Chapter 39

Chapter 39: Too Worried

I am all done to go to school but now I was right in front of my mirror while holding the necklace that Oliver's gave to me. Tinitigan ko iyon at unti-unti itong isinuot sa leeg ko. Pagkasuot ko, hinipo ko ulit iyon at napabuntong-hininga. Ano kayang magiging reaction ni Oliver once he saw this necklace putted on my neck? Magugulat kaya siya?

Ngumuti ako sa sarili ko bago lumabas ng bahay namin. Excited kong binuksan 'yong gate namin, umaasa na nandoon na siya. But when I opened it, I got confused because there's no a person right in front our gate. Walang Oliver na naghihintay. Walang Oliver na makulit ang naghihintay.

I checked my phone knowing if I receive a message coming from him but I feel surprised when I found it empty even a greet na 'good morning' or 'kumain ka na ba'. Wala talaga. Asaan ba siya? Tuwing ganitong oras ay nandito na siya at hinihintay ako.

Ganito pa siya kung kailan unang araw ng pag-amin niya. Hays. Nakakadismaya.

After a few minutes, I'm still here and waiting for him. Gosh. Tinadtad ko na siya ng messages kung susunduin niya ba ako or nasaan na ba siya kaso hindi pa siya tumutugon. Nalulungkot na ako. Excited pa man din ako kanina pagkalabas ko kaso binasag niya agad.

"Anak? Wala pa ba si Oliver?" Rinig kong tanong ni Mama mula sa likuran ko. Dismaya akong tumingin sa kanya at bahagyang umiling. "Umuna ka na kaya. Baka hindi siya darating."

"Darating po iyon. Tiwala lang po."

"Sige, basta kapag malapit ka nang ma-late, umuna ka na, ha," Ipinagpatuloy na niya ulit ang pagwawalis sa bakuran namin kaya humarap na ulit ako sa kalsada.

Tiningnan ko ulit 'yong phone ko kaso wala talaga akong na-re-receive. Gosh. Naiinip na ako. Asaan ka na ba kasi, Oliver?

Napatingin ako sa gate ni Prince nang marinig kong bumukas ito. Nakita ko siyang lumabas rito at pansin kong parang wala siya sa sarili ngayon. Nang dumako ang tingin niya sa akin ay halatang nagulat siya but I just give him a smiled.

"Hey, good morning," Bati ko sa kanya.

"Uhmm.. Morning," Gulat niya pa rin bati at tila ba'y hindi siya mapakali. Anong problema?

"You're weird. Is there any problem, Prince?"

"N-nothing," He stuttered.

"And why your eyes seems so lonely and seems that you cried all night?" Pagtataka ko. May pinagdadaanan siguro ito ngayon. Hindi siya sumagot kaya nagsalit na ulit ako. "Feel free to open up your problems with me. I am here and willing to listen up to you."

"N-nothing... Y-you don't have to worry about. I-I'm all okay. Okay lang talaga ako," Mautal-utal niyang saad at agad ulit pumasok sa loob ng gate niya. Weirdo. Hindi ba siya papasok sa school at bumalik ulit siya sa loob?

I know na hindi siya okay, pero bakit ayaw niya akong hayaan tulungan siya sa problema niya? Hayaan ko na nga, private na nga siguro iyon. Huwag ko nang pakialaman pa.

-

7:15 AM na nang dumating ako sa room namin at 7:30 ang start ng klase ko. Hindi ko na hinintay pa si Oliver at pumasok na agad ako dahil takot akong ma-late. Ayaw kong baka detention ang abot ko kapag hinintay ko pa.

Pagkapasok ko, halos lahat ng kaklase ko ay nandito na maliban lang kay Oliver na bakante pa rin 'yong upuan niya. Nag-aalala na ako, wala pa siyang paramdam sa akin.

"Hindi pa ba napasok si Oliver?" I asked one of my seatmates.

"Hindi pa, eh,"

"Aw... Sige, salamat," Napakamot ako ng noo at ibinaling na lang ang tingin sa bintana.

Hindi na yata siya papasok. Nakakainis naman, akala ko dodoble 'yong saya ko ngayon araw dahil sa pag-amin niya sa akin kahapon kaso wala talaga siya, eh. Gosh. May nangyari bang masama sa kanya? Naaksidente? Huwag naman sana. Hindi ko kakayanin.

