webnovel

Mary's Sweet Revenge

-BOOK [2] OF THE VIRGIN MARY- Di kailangang matalo para mapatunayang matatag akong tao. Minsan mas mabuting manahimik di dahil takot ako, kundi hinahayaan kong sila mismo ang magpapabagsak sa kanilang pagkatao. Virgin, Innocent, Tahimik at Mahin-hin. Oo, yan ako three years ago. Ang apat na bagay na bumabalot saking pag-katao ay bigla nalang naglaho. Inaapi, nagpapa-api at lalong hindi lumalaban. Lahat ng bagay may hangganan. Lahat ng tao ay nagbabago. Lahat ng sakit ay naiibsan. May umaalis pero napapalitan. May nawawala meron ding bumabalik. Umalis ako para palitan at bagohin ang aking sarili. At nawala ako para paghandaan ang pagbabalik sa mga taong nanakit. Im Virgin Mary and im back for my Sweet Revenge. [MARY's SWEET REVENGE] WRITTEN BY: Mommy_J (All rights reserved 2016)

Mommy_J · Thành thị
Không đủ số lượng người đọc
43 Chs

KABANATA 4

KABANATA 4: New Friend

Mary Point of View

Nanatili akong nakatitig saking loptop, at umaasang sana ay mag reply sakin ang Edelbario Company. I know Matteo, can't refuse me for this, and  I make sure he won't regret my request. Pina ikot-ikot ko ang swivel chair while my eyes still looking at the screen of my loptop.

Bukas na ang flight ko pauwi ng Pinas at hindi ko ipag-kukubli kong gano ako ka excite. It's maybe im excited to meet my friends there, or should I say, im so much more excited to work with Matteo. Kaya lang ay mukha malabong mang-yari 'yon dahil wala paring reply ang kompanya nila sa request ko. Talaga bang namimili sila ng client? o sadyang mapili lang talaga itong si Matteo.

Well, mapilit akong tao kaya walang mawawala sakin kong paulit-ulit akong mag si'send ng request email sa kanila.

Nag-simula na akong magtipa sabay ng pagtunog ng notification ko sa email. Ang ngiti ko ay dahan-dahang lumapad ng bumungad sakin ang mensahe galing sa kompanya ni Matteo. I never thought they would response my message as when I wanted to go home. Good timing, actually. They on the right time, cause tomorrow i will be back home, where the place I should belong.

Sobrang lapad ng ngiti ko habang binabasa ang reply nila.

Dear Sir/Madamme,

Mr. Matteo Vion Edelbario, has requested to meet with you. He is available for a meeting on this February 10th on 10am. Please response by February 1st, so that we can proper arrangement for your visit. If you need another date and time, feel free to contact me to reschedule.

Sincerely,

Lorin Santiago his Secretary

I'm sorry Matteo but it's enough for me on that exact date. I don't need another date and time, I can wait for it. Nakangiti akong nagtipa para replayan sila. Hindi ko alam kong bakit ganito ako ka excite. It's because I can see them again. Wala na akong pakialam sa tunay kong ama, at mas lalo wala na akong pakialam sa kanilang lahat. I can barely my needs now, at kaya kong isampal sa kanila ang lahat ng paghihirap ko at sakit. But definitely, not just that so fast. Ang lahat ay idadaan sa lambing at tamis. I already made my plan Matteo, and this is kind of sweeter than sweet. Let's just forget about our past, and let's make another sweeten this time.

Inayos ko ang aking gamit pati narin ang sarili. Gusto kong gulohin ang utak ni Matteo at alam kong nang-yayari na ito sa kanya ngayon. I'am going you crazy Mattteo, I won't make you sleep until we drove each other. Stay back, and Mary's back.

Tumungo ako sa desk ni Joyce para kausapin sya. Naabotan ko syang may kinakausap sa telepono kaya hinayaan ko nalang. Napad-pad ang tingin niya sakin na namumutla. Dali-dali niyang ibinaba ang telepono saka ito tumayo pagkatapos yumuko.

