Chapter 3

Unti-unting minulat ni Adonis ang kanyang mga mata. Nang binuksan niya na ito ay bumangad kaagad sakanya ang nakakasilaw na sinag ng araw.

Hinarang niya ito gamit mga kanyang braso, at dahan-dahang bumangon. She decided to wait for a couple of seconds to adjust her blurry sight.  When her sight finally adjusted, Adonis suddenly yawn while scratching the back of her hair.

She couldn't even imagine how messy her hair was, at kung gaano ka sabog ang mukha niya. She just squinted her eyes while yawning non-stop.

Moment later tulala naman siyang nakatitig sa kawalan habang sinusubukang alalahanin ang mga pangyayari na nangyari kahapon, 'di niya naalala na nakatulog pala siya sa bisig ng doktor.

Nung naaalipungatan na siya, saka pa niya napagtaka kung bakit siya napunta sakanyang ilid. Di niya rin naaalala kung pa'ano siyang napunta rito.

Takang napatingin si Adonis sa kapaligiran, tanda niya pa'y nasa labas lamang sila ng hospital, kasama si nurse Even. Pa'anong narito siya ngayon sa kanyang silid, suot ang kanyang paboritong pajama. Naalala pa nga niya kung gaano sila kasaya kasama ng kanyang si Even habang nag ehersisyo.

Sinubukan niyang alalahanin lahat ang nangyari kahapon, bumalik sa alala niya kung paano siya na walan malay habang tumakbo si nurse Even nang puno ng pag-alala ang mukha para saluin siya; Ilang sandali naramdaman niya ang pagkahilo at sakit na sa ulo para bang ginagatilyo ito.

Palihim nakinagat ni Adonis ang kanyang pisngi at mariin na pinikit ang mga mata. Mabuti nalang wala ang kanyang lola Lucienda, at mag-isa lang siya rito sakanyang silid, aniya sa kanyang isipan.

Sa sobrang lalim ng iniisip ni Adonis, 'di  niya napansin na kanina pa pala nag mamasid si Lupin sakanyaa habang nakasandal ito sa pintuan ng kanyang silid

Lihim itong Napatawa dahil sa nasaksihan.  He'd never thought that Adonis was capable of acting like clueless. He grinned when he saw how she pouted her lips, trying her best to remember what had happened. He finds it cute when she's acting like an innocent child.Tuloy napailing nalang ito na natatawang minamasdan ang dalaga na tahimik na ngumingiti

His arms were crossed in his chiseled chest, intensely looking at the most beautiful woman he ever knew. He couldn't help but smile when he saw confusion strike again in her eyes.

Napansin ni Lupin ang bago sa ekspresyon ni Adonis, He immediately scanned her and noticed Adonis was robbing her forehead. Worries embarked on Lupin face when he saw pain in her face.

"My princess..." He calls her deeply, trying to catch her attention, and he did.

Mabilis na napalingon si Adonis sa boses kung saan iyon nanggaling. Her eyes widened when she saw who was standing on her doorstep and the pain she felt earlier in an instant.

"Lupin..." she almost whispered with shock written all over Adonis's face.

Hindi niya maigalaw ang katawan niya nang dahil sa pagkabigla para bang naging bato siya maging ang kanyang buong pagkatao

Di inakala ni Adonis na narito pala ang kanyang doktor. Tanging na sakanyang isipan ngayon ay ang nais na tumakbo papaalis at iwan ang doktor rito ngunit 'di niya magawa She was so stunned to move an inch.

Adonis heard his faint chuckled, making her face flustered even more. He was leaning with an intensifying gaze; looking at her. Di niya maramdaman at maigalaw ang kanyang katawan sa sobrang pagkabigla. Pakiramdam niyang yumanig bigla ang buong mundo, gayon din ang kanyang puso.

She was sitting in her bed with an open mouth and widened eyes. In front of her is Lupin, slowly walking towards her. Tila awalan nang lakas ang kanyang buong katawan. She can feel the intensity of his stare along with his steps. As her heart is syncing in Lupin steps crazily.

Alam ni Adonis hindi na pamilyar sakanya ang damdamin nato at alam na alam niya kung ano ito. How could she deny it? The feeling like her heart is bursting apart whenever she sees Lupin is something she kept hidden for years.

Walang duda ngang mahal na niya ang kanyang personal na doktor, matagal na. At bukod tanging siya lamang ang may kapangyarihang patigilin ang tibok ng kanyang puso.

"Princess, are you okay?." Nag alalang tanong ni Lupin

Subali't di niya ito pinansin dahil sa kahihiyan na bumubuo sakanyang kalooban. Sa sobrang hiya na naramdaman ni Adonis, minaigi niyang isinalagpak ang sarili sa kama at mabilis na binalot ang sarili ng komot. Di nayi narin pa initinda ang sakit sakanyang ulo.

"Baby, are you oka–" Adonis cut him off.

"Don't come near me." Adonis firmly said underneath the white–soft fabric hugging her being. Mas lalong niyang hinigpitan ang kapit sa kumot nung narinig kung pano siya nito tinawag. Papalapit nang papalapit si Lupin sakanyang kinaroroonan.

Tulis pa sa espada ni Haring Arthur na hindi talaga makikinig si Lupin sakanya at alam niya iyon. Rinig na rinig niya ang bawat hakbang at ingay sa suot nitong sapatos na lalong bumabaliw sakanyang puso.

"Is something wrong, Princess? May masakit ba sayo?" Lupin asks.

