CHAPTER THIRTY-NINE

LAKAD-TAKBO ang ginawa ni Joshua para lang marating ang emergency room kung nasaan ang asawa niya ng mga sandaling iyon. Nang makabawi sa pagkagulat ay mabilis siyang pumunta sa ospital kung saan sinugod ang asawa. Walang tanong-tanong na sumunod sa kanya ang dalawang kaibigan.

"Tin..." tawag niya sa babaeng nakatayo sa labas ng operating room.

Sabay na lumingon ang mag-asawa. Anzer will walk towards him but Tin stop him.

"Hindi pa namin alam kung anong nangyayari sa loob, Joshua." Ate Tin said to him.

Lumapit siya kahit na masama ang tingin sa kanya ng asawa nito. "What happen?"

Tiningnan muna ni Tin si Anzer bago siya sinagot. "Pinuntahan ng ina mo si Anniza sa bahay niyo. Ayon sa katulong na kasama niyo sa bahay na siyang kasama ng ina mo na sumugod kay Anniza ay natulak ng ina mo Anniza at tumama ang kanyang tiyan sa coffee table. Dinugo si Anniza kaya agad nilang isinugod."

Joshua feel cold after what he heard. Paano nagawa ng ina niya ang bagay na iyon? Hindi talaga titigil ang mga ito hangga't hindi sila naghihiwalay dalawa ni Anniza. Kahit pa nga na magkakaroon na siya ng anak sa dalaga ay ayaw pa rin tumigil ng mga ito. Napakuyom siya.

Nanlilisik ang mga mata na tumingin siya sa mag-asawa. "Please, take care of Anniza. Babalik ako."

Hindi na niya hinintay pa ang mag-asawa. Tumalikod siya pero bago pa siya maka-alis ay hinawakan ni MT at Wilsy ang kanyang balikat.

"Where do you think your going?" Tanong ni MT.

"Let me go." Tinabing niya ang kamay ng dalawa.

"You need to calm down, Joshua. Hindi tamang sugurin mo ang magulang mo habang nasa ospital ang asawa mo," wika naman ni Wilsy.

"I can't seat back after what my mother did to my wife. Do you think I can calm down?"

"We know but Anniza need you more now. Can you step aside that for now?"

Nagtaas-baba ang dibdib niya. Tinapik ni MT ang balikat niya. Wilsy put is arm to his shoulder.

"Let's wait for the result after that we come to you to face your parents. We are here for you, Joshua." Dagdag ni Wilsy.

Tumungo siya. Giniya siya ng mga kaibigan sa isang sulok. Joshua didn't say anything. He just seats there and think about what's happening inside the emergency room. He wanted to go inside and see his wife. Habang tumatagal na naka-upo siya doon ay lalo siyang hindi mapalagay. He will go crazy if something bad happen to Anniza and their child. Time past by and Joshua can't help it but get worried more. He keeps on looking at the door, wishing it will open soon.

"Bakit ang tagal naman tingnan ng doktor si Anniza?" hindi na niya mapigilan na sabihin.

"Calm down, Joshua." Tinapik ni MT ang braso niya.

"I can't." sigaw niyang muli.

Huminga ng malalim si MT at Wilsy. He is about to get up but Wilsy stops him.

"You need to calm down, Joshua. Walang magagawa ang galit at inis mo," Tumayo na si MT. "I get you a drink."

MT is about to leave when two people come rushing to him. Tumatakbo na lumapit sa kanila si Carila at Shan.

"Joshua..." Shan called him.

"How's Anniza?" agad na tanong ni Carila. Hindi matago ang pag-aalala sa mukha at mga mata nito.

"Hindi pa namin alam. Kanina pa siya sa loob." Sagot niya.

Nagkatinginan ang mag-asawa. Muli siyang nagulat ng makita si Patrick, Asher at Liam. He's friends come to give him a moral support and he feels touch.

"What are you all doing here?" tanong niya.

"We heard what happen? Is Anniza, okay?" tanong ni Patrick.

