Exit the game : Retrun to the real world to hunt dragons ตอน1:กลับโลก

สวัสดี ผม... กำลังจะตาย...

มีใครกำลังอ่านหรือฟังผมอยู่ไหมครับ..

....

..

แต่..คงจะไม่มีซินะ ต้องมีแต่ผมคนเดียวอยู่แล้วซิ...

.

...

ตอนนี้นะเหรอ ผม..พึ่งจะโดนรถบรรทุกคันใหญ่ที่•ก็•คง •จะ•ใช้มุขเดิมๆว่าหลับใน จนเผลอขับขึ้นมาบนฟุตบาทจนเกือบจะชนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอาก็ได้

ใช่แล้วครับ..

ผมช่วยเธอไว้ทัน แลกกับที่ผมโดนรถบรรทุกคันนั้นบดร่างแหลก จนชิดกังกำแพงอยู่แบบนี้นี่ไง...

..

...

ก่อนตาย เขาว่ากันว่า..

จะมีภาพคนที่เรารัก•คนที่เป็นห่วงเรา ลอยขึ้นมา

ฮ่าฮ่าฮ่า.. ทำไมกันล่ะ

ผมถึงไม่เห็นมีอะไรแบบนั้นเลย...

...

..

มีก็แต่คำพูดของเพื่อนที่ทำงานที่ผม.. ยังจำมาตลอด..

....

...

..

... คุณๆครับ.. ขอถามอะไรอย่างซิ?

คุณจะเชื่อ?ที่เพื่อนผมคนนั้นพูดไหม..?

เจ้านั้นเชื่อมาตลอดว่า ทุกๆชีวิตก็แค่กำลังเล่นเกมส์ เมื่อตายก็แค่จบเกมส์

ฮ่าฮ่า.. มันไปเชื่อคำๆนี้ได้ไงก็ไม่รู้นะครับ

.....แต่เอาจริงนะ

ผมตอนนี้ก็อยากให้เป็นแบบนั้นจริงๆ......

....,....

[สิ้นสุดการณ์เพ้อฝันครั้งสุดท้าย....] ..ติ๊กๆๆๆๆ

[ผู้เล่น ไอดีND432FA712J46#PETCH] ..ติ๊กๆๆๆ

สิ้นสุดการออนไลน์... ตืดดดดดด........

…...................... GAMEOVER..

.............

...

...

..

ที่ๆหนึ่งอันแสนไกล ชายคนหนึ่งหลับไหลในแคปซูลบางอย่างที่มีสีขาวสลับดำ

เสียงไอฟ้นค่อยๆทำงานพร้อมๆกับที่แคปซูลเองกำลังเปิดออกโดยการเด่งขึ้นเล็กน้อยแล้วเลือนเปิด

ไฟของการทำงานที่เคยเป็นสีเขียวทุกๆจุดเล็กใหญ่ทั่วเครื่องเปลี่ยนสีไปเป็นสีเหลืองก่อนจะเปลี่ยนครั้งเป็นแดง แล้วก็ค่อยๆดับลง

ร่างของเด็กชายคนหนึ่งร่างกายขาวนวนผมสีนมข้าว ดวงตาสีฟ้าตัดดำเหมือนทำมาดี ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเอือมมือตัวเองถอดสายเครื่องช่วยหายใจออกจากหน้า

เขานั่งมึนปรับชีพจรซักพักก่อนสายที่ลัดแขนเขาจะคลายแล้วหลุดลงพร้อมสัญญาที่เตือนแจ้งว่า

[ปกติ]

เขามองไปที่จอมิเตอร์ที่อยู่ข้างๆเครื่องแคปซูลนั้นซึ่งเขียนไว้ว่า Human life simulation game.. ก่อนจะมีใบประเมินบางอย่างถูกปริ้นออกมาช้าๆ

พร้อมกับโชว์เวลาที่เขาใช้เล่นเกมส์ในโลกนั้นและโลกจริง

147วัน(เวลาในเกมส์30ปี 4เดือน 12วัน16ชม.)

...

" จบแล้วซินะ.. ฮ่าๆ

ดีใจชะมัดที่เป็นแค่เกมส์.. "

//หลายชม.ต่อมา ทุ่งหญ้าซักแห่งแถวหมู่บ้าน~

..

