เขี้ยวงู (1)

บทที่ 459 เขี้ยวงู (1)

ตราบใดที่เดือนแห่งปีศาจยังไม่สิ้นสุด อากาศหนาวก็จะยังปกคลุมไปทั่วทุกหัวถนน แม้แต่นักเลงใต้ดินที่แฝงตัวไปทั่วก็ยังต้องเก็บตัวในมุมมืดที่ปราศจากแสง แบ่งปันอาหารที่ตุนไว้ตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วง รอให้เหยื่อใหม่ปรากฏตัวหลังจากที่อากาศอบอุ่นแล้ว

ตามหลักแล้วก็ควรเป็นเช่นนั้น

แต่สวรรค์ เหตุใดข้ายังต้องเดินฝ่าหิมะไปฝังการแถลงนโยบายอะไรนั่นด้วย เขี้ยวงูถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างเจ็บใจ ขุนนางพวกนั้นจะทำอะไรไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเราเสียหน่อย

“ดึงปกเสื้อขึ้น” เขามองโจที่หนาวจนตัวสั่น “ถ้าเป็นไข้หนาวขึ้นมาล่ะก็ เจ้าตายแน่”

“เขาไม่ควรมาด้วยตั้งแต่แรกแล้ว” ซันฟลาวเวอร์ขมวดคิ้ว “แค่สืบข่าวไม่เห็นต้องใช้คนถึงสี่คนเลย คานาชแกล้งพวกเราชัดๆ”

“ช่างเถอะ ต่อให้แกล้งแล้วอย่างไร” ไทเกอร์คลอว์ซึ่งตัวใหญ่ที่สุดพูดอย่างไม่เห็นด้วย “เขาเป็นคนจ่ายอาหารให้พวกเรานี่” แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น เขาก็ยังก้าวขึ้นหน้าไปสองก้าวเพื่อบังคนทั้งสามไว้ เขี้ยวงูรู้สึกว่าลมหนาวเบาลงไปมาก

“ขะ...ขอบคุณ” โจพูดเสียงเบา

แต่พอพูดถึงคานาชขึ้นมา ทุกคนก็ห่อเหี่ยวไปทันที