Sasagutin na sana niya ang tanong nito ng bumukas ang pinto ng emergency room. Mabilis pa sa alas-kwarto na lumapit sila sa doctor. Hindi si Cathness ang doktor pero isang batang babae ang lumabas. Hindi yata umabot sa balikat niya ang height nito.

"Sino po dito ang asawa ng pasyente?" tanong nito.

"Ako po."

Tumingin sa kanya ang babae. Lumambot ang mukha nito at nabalot ng lungkot. "I'm sorry but we tried to save your child. I---"

"NO!!!" sigaw niya.

Mabilis na hinawakan ng mga kasama ang braso niya.

"NO! Hindi totoong wala na ang anak ko. Bawiin mo! You save him, right? You save my child." Sigaw niya.

Umiling ang babae. "We tried our best to save him but it was too late. You wife is okay now. We going to t---"

"No! No! No! Bawiin mo ang sinabi mo." sigaw niya habang pilit na kumakawala sa pagkakahawak ng mga taong nasa paligid niya.

"Joshua, calm down!" Sigaw ni Kuya Shan na hindi niya pinsin.

"Let me go. I need to see my son. It's not true. He is there. Hindi niya kami iiwan ni Anniza."

Pilit pa rin siyang pinipigilan ng mga ito. He wanted to get inside the emergency room. He wanted to see Anniza and his child. Gusto niyang malaman na okay lang ang mga ito. Gusto niyang hawakan ang tiyan ng asawa para maramdaman ang anak nila. He can't lost another child right now. Not with Anniza. Kahit na wala sa plano nila noon ang bata ay masaya sila ng malaman na may munting darating sa buhay nila. They plan everything. May sarili na nga itong kwarto sa bahay nila. Anniza and him are excited to see their child.

"I want to see Anniza now. So, let me go! Let me go! Let me go!" sigaw niya.

Joshua doesn't know how long he been struggle to get out from his friend hold. Nakaramdaman lang siya bigla ng panghihina at panglalabo ng paningin. Bago pa siya tuluyang natumba ay sinalo na siya ng mga kaibigan.

"You need to calm down first, Joshua," wika ni Kuya Shan.

Nakita niyang may nurse na nakatayo sa tabi nito at may hawak na syrine.

Before Joshua lost his conscious, he heard someone saying sorry to him.

JOSHUA wakes up feeling heavy headed. Para may pumalo sa ulo niya sa sobrang sakit. Napahawak siya sa kanyang ulo habang iniikot ang paningin sa paligid. Natigilan siya ng makita na puro puting kulay ng pader ang nakikita niya. Wala siya sa kanyang kwarto dahil hindi ganoon ang kulay noon.

Iniikot niya ang paningin at nakita niya si Carila na naka-upo sa mahabang sofa at hawak ang phone nito.

"Carila..." tawag niya sa asawa ng pinsan.

Napatingin sa kanya ang babae. Tumayo ito ng makitang gising na siya. "Buti at gising ka na. Okay lang ba ang pakiramdam mo?"

"What happen?" tanong niya. "Nasaan ako?"

"Nasa hospital ka." Sagot ni Carila.

Napatingin siya sa braso. Wala naman nakaturok na kung ano doon kaya muli siyang napatingin sa babae. Binigyan niya ito ng nagtatanong na tingin. Magsasalita na sana ito ng bumukas ang pinto ng kwarto at iniluwa ang pinsan.

"Hey! Himala ang mahinahon ka." Komento nito.

"He doesn't remember." Si Carila ang nagsalita.

Nagtago ang kilay ng pinsan. Lumapit ito at tiningnan siyang mabuti. "Hindi mo ba talaga naalala kung bakit nandito ka?"

Umiling siya. He doesn't remember. Tumingin siya sa puting dingding. Pinilit niyang inalala ang nangyari. At suddenly, a memory of his wife comes to his mind. Nanlalaki ang mga matang tumingin siya sa mag-asawa.

"Anniza!"

"She is in the other room. Natutulog pa siya ng mga sandaling ito. But your child..." Shan voices slowly fade.

"We lost our child." Wika niya.