...

เอาจริงนะ มันก็ยังรู้สึกชินอยู่หรอก..

มันไม่เชิงคิดถึง แต่มันกลับ..ตื่นเต้นจนขนลุกจริงๆ

มองไปที่ก้อนหินเดิมๆที่คุ้นเคยก็ยังใจสั่น ดีเทลมันดีมากจริงๆ...

ไม่รู้เลยว่าตอนก่อนที่ผมจะเข้าเล่นเกมส์จำลองชีวิตอันนั้น ผมเคยมองดีเทลมันลึกแบบตอนนี้ไหม?

ดูดาบนี่ในมือซิ มันดีจัดๆ แถมมีน้ำหนักที่ดีด้วย... ด้ามจับก็คุ้นมือ พอฟาดฟันไปรอบๆก็ให้อารมณ์ราวกับเป็นสิ่ฝที่เราเผ้่ถวินหามาตลอด ...ตอนที่ใช้ชีวิตในเกมส์...

....เหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งจริงๆ

//ชายหนุ่มคนนั้นยืนชื่นชมบรรยากาศ เขาหลับตาเงยหน้ารับลมเป็นละลอกที่เข้าปะทะหน้าและร่างกาย กลิ่นที่คุ้นเลยกินแห่งธรรมชาติกลิ่นแห่งการผจญภัย

...

..

อยากออกไปล่ามอนสเตอร์จัง..

"ยืนเพ้ออะไรอยู่อะ เนล.. สยองว่ะ"

..

โครตขัดจังหวะเคยคุณว่าไหม!

...

..

.

ยัยคนนี้ที่เข้ามาขัดผมชื่อ เอมม่า บลันด้า ถ้าดูไม่ผิดตอนนี้ยัยนี่น่าจะเผ่าเอลล์ครึ่งเผ่าคีย่าเพราะมีหูเหมือนเอลล์ผิวขาวผมเขียว แต่มีเขาแหลมมนแบบเผ่าคีย่าและมีนัยตาสีแดงกล่ำลายแมว..

ส่วนของผมไม่รู้จะอยากรู้ไหม แต่ผมชื่อเนล.. เต็มๆก็ เนล เวอร์เนอร์ เผ่าของผมคือมนุษย์ทั้งตัว

แน่นอนผมคงไม่บรรยายร่างกายพวกผมหรือใครมากเพราะเชื่อเถอะ.. วันสองวันเดียวก็เปลี่ยนดีไซร์ร่างกายกันเป็นว่าเล่น

เพราะโลกจริงมันสามารถเปลี่ยนทั้งเผ่า ทั้งการแต่งตัวทั้งรูปร่างหน้าตาได้ตลอดเวลาถ้ามีเงิน

ไม่เหมือนกับเกมส์ที่พี่เล่นจบที่แทบจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ใครเกิดมาหน้าตาแบบไหนก็ต้องอยู่แบบนั้นไปจนตายเกือบจะทั้งนั้น

"เนล เป็นไงมั่ง ดูมีไฟเยอะเลยนะนาย"

"อือ ก็มีแหละ แล้วเธอล่ะ อยู่ที่นี่ตลอดเลยไหม"

"ปล่าวนะ.. ก็เล่นเกมส์นั้นเหมือนกัน ตามหลังนายไปนิดหน่อย แต่แค่ฉันดันตายไว้นะ ตายตอนอายุ16เอง"

"หือ..อาว ทำไมไวจัง"

" นายพอรู้จักผับไหม ฉันไปเทียวที่นั้นแหละ ก่อนจะโดนลูกหลงจากโต๊ะใกล้ๆ เลยโดนยิงตายเข้า ฮ่าๆ แต่ก็ดี..โลกนั้นน่าเบื่อจริง "

"ว่าแต่นาย... ดูพูดคุยเก่งขึ้นนะ ยังไงก็แค่นี้แหละฉันไปก่อนนะ"

//พูดจบนางก็ไป เหมือนเช่นเคย...

....

...

..

.

..

ที่แห่งหนึ่ง ในหลายชม.ต่อมา....

