EPISODE 3
ฉันยืนพิงกำแพงหลบอยู่ที่ชายคามุมนึง สวมหมวกฮู้ดของเสื้อคลุมขนสัตว์ ที่เสาหลังคามีคบเพลิงจุดอยู่ดวงเล็กๆ ที่อิเนสรู้ว่ามันไม่ช่วยความอบอุ่นอะไรเลย
แม้อากาศข้างนอกจะหนาวไปหน่อยแต่ว่าความอดทนและความเคยชินของอิเนสทำให้เธอไม่รู้สึกถึงความยากลำบาก เหล่านั้น
เธอยืนอยู่ตรงนั้นจนดวงตะวันขึ้นจากขอบฟ้า สีแดงของแสงตะวันในฤดูหนาวเปลี่ยนให้เป็นสีส้มแดงระเรื่อจางปนกับสีเหลืองส้มของก้อนเมฆา พระอาทิตย์ไม่แจ่มแจ้งเท่าไหร่นัก
คืนค่ำที่ผ่านมาอิเนสไม่นอนหลับเธอเพียงหลับตาเพียงเพื่อพักผ่อนแต่ไม่ได้หลงสู้ห้วงพะวัง ยังคงมีสติอยู่ครบถ้วน
การอดนอนคืนเดียวไม่ได้มีผลต่อเธอเลย เพราะว่ามรสุมที่ใหญ่กว่านี้เธอก็เจอมาแล้ว
ในเวลา7เข็มนาฬิกาสั้นและ1เข็มนาฬิกายาวอย่างพอดิบพอดี อิเนสก้าวย่างออกจากชายคาที่อาศัยหลบมุม ท้องถนนต่างประดับประดาด้วยของตกแต่งมากมาย แต่แม้ปลายหางตาของอิเนสก็ไม่ได้สนใจ
หิมะที่กองหนักบนถนนจางลงเพราะคนต้องการใช้ถนนเส้นนี้ การเดินทางต่อของอิเนสจึงง่ายลงชั่วขณะ อิเนสเดินไปเรื่อยๆจากที่เปลี่ยวเข้าสู่เมืองชุมชน เมื่อเข้าสู่พื้นที่เจริญก็มีคนเป็นธรรมดา แต่อิเนสยังคงก้มหน้าเดินต่อไป
โอ๊ย!! เสียงใสๆของสาวคนนึง ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่อิเนส เสียงนี้เนื่องจากว่า สาวน้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอิเนสกำลังเพลิดเพลินกับการชื่นชมวันปีใหม่ในท้องถนน จนลืมสนใจสิ่งรอบข้างใกล้ เธอเลยสะดุดกับขาของอิเนสเข้าอย่างจัง
เจ้าตัวนั้นล้มลงไปกองกับพื้น ขณะที่อิเนสยังยืนได้อย่างปกติทั้งที่เป็นฝ่ายถูกชน
ความอ่อนแอแบบนี้ไม่มีในอิเนส
เสื้อผ้าที่สาวน้อยคนนั้นสวมใส่เป็นชุดเดรสสีฟ้าแซฟไฟร์สลับกับสีครีมดอกเดซี่ นอกชุดเดรสสวมเสื้อสัตว์และรองเท้าบู๊คยกส้น ทั้งหมดนี้ดูราคาค่อยข้างที่จะแพง
นี่!! ช่วยกันไม่ได้หรือไง?? ยืนสมน้ำหน้าฉันเหรอ เธอร้องถามอิเนสที่ไม่แม้แต่ปรายตามองเธอ
อิเนสหันหน้ามามองเธอสายตานั้นดูเเข็งกร้าวจนทำให้อีกฝ่ายต้องลดเสียงลง
คนล้มน่ะ! ช่วยหน่อยสิ! พูดพร้อมส่งมือให้ คราวนี้อิเนสกลับหันหลังแล้วเดินต่อไปอย่างไร้เยื่อใย
เฮ้ย!! ทำไมนิสัยแย่อย่างงี้ล่ะ เธอตะโกนตามหลัง
ความจริงแล้วที่ตอนแรกอิเนสยังยืนอยู่ไม่ใช่เพราะว่าช่วยหรือสมน้ำหน้าอะไร
เธอเพียงต้องการคำขอโทษของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นว่าแม่หล่อนคนนั้นจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผิด เธอจึงได้จากไปอย่างไร้อารมณ์
อิเนสนั้นเดินไปไกลแล้วแต่สาวน้อยคนนั้นยังลุกไม่ขึ้น ไม่รู้เป็นเพราะเธอลุกไม่ขึ้นหรืออิเนสเดินเร็วเกินไปกันแน่
คนที่ล้มอยู่กลางถนน คงมีแต่สายตาจับจองมอง สาวน้อยมองซ้ายขวาแล้วพยายามรีบลุกด้วยอายสายตาผู้คน
ขณะที่เธอกำลังค่อยๆลุกขึ้นมาก็มีชายหนุ่มร่างใหญ่ สูงราว190เซนเข้ามาพยุง เมื่อเจ้าตัวเห็นชายหนุ่มผู้นั้นก็หน้าบึ้งใส่ทันที
เขาไม่ได้คำถามอะไรแต่อย่างใด เพียงเลิกคิ้วที่โค้งเพียงน้อยเล็กเป็นสิ่งที่สาวน้อยผู้นั้นผิดหวังนิดหน่อย
พี่ชาย! น้ำเสียงค่อยข้างหงุดหงิด ดูนางคนนั้นสิ ชนน้องซ้ำยังไม่ขอโทษก็จากไปแล้ว นางคาดโทษผู้อื่น
ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ปรายตามองอิเนสที่เดินหันหลังออกไปทุกที
นับตั้งแต่ชายผู้นั้นเดินเข้ามาก็มีทหารองค์รักษ์ที่ดูแข็งแรงเดินตามเข้ามาอีกจำนวนไม่น้อย
เขาเพียงพยักให้หน้าใครคนนึง
ชายองค์รักษ์ก็เดินเข้าไปหาเจ้าหล่อนหน้าบูดบึ้ง คุณหนูครับ!กลับคฤหาสน์เถอะ คุณท่านคงจะรอแล้ว
ไม่อ่ะ! ฉันยังเที่ยวไม่สนุกเลย สาวน้อยไม่ย่อม
ผู้เป็นพี่ชายมองหน้าน้องสาว อีกฝ่ายเลยตอบกระอ้อทกระแอ้มว่า กะ..ก็ได้เดี๋ยวค่อยมาใหม่
(คำสรรพนามแทนตัวเองในเรื่องคือ ฉัน )