"No...no..no It's okay," Suhestyon ko. Humalukip-kip sya sa harap at tila natatakot sa maari kong sasabihin. Parang nakikita ko ang dating Mary sa kanya noon. Sobrang hin-hin at napaka-inosente ng mukha.

"I'm sorry ma'am it was your client, asking for a dinner. Hindi nyo raw kasi sinsagot ang mga tawag niya." Ngumisi ako sa sinabi ni Joyce. Bumagsak ang mata ko sa kamay niyang hinilot-hilot niya. Para akong nasampal sa dating ako, bawat galaw ni Joyce ay kuhang-kuha ang dating ako, except the nerd glasses on her eyes.

"Huwag munang sagotin ang tawag niya ulit. Make him upset and don't mind him," Agaran kong sagot.

"Yes, ma'am." Pormal niyang sagot.

"Sya nga pala Joyce. Ngayon kana lumipat sa bahay ko. Bring all you're clothes at sumabay kana sakin pauwi," Namilog ang mata niya sa sinabi ko, tila hindi sya makapaniwala.

"P-po? ma'am." Utal niya.

"Let's go Joyce," Agad ko syang tinalikuran. Lumingon pa ako muli sa kanya at natataranta itong nag-liligpit ng kanyang mga gamit.

Bumaba na ako sa parking lot, at naramdaman kong nasa likod ko si Joyce. Bahagya akong lumingon sa kanya na pagod. I looked Joyce, and she already tired. I know this is not fair for her, but I want her to help me all of this. So I decide to bring her at my house.

"Pumasok kana," Imenuwestra ko sa may driver seat. Ayaw kong umupo sya sa likod, dahil ayaw kong nag-mumukhang driver. Sumunod ako sa kanya at agad pinaandar ang kotse. Kitang-kita sa gilid ng mata ko ang paninitig niya. Sumulyap ako sa kanya na may ngiti. "Don't be scared Joyce. I wan't you to know that im still a human, eventhough im you're boss. I won't eat you. So please stop shaking." Saad ko na agad niyang ikinalunok. Mas lalong natataranta ang kanyang kilos. Natawa ako! Her reaction, representation my throwback three years ago.

I smilled!

"Gusto kitang maging kaibigan, Joyce." Mas lalong namilog ang kanyang mata. She shrugged, her face turn around at tila sinisigurado kong ako ba ang kausap niya. To be honest, minsan na akong naging tigre sa harap ng mga staff ko sa kompanya. But it was 7months ago.

"P-pero ma'am..Hindi po ako nababagay sa stadu niyo. Mahirap lang ako, at mayaman kayo." Wika niya. Nag-buga ako ng hangin! Yang katagang yan ay palagi kong sinasabi noon.

"Walang pinipili ang pag-kakaibigan Joyce. Dahil kahit kailan ay walang nakasulat sa libro, na bawal makipag-kaibigan ang mayaman sa mahirap, at mahirap sa mayaman." Salaysay ko. Ang kanyang titig ay nanatiling nasa akin. Kanina ay di umano'y ayaw niya akong tignan, but this time ay naging diretso ang titig niya. Gusto ko maging komportable sya sakin. Ayaw na ayaw kong kinatatakotan ako ng ibang tao dahil pakiramdam ko ay naging iba ako sa kanila o kaya nilalayuan nila ako. Ang hirap mag-isa, lalo na't iniiwasan ka pa ng iba. Yes, I change. But my heart still smooth, and im always nice just like before. I'm still the old Mary, but not just as stupid as before.

Buti nalang at tinanggap ni Joyce ang alok ko. I wan't to be her friend, at laking pasalamat ko ay gusto niya rin ako maging kaibigan. Akala ko pa naman ay wala ng makikipag-kaibigan sakin. I was wrong!

Hinatid ko sya sa charleston kong saan ang apartment niya. Sobrang liit ng apartment ni Joyce. It all good at malinis ang buong paligid. Hindi ipagkakaila dahil sa labas palang ay mukhang napangalagaan ng may-ari.

