Chapter 5

Chapter 5: The Mark

Blaze was catching her breath when we reached the tavern. The scream made her pumped with adrenaline rush. Para siyang sumali sa competition ng takbo habang sumisigaw ng 'mama'.

Mabilis siya pumunta sa pintuan nila Rai at kinatok 'yon pero walang sumasagot.

"Ano ba! Buksan niyo 'tong pinto!" Inis na sabi ni Blaze, nakalagay ang dalawang kamay sa beywang.

Dahil sa inis at mukhang napuno na siya kaya siya na ang nagbukas ng pinto.

Tumambad sa'min ang hubad na katawan ni Aqua na nagsusuot palang ng polo niya habang si Rai ay may malawak na ngiti sa labi niya at nakalagay pa ang dalawang braso sa ulo na tila komportableng sa pagkakahiga.

"Shocks!" Sigaw ni Blaze at agad sinara ang pinto. Namumula naman niyang tinalikuran ang pintuan.

Bumakas din ang pinto at lumabas si Aqua na nakasuot na ng pang-taas niyang saplot. Saglit lang na lumapat ang mata niya kay Blaze, nakita ko do'n ang maliit na ngiti pero agad ding nawala.

"We should go now," wika ni Aqua at bumaba na. Todo iwas naman si Blaze para hindi makita ang namumulang mukha niya.

"Yummy ba?" Rai teased Blazed with a grin on his face when he got out of the room. "Yeah, you got that yummy-yum, that yummy-yum, that yummy-yummy," kumanta pa si Rai habang pababa at tumatawa pa.

I can't help but also laugh.

Blaze looked at me with a pissed look, "Damn that Rai. Plinano niya siguro 'yon kaya hindi niya binubuksan ang pinto!"

Tinawanan ko nalang siya. Si Aqua ang nanguna kung sa'n kami pupunta. Lumabas kami ng tavern at sinalubong ng madilim na ang labas kaya wala kaming nagawa kundi ang umasa sa apoy na galing sa espada ni Blaze.

"Natatakot ako." Lumapit sa'kin si Blaze.

Darkness conquered the town. Biglang bumalik sa ala-ala ko ang panik sa mga mata nila kanina... like they were living in fear. Parang kaninang umaga lang ay maingay ang lugar pero ngayon pati sariling tibok ng puso ko ay maririnig ko sa sobrang tahimik.

Mabuti nalang at pinatuloy kami ng Town Office nang ipakita ni Aqua ang badge ng Light Academy. Makikita rin naman sa suot naming uniprome na galing kami roon. Mukhang sa labas lang sila hindi nagbubukas ng kuryente para hindi makita ang daan dahil may kuryente naman dito sa loob.

"Narinig niyo naman siguro ang sigaw na 'yon kanina 'di ba? Gusto niyo bang makita?" Tanong sa'min ng matandang lalaki habang sinusuot ang vest niya.

Mukhang siya ang pinuno dito at matipuno ang katawan niya. Makikita na rin na may katandaan siya dahil sa puti niyang buhok pero paniguradong kaya niya pa magpatumba ng tao.

Hindi niya kami hinintay na sumagot at naunang lumabas na sinundan namin. Sumama rin ang iba pang miyembro ng Town Office na may dalang sulo upang magbigay liwanag sa daan.

Bakit walang kuryente dito? Hindi ba dapat gawin nilang mas maliwanag ang lugar kung may nagaganap na patayan?

In-unsummon na ni Blaze ang espada niya dahil nagkaroon na ng kaonting liwanag. Pumunta kami sa lumang bahay at marami ang taong naroon, 'yung iba ay parang nagiinspeksyon ng paligid.

"Pinunong Cisco." Lumapit at yumuko ang isang lalaki sa matandang kasama namin. "Ang babaeng natagpuan ay nagngangalang Yumir Tiangco. Tulad ng mga nangyayari sa pagpatay, walang kahit anong ebidensya ang pwedeng maglahad sa atin sa may sala kundi ang markang palagi nilang iniiwan."

Kahit walang permiso, pumasok si Aqua para makita ang lugar. Napatingin tuloy sila sa kaniya pero hindi pinigilan.

