Chapter Nine

"Maganda ba?" tanong ni Rafa sa kausap niyang second year. Kasalukuyan silang nasa gate.

"Oo ang ganda." sagot ng second year.

"Ikaw lang ang binigyan ko ng ganyan." sabi niya.

"Sus. Binobola mo ako eh."

"Hindi ah. Ikaw ang naalala ko nung nakita ko iyan kaya binigay ko sa iyo." Napayuko ang dalagita na halos mamilipit dahil sa kilig.

"Hoy. Mag-seizure ka dyan." sabi ni Vergel sa second year high school na ito.

"Pasok na ko ah. Hmp." Dahil sa inis ay umalis na lang.

"Panira ka eh. Manang-mana ka kay Joko."—Rafa.

"14 years old lang iyon, Mang kanor."—Vergel.

"Pss. Age is just a number."—Rafa.

"And jail is just a room."—Vergel.

"Ito napaka."—Rafa.

"Hindi k man lang maawa. para nang natatae."—Vergel.

"Kinikilig eh." natatawang sabi ni Rafa.

"Saan mo ba nabili yung binigay mo d'on parang nag-effort ka pa."—Vergel.

"Yon?.. keychain lang yon ng katabi ko sa jeep. Nahulog. Hahaha."—Rafa.

"Gunggong."—Vergel.

"Preee!" biglang may lumapit. Si Milo. Photographer nila pag may event.Si Rafa lang ang close nito.

"Bagal mo naman may gagawin pa kami eh."—Rafa.

"Sorry. Traffic eh." Nagpunas pa ito ng pawis at mukhang galing pa ito sa pag-takbo.

"Asan si Joko Loko?"—Milo.

"Practice. Ewan." kibit-balikat na sagot ni Rafa.

"Pasok na ko pre." paalam ni Vergel paano'y mao-OP na siya sa dalawa.

"Wag muna. May kailangan ako sayo." hinaqakan pa siya nito sa braso at sinabayan ng pag-akbay.

"Sa akin?"—Vergel.

"Oo."—Milo.

"Milo may pagnanasa ka pala kay Vergel ah."—Rafa.

"Siraulo."-Milo.

"Ano ba kasi yon?"—Vergel.

"Eh di ba kilala mo si Autumn Elizarde?"—Milo.

"O..o. Bakit?"—Vergel.

" Yung ganda kasi ng girlfriend mo ay perfect para sa gagawing article ng school. Baka pwede mo syang kausapin para maging model?"—Milo.

"Okay lang sakin. Ang problema kasi hindi ko sya girlfriend. Sino ba nag-sabi sayo nyan?"—Vergel

Tumingin si Milo kay Rafa.

"Pinagsasabi mo?"—Vergel.

"Pero atleast hindi mo sya girlfriend. Hehehe."—Rafa.

"Ginamit mo pa si Milo para malaman kung single ba sya."—Vergel.

"Pero sa tingin mo ba mapapayag mo sya?"—Milo.

"Hindi ko alam. Pero susubukan ko sya kumbinsihin."—Vergel.

"Yown!Sige asahan ko yan ah."—Milo.

"Autumn!" tumatatakbong lumapit si Vergel kay Autumn pero hindi sya nito pinapansin.

"Ouch!" hindi na niya napansin na may tao palang lalabas sa isang silid. Tuloy nabitawan nito ang bitbit niyang mga chalks.

"Ay. Sorry. Sorry talaga." agad siyang yumuko para damputin ang mga nahulog ng kaniyang nabangga.

"Okay lang." Agad niya nakilala kung kaninong tinig ito. Parang naging slowmo ang lahat habang pinagmamasdan niya si Ginger.

Parang senario sa isang lumang pelikula. kung saan mababangga mo ang babaeng gustung gusto mo at tutulungan mo siyang damputin ang mga libro nyang yakap.

"Salamat!" masiglang sabi nito.

"E..eto oh.." halos matulala siya sa ganda nito. Nakangiti namzng tinanggap ni Ginger ang inaabot niya. Napatingin siya sa mga kumikinang nitong mata. Parang nagkaroon ng paligsahan sa dibdib niya sa lakas ng tibok ng kaniyang puso. Animoy nabuksan ng mga ngiti nito ang pinaka matandang locked door ss kasaysay na hindi pa nabubuksan.

