KABANATA 20

KABANATA 20: Compite

Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon. Galit, kaba at pagtataka. Nanatiling nakatayo si Matteo sa labas ng pintoan. What his motive? Why his here?

Sumulyap ako muli kay Rocky. He still not moving. Nagkatitigan sila ni Mattep at hindi ko alam kong anong klaseng titigan iyon, bukod ay wala akong makitang ekspresyon sa kanilang mata.

"Sir Matteo. Pumasok po kayo. Feel at home." kumunot ang noo ko sa anyaya ni Grace. Maging ang dalawa ay tinawanan sya.

"Hi Sir. Bakit kayo napa rito? Para sakin ba iyang bulaklak?" agad siniko ni Ivony si Jessica.

"Huwag ka nga. Para kay Mary yan. Malamang." pagtatama ni Ivony. Dahan-dahang lumapit si Matteo sakin na walang ekspresyon.

Naghihintay ako. Naghihintay na baka sakaling magsisimula ulit silang mag-away dito. Subukan lang nila.

"Why are you here?" may panunuya kong tanong. Bumagsak ang mata niya sa hawak niyang bulaklak. Di umano'y iminuwestra iyon sakin.

"I'm here to say sorry. I'm sorry for being like this." marahan niyang sagot. Kuyom ang kamao ko sa galit. Nanatiling tahimik si Rocky sa gilid ko.

"Nandito ba kayong dalawa para pag-awayan ako ulit? Kong mag-aaway lang kayo dito. Pwede na kayong umalis." palipat-lipat ang tingin ko sa dalawa. Naging maamo ang mukha nila at tila natakot sa sainabi ko.

"I'm here to check on you. I'm here to see you. Hindi ako nandito para makipag-away," sagot agad ni Rocky. Pabalik-balik ang tingin ko sa dalawa at mukhang kalmado ang kanilang mga mata.

"And how about you?" taas kilay ko kay Matteo. Maging sya ay kalmado. Walang bahid na takot at inis ang nakikita ko sa kanyang mga mata.

"I'm here because, I miss you." napalunok ako sa sinabi niya. Panay tili ng tatlo kong kaibigan sa likuran. Halos hindi ako makagalawa. Sinabi niya talaga iyon sa harap ng mga kaibigan ko? Nice acting huh? Best actor.

"Cut!" bulyaw ni Jessica at dali-dali itong lumapit sa dalawa. "Akin na yan. Hmhmhm yan din akin na. Don't worry guys ilalagay ko lang ito sa kwarto ni, Maey. Unless kong hindi niya ito tatanggapin? Edi akin nalang huh!?" tawang-tawa ang dalawa sa ginawa ni Jessica. Kinuha niya ang dalang bulaklak at stuff toys na hawak ng dalawa. Dali-dali itong pumasok sa kwarto ko.

"Mabuti pa at sumabay na kayo sa almusal namin," si Ivony. "Wait kukuha lang ako ng dalawang plato," dali-dali din syang tumulak sa kitchen. Naiwan kaming apat sa sala.

"Sir, Matteo. Sir, Rocky. Dito kayo umupo." ngisi ni Grace. Napasinghap ako. This time ay makakasama ko ang dalawa sa hapag.

Nanatili silang nakatayo at di umano'y ayaw pang umupo. Nakagat ko ang ibaba kong labi. Ayaw ko naman maging bastos.

"Sige, maupo na kayo." tinalikuran ko ang dalawa. Naramdaman kong sumunod sila sakin.

Dumating si Ivony na may dalang plato. Lumabas nadin ng kwarto ko si Jessica.

"Ipagpapatuloy nanatin ang pagkain," masaya saad ni Ivony.

Umupo ako pwesto ko kanina. Nasa kaliw ko ay si Matteo at kanan naman ay si Rocky. Sinamaan ko ng tingin si Grace dahil sya ang umayos sa upoan namin. Sinasadya niya talaga ito noh?

Para akong nasa masikip na kulongan dahil sa pinagitnaan ako ng dalawang ito. Halos hindi ako makagalaw dahil nababangga ng siko ko ang siko ni Matteo. Maging si Rocky ay ganon din.