Dumeretsyo agad siya kung sa'n pwedeng matagpuan ang bangkay.

Itinuro saamin ang daan at nakita ko ang katawang nakahandusay sa sahig. Gumala ang mata ko sa silid. Walang dugo. Walang armas. Walang gamit na posibleng magdala sa'min kung sino man ang may kagagawan nito.

"Eto lang po ba ang nakita niyo?" Tanong ni Rai do'n sa lalaking kumausap sa pinuno.

"Eto lang po." Itinapat ng isa sa kanila ang sulo sa pader na may markang pula.

Tumabi sa'kin si Blaze at bumulong, "I saw it from somewhere. Hindi ko lang maalala kung saan."

Pinagmasdan ko ring mabuti ang nasa pader. May bungo at ahas do'n na pinapalibutan ang bungo, parang ipininta ang marka sa pader gamit ang dugo pero wala namang dugo sa babae.

"But I'm sure it's not the Tenebrans." Blaze confirmed. "Iba ang gumagawa niyan."

Una ko palang makita ang marka ay siguradong hindi ito galing sa kabilang kaharian. Mas lumapit ako sa marka para masuring mabuti. Nakaramdam ako ng bahagyang pagtaas ng balahibo nang lumapit at titigan ko ito.

Parang tinitignan ako nung bungo na 'yon at sinasabing lumapit ako sa kaniya. I was drawn to it for some reason.

"We must report this to the Headmistress immediately. Wala tayo sa pwesto para makielam dyan. Mukhang ibang tao ang may gawa nito," wika ni Rai.

"Ibig niyong sabihin hindi niyo kami matutulungan?" Tanong ng matandang lalaki kaya hindi agad nakasagot si Rai. "May limang tao pa ang pinatay at pare-pareho ang marka nang inspeksyunin sila. Parami na nang parami ang nawawalan ng buhay. Natatakot na kaming mahihina. Para saan pa at nagbabayad kami ng buwisyo kung hindi niyo kami tutulungan?!"

"Huminahon po kayo," pagpapakalma ni Blaze nang tumaas ang boses ng matanda.

Nagdesisyon din kaming tignan ang katawan ng mga iba pang naunang mamatay.

Imbis na ang matanda ang nagdala sa'min para makita ang iba pang katawang namatay, nagpakilala bilang Zed ang lalaking umalalay sa'min sa daan.

Pare-pareho ang itsura nila nang madatnan namin. Nakabukas ang mga mata nila na para bang nakakita sila ng halimaw. Wala kaming nagawa kundi tignan ang malamig nilang katawan.

"Bakit walang ilaw ang paligid?" Tanong ni Blaze habang tinatahak na namin ang daan pauwi.

"Sa tingin ng punong-miyembro na mas mahihirapan ang kalaban sa paggalaw kapag pinatay ang ilaw sa paligid at huwag bubuksan ang pintuan para hindi madaling makakilos ang salarin. Mukhang nakatulong 'yon para mabawasan ang bilang ng pagpatay na noon ay umaakyat sa labing-lima kada araw."

Hinatid kami ni Zed pabalik sa tavern nang matapos kami.

"Sana ay matulungan niyo kami," binigyan kami ng maliit na ngiti ni Zed bago kami pumasok sa tavern.

Sabay-sabay kaming pumasok sa loob at dumeretsyo sa silid para matulog pero hindi ako makatulog. Pakiramdam ko hindi lang basta isang marka 'yon, pakiramdam ko may dapat pang alamin. Hindi naman siguro sila mag-iiwan ng gano'ng marka kung simpleng pagpatay lang 'yon.

Nagpapahuli ang ba ang may kagagawan no'n o ano? Bakit? Bakit kailangan niyang mandamay ng inosenteng buhay? Ilan na ba ang inalisan niya ng karapatang mabuhay?

Sa kalagitnaan ng malalim na gabi ay hindi nakatakas sa pandinig namin ang sunod-sunod na katok sa pinto. Bigla akong nakaramdam ng matinding panganib sa oras na buksan ko ang pinto. I summoned my sword to serve as my weapon. Hinanda ko ang sarili ko para sa ano mang posibleng atakeng magmumula sa kabilang dako.

"Blaze," tawag ko kay Blaze na masarap ang tulog.