"H..hi." He couldn't take his eyes off Ginger.

**🎶Why is this? The flow of my heart? .. What is this confusing thing?**🎶

"Salamat."—Ginger.

"Sorry. Hindi kita napansin."—Vergel.

"Okay lang."—Ginger.

"Azaña! tara na." tinawag na sya ng kanyang mga kaibigan.

"Sige ah. Bye!" masaya itong tumakbo palapit sa kaniyang mga kaibigan. Hinatid na lamang ni Vergel ng tanaw ang babae. Saka siya nakahinga ng maluwag.

"May gusto ka sa kanya?" muntikan na siyang atakehin nang bigla nalamang sumulpot si Autumn sa gilid niya.

"Wala siyang gusto sayo." walang emosyon na sabi ni Autumn.

"Oo na. Alam ko naman. hindi mo na kailangan ipamukha sakin yan." bagsak ang balikat na sabi ni Vergel.

"Bakit mo ko tinatawag?"—Autumn.

"Kasi gusto nila gawin kang model. Yan ay kung papayag ka."—Vergel.

"Model saan?"—Autumn.

"Yung kaibigan ko kasi na si Rafa ay president ng Journo Club. May ilalabas silang article tungkol sa school. Gusto nilang ikaw ang ilagay sa cover." paliwanag niya.

"Pag iisipan ko."—Autumn.

"Sige. Pero sana pumayag ka."—Vergel.

"Bakit?"—Autumn.

"Naisip ko lang kasi na magandang opportunity iyon sa iyo para magkaroon ka ng madaming kaibigan."—Vergel.

"Ganun ba iyon?"—Autumn.

"Oo."—Vergel.

"Sabihin mo nga sakin kung ano ang kaibigan para saiyo?.."—Autumn.

"Bakit mo naman naitanong yan?"—Vergel.

"Ako kasi... wala pa kong nagiging kaibigan." mahinang sabi ni Autumn.

"Anong sabi mo?"—Vergel.

"Wala." tinalikuran siya ni Autumn at lumakad palayo sa kaniya.Vergel heard what she said.

"Hindi pa ba tayo magkaibigan?" naitanong na lang ni Vergel kahit wala na si Autumn.

As Autumn walked down the hall, the eyes of the people secretly watching her were not hidden from her knowledge. She knew that someone was planning to harm her.

"Hoy." And she did not make a mistake. Just a few steps up the stairs, Suzane's group blocked her.

"Akala mo siguro nakaligtas ka na ah." mayabsng sabi ng babae. There was no emotion on Autumn's face. She tried to turn around to avoid but these women blocked her again.

"Sumam ka samin." sabi nito. Pero walang naging tugon si Autumn.

"Ano? mayabang ka?" dinuro siya ni Suzane pero hindi parin di Autumn.

"Anong pinagyayabang mo? Iyang mukha mo? Gusto mong durugin ko yan ngayon?" tumingin pa di Suzane sa mga kasama na parang nagyayabang. Autumn remained silent and stood up as if no one was talking to her.

"Umpisahan na na natin sa buhok nya." Nakatawang inabot ng isa ang isang gunting at inabot kay Suzane. There Autumn's reaction seemed to have changed. Her eyes glazed over at the scissors Suzane was holding. Walang pakundangang hinablot ni Suzane ang ilang hibla sa buhok ni Autumn. Pero mabilis nyang nahawakan ang kamay ni Suzane. Her grip was so tight that she seemed to want to crush the bone in Suzane's hand. Gulat at pasimpleng hinila ni Suzane ang kaniyang kamay ngunit hindi nya ito mabawi. Nakatitig din ng masama si Autumn na parang nagpanginig sa tuhod nya.

"Si aún no me has detenido, te ordenaré que saltes a la azotea!" gigil na sabi ni Autumn. Nagkatinginan ang iba dahil sa biglaang pagsasalita ni Autumn ng ibang lengggwahe.There she let go of Suzane's hand. Holding her hand that was almost cut off, Suzane trembled as she backed away from Autumn. Suzane looked around. Everyone seems to have witnessed how scared she was of Autumn. They go ahead and leave until Autumn returns to calm. Instead of being shy, she just flipped her hair na parang nagsasabing " mga wala silang binatbat."