"Grace," tawag ko sa kanya. Sa puntong ito ay nag-uusap ang mga mata namin. Idea niya ito at talagang na e'enjoy syang mahihirapan ako dito sa gitna.

"Hehe sorry. Tsaka okay lang yan noh? Ayaw mo? Palit nalang tayo?" nagtawanan ang tatlo sa sinabi ni Grace. Mukhang naiintindihan nila ang punto ni Grace.

Sinulyapan ko ang dalawa at wala parin silang ekspresyon. Sobrang tahimik namin sa hapag. Tanging ingay lang ng kobyertos ang plato ang umalingaw-ngaw sa buong paligid.

Nilibang ko ang sarili ko sa hapag. Kaylangan kong kumalma. Aabotin ko sana ang fried chicken sa bowl ng pinigilan ako ni Rocky. Hinawi niya ang tinidor ko gamit ang tinidor niya.

Maging sila ay natigilan.

"Don't eat that to much, Mary. Bawal yan sayo diba?" napasulyap ako sa kanya. Dahan-dahan kong ibinaba ang tinidor na hawak ko.

"Ngayon lang ako nakakain niyan. I usually cook healthy foods here. Ngayon lang din ako nakapagluto niyan dahil para sa mga kaibigan ko. I can eat that, anyway. I'm not sick, Rocky." may iritasyon kong sagot. Tinaasan niya ako ng kilay. Suck! Last time I eat fried chicken ay isang linggo akong hinika. Allergic ako sa balat nito, lalo na pag pinirito.

"No," padabog niyang sagot. Humalukip-kip ako sa gitna. I don't have no choice and follow him.

"Minsan lang diba?" nabigla ako sa ginawa ni Matteo. Kumuha sya ng isang kapirasong manok sa pinaglalagyan nito.

Inilagay niya saking plato ang manok. Hiniwa-hiwa niya ito at di umano'y pinaghiwalay ang buto sa balat. Napatitig ako kay Matteo at nanatili itong nakangiti.

"What are you doing, Matteo? Bawal sya sa manok. Did you ever think that?" pigil ni Rocky. Napasulyap ako sa kanya na nakanguso.

"Oo para sayo. But for me? Walang bawal-bawal. I want to spoiled, Mary." gusto kong maubo sa sinabi ni Matteo. Maging ang tatlo ay sobrang lapad ng ngiti.

"It's not that, Matteo. Iniisip ko lang ang panga-ngatawan ni Mary. Hinihika sya sa manok na yan. Think it, Matteo. Don't act like a stupid brat." naging pagbabanta ang boses ni Rocky. Natigilan si Matteo sa narinig. Tila napaisip din ito.

Nagkibit sya ng balikat bago nagpatuloy sa paghihiwa ng manok sa plato ko.

"Yes, in your case. But sorry. It's me, not you. Mary want to eat these, so I just gave it what she want. Don't be so selfish, Rocky." ngising wika ni Matteo. Ramdam na ramda ko ang mainit na awra ni Rocky. Tila nagtitimpi at naghuhumentado sa galit.

"Okay guys. Ganito nalang. Para hindi kayo magtatalo sa isang manok lang. Mabuti pa't akin na yan," tumayo si Ivony at kinuha ang kapirasong manok sa plato ko. Hindi ko alam kong anong irereaksyon ko. "Samin nalang ito, tutal eh niluto ito ni Maey para samin," agad sinungkaban ng tatlo ang manok.

Napailing ako at gusto kong matawa. Tinignan ko ang dalawa at nakatitig lang ito sakin. Umiwas ako ng tingin saka nagpatuloy sa hapag. Ramdam ko ang paninitig ng dalawa at nakakawala sila ng konsentrasyon. Nakakaabala saking pangunguya.

"Maey, night out tayo mamaya. Ano go?" biglaang suhestyon ni Ivony.

"No," sabay nina Matteo at Rocky. Palipat-lipat ang tingin ko sa dalawa.