หนุ่มน้อย เนล ที่กวัดแกว่งดาบไปมา เขากำลังสนุกกับการสังหารเหล่ามอนสเตอร์รอบตัวเล็กใหญ่ ที่แทบไม่มีตัวไหน จะเปิดการโจมตีเขาก่อน...

"เวลอัพแล้วซินะ... 27แล้ว ต้องเข้าเมืองไปหาซื้อยาระดับ2แล้วซิ"

กว่า6ชม.ที่ผมเอาแต่ไล่ตีมอนสเตอร์ในทุ่งกว้างโดยไม่สนเควส ผมที่เคยหมดไฟตอนเลเวล21เมื่อ3เดือนก่อน

ใน6ชม.ผมเวลขึ้นมาถึง6เวล ทั้งๆที่ก่อนหน้ากว่าการจะขึ้นมา 13 14 15 มันช่างยาวนานเหลือเกิน

ยิ่งตอนเวล10 และเวล20ที่ผมต้องทำเควสปลดล็อคยิ่งแล้วใหญ่

รู้ไหม..กว่าผมจะผ่านเควสเวล20 ผมใช้เวลาในโลกจริงไปถึง3ปี ฮ่าฮ่าๆ

อย่างว่าครับเควสมันนานและอยู่ในช่วงหมดไฟเลยเอาแต่เล่นเสียมากกว่าตอนนั้น...

นั้นคือเหตุผลที่ผมเลือกเล่นเกมส์ๆนั้นเพื่อที่จะเพิ่มพลังใจในการใช้ชีวิตจริง และมันก็ได้ผลอยู่เยอะเลยในตอนนี้

แต่ว่า..การเล่นเกมส์นั้นเกมส์ที่ผมเล่นไป ผมก็เล่นเพราะโดนหลักพื้นฐานภาคบังคับให้หลายๆคนต้องเล่น

ก็ถ้าเทียบกับโลกในเกมส์จำลองมันก็เหมือนที่เราๆ จำเป็นต้องทำเหมือนกับการเกณท์ทหารอะไรเถือกๆนั้น

เพราะถ้าเราไม่เล่นเกมส์หนึ่งรอบในช่วงชีวิต ไม่นานก็จะมีเควสคำสั่งมาให้เราไปเป็นทหาร

ก็ถ้าต้องไปใช้ชีวิตเป็นทหาร เชื่อเถอะเล่นซักครั้งคงดีกว่าจริงๆ

แต่เกมส์นั้นก็ยังมีข้อเสียเช่นกัน บางคนเล่นเกมส์แล้วมีชีวิตแย่ ผิดหวัง เหนื่อยก็ดีไป เพราะเมื่อกลับมาก็จะมีพลังใจให้ดำรงชีวิตในการเก็บเลเวล

แต่สำหรับบางคนที่เป็นพวกสายขยัน แล้วต้องไปเริ่มต้นในเกมส์แบบลำบากพยายามจนร่ำรวยมากๆในเกมส์ แล้วต้องมาตาย หรืออาจจะมีครอบครัว มีคนรัก มีลูก มีชีวิตที่ดี

แต่พอกลับมากลับพบว่าทั้งหมดมั่วว่างปล่าวมันเป็นแค่เกมส์ บางคนก็รับอะไรตรงนี้ไม่ได้เยอะเหมือนกันที่ได้ยินผ่านๆมา

เช่นคนในหมู่บ้านที่ผมอยู่ เป็นรุ่นพี่ผม6-7ปี เขาเล่นเกมส์พยายามสร้างตัวจนรวยจนมีแฟนที่ดีมีลูกที่น่ารัก พอเขาตายแล้วกลับมาโลกความจริงก็เอาแต่จมดิ่งจนทุกวันนี้ ต้องเข้ารับการรักษาตัวไปวันๆ..

ดีแล้วที่ผมห่วยในเกมส์นั้น พอกลับมาเลยไม่มีอะไรให้ติดค้าง...

....

...

//ตอนนั้นเอง เนลก็ได้นึกถึงใครคนหนึ่งที่เจอในเกมส์ เธอเลือนลางมาก เป็นสาวน้อยที่ทำให้เนลใจสั่นกับคำพูดก่อนจากกัน

"ฉันจะรอเธอนะ.."

ความรักงั้นเหรอ ในเกมส์เนี่ยนะ...

