน ฉันกำลังเตรียมการเรื่องอื่นอยู่” กู่ฉิงซานกล่าว 

มือของเขายังคงพรมลงบนสมองควอนตัม ดูเหมือนว่ากำลังวางแผนการบางอย่างที่สำคัญอยู่ 

เย่เฟย์หยูมองไปยังมอนสเตอร์ตรงหน้า ปากเอ่ยพึมพำ “นี่มันฟังดูน่าสนใจไม่เลวเหมือนกันนะ เพราะฉันเอง ก็ไม่เคยได้สู้กับมอนสเตอร์ตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้มาก่อนเลยเหมือนกันนอกจากในวิดีโอเกม” 

เดือยแหลมยื่นออกมาจากแผ่นหลังเขา ก่อนจะโค้งมนเป็นปีกกระดูก และเริ่มพัดกระพืออย่างรุนแรง 

เห็นแค่เพียงเย่เฟย์หยูที่แปรสภาพเป็นลำแสงสีแดง ทะยานตัวขึ้นไปบนฟากฟ้า ก่อนจะทิ้งดิ่งลงเข้ากระแทกใส่หัวของเจ้ามอนสเตอร์ด้วยเจตนาร้าย 

หลายร้อยร่างคนตายบนใบหน้าของมอนสเตอร์ยักษ์ถูกตัดออกโดยเลือดสังหาร 

มอนสเตอร์ยักษ์ส่งเสียงคำรามลั่น ส่งผลให้ทุกสิ่งทั่วสารทิศต้องสั่นสะท้าน 

เลือดสีดำสาดออกกระเซ็นออกมาจากร่างคนตายที่ร่วงหล่นลงจากใบหน้าของมอนสเตอร์ 

ทว่ามอนสเตอร์ยักษ์ก็ดูราวกับจะไม่แยแส มันพยายามที่จะลุกขึ้นยืน เอื้อมมือออกไปหมายจะคว้าจับประกายแสงสีแดงตรงหน้า 

แต่ประกายแสงสีแดงก็เหินขึ้นไปบนอากาศในมุมสูงอย่างรวดเร็ว 

มอนสเตอร์ยักษ์คำรามอีกครั้ง ง้างหมัดจ้วงชกลงบนผิวน้ำแข็ง 

ชั้นน้ำแข็งพลันแตกร้าวเป็นผง และแน่นอนว่าร่างคนตายที่ถูกแช่อยู่เบื้องล่างก็พลอยถูกปลดปล่อยออกมาด้วย 

ท่ามกลางพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ร่างคนตายที่ซ้อนทับกันอยู่เบื้องล่างก็ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้า 

และมอนสเตอร์ยักษ์ก็ดูดกลืนมัน ร่างมหึมาค่อยๆ ได้รับการฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง 

เมื่อเย่เฟย์หยูเห็นสิ่งนี้ เขาก็พุ่งตัวลงมาอย่างรวดเร็ว บินวนฉวัดเฉวียนไปรอบๆมอนสเตอร์ยักษ์อย่างไม่รู้จบ และฉวยโอกาสโจมตีทั้งเตะทั้งต่อยบ้างเป็นครั้งคราว 

ร่างคนตายนับไม่ถ้วนร่วงตกลงจากมอนสเตอร์ยักษ์ 

มันคุกเข่าลงกับพื้น พยายามเหยียดแขนทั้งสองออกไปคว้าจับตัวเย่เฟย์หยู 

ทว่าความเร็วของอีกฝ่ายดูจะรวดเร็วเกินไป ประกอบกับร่างกายอันใหญ่โตเกินควรของมอนสเตอร์ยักษ์ ทำให้การตอบสนองของมันค่อนข้างเชื่องช้าและไม่อาจจับตัวเย่เฟย์หยูได้ 

“กลับกลายเป็นว่าแกมันก็แค่เจ้าตัวน่ารังเกียจ ที่ดีแต่ตัวโต แต่กลับไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมายเลย” เย่เฟย์หยูหัวเราะ 

ทันใดนั้นร่างคนตายทั้งหมดบนกายของมอนสเตอร์ยักษ์ก็เริ่มบิดตัวไปมา 

พวกมันฟื้นคืนสติ ปากอ้าขยับขึ้นในเวลาเดียวกัน และเปล่งเสียงกรีดร้องแหลมด้วยความเจ็บปวดอันแสนสาหัสออกมา 

เสียงโหยหวนมากมายบังเกิดขึ้นพร้อมกัน กระทั่งระลอกอากาศก็ยังเกิดการกระเพื่อม 

เย่เฟย์หยูจำต้องยกสองมือขึ้นกุมหูของเขา ร่างกายสูญเสียการควบคุม ร่วงตกลงมาจากท้องฟ้า

 ปัง! 

เขาร่วงกระแทกลงบนผิวทะเลสาบน้ำแข็งอย่างแรง ปรากฏรอยร้าวแตกแขนงออกไปแลคล้ายใยแมงมุม

 “เนื้อ!” 

“เนื้อสดๆ!” 

“กำลังอุ่นๆ อยู่เลย เร็วเข้า...อย่ามาแย่งนะ!” 