"Ah...eh. Bakit Sir Matteo? Sir Rocky?" nguso ni Ivony. Nagkataginan ang dalawa at tila naglalaban ng titig.

"Shes not allowed to drink hard." ma awtoridad na sagot ni Rocky. Natigilan ako sa pangu-nguya ng pagkain. Inaamin ko na mimiss ko ang pagiging protective ni Rocky. But just what I've said. I know what I'm doing. I'm not kid, anymore.

"Sige. Mamayang gabi." sagot ko bago sinulayap si Rocky. Sobrang sama ng tingin niya sakin.

"Don't drink, Mary." biglaang sambit ni Matteo. Natahimik ulit kami. "Unless if I'm not there to watching you." ngisi niyang nang-aasar. Kumunot ang noo ko habang ang tatlo ay nagsimulang kiligin.

"Kong mag babar kayo mamaya. Sasama ako," napasulyap ako kay Rocky. Ngumunguya ito ng pagkain subalit hindi ako tinitignan. Igting panga niyang pinaglalaruan ang kanyang kobyertos.

"Then, I think should I go to." inilapit ko ang tingin kay Matteo. Nakatitig ito sakin na may ngiti. Inirapan ko sya bago umiwas ng tingin.

"Hindi muna kaylangang sumama, Matteo. I can protect, Mary since and then." sa pagkakataong ito ay nagkatitigan ang dalawa. Ang kanilang mga mata ay tila nagbabanta.

"Alright," sarkastikong sagot ni Matteo. "Yes, you can protect her unless if you are a security guard or a padlock seller, or maybe a locker? Nice huh!? Sounds good to your name." nagulat ako sa sinabi ni Matteo. Ang kanyang ngiti ay nang-aasar kay Rocky.

Tinignan ko si Rocky subalit walang bahid na iritasyon ang kanyang mukha. Hindi ko maguhit kong anong ekspresyon ang meron sya dahil hindi ko ito mabasa. Hindi ba sya magagalit sa sinabi ni Matteo?

Tumawa lang ito ng mahina.

"Let say I am. Atleast I hold the key. And I am the only one can unlock, Mary." sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa sinabi ni Rocky. Tila may bumara sa lalamunan ko at ayaw akong pasalitain nito. Sobrang sikip ko sa pagitan nila. Di umano'y nahihirapan akong lumabas. Ang hirap barangan at pigilan ang takot at kaba. Lalo na't. Ang dalawang ito ay nagbibigay sakin ng kahinaan.

Bahagyang tumawa si Matteo ngunit sakin ito nakatingin. Maging ang tatlo kong kaibigan ay walang balak magsalita na tulad din sakin.

"Then, I can be a thief. I am going to steal Mary's heart. Sounds cool, right? What you think, Rocky?" may panunuyang sagot ni Matteo ngunit may ngiting nang-aasar.

Napalunok ako sa sinabi niya. Balikwasa ay nagsimula ulit gumulo ang isip ko. They fighting infront me again.

"I lost my apetite," padabog akong tumayo bago ibinagsak ang kobyertos sa plato, rason kong bakit ito nakagawa ng ingay.

Kuyom ang kamao ko sa galit. Dumirekta ako sa kitchen. Nilinis ko ang aking kamay sa sink. Wala sa sarili kong nilalaruan ang gripo habang dinaramdam ang malamig na tubig saking kamay. Wala sa sarili at bagkus ay nahihirapan ako sa dalawa.

Napasinghap ako. Itinukod ko ang makabila kong kamay sa sink. Hinahayaan kong umagos ang malinis na tubig mula roon. Naiinis ako, hindi ko alam kong bakit. Tila nawawala na ako sa tahak ng aking plano. Ganon lang ba kadali? This is not even me, before. I'm sad, hurt, angry, mad, disappointed. But you know what? I'll put on a happy face and forget my stupid mistake. It will hurt but I can Imagine my heart still beating inspite of everything.

"Bakit nga ba ako nagkakaganito?" bulong ko saking sarili.

Nagulat ako ng biglang sumulpot si Matteo sa gilid ko. Bahagya akong napaatras. Pinatay niya ang gripo bago ako tinignan.