Of course, he would immediately notice that something was wrong with her, him acting like a father figure and him being also her doctor. She hated it.

"Sinabi ng h'wag kang lumapit, eh!" Takwil niya rito ngunit hindi parin ito natinag at patuloy paring humahakbang papalapit sakanya.

"Walang mali! 'di rin masakit ulo kaya 'wag kang lumapit. Please stop asking questions. "Matigas na sambita ni Adonis sa ilalim ng kumot.

'Di makita ni Adonis kung ano ang ekspresyon nito pero ramdam niya na hindi nagustuhan ni Lupin ang tuno na ginamit niya

" Don't use that tone on me, young lady. " Seryosong sambita ni Lupin na ikinatigil niya.

Adonis heard him sign. "I'm sorry." Sabi ni Lupin na nakalapit na pala.

Tahimik lang niyang pinapakinggan si Lupin and

She knows for sure his standing beside her bed; waiting for her to speak up.

" I know you're upset, but don't talk like that to me. I am still your doctor, Adonis." Lupin said with a calm voice.

"I'm sorry, Kuya." Malamlam na sambita ni Adonis. "Galit ka ba sakin, kuya?" muling tanong niya kay Lupin.

"Of course not, Princess. I am not mad at you. tampo siguro—"

"Kuya naman eh!" Maktol na aniya ni Adonis kay Lupin na palihim natatawa.

"Hindi na..The moment you say sorry, na wala na ang galit ko sayo. Pinag alala mo lang ako, Adonis. "

"Sorry, kuya. Pasensya kung pinag alala kita." Adonis said to Lupin. Nanlambot ang ekspresyon ng doktor. 'Di kayang tiisin ni Lupin na magalit sakanya.

"It's fine, Princess. But please don't try to remember what you can't remember. I hate seeing you, forcing yourself to be fine." Pahayag ni Lupin.

Sakabila ng kapal ng kumot, ramdam na ramdam niya ang marahan nitong haplos.

"Alam mong gaano ka ka importante sa buhay ko, Adonis. Kaya naman kung may masakit man sayo, tell me. What's the point of me being your doctor if I can't properly take care of you."

What he said makes her lose her grip on her blanket. Tila paulit ulit na bumalik sa isipan niya ang mga salitang binitawan ni Lupin. It was too good to be true. Too damn good to be true. Bago paman niya muling mahawakan ang kanyang kumot ay may humila na rito at marahan na hiniwakan ang kanyang kamay.

" Stop hiding inside your blanket, Princess. Come out..."

Tila tumigil nang biglaan ang tibok puso ni Adonis; kasabay ng pag tigil ng takbo ng oras. He was like a forbidden angel, ready to guide her into the abode of heaven.

Adonis dooze off when she saw how his beautiful smile perfectly blended in the rays of the sunlight. Animo'y nag kaisa sakanyang paningin ang ngiti ni Lupin at ang nakakasilaw na sinag ng araw.

'Di alam ni Adonis kung ilang minuto siyang nakatunganga sa harapan nito. Para siyang istatwang nakatitig sa isang gregong diyoso na kaylan man di niya makakamit. Ultimo pagtawag ni Lupin ay di niya narin napansin, as if she's falling into the arms of a devil.

"Adonis," Lupin called her for the fifth time, but still no answer. "Hey, you're spacing out?" Lupin worriedly said while waving his hands in front of Adonis's face. " Adonis, baby. Are you there?" He called again, yet still no answer from her.

Nabalik lang sa realidad si Adonis nung naramdaman niyang may malambot na bagay'ng humaplos sa mukha niya. It was Lupin caressing her face gently.

"Sinabi ko lang naman na huwag ka munang lumapit, kuya eh.." Mahinang sambita ni Adonis.

Inuyuko niya nalang ang kanyang mukha habang ang kamay ni Lupin ay nanatili parin sakanyang mukha.

"Ba't dika nakinig?" aniya kay Lupin na magaang hinahaplos ang kanyang pisngi.

"Because I'm hard-headed, remember?" Lupin said while chuckling.

He knows for sure why Adonis didn't want him to come near her. Ayaw ni Adonis na makita siya nito na hindi maayos ang sarili. Natatawa nalang tuloy siya sakanyang isipan. It's kinda cute but troublesome.

"Still, you should have stayed outside. I could have fixed myself first. Ang panget-panget ko."

"Princess, don't say that. You're already perfect in my eyes." He gently lifts Adonis's face, only to be met with her captivating eyes. " I love your morning looks and your sleeping face. Everything about you is picturesque. "

Ramdam ni Adonis ang paghigpit ng kamay nito na nakahawak sakanyang mga kamay. It felt warm and soothing. Yung tipong init na hindi niya gustong pakawalan kahit ano mang mangyari. She wants his warmth, Doctor Lupin warmth to forever remain by her side.

Nung humiwalay na ang kamay ni Lupin sakanyang pisngi, Tila bumangad ang malamig na presensya. she feels alone.

"Here, drink water first." Inabot ni Lupin sakanyang ang basong tubig.

Palihim napangiwi si Adonis she just hates the water of this hospital. Pakiramdam niya umiinom siya ng gamot kesa tubig.

Natapos ang araw ni Adonis kasama si Doctor Lupin. Tawanan at kulitan ang bumabalot sakanyang silid. Gayun din pinagsabihan siya nito na kailangan niyang umiinom ng tubig sa tamang oras.