I was gripping tightly on the door knob. Mabilis ko itong binuksan at itinutok ang espada ko sa kung sino mang tao ang nasa labas.

I used my element to produce a violet flame and it was my only source of light.

I was frozen when I saw a man who had a messy hair, silver eyes that were shining in the middle of this darkness, pointed nose, and red lips. All together, a familiar man stood in front of me with his brows clashing.

"Unsummon your sword." Kei ordered.

Sinulyapan ko muna nang huling saglit si Blaze bago ibinaba ang espada ko. I unsummoned my sword which made the surrounding dark again. I can't even see anything. Pinatay na ang ilaw sa tavern kahit hindi naman dapat dahil may mga kostumer dito!

Anong ginagawa niya dito?

Hinatak niya ako papunta sa kung saan na para bang kitang-kita niya ang dadaanan namin. Tahimik lang ang bawat hakbang na ginagawa namin.

"Sandali! Wala akong makita," reklamo ko nang makapa ng paa kong nasa may hagdan na kami.

May bigla nalang humawak sa binti ko at beywang kaya umangat ako sa ere. Naamoy ko ang pabango galing kay Kei at nakita ko rin ng malapitan ang mata niya. Binuhat niya ako pababa.

"The book. Where's the book?" Tanong niya. Naramdaman ko na ulit ang sahig nang maalis ako sa bisig niya.

Hinatak niya lang ulit ako. Hindi ko nakita ang itsura niya pero paniguradong nasa labas lang kami dahil naramdaman ko na ang lamig ng simoy ng hangin. I was mesmerized with his silver eyes, it was glowing. It was my first time to see someone's eye color as silver.

"Bingi ka ba talaga?" Naiinis niyang sabi na nagpabalik sa'kin sa realidad.

"I didn't bring it with me," I honestly said.

Ramdam ko ang pagsalubong ng kilay niya sa sinabi ko kahit 'di ko makita.

"Then where is it?" He said in an annoyed tone.

"Dorm."

Silence..

I heard him click his tongue in annoyance before I sensed him turning his back.

"Bakit ka nandito?" Tanong ko.

"None of your business," malamig niyang sabi.

He left me, standing here in the dark. Wala naman akong reklamo do'n dahil hindi naman siya obligadong ihatid ako pabalik. I can summon my sword for source of light, but that was just really rude.

Okay lang, para na rin wala na kami ibang pag-usapan. Baka sadyang gusto niya lang din talaga makita ang nakasulat sa libro.

Naiinis ako pero kailangan kong kumalma.

I was about to enter the tavern again when I bumped into something hard and it was Kei's scent. Nagtaka ako saglit sa ginawa niya hanggang sa may maramdaman akong paparating sa likod ko. I immediately summoned my sword to block it. Tumapon mula sa malayo ang dagger na lumipad papunta sa'kin.

"Hindi pala kayo mga ordinaryong estudyante lang," hinanap ng mata ko kung kaninong boses nanggaling 'yon. "At sino naman 'yung bagong dating-"

Hindi natapos ang sasabihin ng lalaking nagsasalita ng may inatake sa kung saan si Kei. He wasn't using any weapon but I could clearly see him due to his silver eyes.

Wala akong nakita sa pangyayari hanggang sa may narinig nalang akong bumagsak at tumigil na rin sa paggalaw si Kei. Hinahangin pa ang buhok niya nang masinagan siya ng liwanag galing sa buwan. Para siyang isang anghel na nanggaling sa kalangitan lalo na sa mata niya.

I casted a spell to lit violet flame from my sword. It gave me vision to what Kei's doing. He was inspecting someone or to be exact, si Zed. Inalis ni Kei ang kapang nagtatakap sa katawan ni Zed at sabay naming nakita ang pag-ilaw ng pulang markang nasa braso nito.

"That's the mark.." I said, eyes wide open.

Kei's forehead wrinkled, confused. "What do you mean? You've seen this?"

Nagpatuloy siya sa paginspekyon sa katawan ni Zed. Hindi niya ata pinatay si Zed dahil walang dugong nagkalat sa sahig at kita ko pa ang pagtaas-baba ng dib-dib ni Zed, ibig sabihin ay humihinga pa siya.