"Don't waste to much," saad niya subalit may ngiti. Tinalikuran ko sya para magpunas ng kamay. Naramdaman ko ang pagsunod niya sakin. "I'm sorry for not being a good enough," mabilisan ko syang sinulyapan. Ang kanyang mata ay bumagsak saking kamay. Tila gusto niyang hawakan iyon.

Minabuti kong itago ang aking kamay sa likod.

"Buti at alam mo," sarkastiko kong sambit. Narinig ko ang pagbitaw niya ng buntong hininga. "Bumalik kana doon at sabayan sila sa hapag." dugtong ko. Umiling sya tanda ng kasagotan. Sumandal sya sa sink habang nakatingala sa kisame.

This time ay mas lalo kong napagkikitaan ang matangos niyang ilong. Sabayan mo pa sa makapal niyang pilik mata. He was so perfect creation, but not a perfect lover.

"Alam kong malaki ang pagkakamali ko sayo. Nasaktan kita. But you know what," sumulyap sya sakin. "I already face my karma. I deserve your complimment, Mary. If you mad at me? I accept it. Hindi kita masisisi. Pero sana ay hayaan mo akong patunayan sayo ang pagbabago ko. Mahal kita Mary higit pa sa buhay ko," mariin akong napapikit sa sinabi niya. Bagkos ay bigla-bigla ko nalang naramdaman ang galit. Mas lalo ko lang naalala ang lahat na ginawa niya.

Yan na yan din ang sabi niya sakin noon.

"Wala akong pakialam sa sinasabi mong pag-mamahal. Wala narin akong pakialam sayo, Matteo." wika ko. Bumagsak ang magkabila niyang balikat. Ang titig niya sakin ay mas lalong lumalim.

"Give me one more chance, Mary. And I promise I wont let you go again." natawa ako sa sinabi niya.

"Sorry. No more chance, Matteo. I'm done. We're done. It's over." naging ma awtoridad ang boses ko. Tinignan niya ako ng malumanay.

"Hindi mo na ba talaga ako mahal?" nabigla ako sa katanongan niya. Tila may bumara sa lalamunan ko. Napalunok ako. Napahawak ako sa dibdib ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Taga tibok nito ay isinisigaw ang galit at inis. "Uulitin ko Mary. Hindi mo na ba talaga ako mahal?" nanigkit ang mata ko sa katanongan. Para akong nadapa at tila nahihirapang bumangon.

"What the hell, Matteo." sigaw ko. May ngiti sa kanyang labi at tila naglalaro ito.

Umiwas ako ng tingin.

"Simple question, why you just cant answer? Mahal mo parin ako diba? Diba, Mary? Dahil ako Oo. Mahal na mahal parin kita hanggang ngayon." may panunuya niyang wika. Tinignan ko lang ang mata niyang mapupungay. May dalawang guhit itong ekspresyon. Pagod at sigla.

"No. Hindi. Wala na akong nararamdaman para sayo, Matteo. I already move on. I don't remember my feelings for you. It's all gone. And beside it's long ago." sagot ko agad. Bumagsak ang mata niya sa sahig dahil sa sinabi ko. Ang kanan niyang kamay ay nakapamulsa habang ang kaliwa naman nito ay nasa batok niya.

Dinig na dinig ko ang buntong hininga niya.

"Hindi na ba talaga?" ulit niya at tila hindi na kontento sa sagot.

"Hindi na," iwas tingin ko. Nagulat ako dahil sa biglaan niyang paghawak saking kamay. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Sorry," kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Nakakailang sorry na sya pero ito ang kakaiba. "Sorry dahil hindi ko kayang tanggapin. Your feelings are gone? And I will do everything to get it back, Mary." gusto kong bawiin ang kamay ko subalit humigpit ang hawak niya nito. "Don't close your doors for me please," sa pagkakataong ito ay ma pwersa kong binawi ang aking kamay.

"Siradu na ang puso ko, Matteo. Pakiusap. Huwag ka ng bumalik." agad ko syang tinalikuran bagama't hinila niya agad ang kamay ko. Mapakla niya akong tinititigan. Halos hindi ako makagalaw.