.....

...

..

..ที่ๆหนึ่ง

" ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ"

" อ๋อ ยังครับ ขอแค่นี้ก่อน "

" ยินดีค่ะ ไว้โอกาสหน้าแวะมาใหม่นะคะ "

.....

..

.

..

ผมเข้ามาซื้อยาในเมืองเพิ่มนิดหน่อย แล้วก็แอบรับเควสติดไปด้วย ดู เหมือนช่วงนี้เมืองนี้จะมีผู้คนมากันเยอะเลย... ถ้ามาเยอะแบบนี้ ตอนทำเควสเลือนระดับเวล30 คงจะพอหาปาตี้ได้ง่ายขึ้นหน่อยก็ยังดี..

" เฮ้!! เนล กลับมาแล้วเหรอ.."

" กลับมาจากอะไร ไม่ได้ไปไหนซักหน่อยแค่พึ่งเลิกเล่นเกมส์"

" ก็นั่นแหละ มันนานไม่ใช้เหรอไงในเกมส์นะ กลับมาเวลพุ่งเลยนี่หน่า แต่ยังเล่นมนุษย์ดอกด๋อยเหมือนเดิมจริงๆ "

" ก็มนุษย์มันปกติที่สุดแล้ว จะไปเล่นเผ่าอื่นทำไม ขี้เกรียจไปบิ้วของบิ้วสกิลอีก "

" ก็ก๊อปๆบิ้วพวกท๊อปๆเอาซิง่ายๆ เอาเถอะ ข้าเวล30แล้วกำลังจะไปทำเควสปลดล็อคระดับ นายอีก3เลย ข้างคงไม่รอ "

" อือ ไปก่อนเลย "

"โอเค ข้าอาจไปเมื่องใหม่ก่อน ไงก็ตามมาแล้วกัน "

" โอเค ได้ๆ "

..

....

เจ้านั้นที่เข้ามาทักผม ชื่อ กรีฟสัน ดอส เป็นคนที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันกับผมนี่แหละ เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั่งแต่ยังไม่จับดาบแต่พอถึงวัยจับดาบ เราก็เริ่มแยกๆกันไป

ถ้าให้เปรียบกับตอนอยู่เกมส์ก็เหมือนเพื่อนสมัยประถม พอจบแล้วขึ้นมัธยม ก็ต่างไม่ได้คุยกันประมาณนั้นแหละครับ ส่วนร่างกายเจ้านั้นขอไม่บรรยายก็แล้วกัน เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนอยู่ดี

อย่างไงก็เถอะ ผมคงต้องเก็บเวลอีกซักพัก แล้วจากนั้นก็คงต้องรีบตามไปแล้วแหละ ไปสู่โลกในระดับต่อไปเสียที

.....

...

.

...

สวัสดี... ยังอยู่ไหมครับ..?

ผมตอนนี้ทำอะไรนะเหรอ? ผมกำลังยืนฟังกลุ่มนักพจญภัยที่อยู่ใกล้ๆ กำลังพูดถึงมอนสเตอร์ตัวหนึ่งที่มีกระเป๋าเป้รูปดาวอยู่ที่หลัง

ตัวมอนสเตอร์ตัวนั้นที่ผมได้ยินมันเหมือนกอบลินผสมกระรอก ว่ากันว่าถ้าใครโจมตีมันเกิน20% และเป็นคนโจมตีคนท้ายสุดมีโอกาศดอปเจมพิเศษ ผมเลยแอบคิดว่าผมจะลองไปหาล่ากับเขาดูดีไหม?

ตอนนี้ผ่านมาจากก่อนหน้าได้2ชม. แต่เลเวลผมก็ยัง27 เช่นเดิมเพียงแต่Exp เพิ่มมาครึ่งหลอดได้ นั่นก็เพราะผม อยากเก็บเกี่ยวบรรยากาศโซนนี้อีกซักหน่อย

เพราะเมื่อไหร่ที่ผมเปลี่ยนระดับก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้แวะมาโซนนี้อีกหรือไม่ แต่ก็คงต้องวนๆมาบ้าง เพราะก็ยังเห็นพวกนักล่าระดับสูงๆ ก็ยังวนๆมาอยู่เหมือนกัน