Yes! He remembers now. Naalala niya ang sinabi ng doktor pero kalmado na siya. May munting kirot sa puso niya. Napakuyom siya at iniwas ang tingin sa pinsan.

"Joshua..." Shan is about to hold him but he stop him.

"Don't!"

Hindi nagsalita ang pinsan.

"Can you leave me alone?" Nakiki-usap niyang wika.

Nagkatinginan ang mag-asawa. Muling bumalik ang tingin ng mga ito sa kanya.

"Joshua, ma---"

"Please!" He stops Carila for whatever she going to said.

Ayaw niyang marinig ang sasabihin ng mga ito. Mukhang na-iintindihan naman ng mga ito ang pinagdadaanan niya kaya tahimik na ang mga itong lumabas ng kwarto. Nang marinig ang pagkasara ng pinto ay agad na bumuhos ang masaganang luha na nagmula sa kanyang mga mata. The pain inside his heart is squeezing. Sinasakal siya noon. Tumutok ang daang-daan patalim sa kanyang puso.

Isang malakas na iyak ang narinig sa apat na sulok ng kwartong iyon. Iyak na puno ng pighati. Sa pangalawang pagkakataon, Joshua lost something important to him but this time it was more painful. He loves his unborn child. They already anticipated him for coming to their life. Napahawak si Joshua sa dibdib at sinuntok iyon.

He wanted to feel numb by hitting it but it can't. Habang tumatagal ay lalo lang niyang nararamdaman ang sakit ng pagkawala ng kanyang anak. The pain is to much that he hit himself harder.

"Why?" he asks himself.

He wanted to know why it keeps on happening to him. Why he keeps on losing someone important to him? Why he needs to suffer that much?

"Why him? Bakit ang anak ko pa ang kinuha mo? Kinuha mo na ang una at ngayon ito na naman." He asking Him.

Joshua wanted to blame Him but he can't. It was his fault. Mula noon at hanggang ngayon ay kasalanan niya. Hindi niya naprotektahan ang kanyang mag-ina. Wala siyang kwentang tao. Ipinangako niya kay Anniza na aalalagan at poprotektahan niya ang mga ito ngunit heto at nangyari na namana ng nangyari noon. There's nothing to blame but himself.

"Why?" he keeps on asking himself.

Joshua keeps on crying until he can't cry anymore. He hits himself until his hand can't take it anymore.

Hindi niya alam kung ilang sandali ba siyang ganoon. Hindi na nga niya namalayan na bumukas ang pinto at pumasok ang kapatid ng asawa. Naramdaman na lang niya na may hamawak sa kanyang balikat. Nagtaas siya ng tingin. Ang seryusong mukha ni Anzer ang kanyang nakita. Wala ng galit sa mga mata nito.

"Okay ka lang ba?" tanong nito.

"Paano ako magiging okay kung ang taong dapat kong protektahan ay wala na? Pinabayaan ko ang sarili kong anak. Anong klasing ama ako?" Muling pumatak ang mga luha sa mga mata ni Joshua.

"Hindi mo iyon ginusto," anito pagkalipas ng ilang sandaling pananahimik.

Umiling siya. "It's all my fault. Hindi ko dapat iniwan sa bahay namin si Anniza. Dapat binatayan ko na lang siya. Alam kong maaring malaman ng magulang ko ang tungkol sa amin. I shouldn't let my guard down. This all my fault."

Tinapik ni Anzer ang balikat niya. Umupo ito sa kama. "Okay. Sisihin mo ang sarili mo pero hindi mo pwedeng pabayaan ang kapatid ko. Anniza need you, right now. Mas kailangan ka ng kapatid ko ngayon, Joshua."

Natigilan siya sa sinabi nito. Sumagi sa kanya ang mukha ng asawa.

"Hindi pa nagigising si Anniza. Kapag nagising siya at malaman niya ang nangyari sa anak niyo siguradong masasaktan siya. Kailangan mong magpakatatag para sa kapatid ko. Mas kailangan ka niya ngayon pagkatapos ng nangyari sa kanya. Hindi ka pwedeng magpakita ng kahinaan sa kapatid ko dahil lalo lang siyang masasaktan. Tandaan mo. Ikaw ang lalaki at ikaw dapat ang maging sandalan niya ngayon."

