webnovel

Prologue

Disclaimer:

This is a work of fiction. Name, characters, places, events, and incidents are either products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events are purely is purely coincidental.

Plagiarism is a crime.

•••

Saying goodbye to the person you want to spend lifetime with is the hardest part of life. They think it was easy to let go someone, but it's not.

Missing him isn't the hardest part of moving on. It's the thought that I will never see him again.

"Engr. Suarez," tawag sa akin noong katrabaho ko noon. I'm here at the site, I'm supposed to meet Faith today here, but I think she forgot or she's busy.

"We are looking for a nicest place for the new project." Saad niya pa sabay abot sa akin ng mga papeles.

"Fuck." Bulong ko sa sarili ko nang maramdaman sa balat ang malakas na pagpatak ng ulan. Mabilis akong sumilong at tinawag lahat ng mga tauhan.

They're not finish yet! Tapos nakisabay iyong ulan.

Napansin ko naman iyong isang tauhan na hindi sinasadyang madulas dahil maputik na rin sa mabilis na paglakas ng ulan.

Sigurado akong madidismaya na naman sila at sisihin na naman si Faith at ibang parte ng proyekto dahil sa nangyari. She was the one who is assigned here. I'm just visiting her here but, sadly she wasn't here.

Paniguradong mapapagalitan na naman siya ng head ng company.

Dumiretso kami sa ospital just to check some of the construction workers have wounds or injury. I go with them samantalang si Faith ay dumiretso sa kumpanya para ipalawanag ang nangyari.

Sana lang ay malawak sa pag-unawa ang mga tao sa kumpanya. Hindi naman planado iyong pag-ulan kaya wala dapat sisihin dahil sa nangyari.

"Ma'am, ayos naman daw po kami." Sabi ng lalaki.

"Kami rin, Ma'am."

Kurtina lang ang naghaharang sa kanila kaya't nakikita at naririnig ko sila. Pinapahiran na lang ng ointment at nilalagyan ng band aid iyong dalawa pa.

I should talk to the doctor if ever they need antibiotics to drink or pain reliver.

Nang mapansin ko iyong doktor na nakatalikod sa akin at may kausap na nurse ay inintay ko na lang siya. Tumayo muna ako sa isang tabi para tawagan at kausapin si Faith.

"Hello.."

[Uy, Hopiee. Sorry for what happened! Hays, palpak na naman ako.] Her voice is full of disappointment to herself. It was not her fault raining today.

I supposed to answer her but, the doctor suddenly tap my shoulder to face him.

"Chase?"

"Uh," lumingon siya sa likod niya at para bang may hinahanap at inaalam kung sino ang tinawag ko. "Are looking for someone?" Tanong niya.

[Hello? Hopie?-]

"You just look familiar..." Saad ko.

Bahagya niyang tinungo ang ulo at napansin kong sa cellphone ko siya nakatingin kaya mabilis ko iyong tinago sa aking likod.

He was looking on my wallpaper! Did he recognize it? Maybe not...

"Sorry," he said. "I have more patients. Just don't let them work when it's raining..." sarkastiko niya iyon sinabi sa akin na parang ginusto kong umulan habang nagtatrabaho sila. Kung pwede ko lang pigilan ang ulan nang oras na iyon ay gagawin ko!

Pagkatapos niya iyong sabihin ay naglakad na siya palabas.

I didn't expect that he still have the same effect even he was a different person...

I can't still believe that our paths crossed again.