I get my phone from my pocket and I tried to contact him again and again ngunit hindi niya talaga sinasagot. Alam kong nag-ri-ring 'yong phone niya pero ayaw niyang sagutin. Gosh. Bakit kasi wala manlang siyang paalam para mapanatag ang loob ko ngayon. Lagot ka sa akin, Oliver kung may bago ka na naman kalokohan.

Nagpapa-miss ka na naman, eh. Gosh.

-

I'm now here in cafeteria with my friends having our lunch. Tanghali na pero hindi pa rin napasok si Oliver. Habang nakain ako, hawak ko pa rin 'yong phone ko at maya't mayang tinatawagan si Oliver.

"Sus, mag-aalala ka akala mo'y girlfriend ka," Puna sa akin ni Jess. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Bes, doon na rin naman pupunta 'yon. Malaki 'yong chances na maging sila. Ayiee! Swerte mo, ah," Tukso sa akin ni Claire kaya naman hindi ko mapigilan ang sarili para ngumiti.

"Enebe..." Pabebe kong sabi. Nagtawanan kami dahil doon. Napagdesisyonan kong bitawan muna 'yong phone ko at ilagay sa ibabaw ng 'mesa namin. Mamaya ko na nga lang siya ko-contact-kin. "Naiinis ako sa kanya," Bigla kong sabat.

"Ba't?"

"May sinabi siya sa akin kahapon na papatunayan niyang gusto niya raw talaga ako pero ngayon 'yong unang araw na pag-amin niya, wala naman siya. Binigo niya agad iyong binitawan niyang salita."

"Bes, try to understand him. Baka may importanteng bagay na ginagawa."

"Kung ganoon, he should inform me that's why I would not be act hesitate today."

"Chill ka lang, Bes," Sabi ni Jess.

"Don't be paranoid."

"Nakakainis kasi, eh!"

"Is that Prince?" Sinundan namin 'yong tinuturo ni Claire, sa may counter. Tama siya, si Prince nga 'yong tinuturo niya habang na-order ito. "Ay, oo nga. Tawagin mo!" Sabay tapik niya kay Jess.

"Ay, ako pa?"

"Dali na."

"Prince!" Dahil pakipot pa 'yong mga kaibigan ko, ako na lang ang tumawag. Pabebe pa, eh. Gosh.

Lumingon siya sa amin habang hawak-hawak 'yong tray niya na may laman ng mga pagkain. Dumako bigla ang paningin ko sa mga mata niya at sinuri ulit ito. Katulad pa rin iyon ng kanina. Sobrang lungkot talaga ang nababasa ko. Akala ko ay hindi na siya papasok kasi bigla siyang bumalik sa loob ng bahay nila kanina pero pumasok pa rin pala.

"Dito ka umupo!" Pagyaya naman ni Claire. Mga ilan segundo pa bago siya nagsimulang maglakad papalapit sa amin. Dahan-dahan lang siyang naglalakad at parang anytime ay matutumba siya.

"He's weird. He seems that he's out from himself today," Pansin suri na bulong din ni Jess. Hindi lang pala ako nakakapansin no'n.

"Yeah," Pagsang-ayon naman ni Claire.

Nang tuluyan nang makalapit sa amin si Prince, he take me a glance before he greeted to us.

"Hi..." Umusod ako sa aking kinauupuan para tuluyan na siyang makaupo. Dahan-dahan siyang umupo at agad kumain.

Because of that, our athmosphere is started to being akward. Walang nagsasalita sa amin dahil lahat kami ay tahimik lang kumakain.

Ilan minuto pa ang lumipas ay naisipan kong tumingin kila Claire at sumenyas gamit ang mga mata ko na mag-ingay manlang o kausapin si Prince. Pero tila'y sumesenyas din sila na ako na lang daw. Gosh. Ayaw nga niya akong kausapin tapos ako pa? Mapahiya pa ako.

"Prince?" Banggit ni Claire sa pangalan nito.

"Ba't?"

"May problema?"

"Wala."

"Ba't parang meron?" I know na medyo parang tsismosa na 'yong dating ni Claire but I know she just wants to help.