Joshua didn't say any words. Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Anzer.

"Hindi kita masisi sa nangyari sa kapatid at pamangkin ko. Walang may gustong sa nangyari pero kailangan mo magpakatatag para sa pamilya mo. Hindi ka pwedeng magpakita ng kahinaan sa harap ng kapatid ko. Ikaw ang padre-de pamilya, Joshua. Ikaw na lang ngayon ang masasandalan ng kapatid ko." Tumayo mula sa pagkaka-upo sa hospital bed si Anzer. Hinawakan nito ang balikat niya.

"Nasa kabilang kwarto lang ang kapatid ko. Puntahan mo siya."

"Thank you," aniya bago pa siya nito tuluyang iwan doon.

Nang sumara ang pinto ay muling dumaloy ang luha sa pisngi ni Joshua. Ang sakit na nararamdaman ng puso niyo ay hindi niya masabi sa kahit na anong kataga pero kagaya ng sabi ni Anzer. Kailangan niyang maging matatag. Anniza needs him. Nasa tabi pa niya si Anniza. Hindi niya pwedeng ipakita sa asawa ang kahinaan niya.

So, Joshua gather all his strength. His wife needs him. Someone needs him. Pagkatapos umiyak ay inayos ni Joshua ang sarili at lumabas ng kwartong iyon. Dalawang pares ng mga mata ang sumalubong sa kanya. Nagulat pa siya ng makita ang pinsan at asawa nito na naka-upo sa waiting area ng hospital. Mabilis na lumapit sa kanya si Kuya Shan.

"Hey! Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Kuya Shan.

"I'm not but I need too." Sagot niya. Muli siyang huminga ng malalim. He heart is heavy but he needs to carry ito.

"Joshua..."

"I need to get inside. Gusto kong makita ang asawa ko," aniya sa pinsan. Pinipilit niyang maging buo ang boses.

Seeing his cousin there waiting for him makes his heart weak. Ngayon niya napatunayan na mahina siyang tao. He is not strong like he thinks. Mahina siya at mabilis masaktan.

Shan suddenly pull him and hug him. Feeling his cousin embrace. Joshua again cried. It was difficult to accept everything. It was hard to think that the person that will complete him is already gone. For the second time in his life he lost someone important.

"Cry, Joshua. It not wrong to cry and get weak. We are here. We are your family. Nandito kami para samahan ka sa sakit. So, cry." Bulong ni Shan.

Joshua cried hard while hugging his cousin hard. Mahigpit niyang hinawakan ang damit nito na para bang doon kumukuha ng lakas. Shan just tap his back.

"Kuya, why did it happen again? I already pay for all the mistake I did before. Bakit kailangan mangyari ulit ito sa akin? Bakit niya kinuha sa amin ni Anniza ang munting angel namin?"

Shan didn't say anything. He just let him cry and shut like a mad man.

"Bakit ang angel pa namin? Hindi ko pa siya nahahawakan. Hindi ko pa siya nakikita. I... I wanted to heard him calling me daddy. All these years, I want someone to called me that way. Didn't I deserve to be a father. Hindi baa ko karapat dapat maging ama. Pinagsisihan ko din naman ang ginawa ko noon. Hindi pa ba sapat ang paghihirap ko noon para kunin niya sa akin ang lahat. Kinuha na niya ang anak ko noon tapos kinuha niya ulit ang anak ko ngayon. Why it keeps happening to me again? Why?" he keeps on saying to those to his cousin.

Carila who is crying with them come close to him. She touches his back and tried to calm him down but he can't. Each time passes by the pain inside his heart is getting more painful. Para bang lalo lang lumaki ang sugat na naruroon.

"Don't blame Him. Things happen because there's reason for it. Maybe he is not meant to you." Carila said those words to him.

He didn't say anything. He just pushes his cousin. Pinunasan niya ang mga luha na dumaloy sa pisngi niya. Huminga siya ng ilang beses para kontrolin ang emosyon nararamdaman.