"It's like a message. Laging may ganyang marka sa bawat pagpatay na nangyayari. You've heard of it, right? Kayo ang unang nakakaalam ng mga nangyayari." Aniko.

"Oh my God. Tell me I'm still dreaming!" Blaze exclaimed early in the morning when he saw Kei. Dinala namin ang wala pa ring malay na si Zed sa kwarto nila Aqua at sa 'di malamang dahilan, hindi nagpansinan ang magkapatid.

Ngayon ko napansin ang pagkakahawig nila, lalo na sa tensyon ng bawat titig na binibigay nila. Nakasandal si Kei sa pader habang magkakrus ang kamay at nagsusukatan sila ni Aqua ng tingin. Paniguradong hindi lang ako ang nakapansin ng bigat sa paligid namin.

"Ano na ang gagawin natin sa kaniya?" Ani Rai para mapatigil ang magkapatid sa sukatan ng tingin.

Bakit ba parang ayaw nila sa isa't-isa? Sa kabilang banda, hindi na ako magtataka kung bakit ayaw ni Aqua si Kei dahil talaga namang may ugali siya.

Pinaglihi ata sila sa sama ng loob.

Napatingin naman kaming lahat sa pinto nang may kumatok.

Si Blaze ang nagpresintang magbukas at lumabas para kausapin ang tao nasa pinto.

"Hinahanap tayo ng mga tao mula sa Town Office," anunsyo ni Blaze pagbalik niya.

"Bantayan mo," Kei's eyes landed on Rai, commanding him. Wala namang nagawa si Rai kundi sundin ang utos na bantayan si Zed at naglalad naman palabas si Kei.

Sumulyap ako kay Rai, nakita ko pa ang butil ng pawis na namumuo sa noo niya.

Blaze and I followed after. Pagkababa namin, nagsimulang magtinginan sa gawi nila Kei ang ibang tao nang umangat si Kei mula sa sahig dahil hawak ng pinuno nila ang kwelyo ni Kei. Umaalis naman ang iba dahil nakakaramdam na ng away.

Lumapit kami kay Aqua pero may distansya mula kay Kei.

Ngumisi naman si Kei, "Filthy hands."

Kinuha ni Kei ang kamay ng pinuno at ginamit ang chansa na 'yon para umikot sa ere at bigyan ng sipa ang matandang lalaki sa mukha. Nakakawala siya mula sa pagkakahawak at inikot ang kamay ng pinuno. Mas lumawak pa ang ngisi niya nang makita ang sakit na nadarama ng matanda.

Naalarma na rin ang ibang tao at ninais na pumagitna sa nangyayari pero binigyan lang ni Kei ang mga 'yon ng isang tingin galing sa pilak niyang mga mata, nagbabantang isang hakbang pa nila ay paniguradong hindi na sila makakahakbang kahit kailan. Nakakakilabot.

Pinanood lang naming lumawak ang ngisi sa labi ni Kei. Maski ang kapatid niya ay nanonood lang at walang nagawa.

"S-should we stop him?" Alinlangang sabi sa'min no Blaze.

"Let him be. He can control himself." Mariing sabi ni Aqua.

"That should be enough," Nagsalita ako. Nakita ko pang nanlaki ang mata ni Aqua sa sinabi ko at kasabay no'n ay ang paglingon ng mata sa'kin ni Kei.

Kahit maliwanag at may araw na ay hindi pa rin matatanggi na namumukod tangi ang pagkinang ng mga mata niya. 'Yon na ata ang pinaka magandang bagay na nakita ko sa buong buhay ko.

"You dare to interfere?" His cold voice surrounded the tavern. No one dared to speak.

Napaiwas nalang ako ng tingin dahil sa titig ni Kei na para akong nilalamon ng buo.

Pinanood namin kung pa'no sumigaw ang matanda nang ikutin pa ni Kei ang kamay niya. The old man screamed in crippling pain. Pipigilan ko na siya dahil mukhang balak niya ng patayin ang matanda pero hinarangan ako ng kamay ni Aqua.

Kei's voice became colder as his eyes threw dagger-like gaze that would kill the man if ever a stare could kill, "Now tell me, old hag. Who's your mastermind?"