"Ma'am sigurado po ba kayong mag-hihintay kayo dito sa labas? pwede po kayong pumasok sa loob." Anyaya niya sakin na nakangiti. I want, pero pagod na ang mag-kabila kong paa.

"H-indi na..Hihintayin nalang kita dito sa kotse. Sige na baka magabihan pa tayo lalo." Ngiti ko.

"Sige po ma'am..Saglit lang po ako!" Tumango ako saka ito dali-daling lumabas ng kotse. Pinapanunuod ko syang pumasok sa apartment niya. Mukhang marami ding Pilipino ang nag-boboard sa maliit na building na 'to.

I yawn while scratching my neck. Mukhang napagod ako sa araw na 'to. My flight tomorrow is already prepared at hihintayin nalang ako ni Rocky sa Manila. Ayaw ko pang gumasto sya ng pera para pumunta dito sa state, at nag-sasayang lang sya ng oras kong mag-kikita lang naman kami sa kataposan.

Panay sulyap ko sa labas at sampong minuto na ang dumaan ay hindi pa lumalabas si Joyce. Napagdesyonan kong pumikit nalang at sumandal sa back rest. Naiisip ko lang ang Gregoria, gusto kong umuwi doon at bisitahin sina Ante, Regienard, pati na si Becky. Kumusta na kaya sila doon? Mukhang kaylangan ko silang bisitahin dahil matagal akong nawala at paniguradong hinahanap nila ako tulad ng ginagawa ng apat kong kaibigan. Sana ay mapatawad nila ako!

I haved to meet Matteo first, before anything else.

Ilang sandali lang ay lumabas narin si Joyce. Bit-bit ang luma niyang maleta at malaking kahon na nasa braso niya ay napagkikitaang isa syang probinsyana. Napailing ako sa tawa, dahil naalala ko nanaman ang dating ako.

Dali-dali syang pumasok sa kotse at tila hingal na hingal ito may iilang pawis pa sa noo. Mukhang nahirapang mag-ligpit ng mga gamit. Pinunasan niya ang kanyang noo gamit ang likod ng palad niya. Sumulyap sya sakin na may ngiting pilit dahil sa kahihiyan.

"Ma'am sorry po talaga. Nahirapan kasi akong tanggalin ang mga larawan namin na nakadikit sa pader. Sorry talaga ma'am," Tumango ako bilang sagot at agad pinaandar ang kotse.

Maging sa byahe ay hindi makapag-salita si Joyce. Parang ayaw niyang makipag-usap sakin sa takot. Hinayaan ko nalang syang tumahimik at mas itonoun ang tingin sa harap. Kanina pa ako humihikab at gusto ko nang bumulagta sa kama.

Kalahating oras bago kami nakarating sa bahay ko. Sumulyap ako kay Joyce at napatingala ito sa mataas na palapag sa harap niya.

"Pumasok na tayo Joyce," Una akong lumabas saka ito sumunod sakin. Bit-bit ang kanyang maleta at malaking box at mukhang nag-lalaman ito ng mga larawan ng pamilya niya. Naiinggit ako kay Joyce dahil buo at masaya pa ang pamilya niya. Samantalang ako ay nag-iisa at wala ng pamilya.

Pinihit ko ang maindoor mg bahay.

"Feel at home Joyce," Saad ko. Iginala niya ang kanyang mata sa buong bahay. "Sumunod ka sakin sa taas," Umakyat ako sa hagdanan habang nakasunod sya. Tumungo ako sa dulo ng corridor ng bahay. Ito ang kwarto na napili ko para sa kanya. It all painted pink and white, and im sure she will like it.

Binuksan ko ang pintoan ng kwarto para sa kanya.

"Ma'am dito ako matutulog?" Tanong niya habang yakap-yakap ang ang malaking box.

"Panandalian," Sagot ko na ikinatahimik niya. Oo, panandalian lang dahil balak kong isama sya pauwi ng Pinas. Hindi sya sumagot! "Bumaba ka agad pag-katapos mong ayusin ang sarili. Sabay tayong mag di'dinner," Huli kong sabi saka sya tinalikuran. Tumulak narin ako sa kwarto ko.