"Don't be hard on yourself, Joshua. Walang may gusto ng nangyari. Hindi mo ginustong mawala ang bata. Stop blaming yourself for what happen before. Tapos na ang nakaraan mo at kagaya ng sinabi mo. Pinagbayaran mo na noon ang nangyari. Pagsubok lang ito sa inyo mag-asawa. Kailangan mong magpakatatag." Hinawakan ni Kuya Shan ang braso niya at pinisil.

Tumungo siya. "Thank you." Itinaas niya ang tingin. "You should two get some rest now. Nandito naman si Anzer. Kami na ang bahala kay Anniza."

"Kaya mo na ba?" tanong ni Carila na puno ng pag-aalala ang boses.

"I'm not okay but I need too. Mas kailangan ako ngayon ng asawa ko. Hindi pwedeng pareho kaming maging mahina ng sandaling ito. Salamat sa inyo."

Nakita niyang huminga ng malalim ang pinsan. "Okay. We leave now. Basta tawagan mo kami kapag kailangan mo kami."

"Okay." Tumungo siya sa pinsan.

Muling tinapik ni Kuya Shan ang balikat niya bago nilapitan si Carila. Hinatid niya ng tingin ang pinsan. Nang mawala ang mga ito sa kanyang paningin ay humarap siya sa pinto ng hospital room ni Anniza. Lumapit siya doon. Ilang beses siyang huminga ng malalim. Pinupuno ng hangin ang kanyang dibdib. Hindi niya alam kung paano haharapin ang asawa. Natatakot siya sa maari nitong sabihin.

Isang malalim na paghinga ang ginawa niya bago pinihit ang pinto. Ma-ingat siyang pumasok sa kwartong iyon. Agad niyang nakita si Anzer nan aka-upo sa mahabang sofa. Iniikot niya ang paningin sa loob at nakita niya ang asawa na nakahiga sa hospital bed. Nakapikit ito at payapang natutulog.

Tuluyan siyang pumasok.

"Hindi pa siya nagiging. Ang sabi ng doktor ay baka ilang sandali na lang at magiging na siya. Mas mabuti iyong ikaw ang unang nakikita niya."

Hindi siya nagsalita. Ma-ingat lang siyang lumapit sa asawa. May nakita siyang dextrose sa braso nito. Una niyang napansin ang maputlang mukha nito. Joshua looks away. He can't bear to see Anniza that way. It's like she suffer from what happen. Pinagdikit niya ang mga labi para pigilan ang emosyon na mabubuo sa puso niya.

"Josh, iwan ko muna kayo. Pupunta lang ako sa canteen para bumili ng pagkain."

Tumungo siya. Hindi niya kayang tumingin sa kapatid ng asawa. Unti-unti na naman kasing namumuo ang luha sa kanyang mga mata. Nang marinig ang pagsara ng pinto ay doon na tuluyang dumaloy ang kanyang mga luha.

He is a man but he can't stop crying. Seeing the woman he loves at that situation makes his heart turn into pieces.

"Why I keep on breaking my promise to you, Anniza?" bulong niya. "I'm so sorry." Bulong niya.

He stood at the side of her bed. Tears flowing at his face. Mamaya pa ay naramdaman niya ang panghihina ng kanyang tuhod. Napa-upo siya sa kama at muling napatingin sa namumutlang pisngi ni Anniza. At sa nanginginig na kamay ay hinawakan niya ang isang kamay ng asawa.

"I'm so sorry. Patawain moa ko, asawa ko. Hindi ko man lang kayo na protektahan. Hindi man lang natin siya nahawakan. Hindi ko man lang naprotektahan ang munting angel natin. I'm so sorry. Patawarin mo ako." Yumukod siya at hinawakan ng mahigpit ang kamay ng asawa.

Tanging ang malakas niyang pag-iyak ang naririnig sa apat na sulok ng kwartong iyon. He cried his pain. He cried for his lost.

"I'm so sorry. I-I'm so sorry, Anniza," aniya sa pagitan ng kanyang pag-iyak.