ใบหน้าตนแล้วตนเล่าบนทะเลสาบน้ำแข็งที่อยู่ใกล้เคียง เริ่มเคลื่อนกายไปทางเย่เฟย์หยู 

ใบหน้าทุกตนอ้าปากกว้าง หมายพยายามที่จะกัดกินเลือดเนื้อของเย่เฟย์หยู 

“เจ้าพวกฝูงเศษเดน ต้องการจะกินฉันอย่างนั้นรึ!” 

เย่เฟย์หยูคำรามคำหนึ่ง ตลอดทั้งร่างบังเกิดเดือยแหลมนับไม่ถ้วนพุ่งออกมา 

เดือยเหล่านี้แหลมคมยิ่ง ใบหน้าที่เคลื่อนมาเป็นฝูงบนผิวน้ำแข็งอย่างเร็วรี่ มิอาจชะลอได้ทัน พวกมันบ้างถูกทิ่ม บ้างแทง บ้างตัดเฉือน เหลือทิ้งไว้เพียงชิ้นน้ำแข็งกองกระจายไปทั่ว 

ทันใดนั้นสภาพอากาศเบื้องบนก็พลันมืดมิด 

เย่เฟย์หยูบังเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นในจิตใจ เขาเงยหน้าขึ้นมอง 

แท้จริงแล้ว เขากลับเห็นแค่เพียงหัวของมอนสเตอร์ยักษ์ที่ยื่นลงมาเหนือตัวเขา ปากมหึมาอ้ากว้าง หมายจะกัดกินเหยื่อตรงหน้าให้จงได้ 

ง่ำ! 

ปากของมอนสเตอร์ยักษ์กระแทกเข้ากับผิวน้ำแข็ง 

ในช่วงเวลาวิกฤตดังกล่าว เย่เฟย์หยูได้รีดความเร็วออกมาถึงขีดสุด หลบเร้นการงับลงของมอนสเตอร์ยักษ์ได้อย่างฉิวเฉียด 

“เป็นแค่พวกคนตาย แต่กล้าที่จะปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นอาหารอย่างงั้นเหรอ ฮี่ๆ”

 สองตาของเย่เฟย์หยูหรี่แคบลงเป็นเส้น บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแปลกๆ ผุดขึ้นมา 

พร้อมกับปรากฏเลือดสังหารสีชาดที่กำลังลุกไหม้ขึ้นในมือของเขา 

เย่เฟย์หยูเลียริมฝีปากตน มองไปที่มอนสเตอร์ยักษ์และกล่าวว่า “ขอฉันเดานะ ในนรกแกคงได้รับความสะดวกสบายมากเกินไปล่ะสิ ถึงได้ไม่รู้จักความน่าสะพรึงกลัวบนโลกใบนี้” 

สองแขนของเขากางออก แปรสภาพเป็นใบมืดยาวอันแหลมคม 

และเลือดสังหารก็เคลือบรวมไปกับมัน ลุกไหม้อยู่บนใบมืดยาว 

ยามเมื่อร่างของเขาวูบไหว พริบตาเดียวมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย 

วินาทีต่อมา 

ทั้งหัวของมอนสเตอร์ยักษ์ก็ถูกตัดสะบั้น ร่างคนตายนับไม่ถ้วนภายในหัวร่วงกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ 

ประกายแสงสีแดงกะพริบไหวอีกครั้ง 

คราวนี้สองมือและสองเท้าของมอนสเตอร์ยักษ์ถูกตัดออก 

โครม! 

ร่างกายมหึมาที่แสนหนัก ร่วงตกลงบนผิวน้ำแข็ง ยุบตัวลงเป็นหลุมลึก 

ทว่าเย่เฟย์หยูดูจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ในลมหายใจเดียว เขาไล่สับตามร่างของมอนสเตอร์ยักษ์ไปกว่าเจ็ดถึงแปดส่วน ก่อนจะปลีกตัวถอยฉากลอยขึ้นไปบนอากาศ

 “คราวนี้เป็นไง? แกควรจะมุดหนีกลับไปอยู่ใต้น้ำแข็งเบื้องล่างต่อไปนะ” เขากล่าวพลางหอบหายใจ 

เมื่อครู่นี้ เขาทุ่มออกไปสุดความสามารถแล้ว 

แต่เขากลับเห็นแค่เพียง ชิ้นส่วนต่างๆ ของร่างกาย ที่กระจัดกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ กลับค่อยๆ คืบคลานเข้าหากัน บ้างจับ บ้างกัดกิน บ้างโอบกอด ผสานหลอมรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติ 

ทันใดนั้น หัวและแขนขาทั้งสี่ของมอนสเตอร์ยักษ์ก็กลับคืนสู่สภาพเดิม แล้วค่อยๆ พากันคืบคลานกลับไปที่ลำตัว 

มอนสเตอร์ยักษ์...ฟื้นฟูกลับมาโดยสมบูรณ์! 

เย่เฟย์หยูจ้องมองฉากนี้อย่างโง่งม ผสมปนเปไปกับความหวาดกลัวที่เริ่มกัดกินเข้ามาในจิตใจ

………………..………………..