Chapter XVIII (Eevie's POV)

Since the day I lost my memories, I felt like I'm a book without any writing on it. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang aking panibagong kwento. Hawak ko na ang panulat ngunit wala akong maisulat.

When I'm all alone, there is this hollow space in my heart that no one could fill even my parents and friends. Alam kong pamilya ko sila because of the pictures, the stories they told me and I couldn't deny the fact that I'm the girl's version of my father. Para nga kaming pinagbiyak na bunga. Ramdam ko rin naman sa aking puso na sila ang aking tunay na pamilya.

Ngunit kahit noong nalaman kong sila ang aking pamilya ay parang may kulang pa rin. Ano ba yung kulang? Bakit parang may hinahanap-hanap ako ngunit hindi ko alam kung ano. O baka naman sino? No one could answer me. O baka naman ayaw lang nilang sabihin? Pilit kasi nilang iwinawala ang usapan kapag naitatanong ko iyon sa kanila. Like they were running away from something. Kung ganun ay bakit kailangan nilang itago iyon sa akin?

May nangyari bang masama na kapag sinabi nila sa akin ay hindi ko matatanggap? May ginawa ba akong masama? May nasaktan ba ako? Yan ang mga katanungan na tumatakbo sa aking isipan.

There is a missing piece in my jigsaw puzzle life that I kept searching and searching until one day I decided to stop it. Isang taon na ang lumipas magmula noong ako'y maaksidente and I gave up finding that answer. Nakakapagod maghintay kung hindi ka naman sigurado sa isang bagay. Mahirap humawak sa isang bagay kung hindi mo alam kung saan ka hahawak. I'm also afraid na kapag nalaman ko na wala pala akong importanteng hinihintay ay baka masaktan lang ako. Why should I wait for something that is uncertain? If I continue to cling to my past ay baka makulong lang ako sa pag-asang makakaalala pa ako. I don't want that. So, I decided to move on from my life because that's the right and the best thing to do.

Bumalik man ang aking ala-ala o hindi ay okay lang sa akin. Kinaya ko naman ng isang taon. I decided that I should focus on the people and things that I have now. Baka sa kakalingon ko sa nakaraan ay makalimutan kong may mga taong naghihintay sa akin. Kung pipilitin ko lang ang aking sarili ay baka makasama pa iyon sa aking kalagayan.

I continued living as the new me. People around me started to notice that I'm slowly changing. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako roon o hindi. Minsan pakiramdam ko ay hindi ko na kilala ang aking sarili. Like I'm walking on a different path. Too confused what to do kaya sumabay na lang ako sa agos, hoping that one day I will find what I'm looking for.

And then I met him. The man I've been staring right now. The man who makes my heart crazy. The one who made me feel loved. Alexus Monteverde suddenly came without any warning. When I'm with him, I feel like I'm already complete. Na para bang nahanap ko na ang sagot sa marami kong katanungan noon. It's weird ngunit yun ang totoo. He became my answer.

"Kanina ka pa nakatitig sa akin, ah. Baka matunaw ako niyan," biro niya. This day marks his third week of courting. Nang bumalik na kami sa Batangas ni Marcus ay hindi ko inaasahan na kinabukasan ay susunod siya rito. He just called me that he's waiting kung saan kami noon unang nagkita. Honestly, the first time I saw him ay walang spark. Yung tipong love at first sight. I didn't even dare to check him out. Para sa akin isa lamang siyang estranghero na kasabay kong kumakain sa isang table. I wasn't really entertaining any romantic feelings at that time. Hindi pa kasi ako handa. Gusto ko munang makaalala bago ko ibigay ang aking puso sa iba.

But it changed the moment I saw him crying that night. Hindi ko alam kung bakit parang nasasaktan ako nang oras na iyon. I just wanted to cry with him. Feel his pain. I wanna hug and console him na magiging maayos din ang lahat. Yun yung unang beses na nakaramdam ako ng ganung kalalim na feelings sa taong hindi ko kakilala. Naguluhan din ako sa aking naging reaksyon. Why do I feel this way?

I didn't know, that day, everything would change. He suddenly came crashing into my life. At masaya ako dahil dumating siya sa aking buhay.

"Nai-inlove ka na ba sa akin? Naglalaway ka na ba sa kagwapuhan ko?" His boyish grin made me smile. Ang gwapo niya kasi kapag ngumingisi siya ng ganun. He looks like a bad boy. Siguro noong nasa college pa siya ay habulin na ito ng babae. Judging only by his looks, he seem like a hearthrob. Kaya nga ako nagtataka kung bakit ako pa? Sa rami ng babaeng mas maganda pa sa akin, mas sexy, mas mayaman, why did he chose me instead?

"Sagutin mo na kasi ako para kahit anong oras mo gustong titigan ang gwapong mukhang ito ay okay lang," patuloy pa ring biro niya.

Kagabi ko pa siya gustong sagutin ngunit hindi lang ako makahanap ng tiyempo. I think I'm already ready to open my heart to someone and he's the man I want to be with. I feel safe and happy. "Are you already tired of waiting? Kung nabo-bore ka na sa akin ay maiintindihan ko naman," nagtatampong tanong ko sa kanya.

Umiling siya at saka ngumiti ng matamis. "Kahit maghintay ako ng ilang taon ay hindi ako magsasawa, Eevie. Why waste my time on others kung ikaw lang ang gusto ko, di ba? Why would I chase you if I'm not serious? It's only you that I like. Wala ng iba pa. Okay?"

My heart fluttered with his words. Sinong babae ang hindi makikilig sa ganyang mga salita? I know, his words were too good to be true but I could hear his sincerity. Walang halong pambobola. I know he's serious. He could easily get a woman in just a snap of his fingers. Bakit pa siya magtitiyaga sa akin? Bakit niya ako hinahabol-habol?

Napatitig ako sa papalubog na araw. Maybe losing my memories is a blessing in disguise because I met him. Nakilala ko siya sa panahong wala akong maalala. Paano kaya kung hindi ko siya nakilala? Would I be this happy? Would I be this care-free? Maybe I'm still sulking from my dull life.

"Bakit ako?" mahinang tanong ko. I'm just curious kung anong nakita niya sa akin.

"Bakit ikaw? May isang rason lang ako. Because my heart chose you."

What did I do to deserve him?

"Uhmmm." Paano ko ba sisimulan? Parang ang daling sabihin ngunit kung nandun ka na sa oras na iyon ay mahirap pala? I'm too speechless.

He held my hand ngunit nakatitig pa rin siya sa karagatan. "Don't push yourself, hmmn? Maghihintay naman ako."

Oo, maghihintay siya pero hanggang kailan? I asked myself, is this the right time? I closed my eyes and let out a nervous sigh. Kung susundin ko ang bulong ng aking puso ay alam ko na ang sagot. I think this is the right time. Baka kapag pinatagal ko pa ay baka bigla na lang siyang mawala. Baka maghanap na siya ng iba.