"Huh? Halata ba?"

"I knew it! Meron nga," Sabat niya bigla."Oo, sobrang halata. Ano ba iyon? Feel free to share your problems with us."

"Ayaw ko," Pagtanggi niya at mabilis na umiling.

"Aw, why?"

"It's a private," Tipid niyang sagot.

"Okay," Tanging iyan na lang nasabi ni Claire.

"Alis na ako. Bye," Walang emosyon niyang pagpapaalam. Mapait siyang ngumiti sa akin at binalik ko rin namab iyon sa kanya. Nagsimula na siyang maglakad kaya nagsimula na rin kami mag-usap-usap. Sadyang si Prince lang ang hadlang ng pag-iingay namin kanina.

"Gosh. Hiyang-hiya ako kanina. Ang hirap niyang i-approach," Kumento ni Claire sa nangyari.

"Kaya nga, eh."

"Ano kayang pinagdadaanan niya? Ang lungkot ng mga mata niya."

"I have no idea," Sagot ko. "Bakit hindi ikaw ang kumausap, Jess?" Tanong ko sa kanya.

"Mahiyain nga ako pagdating sa ibang tao. Hindi pa ako ganoon kasanay sa kanya kaya ganito pa ako. Unlike kina Aivin and Oliver, kaya ko nang mag-ingay."

"Sabagay..." Kumento ni Claire.

"Speaking of Aivin? Where he is, Claire? Bakit hindi natin siya kasabay?"

"Merong ginagawang projects na kailangan nang ipasa ngayon kaya ayun, dadalhan ko na lang siya ng lunch."

"Naks. It's official na ba?" Ngumiti ako nang loko sa kanya.

"Na ano?"

"Na kayo na?"

"Ewan," Tipid niyang sagot na medyo may lamat ng lungkot.

"Bakit ewan?"

"Wala naman siyang ginagawa para masabing gusto niya ako. Ako lang talaga nagpupumilit na isiksik 'yong sarili ko sa kanya."

"Nye. Hindi rin, Claire," Sabat naman ni Jess.

"Why? How do you said so?"

"Ipinakilala ka na sa Mama niya na nililigawan ka raw niya. Kay Tita Bella, 'di ba?"

"Uhmm.. Kaya nga. Actually naalala niyo? Sinabihan niya ako dati na hindi na raw kailangan pang sabihin na nililigawan niya ako kung kaya naman niyang iparamdam?" We nodded as our response. "Kaso parang nag-iba. Unlike before na hatid-sundo niya ako pero ngayon ay hindi na. Tapos bihira na lang kaming nagkakasamang kumain ng lunch. Hindi na niya akong tinatawagan o tine-text. Nagsimula lang iyon pagtrato niya sa akin ng ganoon ngayon linggo lang din," Niyuko niya ang ulo niya at kinamot-kamot ang batok niya.

"Busy lang siguro si Pareng Aivin sa pag-aaral niya. Intindihin mo na lang," Kumento ko pa.

"Sana nga."

Hindi na kami umimik pa at sinimulan ko na ulit tawagan at i-text si Oliver. Hindi talaga mapapanatag 'yong loob kapag wala manlang ako ng updates sa kanya. Tarantado ka, Mokong. Huwag kang magpa-miss.

-

Lumipas ang buong maghapon ay wala pa rin talagang paramdam si Oliver. Kaya no choice ako kung hindi ay puntahan siya sa condo niya. Alam ko naman 'yong daan kung paano makarating doon kaya hindi na hasle para sa akin iyon.

Delikado man ang dadaanan ko pero para kay Oliver dadaan ako. Gosh. Gusto ko lang mapanatag ang loob ko ngayon.

Nang pagkarating ko sa condo niya ay agad akong kumatok sa pinto. Naka-lock iyon kaya hindi ko kayang buksan. Ilan beses na akong kumakatok but there's no really person inside of it. Walang bumubukas at walang sumasagot. Asaan ka na ba kasi, Oliver? Nag-aalala na ako. Gosh.

Nag-text ako sa kanya na nasa labas ako ng condo niya pero wala siyang response manlang. Gosh. Makauwi na nga lang. 'Pag nakita kita, Oliver? Lagot ka talaga sa akin.