Agaran akong nag-ayos nang sarili, pagkatapos maligo. Inabot ko ang phone ko sa gilid ng kama at bumungad sakin ang iilang message ni Rocky. Halos umabot ang ngiti ko sa tenga. Hindi niya talaga ako tinatan-tanan hanggang't hindi ko sya nirereplayan.

From: Rocky

Just got home from work. I miss you already.

Nagtipa ako para replayan sya.

Miss na din kita Rocky. See you soonest!

Binalik ko ang phone sa desk bago napagdesyonang bumaba. Nag-luto ako ng pork steak, mozarello, at pasta para samin ni Joyce. Narinig ko narin ang mga yapak niya mula sa hagdanan. Lumingon ako mula sa hagdanan at bumungad sakin si Joyce na nakabuhag-hag ang buhok. Ngayon ko pa napagtanto na may tinatagong ganda pala ang sikretarya kong nerd.

"Umupo kana Joyce. Para makakain na tayo," Imunwestra ko ang kabilang upoan kong saan nasa harap ko.

Pag-katapos naming magdasal ay nag-simula na kaming kumain. Tinignan ko si Joyce.

"Joyce I have something to asks you,"

"Sige po ma'am..Ano po 'yon?" Pormal niyang sagot. Ibinaba ko ang aking kobyertos bago sumandal sa backrest ng upoan.

"Pano kong isasama kita bukas sa pinas? papayag ka ba?" Tanong ko na ikinagulat niya. Inayos niya ang kanyang salamin bago ako sinagot.

"Wala pong problema sakin ma'am Mary. Pero bakit nyo po ako isasama?" Tanong niya at nanatili parin itong gulat.

"You have to meet Mr. Edelbario the owner of Edelbario Company. I wan't you to discuss from him our arrangement project. Kaylangan ko pa kasing dalawin ang puntod ng mga magulang ko sa probinsya." Eksplenasyon ko sa kanya. "Joyce," Inabot ko ang kamay niya. Kaylangan ko sya ngayon dahil wala na akong ibang maisip na paraan. And beside, sya lang ang mapag-kakatiwalaan ko. "Alam kong pinaghirapan mong pumunta dito sa state para magtrabaho. Alam kong pinangarap mong makapunta dito, para makatulong sa mga magulang mo. Nag-ipon ka nga ng pera sa patatrabaho sa pinas para lang makapunta ka dito diba? pero bigla-bigla ka nalang uuwi." Natagilan sa hapag si Joyce. "Don't worry..I will pay you triple for this. At pagkatapos ng pagkikita nyo ni Mr. Edelbario, I will bring you back here." Dugtong ko na ikinangisi niya.

"Naku ma'am, okay lang naman sakin ang umuwi sa pinas. Isa nga 'yong pag-kakataon para makita ko ulit ang pamilya ko. Tsaka boss ko po kayo ma'am, at kaylangan kong sundin ang pinapagawa nyo." Hindi nga ako nag-kamali sa pag-kuha sa kanya. Alam kong interesado rin syang umuwi, at ang kaylangan ko lang gawin ay bagohin sya.

"Thank you Joyce," Ngisi ko. Humalukip-kip sya sa harap ko at mukhang hindi pa nawawala sa kanya ang kahihiyan. I need her!

"E-h ako nga dapat 'yong nag-papasalamat sayo ma'am, dahil pinatira nyo ako sa bahay nyo. Tapos makakauwi pa ako ng pinas. Maraming salamat ma'am.. Ang bait-bait nyo po." Natawa ako sa masyado niyang pormal. Nag-patuloy ako sa hapag habang minamasdan sya. Ilang segundo kaming natahimik.

I need her! Kaylangan niyang makipag meet kay Matteo. All i need to do is make over her. Change her clothes, and throw her eye glasses.

Kaylangan kong litohin ang isip ni Matteo. Kaylangan kong sayangin ang oras niya para lang dito. I'm sorry Joyce, but you need to pretend as me. In just permanent way.

Sana pumayag ka!

Continue...