"I will still find the key to open it up and do whatever it takes just to be with you, again." parang paulit-ulit pumapasok sa tenga ko ang sinabi niya. Umalingaw-ngaw sa ka loob-looban ng aking tenga ang pangungusap na iyon.

"Kahit gawin mo pa ang lahat hindi na muling maibabalik pa ang nararamdaman ko para sayo." sagot ko. Mas lalo kong naramdaman ang higpit na hawak niya saking kamay. Ramdam ko ang kanyang galit.

"I know but i won't give up, Mary. Kahit sabihin mo pa sakin yan ng paulit-ulit ay hindi parin magbabago ang nararamdaman ko sayo. I fight until I die." natawa ako. Gusto kong humalakhak sa sinabi niya.

"Ang dami sigurong iiyak na babae pag nangyayari iyon noh? Burol mo pa lang ay sandamak-mak na ang babaeng dadalaw sayo," naging galit ang ekspresyon niya. Dahan-dahan niyang bintawan ang kamay ko. Bumagsak ang kamay ko sa ere.

"Matagal na akong patay, Mary. Simula nong iniwan mo ako." napahawak ako sa dibdib. Sobrang lalim ng titig niya sakin at sinusuri ang nang-iinis kong mga mata.

"Bumalik kana sa sala. Paghahanda ko lang kayo ng panghimagas." agad ko syang tinalikuran at minabuting tumungo sa refrigerator. Isa-isa kong kinuha ang mga prutas sa basket.

Bahagya akong lumingon sa likuran at nanatili syang nakatayo mula sa sink. Sinamaan ko sya ng tingin.

"Why are you still standing here Matteo? I said go back there," itinuro ko ang pintoan palabas ng kitchen. Naningkit ang mata ko sa paninitig niya. Di umano'y naglalaro ang kanyang mga labi.

Sinundan ko ang tingin niya at napadpad ang mata ko sa suot kong sexy short. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa kahihiyan. Hinulikip-kip ko ang aking magkabilang hita.

"Anong iniisip mo dyan? Huh!?" inangat niya ang kanyang ulo bago ito ngumisi sakin.

"Nah, I'm starting to see sweet dreams with open eyes," namilog ang mata ko sa sinabi niya. Aakmang tataponan ko sya ng prutas ng bigla niyang itinaas ang kanyang magkabilang kamay. "Whoa, relax. I just--- I just---,"

"Matteo," pagbabanta ko. Natawa sya bago niya kinati ang kanyang batok.

"I'm just happy to see your legs again,"

"Tatapunan na talaga kita," pagbabanta ko ulit. Nanatiling nakataas ang kamay ko at hawak-hawak ang pulang mansanas.

Tawang-tawa syang umaatras habang nakataas ang magkabilang kamay.

"Ok! Ok! Lalabas na ako," dahan-dahan syang naglakad patungong pintoan. Pinapanunuod ko syang tumulak mula roon.

Dahan-dahan ko naring ibinaba ang mansanas sa basket. Pinihit niya ang pintoan bago ako yumuko.

"By the way, Mary." inangat ko ulo ko at nanatili syang nakatayo sa pintoan. Hawak-hawak niya ang doorknob.

"Ano!?" bulyaw ko.

"Nothing. I'm just thinking about your outfit. Your fucking damn hot with that, huh!" sinamaan ko sya ng tingin. "Para kang assignment. I wanna take you home," huli niyang sabi bago ako tuluyang iniwan.

Nalaglag ang panga ko sa narinig. Gusto kong magwala at itapon sa pagmumukha niya ang mga prutas na ito. Nagagawa niya pa akong bastosin pagkatapos niya akong saktan?

Great. Just great. Well, you give me a such great idea Matteo. Habolin mo ako ng habolin hanggang sa mapagod ka. Para malaman mo rin kong anong pakiramdam ng umaasa at maghintay.

Hope but never expect. Look forward but never wait.

Yan na yan ang laging palatandaan ko noon pa.

Tignan nating kong hanggang saan ka aasa sakin.

Continue...